Master Casanova

Chapter 3 - #Archenemey

Chapter 3

"Uy, Narian, ano 'yung kanina." tanong ng isang usisera habang lunchtime.

Usually, mag-isa akong kumakain at kung sasama naman ako sa kanila, para din naman akong walang kasama dahil minsan lang nila ako napapansin.

But today was different. Hinila nila ako papuntang cafeteria ng hospital at ako ang topic nila. Very unusual.

"Wala 'yon. Kain na tayo." sagot ko at sumandok na ng pagkain gamit ang kutsyara ngunit pinaulanan nanaman nila ako ng tanong.

"Ikaw ba ang bago ni Master Bae?" tanong ng isa pang USI. Usisera.

Kumunot ang noo ko. "Master Bae?" takang tanong ko.

Ngumiti siya pero napanguso rin. "Syempre, si Castielle! As if hindi mo kilala, diba?" anito.

Nagkibit balikat nalamang ako. Ayoko silang sagutin. Hindi ko naman sila ka-close para sabihin sa kanila.

Bumuntong hininga ang mga USI. "Hay nako! Wala ka talagang kwentang kausap, Narian." komento naman ng isang maarteng bakla.

"Wala naman talaga kasi akong ikwekwento. Baka pinagti-tripan lang ako nung lalakeng 'yun." ani ko.

"Kunsabagay ay hindi ka naman magiging type ni Castielle. You're too simple and boring." ani naman ng isang clown and laughed.

I don't usually remember names, lalo na kung hindi naman mga importanteng tao. Tsyaka pakialam ko ba? Clearly, alam kong hindi niya ako type. Hindi niya type 'yung mga babaeng hindi siya pinapa-horny.

And as if naman pumupili pa ang malantod na lalakeng 'yun? Kahit nga siguro aso papatulan nun basta may mapasukan lang. Tss...

Dahil mukhang nabad-trip sakin ang mga kasamahan ko ay tumahimik na sila at hindi na nagtanong pa.

Paalis na kami ng cafeteria when Staven and Aebril walked together inside. Napalunok ako. Magkasama nanaman sila? Tangina.

Sinundan ko ng tingin si Staven. Seryoso ang mukha niya habang nagsasalita si Aebril.

"Bagay talaga sila~!" komento ng katabi ko.

"Relationship goals sila!" sagot naman nung isa. Kinikilig.

Kumunot ang noo ko sa sinabi nito. Agad akong bumaling sa kaniya. "Sila na?" I asked trying to be nonchalantly.

Tumaas naman ang kilay ng babae. Let's name her...Jana, ayon sa nameplate niya.

"Wow, first time mong maging interesado, Narian, ah? Crush mo si Staven, ano?" tukso nito.

Bumaling naman ang iba naming kasama. Mga anim kasi kaming magkakasama. Agad akong umiling dahil mukhang bumalik nanaman ang atensyon sakin.

"H-Hindi. Ahmm, curious lang." sagot ko at nag-umpisa ng maglakad para makaiwas sa panunukso nila.

"Poor Narian, minsan nalang nga magka-crush, taken pa." ani ng baklang suplado.

Umirap nalang ako. If you only knew. I already tasted that moron's f*****g lips at kayo hindi.

I was looking at the floor while walking when I bumped into someone. When I looked up agad akong napaatras ng makita ito.

Ano ba talaga ang problema ng f**k boy na'to!?

I tried to walk past at him but he blocked my way. Damn it. Bakit lagi nalang akong hinaharangan ng f**k boy na'to?

I glared at him. "Pwede ba? Can you please f**k off?" mahinang ngunit mariing sinabi ko at dumaan sa kabilang side but he blocked me again.

He's wearing again his infamous flirty smile while looking at me. Ito nanaman ang puso kong naghuhumerentado.

"I told you I'll see you later, right?" he said and smile at me even wider na mas lalong nagpakulo ng dugo ko.

Kumunot ang noo ko. "Ano ba talaga ang kailangan mo sakin? Can you please enlighten me? Kasi ayokong makipag-usap sayo." mariing sinabi ko.

I honestly know that people are now watching us. Kanina pa 'to ha? Ang ayoko talaga sa lahat ay atensyon. f**k.

Castielle stepped towards me kaya napaatras ako. He looked at me with his amused grin. Pinantayan ko ang lebel ng intensidad ng kaniyang mga mata.

He gently massage his jaw. "You see, I'm really quite bothered when someone ditched me when I'm so turned on." mahinang sinabi niya.

Nanlaki ang mata ko. Oh! So that was it is, ha? His damn ego! Then f**k you. But I won't admit that it was me. I can always deny it.

I composed myself and looked at him like I'm innocent. "Honestly, I really don't understand what you're talking about. Kung sino man 'yang umiwan sayo, well, congratulations to her. May naka-resist din pala ng kalandian mo." mariing sinabi ko at tuloyan na siyang dinaanan.

Taas noo akong naglakad papalabas. But I heard Castielle's diabolical yet sexy laughed so I stop midstep.

"Believe me, babe. She can't resist me but she's too loyal, she even told me she had a boyfriend when infact ang boyfriend niya'y may kasintahang iba."

Natigilan ako sa sinabi niya. I felt goosebumps when I felt his chiseled chest behind my back especially when I felt his breath at the back of my ear.

"I still remember your moans and groans..."

Napapikit ako ng mariin.

"Didn't I gave you a recap the other night? Or do you want us in the bed naked and hot?" he whispered huskily.

My heart suddenly beated rapidly like a time bomb. Damn it.

Damn him for making me feel this way!

Mabilis akong naglakad palabas ng cafeteria. Bakit ba big deal ito sa kaniya? Tangina, hindi lang naman ako ang babae sa mundo, add up that I'm not his type right?

Tsyaka ganoon ko nalang ba natapakan ang ego niya? f**k man's ego talaga. Ang tataas pa ng pride, palibhasa sanay kasing nakukuha ang gusto nila.

Mabuti nga 'yun ng malaman niyang may mga babae pang loyal kahit hindi naman karapatdapat 'yung pinaglalaanan ng loyalty.

As expected, hindi nanaman ako tinantanan ng mga kasamahan ko. Mabuti nalang at pinagalitan sila ng head nurse kaya tumahimik sila pero habang wala ako ay pinag-uusapan naman nila ako. Oh, how I really hate attention.

"Castielle don't usually chase girls. Why is he chasing her?"

"I bet hindi naman siya hinahabol talaga. Baka may utang sa kaniya..."

"Posible nga! May utang siguro kaya hinahabol!"

"As if namang maghahabol ang isang Master Casanova diba? He's the master of the girls. Hindi siya mauubusan."

Napairap nalamang ako. As if namang gustong-gusto ko, hindi ba?

Mabilis akong nag-ayos ng dumating ang oras ng off ko. 10 PM ang off ko and good thing ang ibang kasama ko'y mamayang 11 pa dahil may pinagawa pa ang head nurse sa kanila. Ayokong ma-interview nanaman.

Pagkalabas ko ng Montesor Hospital agad akong nag-abang ng masasakyan. But while waiting, a car stopped in front of me.

Kaagad 'kong nakilala ang sasakyan niya. Napakagat labi ako. Damn this moron. Kahit may kasalanan siya sakin, I'm still longing for him.

Biglang bumukas ang pinto. Nakita kaagad sa loob si Staven. Seryoso ang kaniyang mukha. "Hop in." anito.

I know I hate him right now, but there's no use if I don't talk to him. I need to face him and clear things between us.

Agad akong pumasok para sumakay. I closed the door and looked at him.

"Mag-usap tayo, Staven."

"Why do you think I let you in to my car?" sarkastikong tanong niya at bakas ang lamig sa boses niya.

Saglit akong natigilan sa sinabi niya and then I burst out like a bubble.

"What's happening with you!? Ikaw pa ang galit!? Ikaw na nga 'tong may kasalanan sakin!" singhal ko.

Staven remained stiff as he move his car inside the lane. Magkasalubong ang kilay niya, umiigting ang panga.

"You didn't even came the day you said you'll tell me everything. I waited for you the whole day and you didn't came!" asik ko.

Hindi siya umimik kaya halos mabaliw ako kakaisip kung ano ang laman ng utak niya at kung anong iniisip niya as of now!

I calmed myself. Papa always say that when settling a fight I need to be calm. Kahit sobrang pissed off kana.

"Kayo na ba ni Aebril?" mariing tanong ko habang nakatingin sa harap, sa traffic.

"Oo kami na." simpleng sagot niya.

Para akong binagsakan ng langit sa sinabi niya. Gulat akong napatingin sa kaniya.

"H-Ha?"

I felt my tears came out.

"I said yes, kami na!" ulit niya at bakas ang galit sa boses niya.

I pursed my lips trying to stop my lips to shiver at the news. I can f*****g feel my heart being ripped inside me. Tangina. I-co-congrats ko na ba siya?

But even if I tried to stop myself from crying hindi parin uubra. The pain inside me cannot be contain.

"B-Bakit? A-Akala ko ba ang mahal mo?" nauutal kong tanong habang naiiyak.

Staven looked at me but he automatically looked away like he's disgusted to see me.

"Would you stop crying? I'm disgusted of you." he said and grimaced.

"What the f**k are you saying?"

"I always thought you're different, Narian! Pare-pareho lang kayong malalandi!" singhal niya.

Nagulat ako sa ginawa niya. Agad dumapo ang kamay ko sa pisnge niya. His words is always a sword to my heart and it's f*****g unfair that his words was also the healer of the pain.

"What the f**k are you talking about!? Ano bang ginawa ko para sabihin mong malandi ako? Eh, tangina mo, ikaw 'tong syinota si Aebril kahit sinabi mong mahal mo ako! Gago ka! Wala kang karapatan para sabihing malandi ako!"

And then, I remember Castielle was pestering me maybe he thought I'm entertaining him after he saw him kissed me.

"Kung si Castielle naman ang iniisip mong nilalandi ko! Well, think again! I am not! I barely even know him! He's a guy who f*****g kissed me in the club and kept on pestering me! Ganoon lang! Walang namamagitan sa amin!"

Halos mapamura ako ng mangudngod ako sa windshield ng sasakyan dahil sa biglaang pagpreno niya, mabuti nalang at hindi ganoon ka lakas.

"f**k it!" anito at iginilid ang sasakyan at tumigil roon.

"Ano ba, Stave!"

May kinuhang envelope si Staven sa maliit na drawer sa loob ng sasakyan niya. He got it out and throw it in my lap.

Nakabukas na ang envelope at kaagad lumabas ang mga litrato. Nanlaki ang mata ko ng makita ang itsyura ko at si Staven sa picture.

This is me flirting with Castielle in the bar counter. Sobrang lapit ng mukha niya sakin and I was smiling. Lasing ako nito!

And there's another picture when Castielle was kissing me in the dance floor!

And the last picture was when Castielle and I were walking inside a motel! Tangina!

"Now tell me who the f**k is this, Narian!? Tell me, who's the f*****g cheater!?" galit na galit na tanong ni Staven.

Pakiramdam ko nanginig ang buong katawan ko sa nangyayari ngayon. Dahil sa takot at kaba ay wala akong nagawa kundi ang maiyak sa frustration.

"W-Walang nangyari samin! Lasing ako but nothing happened..."

"Do you expect me to believe that? Narian, I know this guy. I know Castielle Ongcuanco! He's not someone who will just take you to a motel and just sleep! Ginalaw ka niya! Nagpagalaw ka!"

Mabilis akong umiling. "Hindi ako nagpagalaw, Stave! Lasing ako, oo! Oo hinalikan niya ako dahil wala ako sa sarili! But I didn't let him touch me! Maniwala ka naman sakin!" I begged while crying.

Hindi sumagot si Staven. Kinabig niya ang kambiyo at saka muling pinaandar ang sasakyan.

Tuloy-tuloy lang ang pag-iyak ko habang paulit-ulit sinasabing walang nangyari sa amin but Staven couldn't be convince.

"Staven, please, believe in me. Wala kabang tiwala sakin?"

Wala siyang sagot.

"Kung mahal mo ko paniniwalaan mo ko."

Tahimik lamang siya. I was becoming tired convincing him, making him listen to me but I couldn't.

Sarado ang utak niya. At kapag ganoon, sabi ni Papa, hindi muna kinakausap dahil talagang hindi sila makikinig.

Tumahimik ako hanggang sa matanaw ko na ang bahay namin. Itinigil niya ang kaniyan sasakyan sa harap ng bahay namin.

I looked at him and he's looking intently at the steering wheel and he even gripped it tightly.

"Narian," tawag niya, bakas ang lamig sa boses niya.

Bigla akong kinabahan sa tunog ng boses niya. Bumilis ang t***k ng puso ko.

"Let's end this."

Naikuyom ko ang kamay ko, trying to gain some energy from it.

"E-End what?" I asked even if I know what it is.

"Let's end whatever between the two of us. I want a clean relationship with Aebril." sagot niya habang nakatuon lang ang mata sa steering wheel.

"Hindi ka naniniwala sakin." I said. It's a statement, not a question.

I laughed bitterly. "Four years I thought you knew me, but I was wrong..."

Ngunit kahit ganito siya sakin, mahal ko siya. Mahal na mahal kahit ang sakit sakit na.

I bit my lips. "Please, Stave. Pag-isipan mo naman. Sobrang sakit kasi..."

Staven didn't looked at me and it f*****g breaks my heart. I am still hoping though.

"Lumabas kana, Narian." malamig niyang sinabi.

Tumulo muli ang mga luha ko. Wala akong magawa. Tahimik man akong tao pero alam ko kung paano lumaban, but the thing in this battle, I can't fight because I don't stand a thing.

Lumabas ako ng sasakyan niya. Slowly I went inside our house crying. Hindi ko alam kung nandito na si Papa but all I know is that, hindi niya dapat malaman ang lahat ng ito.