TAMING WILD

CHAPTER 2:

"Oh thank God! You're awake!" Bumungad sa'kin ang isang babaeng nasa mid-forties. Maputi siya at hanggang leeg ang haba ng kanyang buhok. She looks elegant and sophisticated. Halata sa mga mata niya ang saya at pag-aaalala habang nakatingin sa'kin.

"I'm very sorry for what happened last night. Sobrang lakas ng ulan at hindi ka nakita ng driver ko na patawid ka pala ng kalsada."

Saka ko naalala na tumakbo pala ako ng kalsada habang malakas ang ulan at nabangga ako. And this madame in front of me, siya pala 'yong babaeng huli kong nakita bago ako nawalan ng malay.

Nilibot ko ng tingin ang buong kwarto, then I realized nasa hospital ako at mukhang nasa private room ako. May flatscreen TV at air-conditioned 'yong kwarto.

I'm wearing this hospital patient gown. May arm sling din sa kanan kong kamay. Napapalibutan rin ng bandage ang ulo ko dahil nabagok ang ulo ko sa semento nang tumilapon ako.

I wonder if I was a masámang damo or what it they called. Bakit di ako námátay kahit ang lakas ng pagkakabangga sa'kin. Do I have purpose in this life? Is there a justifiable reaso why life fúcks me hard.

Pagkatapos ng mga nangyari sa'kin, I think I don't have purpose para mabuhay pa.

"How's your feeling hija? May masakit ba sa katawan mo? Are you hungry? Tell me what you need? May gusto ka bang kainin?" Kanina pa siya tanong ng tanong sa'kin pero hindi ko magawang makapagsalita, pakiramdam ko bumuka lang ang bibig ko maiiyak na ako.

"Gusto mo ba kontakin ang pamilya mo? Siguradong akong sobra na silang nag-aalala sayo?"

Hindi ko na napigilan ang sarili ko nang tanungin niya kung saan ang pamilya ko. Humaguhol na ako ng iyak kasi ang totoo, wala na akong pamilya.

"I'm sorry kung may nasabi akong di maganda. Don't cry please!" Nagpanic siya bigla. Hindi niya alam kung ano gagawin niya para tumigil na ako sa kaiiyak.

Nagulat ako nang lumapit siya sa'kin at niyakap ako. Saka lang ako tumahan sa kaiiyak ng yakapin niya ako. I don't know but I feel safe with her embrace.

TATLONG ARAW na ako sa hospital. Si ma'am Emelia ang lahat ng nagbabayad sa pang-araw araw na hospital bills at sa mga kailangan kong gamot. Palagi din siyang dumadalaw sa'kin para kumustahin ako. Minsan kasama niya sa pagdalaw si Kuya Garry, yong driver niya. Nakakatuwa kasi sobrang bait nila pareho.

"Good morning Ana! Kumusta pakiramdam mo?" Nakangiti na binati ako ni Kuya Garry nang dumating siya. May dala siyang isang basket ng mga prutas na inilapag niya sa mesa.

Nanonood ako ng Money Héist sa TV ng dumating siya. Hininaan ko ang volume ng TV.

"Good morning din po kuya Garry!" Sumilip ako sa may pinto kung kasama niya si Ma'am Emelia.

"Ah si Ma'am Emelia? Hindi siya makakapunta ngayong araw. May meeting kasi siya sa mga board of directors. Pero sabi niya pupuntahan ka niya pagkatapos ng meeting niya."

Tumango ako.

"Anong pinapanood mo Ana?"

"Money Heist po."

"Maganda ba 'yan?"

"Opo. Sobrang ganda po. Thriller po siyang movie at tyaka..." Pinaliwanag ko sa kanya 'yong tungkol sa movie. Sabi niya panonoorin niya rin daw 'yong movie kasama 'yong wife niyang si Ate Pia.

Ilang minuto lang din nang damating 'yong nurse. Chineck niya 'yong vital signs ko at sinabi niya rin na dadalaw sa'kin mamaya ang doctor para malaman kung anong araw pwede na akong lumabas.

Sabi ng nurse magpahangin daw muna ako sa labas para kahit paano makalanghap ako ng sariwang hangin.

Nakawheelchair akong lumabas habang si Kuya Garry naman ang nagtutulak ng wheelchair sa likod.

Sobrang busy ang hallway ng hospital. May mga doctor na nagmamadali. Mga nurse na pabalik balik. May mga dumadalaw. Mayron din naman nakawheelchair katulad ko. Mayron din umiiyak.

Habang tinutulak ni kuya Garry ang wheelchair ko. Nanlaki ang mga mata ko nang marinig ko ang pamilyar na boses na nanggagaling sa likuran.

"Damot mo naman pare! Parang video lang eh!"

"Tumigil ka nga Lawrence! Napakamanyak mo talaga!"

Pakiramdam ko nanginig ang buo kong kamay. Boses 'yon ng mga lalaking naghubad sa'kin at boses ni Kuya Kevin.

"Oh my God! Kevin!"

Nakita ko si mama Vivian na tumatakbo palapit sa direksyon namin ni Kuya Garry. Kasama niya rin si Shaina. Agad akong yumuko nang dumaan sila sa gilid namin kaya hindi nila ako nakita.

Sinabi ko kay kuya Garry na iikot ang wheelchair para makumpirma ko ang aking hinala. Hindi naman nila ako makikita kasi may mga taong nakatayo kaya matatakpan ako.

Nawala ang buo kong lakas nang makumpirma kong sila nga, si Kevin at yong tatlo niyang kaibigan na nangbaboy sa'kin. Nakawheelchair din si Kevin katulad ko.

"What happened Kevin?" agad na tanong ni mama Vivian.

"Ma, wala 'to wag kang mag-alala."

"Anong wala? Nakawheelchair ka nga! Bakit ano ba kasi ang nangyari? Lawrence! Sabihin mo sa'kin kung ano ang nangyari kay Kevin parati naman kayong magkasama!"

"Ano po kasi tita. Naaksidente si Kevin habang nagpapractice po kami ng basketball."

Agad akong nagyaya kay kuya Garry na umalis na kami kasi muntikan na akong makita ni Shaina nang lumingon siya sa direksyon namin.

"Mom parang si Ana 'yong nakasakay kanina sa wheelchair. She was looking at us."

Malapit nang mag alas onse pero di pa rin ako makatulog.

Mag-isa lang ako sa kwarto. Umuwi na si kuya Garry kanina mga 3:00 PM kasi hinatid niya si Ma'am Emelia sa Makati dahil sa isang importanteng business meeting. Bukas pa daw ata sila makakauwi.

May guard sa labas ng kwarto ko kasi pinalagyan ni Ma'am Emelia.

Ilang oras nalang alas dose na pero di pa rin ako inaantok. Di ko maiwasan mag-alala nang malaman kong nasa iisang hospital lang kami ni kuya Kevin. At pakiramdam ko nakita talaga ako ni Shaina kanina. Baka itanong nila sa nurse kung anong room ako.

Nanood nalang muna ako ng Húnger Gámes para mawala 'yong pag-o-overthink ko. Hanggang sa dinalaw na ako ng antok kaya natulog na ako.

"Ana, Ana?"

Nagising ako nang marinig kong may tumatawag sa pangalan ko.

"Ana?"

Nanlaki ang mga mata ko nang makita ko si kuya Kevin sa harap ko.

Umiiyak akong sumigaw at tinawag ko 'yong guard sa labas.

"Kahit anong sigaw mo, walang makaririnig sayo. Binigyan ko ng kape 'yong guard at nilagyan ko ng pampatulog."

"Please layuan mo na ako. Please." Umiiyak akong nagmakaawa. Nanginginig ang mga kamay ko sa takot.

"Hindi ka makakalayo sa'kin Ana. Akin ka lang. Akin ka lang!"

Bigla niya akong nilapitan at tinakpan ang bibig ko ng panyo.

Unti unti akong nanghina hanggang sa tuluyan na ngang nawalan ng lakas ang buo kong katawan. Nilapitan niya ako at unti unti niyang tinanggal ang sáplot ko.

"Kuya Kevin, wag mo sa'kin gawin 'to please."

"Madali lang 'to Ana. Isang gabi lang kapalit ng buhay mo." Hinálikan niya ang dibdib ko pababa sa tiyan ko.

"Kapag nalaman ni mama na buhay ka. Sigurado akong ipapápátay ka niya. Pero wag kang mag-alala. Di nila malalaman kapalit ng isang gabing ito."

"Kuya Kevin tama na po. Please maawa ka sa'kin! Kuya Kevin!"

"Ana! Wake up Ana!"

"Ma'am Emelia?" Napayakap ako kay ma'am Emelia nang makita ko siya harap ko. Panay pa rin ang hikbi ko at nanginginig pa rin ang buo kong katawan dahil sa takot.

"Calm down honey. It was just a nightmare."

"Gusto ko na pong lumabas dito sa hospital ma'am Emelia. Nandito din po siya. Ilabas niyo na po ako dito parang awa niyo na po Ma'am Emelia."

"Okay. Please calm down honey. I'll talk to Dr. Jimenez para makalabas ka na bukas."

Pinagtempla ako ni Ma'am Emelia ng gatas. Sabi niya makakatulong ang gatas para kumalma ako.

Nakita ko sa nakasabit na orasan na alas kwatro pa lang ng umaga. Nakakahiya kasi ang aga aga kong inabala si Ma'am Emelia.

Saka ko naalala na sinabi pala ni Kuya Garry na na nasa business meeting si Ma'am Emelia sa Makati kaya nagtaka ako kung bakit nandito siya.

Napansin ko rin ang kulay asul na kumot sa may sofa kaya hinala ko sa sofa si Ma'am Emelia natulog.

"Hindi na kita ginising nang dumating ako kanina." Binigay sa'kin ni Ma'am Emelia ang tinempla niyang gatas.

"Natapos agad 'yong business meeting namin sa Makati kaya nagpahatid ako kay Garry kasi gusto kitang puntahan dito."

How I wish I have a mom like her.