Kabanata 2
1084 Words
It was early in the morning when Dad drove me for work.
It took us thirty minutes to finally reached the one of the high-rise building in town, the AIC.
"Thanks, Dad. See you later.." pasasalamat ko sakanya habang nagtatanggal ng seatbelt.
Hindi ko dala ang kotse ko dahil coding nito. At kapag ganito palagi akong hatid sundo ni Daddy.
"You're always welcome, sweetie. Take care. I love you." napangiti ako. He's the best!
"I love you too, Dad. Take care." humalik muna ako sa pisngi niya bago tuluyang bumaba ng kotse.
Nasabi ko na rin sakanya na hindi na niya ako kailangang sunduin mamaya. Isasabay na ako ni Tamara dahil may usapan kaming dinner kasama si Mariev.
Pagpasok ko sa gusali ay sumalubong sakin ang bati ng iilan kakilala.
Ang kaabalahan ng karamihan sa kanilang trabaho ay nakasanayan ko na. Their dedications and commitments to satisfy the clients are exceptional.
The forty two floors building looks elegant and luxurious with its huge and majestic lobby when I entered it.
Altarico Innovative Company or AIC is a design and construction firm that offers the highest quality services. It composed of talented architects, engineers, designers, and support staffs.
When I got inside the elevator, I pressed the eighteenth floor that was assigned for the interior designer teams.
Isa lamang ito sa mga palapag na para samin. Iba ang floor para sa mga ibang teams under designing services such as graphic designers, UX designers, web designer, product designers, multimedia artist and animator and others.
When I entered our floor, I made some turns before I finally saw my table. It is a white glossy desk with S shaped bookcase that is perfect for extra storage and organization. It is crafted in a white lacquer finish that features a simplistic design.
Dahil medyo maaga pa ay kakaonti palang ang nasa palapag. Kaagad akong umupo para matapos na ang nasimulan at naiwang trabaho.
Marami na ang nahawakan kong trabaho, karamihan ay sa mga kilalang hotels. And hopefully, I could finish my new designs this week.
Right now, I'm on the project of designing a residential space that covers all the parts of the house. It includes the material finishing, lightning, furniture and so on. I already consulted my senior members about the client needs and the information on the dimension of the space.
Mabilis nalang din naman ito dahil nakunsulta naman lahat ng detalye sa kliyente.
Lumipas ang mga oras at mas naging abala ako sa ginagawa kong pagdidisenyo. I started placing the fundamentals of the space using the computer software.
I made some designs before and I plan to turn over them to our senior members for any necessary changes before presenting the design to our client.
Abala ako sa pagtatrabaho nang makatanggap ako ng tawag mula sa isa naming clerk.
"Elaina, may bisita ka. Nasa lobby siya." nang mababa ang tawag ay agad akong bumaba.
I looked at my watch and I realized that it's almost quarter to twelve. Masyado natuon ang atensyon ko sa ginagawa at hindi napansin ang mabilis na paglipas ng oras.
Maaga yata si Tamara? Alam niyang mamaya pa ang labas ko.
Pagdating sa lobby ay agad dumilim ang araw ko dahil sa pagkakakita sakanya. What is he doing here again?
"Elaina.." malawak niyang ngiti. Lumapit agad siya sa akin at akmang hahalik sa pisngi pero umiwas ako.
"Nick, what are you doing here?" kailan ba niya tatanggapin na walang kapupuntahan ang pagpipilit niya?
"Yayayain kita kumain sa labas. It's lunch, Elaina. Don't starve yourself." ngayon ay nawala na ang konting ngiti sa labi niya.
Hindi ito ang unang beses na pumunta siya dito. Kung hindi siya pupunta madalas ay nagpapadala siya ng pagkain.
Kaya siguro nakilala na din siya dito. At kaya din kapag nakita siya alam na agad na ako ang sadya niya.
"I can't, Nick. Marami pa akong tatapusin na trabaho." kahit may ngiti pa sa labi niya ay nakita ko ang pagdilim ng mga mata niya.
He let a deep sigh. Tumingin siya sa likod at may nakaitim na lalaki ang lumapit sakanya para ibigay ang isang paper bag.
"Alright. Here. At least don't starve yourself, Elaina. Kahit na abala ka huwag kang papalipas ng gutom."
"Thank you.." iyon nalang ang sinabi ko nang kunin ko ito sakanya.
My heart ached for him. Kapag ganito siya, naaalala ko ang dating kaibigang Nick na nakilala ko. Iyong hindi mapilit.
Mabait si Nick at hindi ko alam kung bakit naging ganito siya ngayon. Alam kong mahal niya ako pero bakit kailangan niyang mamilit sa hindi ko gusto.
Matapos nang pagkikita namin iyon ay hindi na ito nawala sa isip ko.
Kahit pa nang magkita na kami nila Tamara at Mariev ay iniisip ko pa rin ang mga ginagawa ni Nick.
"He's sick, Elaina. Dapat noon pa man nilayuan mo na siya." sabi ni Tamara habang abala siyang namimili ng damit sa pinasukan naming boutique.
Si Mariev ay nagbabayad na ng mga unang nabili niya. Huminga ako at huminto sa pagpili din ng mga damit.
"Alam mong ginagawa ko na iyan, Tam. Noon pa man pero alam mo kung gaano siya kapilit." sagot ko.
Mas natakot din ako sa huling pag-uusap namin. Parang may gusto siyang ipahiwatig sa akin.
"Konting panahon nalang at magiging akin ka din. Sisiguraduhin kong mamahalin mo rin ako tulad ng pagmamahal ko sayo."
Ano ang ibig niyang sabihin doon? Ayaw kong mag-isip pero nababahala ako.
"Just get a boyfriend, Elaina." I licked my lips at Tamara's suggestions.
"Alam mong nagawa ko na din iyan dati. At alam mo kung anong ginagawa ni Nick." wala ng pag-asa kong sabi.
Noon pa man na nag-aaral kami. Kapag may nagugustuhan ako o napapalapit sa akin siguradong nakakarating sakanya.
At ngayon, mas lalong walang pag-asa doon dahil walang malapit na lalaki sa akin maliban kay Francis, na kaibigan din namin. I got busy with work and my studio.
Napapasabunot nalang si Tamara sa mga sagot ko. It's insane but it's true. Ayaw ko si Nick pero pakiramdam ko wala akong kawala sakanya.
Iyon ang sobrang pinangangambahan ko.
"Tapos na kayo?" naputol ang usapan namin sa pagdating ni Mariev.
"Yeah. Wala akong napili. Let's try the next boutique before our dinner."
Nakangiting tumingin sila sa akin at halos sabay pang yumakap sa magkabila kong braso.
Napangiti na din ako. Dahil sakanila, kahit paano ay nakakalimutan ko ang agam-agam ko kay Nick.
I just hope that Nick won't do something.. I don't think I would forgive him if he did something more.
- Writer
