His Dangerous Obsession

AUTHOR'S NOTE Hello, dear readers! Welcome to "The Dangerous Obsession"—a story filled with unexpected encounters, complicated emotions, and a hint of mystery. As you dive into Cath’s journey, you’ll witness her struggles, determination, and the intriguing relationship she unknowingly steps into. This story is not just about romance but also about self-worth, resilience, and how love can sometimes be found in the most unexpected places. I hope you enjoy every twist and turn of this tale! Thank you for reading, and feel free to share your thoughts—I’d love to hear from you. Happy reading! —Author _______________________________________________________ Cath’s POV Ako lang naman ay isang simpleng babae. Hindi ako mahilig sa marangyang pamumuhay, at kuntento na ako sa simpleng buhay ko. Kahit na hiniwalayan ako ng boyfriend ko dahil daw "masyadong mababa" ang standards ko, hindi ko iyon ininda. Ang mahalaga, hindi ko kailangang magpanggap para lang maabot ang inaasahan ng iba. Ngayon, nagtatrabaho ako bilang isang delivery woman sa isang kilalang pizza shop. Isa sa mga suki naming customer ang Octavian Company—palagi silang nagpapadeliver dahil talagang masarap ang pizza na gawa ng amo ko. By the way, ako nga pala si Selexia Cath Octane Melzer, 25 years old, at hanggang ngayon ay mahirap pa rin. Isang babaeng iniwan at iniwanan—isang abandoned woman. --- Habang abala ako sa paggawa ng mga delivery slips, biglang lumapit sa akin si Cherry—ang matalik kong kaibigan at kasamahan sa trabaho. Hindi naman talaga Cherry ang tunay niyang pangalan; ang totoo, siya si Chantel Jeffries. Pero dahil gusto niyang tawagin siya bilang Cherry, iyon na ang nakasanayan namin. Isa siyang masayahing bakla, pero kapag trabaho ang usapan, napakaseryoso niya. "Cath, bilis! Mag-deliver ka sa Octavian Company. Darating daw ang amo nila ngayon, at balita ko, masama raw ang ugali!" sabay abot niya sa akin ng delivery box na naglalaman ng order. Kinuha ko iyon at napahinto sandali. "Alam mo, Cherry, ang swerte siguro ng asawa ng may-ari niyan, no? Ang yaman!" sabi ko habang nag-aayos ng bag ko. Tinitigan lang ako ni Cherry na parang gusto akong dagukan. Agad akong nag-peace sign sa kanya at ngumiti ng pilit. "Oo na, oo na! I-de-deliver ko na!" sagot ko sabay buhat ng delivery box. Lumabas na ako mula sa processing room at agad na naglakad papunta sa Octavian Company. --- Pagdating ko sa harapan ng gusali, hindi ko maiwasang mamangha. Ang laki talaga ng Octavian Company—para itong isang napakalaking palasyo sa gitna ng lungsod. Kung ganito kalaki ang kanilang opisina, paano pa kaya ang bahay ng may-ari? Malamang, isa iyong napakalaking mansyon na puno ng mga mamahaling gamit. Ang kompanyang ito ay matagal nang itinatag, at ngayon, ang anak na ng orihinal na may-ari ang namamahala dito matapos pumanaw ang kanyang ama. Hindi ko pa siya nakikita nang personal, pero ayon sa mga kuwento, masungit daw ito at mahigpit pagdating sa negosyo. Habang naglalakad ako patungo sa entrance, napansin ko ang isang matandang babaeng nakaupo sa gilid ng kalsada. Namamalimos siya, hawak-hawak ang isang maliit na lata na may ilang barya sa loob. Agad akong lumapit. "Nay! Andito na naman po kayo!" masaya kong bati sa kanya. Napangiti siya at tumango. "Nako, ija. Kailangang kumayod para mabuhay," sagot niya habang inaayos ang basahan niyang nakalatag sa sahig. Alam ko ang kwento ni Nanay. Siya lang ang bumubuhay sa kanyang dalawang apo matapos silang iwan ng kanyang anak. Nakakaawa ang sitwasyon niya, kaya kahit papaano, gusto kong makatulong. "Magkano po ba ang kailangan niyo para makauwi kayo ngayong araw?" tanong ko habang kinakalkula kung magkano ang laman ng bulsa ko. "500 lang, ija. Pambili ng bigas," sagot ni Nanay. Hindi na ako nagdalawang-isip. Binaba ko ang delivery box at agad na kinuha ang ₱500 mula sa bulsa ng uniform pants ko. "Oh, ito po, Nay. Umuwi na po kayo para makakain na ang mga apo niyo," sabi ko habang inaabot ang pera. Bago ako tumayo, bigla akong napaisip. Binuksan ko ang delivery box at kinuha ang isang kahon ng pizza. "Eto po, para sa inyo. Siguradong magugustuhan 'to ng mga apo niyo." Napaluhod si Nanay sa tuwa. "Nako, ija! Maraming, maraming salamat. Kaawaan ka sana ng Diyos!" Masaya siyang tumayo at nagmadaling umalis upang umuwi. Napangiti ako bago kinuha ulit ang delivery box at nagpatuloy sa paglalakad papunta sa gusali. --- Pagpasok ko sa loob ng Octavian Company, sinalubong ako ng isa sa mga guwardiya. "Uy, masaya ata delivery namin ngayon, ah. Sige, ipasok mo na ’yan sa opisina ni boss. Parating na siya," sabi niya. Tumango ako at dumiretso sa elevator. Pinindot ko ang 17th floor—ang pinakamataas na palapag ng gusali. Habang paakyat, hindi ko maiwasang kabahan. Sa wakas, makikilala ko na ang anak ng may-ari ng Octavian Company. Pero base sa mga narinig kong kwento, mukhang hindi ito magiging kaaya-ayang engkwentro. Pagdating sa palapag, lumakad ako papunta sa isang malawak na opisina at maingat na kumatok. "Come in," malamig na boses ng isang lalaki mula sa loob. Dahan-dahan kong binuksan ang pinto at lumakad papasok. Ngunit sa aking pagpasok, hindi ko inaasahan ang sumunod na mangyayari. Nabangga ako sa isang matipunong katawan ng lalaki—matigas, parang bato. Napatingin ako sa kanya, at out of curiosity, dahan-dahan kong pinindot ang kanyang abs. "Hala! Totoo nga!" bulong ko sa sarili, hindi makapaniwala. Napansin kong nakatingin siya sa akin nang masama. Tumikhim siya bago magsalita. "Tsk. Done? Where is my order?" malamig niyang tanong. Napalunok ako at agad na iniabot sa kanya ang kahon. "H-here, sir. Have a good day. HK Delivery po!" pilit akong ngumiti kahit naka-mask ako. Pero imbes na sumagot ng “thank you” tulad ng ibang customer, biglang sumimangot ang lalaki at mas matalim akong tiningnan. "Get out, or I will kick your ass," mariing sabi niya. Nanlaki ang mata ko. Hindi ko alam kung magagalit ako o matatawa sa sobrang sungit niya. Pero dahil wala akong balak palakihin ang sitwasyon, agad akong lumabas ng opisina. Pagkasara ng pinto, napabuntong-hininga ako. "Ano ba ‘yon? Ba’t ang sungit? Nagalit ba siya kasi pinindot ko abs niya?" Napailing ako at sumakay muli sa elevator, iniisip kung paano nagkaroon ng ganoon ka-masungit na tao. Siguro, may dahilan kung bakit siya ganoon. At siguro… ito na ang simula ng isang di-inaasahang kwento.