I love you, SARGE

Part 2: Pangalawang Pagkikita

Hindi ko alam kung bakit ako pumayag agad. Siguro dahil hindi ko pa rin matanggal sa isip ko ang unang gabi naming dalawa. Isang halik, isang yakap, at isang gabing hindi ko malimutan.

Kaya eto ako ngayon, papasok sa isang maliit na coffee shop sa Quezon City—ang lugar na siya mismo ang pumili.

Pagbukas ng pinto, agad kong nakita si Adrian.

Parang slow motion.

Nasa sulok siya, naka-black fitted polo shirt, at kahit simpleng suot lang, halata ang hulma ng katawan. Matangkad, lean, parang pang-commercial ng sports brand. Nakaayos ang buhok niya, clean fade pero medyo messy sa ibabaw, para bang hindi pinag-isipan pero ang ayos tingnan. At nang ngumiti siya—putang ina. Yung dimples niya, sumalubong agad.

"David!" tawag niya, sabay kaway ng bahagya.

Napalunok ako bago lumapit.

⸻

Ako naman.

Broad shoulders, moreno, semi-buzz cut—yung tipong tipikal na brusko pulis. Pero sabi nila, may dating pa rin dahil sa matalim kong panga at matangos na ilong. Medyo rugged ang dating dahil sa five o'clock shadow ko. At kahit plain white shirt lang ang suot ko, fitted ito kaya bakat ang dibdib at braso.

At sa paraan ng pagtitig ni Adrian, alam kong napansin niya.

⸻

Umupo ako sa tapat niya. Pinilit kong maging casual.

"Uy," sabi ko, sabay tingin sa paligid. "Sigurado ka ba dito? Baka may makakilala."

"Relax," sagot niya, sabay tikim sa cappuccino niya. "Hindi nila alam ang meron tayo."

Napalunok ako. Meron tayo. Parang biglang bumilis ang t***k ng puso ko.

"Meron na agad?" biro ko, sabay pilit na tawa.

Umiling siya. "Ewan ko sa'yo. Basta ang alam ko, gusto kitang makita ulit. At ngayon, nandito ka."

⸻

Habang nag-uusap kami tungkol sa trabaho, pamilya, at kung paano pareho kaming hirap magpakatotoo, ramdam ko ang kuryenteng dumadaloy sa pagitan namin. Minsan nahuhuli kong nakatitig siya sa akin. Hindi yung tingin na parang tropa. Iba.

At sa isang saglit na walang pumapansin sa amin, inilapit niya ang kamay niya sa mesa. Dahan-dahan niyang tinapik ang daliri ko.

Nagulat ako. Napatingin agad ako sa paligid. Walang nakatingin.

"Adrian," bulong ko, "baka may makakita."

Ngumisi siya, yung ngiti na may kasamang dimple at mayabang na kumpiyansa. "Mas masarap kapag bawal."

⸻

Matapos ang kape, hindi pa kami busog sa isa't isa. Nag-aya siyang maglakad palabas. Gabi na, medyo madilim na ang kalye. Nasa gilid kami ng building, malapit sa parking lot. Tahimik, walang tao.

"Dito tayo dadaan?" tanong ko, halatang kinakabahan.

"Mas exciting, 'di ba?" balik niya, sabay kindat.

At bago ko pa siya mapigilan, bigla siyang humarap sa akin. Ramdam ko agad ang init ng katawan niya nang lumapit siya nang bahagya.

"Pwede ba?" bulong niya, halos dikit na ang labi sa akin.

Parang sasabog ang dibdib ko. Pero bago ko pa mapigilan ang sarili ko, ako na ang unang humalik.

⸻

Mainit. Mas matindi kaysa sa unang beses. Kung noong una may halong kaba at tanong, ngayon may halong pananabik at pamilyaridad. Para kaming dalawang sundalo na nagtatago mula sa kalaban, pero sa sandaling ito, kami lang ang mundo.

Niyakap niya ako, hinapit papalapit. Ramdam ko ang tibay ng braso niya, ang init ng katawan niyang parang hindi na ako pakakawalan.

"David..." bulong niya habang magkadikit pa ang mga labi namin, "ang hirap pigilan kapag nandito ka."

Napapikit ako, sabay buntong-hininga. "Pareho tayo."

⸻

Biglang may dumaan na kotse, headlights na dumaan sa tapat namin. Agad kaming kumalas, parehong parang nahuli sa akto.

Nagkatinginan kami, parehong hingal, parehong nangingiti.

"s**t," sabi ko, habang hawak pa rin ang kamay niya. "Hindi tayo pwedeng mahuli."

"Pero hindi rin kita kayang pakawalan," sagot niya, seryoso na ang tono.

At doon, sa ikalawang pagkikita pa lang namin, alam kong hindi na ito basta fling. May nabubuong mas malalim.

At mas lalo akong natakot. Kasi kapag nahuli kami, hindi lang puso ang nakataya—pati buhay at karera namin.

Pero habang nakatitig ako sa kanya, sa mga mata niyang puno ng tapang at pagnanasa, alam kong handa akong sumugal.

Itutuloy..