Hinawakan ko ang kamay ni Mama at hinalikan ito ng marahan. Mahina siyang ngumiti sa akin at hindi ko napigilang mapaluha. Ang dami niyang nakakabit na makina—IV line, monitor, oxygen—lahat na yata. Parang kinukurot ang puso ko sa bawat beep ng monitor.
Tuyong-tuyo ang labi niya, at sobrang putla ng balat niya. Halos wala nang kulay. Para siyang multo. Parang hindi na siya 'yung dating Mama na palaging naka-apron at maingay magkwento habang nagluluto.
“Wish ko lang na hindi ka ganito, Ma. Hindi mo 'to deserve,” bulong ko habang inayos ko ang ilang hibla ng buhok na bumagsak sa noo niya.
Mahina niyang pinisil ang kamay ko. Napangiti ako kahit basa na ng luha ang pisngi ko.
“May bago na akong trabaho. Makakabayad na tayo sa surgery mo, Ma. Gagaling ka,” sabi ko habang pinupunasan ang luh
