Sleeping With My Boss

Chapter 5

Pagdating ko sa kusina, nadatnan ko si Francis na kumakain ng waffles. Napansin ko agad na may isa pang plato sa tabi niya—mainit pa at mukhang bagong luto.

“Upo ka na, para sabay na tayong kumain,” sabi niya habang ngumiti.

Umupo ako sa tabi niya at agad na sinimulan ang pagkain. Grabe, hindi ko maalala kung kailan huli kong natikman ang waffles na ganito kasarap. Malambot, tama ang tamis, at perfect ang pagkakaluto.

“Tell me about yourself, Calista,” sabi ni Francis habang tumingin sa akin. “I mean, bakit mo nakuha ‘tong trabaho na ‘to?”

Napatingin ako sa plato habang nagsimulang magsalita. “Well, I’m 24. Dati akong florist, pero may bumili ng shop namin. Nawalan ako ng trabaho. Tapos nakita ko yung ad for this position. Sabi ko, why not? I applied... tapos luckily, nakuha ako. I really needed this job. Kasi… nasa ospital ang mama ko.”

Bigla akong natigilan at tumingin lang sa harapan, pinipigilan ang emosyon. “She collapsed. Dinala ko siya sa ospital, at sabi ng doctor, kailangan niya ng kidney transplant. Ang mahal. Pero mama ko ‘yon... kaya sobrang grateful ako sa trabaho na ‘to. Sana lang, pag nakaipon na ako, hindi pa huli ang lahat.”

Nagkatinginan kami ni Francis, at tahimik siyang nag-abot ng kamay at marahang pinisil ang kamay ko. Hindi ko napigilang ngumiti, kahit kalahating ngiti lang, dahil sa mainit niyang gesture.

“She’ll be alright. Sigurado ako. Maganda ang pasahod dito, kaya ang kailangan mo lang gawin—magsipag.”

Tumango ako at nagpatuloy sa pagkain. Sa palagay ko, magiging okay kami ni Francis. Parang naiintindihan niya na agad ako kahit ngayon lang kami nagkakilala.

Pagkalipas ng ilang oras...

Ginugol ko ang buong araw sa pagtapos ng mga gawain. Pagkatapos kong linisin ang living room, naligo ako ng matagal—grabe ang pagod at pawis ko. Dahil madumi na yung maid outfit, nagsuot na lang ako ng casual clothes. Nilagay ko na rin yung uniform sa washing machine para malabhan agad.

Mag-a-alas sais na pero hindi pa madilim sa labas. Tanaw ko pa ang bakuran mula sa bintana ng kwarto ko. Wala pa rin si Amanda, kaya hindi ko alam kung kailangan ko nang maghanda ng hapunan. Nagpasya akong bumaba para sumilip.

Pagdating ko sa living room, nadatnan ko si Raphael na nakaupo sa sofa, nakatakip ang isang kamay sa mukha. Mukha siyang pagod—at may kung anong tensyon sa katawan niya na hindi ko maipaliwanag. Sinilip ko kung andun si Amanda, pero mukhang wala siya.

“Good afternoon, sir. Can I get you anything?” tanong ko habang lumalapit.

“A glass of water would be fine,” sabi niya, gamit ang pamilyar niyang rough but smooth na boses.

Tumango ako at nagtungo sa kitchen para kumuha ng malamig na tubig. Habang pabalik ako, narinig ko ang mahinang tugtog mula sa itaas. Nang silipin ko, nakita ko si Francis na sumasayaw habang naglilinis ng railings. May hawak siyang maliit na radio at mukhang enjoy siya. Napatawa ako sa sarili ko bago tuluyang bumaba ulit sa living room.

Pagbalik ko, laking gulat ko—wala na si Raphael. Nilibot ko ang mata ko pero hindi ko siya nakita, kaya naisip kong baka nasa master bedroom na siya.

Naglakad ako papunta roon at maingat na kumatok.

“Come in,” narinig kong sagot.

Pagpasok ko, hindi ko inasahang makita si Raphael—shirtless. Napalingon ako agad palayo at nanlamig ang likod ko.

Bakit niya ako pinapasok kung nagbibihis pala siya?

Napamura ako sa isip at halos sampalin ang sarili ko mentally. Ayokong masisante sa unang araw ko pa lang.

“Calista?” tawag niya.

“Yes, sir,” sagot ko habang hindi pa rin lumilingon.

“It’s impolite to have your back turned when someone is speaking to you, don’t you think?” malamig niyang sabi. Ramdam ko ang kaba sa katawan ko. Huminga ako ng malalim at dahan-dahang humarap.

Nakatitig siya sa akin—shirtless pa rin, at halatang hindi natuwa. Tiningnan ko lang siya sa mata, pinilit huwag tumingin sa abs niya or kahit saan pa.

“I’m a human being, Calista, not a monster,” dagdag niya, halatang nainis talaga.

Nagtagpo ang mata namin—mataas ang tensyon. Parang binabasa niya ang kaluluwa ko sa titig niya.

Lumapit siya at kinuha ang baso ng tubig mula sa tray na hawak ko. Nilapag niya ito sa maliit na mesa sa loob ng kwarto habang ako, nakaayos ang mga kamay sa likod ko, pinipilit manatiling kalmado.

“I’m sorry if I made you upset, sir,” mahinang sabi ko.

“Just leave,” malamig niyang sagot, diretsong diretsa.

Lumabas ako ng kwarto na parang dinagukan sa dibdib. Masama ang pakiramdam ko. Hindi ko intensyon na bastusin siya. Gusto ko lang iwasan ang kahit anong misunderstanding—lalo’t lalaki siya at ako ang staff.

Pagbalik ko sa kwarto, bumagsak ako sa kama.

Nag-ring ang phone ko. Pagtingin ko sa screen, si Dr. Brown. Bigla akong kinabahan. Baka may nangyari kay mama.

“Hello?” sagot ko habang bumibilis ang t***k ng puso ko.

“Miss Almanza, how are you? How are things?” tanong niya.

Napabuntong-hininga ako. “I’m fine. Is everything alright? Si mama po…?”

“I’m afraid that she doesn’t have a lot of time left. We could be looking at a few months before her other kidney gets infected. How is the funding coming along?”

Parang may bumara sa lalamunan ko.

“I—I got a job. I just started working. Sa tingin ko, in two months, makakaipon na ako para makapagsimula ng surgery. Please, Doctor, take care of her. She’s all I have,” sagot ko sa nanginginig na boses.

“No worries, Miss Almanza. I’ll do just that. I’ll keep in touch. Take care.”

Pagkababa ng tawag, tumitig lang ako sa kisame. Gusto ko sanang pabilisin ang oras. Sana madali lang lahat. Sana hindi ganito kahirap ang buhay.

Sana hindi lang puro pera at kayamanan ang sukatan ng lahat.

Sana… iba ang mundo.