Kabanata 4
2117 Words
KABANATA 4
ACHILLES determination and perseverance makes me tremble with so much anticipation. I was wrong when I thought he will just leave me here. Hindi siya kailan man umalis sa tabi ko kahit tapos nang gamutin ang mga munting sugat ko.
Nilagyan lang ng hot compress ang sa may tuhod ko dahil masiyado itong namumula. I even change my jeans because of that. Kaya tanging malaking tuwalya lang ang nakatapis sa beywang ko. Sabi ng nurse ay maari naman sa bahay ko na ito gawin para mas maging komportable ako but Achilles strongly disagree with that because it might be more painful if the remedy will be just later.
May punto nga naman siya. Achilles was just too strong to be denied and I can’t even define what his plans are.
“Wala ka bang klase?” Mahinahon kong tanong sa kanya.
Lumingon siya sa gawi ko.
“I have but I already made an excuse about that.” Sagot niya.
“How? You are with me since eight in the morning.” It’s already ten now.
“I’d already handle it, don’t worry. I’d made an excuse for your subject for this day too.”
His strong statement made me looked at him with a shocked expression. Dagdagan pa ang seryoso niyang mukha at mariing pagkaka-igting ng panga niya, nagmumukha talaga siyang suplado sa paningin ko.
“W-what? You don’t have to do that!”
“I know but I already did.” He said still determined.
May kaunting galit na namuo sa kaloob looban ko dahil sa ginawa niya. Masiyadong maaga pa para maging ganon kami ka-closed sa isa’t isa. Hindi ako madaling magalit pero sa ginawa niyang ito ay nagkaroon ako ng pagkakataon para ipausbong ang damdaming pilit na lumulukob sa akin.
I sighed heavily right now.
Pilit na pinapakalma ang sarili upang mas maunawaan siya. I wanted to think that he’s just concerned to, kaya ginagawa niya ito. Pero kailangan bang gawin niya ang lahat ng iyon? It takes too much effort to make an excuse for all my subjects today because we are not classmate.
Saan niya nalaman ang schedule ko?
Maybe from Maria? Madaldal ang babaeng iyon lalo’t nat sa mga lalaking bet na bet niya para sa akin. Hay! Bakit ba kasi minamalas ako ngayon?
“What’s wrong?” He asked.
Lumapit siya sa akin na ikipitlag ko. Umupo siya sa kama at ini-scan ang mukha ko.
I gulped silently. “I’m okay.”
Tumikhim ako nang may malala.
“Salamat nga pala sa pagdala sa akin dito kanina.” Muntik ko nang hindi maalala iyon. He’s the one who brought me here. At least saying thanks to him can make me return the good favor he did to me now.
“You don’t have to thank me. It’s my duty.”
Kumunot ang noo ko sa kanya. “Please, stop talking to me in riddles because I have no used in that. Tama na ang isang gabi para guluhin mo ang utak ko, Achilles.”
“Don’t give me that look, Braises. My suffering is more than yours.”
I clenched my jaw. “Then, what is it that you want from me? If you think I am the woman you mistook as someone else, I am not that woman who you wanted me in your past to be. Hindi ako ang babaeng nasa nakaraan mo.”
Kita ko siyang natigilan. “Stop talking.” His angered was reflected in his eyes.
There was pain, longing and fear. My God, how deep does this man suffer?
“Do you think I wouldn’t notice? Sa unang beses mong banggitin ang pangalan ko ay tila ibang tao ang tinatawag mo. I am not the Braises from your past.”
Tila napigti ang pasensiya niya at mabilis akong tinalikuran. Natahimik kaming dalawa. Ilang minuto pa ay napagpasiyahan ko na lamang umuwi sa bahay. Ang sabi ng nurse ay pwede na akong umuwi kahit anong oras na gusto ko pero kung gusto ko man magpahinga doon ay okay lang naman.
“Ihahatid na kita sa inyo.” Sabi niya nang lumabas ako mula sa CR para magbihis.
Tumingin ako sa kanya. “N-no! Huwag na, kaya ko na naman.” Nahihiya kong saad.
“Why? Mas mainam na ako na ang maghahatid sa iyo. Hindi ka pa masiyadong nakakapaglakad at malayo pa ang lalakarin mo patungong labasan. I will not let you.”
Alam ko ang bagay na iyon! Hindi ko kayang manatili pa sa kanya lalo na at iba ang nararamdaman ko. Not that I’m disgusted that he’s here by my side but he’s giving me a mixed emotions that made me confused.
“Kaya ko ang sarili ko, Achilles. It’s my body and I know when I can’t do it.” Saad ko sa kanya para patigilin siya sa maaari niyang sasabihin.
Bahagya siyang natauhan sa sinabi ko. His jaw clenched hard.
He licked his lips.
“Just please, let me be. I will not be at ease.” Hindi ko magawang tumingin sa mata niya pero wala akong nagawa kundi ang tumingin din. He’s magnetizing me. Ang malalalim niyang mata na parang hinihigop ka patungo sa lalim niyon.
“W-why? Hindi mo naman dapat itong gawin. I’m not your responsibility like I said so.”
“But I choose to.”
Napapagod akong nag-angat ng tingin sa kanya. Kahit namumungay ang kanyang mata ay mas nagingibabaw pa rin ang kaunting galit na makikita ko roon. He’s so serious and determined. Ayaw magpatinag at kung ipupursige ko pa ang balak na pagpapatigil sa kanya ay baka mas lalo siyang magalit.
He looks so dangerous right now.
Wala akong nagawa kundi ang magpahatid sa kanya. He guides me through his car and deposited me safely in the front seat. Buong biyahe ay tahimik lang ako. Paminsan minsan ay nararamdaman ko ang pagsulyap niya sa akin pero pinili ko nalang na sa labas ilibang ang paningin ko. I’m still afraid of what would I see if I stared at him again.
If I remind him of someone else, how could I stand so close with him?
What happened was so fast. It feels like he was sudden attach to me so easily that even my own comprehension can take the information so well.
He’s so territorial but at the same I’m confused because of his act.
Bakit niya ba ito ginagawa?
He groaned. Napatingin ako sa kanya.
Ang panga niya ay umiigting ng mahigpit kahit ang paghawak sa kanyang manubela ay kontrolado at napakabigat.
“Okay ka lang?” Nababahala kong tanong.
Tumingin siya sa akin tapos ay muling ibinalik ang paningin sa unahan.
“Yes.” Malamig niyang saad.
Muli akong humalikipkip at natahimik. Nang mapansing malapit na kami ay bumalik ang tingin ko sa kanya. He already knows too much about me. Kahit nga ang pag-fill up sa form kanina ay nagulat ako ng malaman niya ang birthday ko. Ayaw kong mag-assume pero sa lahat ng mga pinapakita niya sa akin ay ayaw ko nang mag-isip pa.
Magtatanong sana ako pero ng makita ang mata niyang parang ibong nakatanaw din sa akin ay hindi na ako nagpumilit pa. It will just make me explode! s**t!
My head, brain and heart. All of them!
“I’m sorry about earlier.” He suddenly said
.
Umiling ako. “Hindi mo kasalanan iyon. I provoked you and you’re right. I shouldn’t judge you. Hindi tayo pareha ng pinagdaanan.”
Tumahimik siya.
“I know you are still wondering why I’m doing this.”
Agad akong nanlamig sa sinabi niya. This is the topic that I don’t want to resurface.
I nervously bite my lips.
“I know you were just doing this because you are being gentleman.” I said without even thinking. “Lahat ng nakakita sa akin ay siguradong tutulungan din ako, di ba?”
As long as I have the reasons, I’m a little bit confident. Natatanaw ko na ang bahay at sa wakas ay nakahinga ako ng maluwang.
“I was never been a gentleman, Braises.” He stated still his eyes was on the road.
I stopped my thoughts. “Why? Because I looked like her?” Sa halip na tanong ko.
Huminto ang sasakyan hudyat na nakarating na kami sa bahay pero ako ay naghihintay pa rin sa maari niyang sabihin.
He turned his gazed on me.
“No.” He said dangerously at me and then got out of his car.
Magulo at kibakabahan ako sa sinasabi niya ng pagbuksan niya ako ng pintuan. What does he mean by that?
I immediately get out of the car and never lifted up my face to see his. He then towered me immediately and hold my waist firmly.
“Watch it.” Magaan niyang sabi sa akin ng halos matapilok ako.
I was never been this clumsy in my entire life.
Bless me!
“How can I let you go if you’re not as careful as this?” His rough voice said frustratedly.
“Achilles!” I said a bit offended at his sudden outburst.
Dagdagan pa na ang lapit naming sa isa’t isa. Pinapanalangin ko na sana hindi niya marinig ang pintig ng puso ko dahil ang unti unting lumalakas na iyon.
Step by step, I always felt his massive hands and shoulder around me. Naiilang akong nag-angat ng tingin sa kanya.
“You can now leave me here. I’m already fine here.” Saad ko.
Tiningnan niya ako. Nagtaas siya ng isang kilay.
Bumuntong hininga siya.
“Okay. I’ll go now.” Saad niya.
“Maraming salamat uli.”
Matagal pa bago niya ako binitawan. Agad na yumakap ang lamig sa aking katawan, hindi pa naman masiyadong hapon dahil alas dose pa naman. Gusto ko sana siyang ayain dito na mananghalian pero dahil sa pagkabigla ko ay baka sa susunod na nga lamang.
I’m still a little bit disoriented at his little earth shocking confession but still I managed to wave my hands and smile at him before he drifted off and start his engine.
Kahit ng makapasok sa bahay ay hindi pa rin ako mapakali.
Masiyado siyang naging abala sa akin ngayong araw kaya hindi ko mapigilang mag-aalala para sa kanya. I bet marami siyang ginagawa pero heto ako at nakikisali pa sa mga activities niya. Even when we were about to go home, he took my bag from Maria. Nasa fifth floor ang klase namin noon kaya nahihiya ako sa kanya hanggang ngayon.
My phone ring that’s why my thoughts were suddenly interrupted. Kinuha ko ito sa bag ko at mabilis na tiningnan ang caller.
It’s Maria.
“Yes, Maria?” Sagot ko kaagad sa kanya.
“Bree!!!!” Sigaw niya.
I immediately put away my phone from my ears. Mababasag ata ang ear drums ko.
“Pwede namang hindi sumigaw, Maria.”
She giggled. “Anyway, okay ka na?”
“Yes.”
“Of course. Si Achilles lang naman ang nag-alaga sa iyo, eh!”
I arched my brows. “What’s the connection?”
“Always the denial queen, aren’t we?”
“Oh! Just shut up!” I said frantically.
Natawa siya. “Okay lang naman, Bree. Pakipot ka din kahit kaunti para mas lalong mabiliw si Achilles sa iyo.”
“Maria?!” I shouted.
Naiirita na ako sa tawa niya. “Geezz! No need to be that defensive.”
She sighed.
“Kawawa pa naman ang husband mo.”
Hinilot ko ang sintido ko dahil sa sinabi niya. Seriously, wala na talagang pag-asa ang babaeng ito.
“Bakit?”
“He got a punishment from his coach, Bree.”
Natuptop ko ang bibig ko sa sinabi niya.
“They had practice earlier. Hindi siya nakadalo dahil nga sa nangyari sa iyo. Hayun, hanggang ngayong ay tumatakbo pa rin siya sa buong field. Ang dami ngang babaeng tumitingin. Mistulang model ang asawa mo, Bree.”
Shit! The consequences...
Now, it makes me guilty.
“By the way, he asked for your number. Okay lang ba na ibigay ko?”
“I’m still mad at you for telling him almost the information you knew about me.” I said.
Pero tinawanan niya lang uli ako. “Okay. I’ll give it to him.” Pagwawalang bahala niya sa sinabi ko.
Wala akong nagawa dahil nahahabag pa rin ako hanggang ngayon sa sinabi niya. Until our call ended, our topic still lingers on my mind. Nahahabag akong naiisip ang kalagayan niya ngayon.
Shit!
I didn’t have his number.
Bakit tatawagan mo? Ano naman ang sasabihin mo? Kausap ko sa sarili ko.
I frustratedly combed my hair and proceeded to my room. Itutulog ko muna ito.
I’ll deal with it when I’ll wake up.
- Writer
