Regretting You

Mapait akong nakatingala sa mga bituin dito sa labas ng terrace sa aking kwarto. Tahimik na, kasi mag-hahating gabi na. As I watch them focusly, its twinkle mas lalo lang silang naging magandang tignan tuwing sa mga ganitong oras. Kahit sa kadilimang nakapalibot nanatiling may liwanag parin. So peaceful and beautiful. Sana naging ganyang ang buhay namin. Hindi kami mayaman at hindi din kami mahirap. Nasa gitna. Yan ang palaging sabi ni Mama sa amin ng kapatid kung si Francine. That we should remain humble. We should not be so boastful to everybody. I'm so proud that she is my Mother. Because despite of what happened to our family. She still love us the way he loved my Father. But I don't think as her older daughter should felt the same way. Sinabihan ko ang nakakabatang kapatid ko na mahal pa ba rin niya si Papa pagkatapos sa mga nangyayari sa pamilya namin. She didn't know, I don't know either. Suminghap ako at tinignan ang mga basang kalsada at ang tahol ng mga aso sa malayo. Lumalamig narin kaya hinigpitan ko ang paghawak ng aking sweater. Ewan ko ba kung bakit hindi ako makatulog ngayon, o baka dahil siguro natulog ako kanina kaya ganito nalang ang epekto. Grade seven ako noon ng malaman kung may kabit si Papa. Una hindi ako naniniwala kasi alam ko sa sarili ko na hindi niya iyon magagawa. Hinahangaan ko siya. Best father. He is my epitome of a good man. Kaya walang bahid ng anong kasamaan ang pagkakakilala ko sa kanya. Until one day, he broke his promise. Until one day, one choice can change the situation, that was once peaceful and now turns shameful brought to the family. Kaya labis akong nasaktan ng naging makatotohanan nga ang lahat ng mga iyon. Sa edad kung 'yon paano ko lahat nasikmura ang ginawa ni Papa sa pamilya niya? Ang katahimikan sa buong bahay ay nawala, when I heard my parents shouting inside their room. Its almost eleven in the evening. Tulog na si Francine. I'm a late night sleeper so 'yon. Narinig ko silang nag aaway at malalaki ang mga boses. Kahit kanina palang habang hinihintay namin si Papa kanina sa labas na makauwi. Pagpasok sa bahay, nahimigan ko lamig ng ere at sa mga salitang lumalabas sa bibih nila. Mabilis akong naglakad palabas sa aking kwarto. Kinakabahan ako habang nakikinig pa sa kanila. Sa tahimik ng buong bahay dahan-dahan ako na lumapit sa pintuan ng kanilang kwarto. "Akala ko ba wala na kayo sa kabit mo?" ani Mama sa nanginginig na boses. "Wala na nga kami doon, Vera!" simpleng sabi ni Papa na para bang wala lang iyon sa kanya. May narinig akong pagtapon ng bagay sa sahig. At kasabay doon ang paghagulhol ni Mama. Narinig ko ang pag atras ng silya sa loob at mga yapak nila. "Ano 'yan Leocito? Wag mo akong gawing tanga. Ano yan? Ipaliwanag mo nga 'yan sa akin." Hagulhol ni Mama. Bawat salita ay puno ng galit at pagtataksil. Nagbuhol-buhol man sa pagkasabi pero nasabi rin Mama ang gustong ipakita niya. Pumikit ako at idiniin ang sarili sa pintuan. I gripped hard the door handle until I saw my viens protruded. Naging tahimik sandali. "Its just a friend Vera. Ano ka ba?! Wala ka na bang tiwala sa akin?" Hindi na natakasan ang galit sa bawat salita. Kahit anong deny ni Papa. Hinding-hindi niya maiikot si Mama. Lumundag ang puso ko ng may narinig akong vase na nahulog sa loob. "Ano 'yan!? Hindi pa ba sapat yan? Ano? Hindi mo pa ba makukuha kung anong meron sa picture na 'yan?" ani Mama. "Sabihin mo na ang totoo wag mo na akong gawing tanga kasi mahirap. Sobrang hirap pag ganito, iyong hindi ka nagsasabi ng totoo! Bwesit ka, nakakadiri ka!" Isang malutong na lagapak sa pisngi ang narinig ko. Sa gulat ko at ang bilis ng t***k ng puso nabuksan ko ang pintuan at nakita ko doon ang naka side-view na mukha ni Mommy na medyo namumula. And to my horror I saw ny father's hand in the air. And I know by that moment what he did. Napatakip ako sa bibig ko habang tanaw ko ang kamay niya sa ere na sasampalin pa niya ulit. How dare he slap her? At siya na nga itong may kabit siya pa itong may ganang magalit. I immediately strode to my mom side and ask her if she's okay. But the bravest, strongest woman I know said she's fine. Tinignan ko si Papa na umiiyak na rin. Tinignan ko siya ng may galit sa aking mga mata. At sa ibaba ng kama doon ay nakita sa medyo durog ng salamin sa Ipad ang isang pictures ni Papa kasama ang kanyang kabit, naghahalikan sa kotse! I fisted my knuckles so hard that my nails dugged into my palm. I face him with so much despise plastered on my face. "Paano mo nagawa sa amin to Papa? Akala ko napakabait mo kasi alam mo hindi ganito ang pagkakakilala ko sa inyo! You're my epitome of a good man. Pero ito rin pala ang totoo mong kulay?" I shouted him. Nagulat kasi hindi alam kung saan nanggaling ang lakas na loob para sigawan siya. Sinabihan ako ni Mama na hindi na daw dapat akong makialam pero hindi ko kaya na nakatunganga dito. Humagulhol na ako. Niyakap ko si Mama ng sobbrang higpit. Napakabait niya para maranasan niya ang mga ito. "Lumayas ka na dito Leocito. Kung ayaw mong pati si Francine makaka alam sa mga kabalastugan mo! Huwag kanang bumalik dito! Hayop ka! Ginawa mo kaming tanga," ani Mama, puno ng galit ang bawat salita. And for the the first time in my whole life I saw my father crying so hard. He nailed infront, sa aming dalawa ni mama. He's shoulder were shaking. I don't know why I'm crying too, when I see my Father in his situation right now. Maybe because I will lose him forever? Tinanggal niya ang kanyang salamin. "I'm sorry Vera. Sana mapatwad mo ko sa lahat ng mga pagkakamali ko." Sabi ni Papa bago umalis. Sa gabing iyon sinamahan ko si Mama na natulog sa kanyang kwarto. Kahit gusto ko nang matulog ayaw pumikit ng aking mga mata. Kaya tinignan ko nalang ang aking Ina na humihikbi habang tuluyan ng natutulog. I don't want to see her like this. In this predicament. She didn't deserve this. Mag iisang buwan na simula ang nangyari sa aming pamilya. Hindi na rin bumalik si Daddy sa bahay. Hindi parin nakaka recover si Mama sa nangyari. Kaya labis ang pag aalala ko sa kanya. Kaya imbes na gumala ako sa summer na 'yon hindi ko ginawa kasi pinagtutuonan ko siya ng pansin. Binuhos ko ang oras ko sa summer sa pag aalaga sa kanya. Natatakot ako kasi baka anong gawin niya, knowing na Father cheated. I didn't feel the excitement since the start of summer days. It just that, iyong parang wala akong karapatang mag saya kasi may kapatid akong nasasaktan at ang ina mong bantayn baka may gawing hindi maganda. And as an older sister it is my responsibility to take care of them. Kasi wala na ang haligi ng tahanan. The more I think about that night mas lalo akong nagagalit. Ang nangyari sa aming pamilya ay hindi alam sa mga buong bayan ng Aloeviz. Tanging ang aming mga nalalapit lang na mga kamag-anak ang nakaka alam at pamilya at kamag anak ni Papa ang pamilyang Villavid at ang pamilyang Solestios. Three weeks passed since the start of summer. Nakatanggap kami ng balita tungkol ni Papa na namatay na raw ito. Hindi ako makapaniwala habang sinabi sa akin ni Tita Cordilla. I was in our garden that sunny day, nagdidilig ng mga bulaklak. Hindi ko alam paano ko iyon sasabihin ni Mama. Ang tanging magagawa ko nalang ay ang umiyak. My friend Maddie console me but I don't think that's enough. Gusto kung mapag isa. Hindi ko alam anong gagawin ko. Gugustuhin ko nalang sana na hindi na ito dapat malaman pa ni Mama. Kasi ayaw kung madagdagan pa ang ang lahat ng pinagdaanan niya. She's depressed. Nagkulong lang siya sa kwarto at ayaw lumabas. Kaya natatakot ako. Hindi ko naman inakala na aabot sa ganito. Aabot kami sa ganitong sitwasyon sa aming pamilya na sobrang lugmok na sa mga pinnagdadaanan. Isang araw matapos ang balita napagpasyaan ni Tita Cordilla na bestfriend ni Mama na siya nalang ang magsabi nito, tumango ako bilang pagsang-ayon. Those days I felt like the darkness enveloped the lightness in me. Watching the flowers in our garden withered to dust. Maging masaya ba ako kasi deserve niya ang pagkamatay kasi karma niya 'yon sa panga-ngabit niya? Dahil kay Papa mas lalo lang akong nawalan ng pag-asang maniwala pa sa mga sinabi ng mga lalaki. Naging malaking sampal iyon sa buhay ko kasi, hinahangaan ko siya bilang isang napakabait na ama pero tulayan lang naglaho 'yon ng may ibang babae pala siyang mahal bukod sa kay Mama bukod sa amin. It was very unbelieavable because I didn't know that my Father do have a tuberculosis, he is very healthy before this thing strike in and destroyed us. Dahil na rin siguro sa lahat ng pangyayari hindi niya pinagtutuonan ng pansin ang kalusugan. Tita Cordilla and Tito Geronimo were such a big help to us that day. Kasi simula nung nangyari sa aming pamilya. Andyan sila para sa amin. Pinapatuloy nila kami sa kanilang tahanan pagkatapos sa mga nangyayari. Thinking of our situations right know, about what happened and Mom's not in good shape. I don't know kung saan ako pupulot ng lakas ng loob. Htinggabi ng marinig ko si Francine na umiiyak. Nagising ako doon. At nakita ang kapatid ko sa madilim na sulok. Pinuntahan ko siya at inaalu ito upang hindi na umiyak. "Hindi ko iniisip na aabot tayo sa ganito ate. Alam ko sa kabila ng lahat Papa is still our Father." sabi ng kapatid ko, habang pinupunasan ang mukha gamit ang nanginginig niyang kamay. She's trying to be brave. Inalo ko ang aking kapatid. Sa mura pa niyang edad dapat hindi niya pa dapat ito mararanasan pa. Doon ko na realized na hindi pa pala dapat akung sumusuko sa buhay. May kapatid pa akong kailangang alagaan. May kapatid pa akong nakadepende sa akin at kinailanagan ang suporta ko. Tinignan ko ang nakalatag na mga picture frames sa pamilya ng mga Villavid. Its almost twelve midnight tahimik na dito sa hallway ng bahay nila. Tinignan ko ang pinakamalaking frame family frame, sa gilid nito ang mga mamahaling dalawang banga. Naka pormal silang suot ang tatlong lalaki at naka pormal na damit naman si Tita Cordilla. Kailanman hindi iniisip ko na pamilyado na pala si Tita. We never met before, just until things turns upside down. Sa gitna ay si Tito Geronimo, si Tita Cordilla naman ang katabi niya. Their older son stood firmly sa kaliwa katabi ng kanyang ama I think he is years older than me at ang nasa kanan naman katabi ng kanyang ina ang lalaking walang emosyon, hindi man lang ngumiti. Naabutan ako ni Tita na nakatitig doon. Tinapik niya ang balikat at sa hindi malamang rason umiyak ako. Niyakap ako ni Tita gaya sa pagyakap ni Mama sa akin kapag umiiyak ako. Sa paraan ng pagyakap niya sa akin, may parte sa aking gumuho at iisipin ko man ang lahat ng ito hindi na ulit maibabalik sa dati ang masayang buhay namin noon. Funny how the happenings in your life can change you. And here I am a little fighter trying to make things back to normal. "You know you are the exact carbon copy of Vera. Your mother is the strongest person I know. Kaya magpakatatag ka para sa kapatid mo." Mas lalo lang akong umiyak dahil sa sinabi niya. Umiling ako kasi kahit ako mismo hindi ko pa iyan nakikita sa pagkatao ko, na malakas ako kasi sa totoo lang, hindi. "You both will stay here till she's is fine, okay?" Tita said softly. "Thank you po Tita sa lahat sa inyo dito. H-Hindi niyo naman dapat to... ginagawa. Nahihiya na po kami sa inyo." I said crying, my shoulders shaking. I looked into her eyes, full of tears inaalis ko iyon. "No stay here until everything is fine. Okay? Anak ko na'rin ang turing ko sayo at ng kapatid mo." Sabi ni Tita at hinalikan ako sa noo at niyakap ng mahigpit. I hugged her too like as if she is my mother like what I did when she's is tired. Pinikit ko ang aking mata at nararamdaman kung may nakakatitig sa amin. I think real friends really have each other's back huh. I know that this life I have is so precious. And I am so grateful that despite of what happened to our family we still remained in tucked. Kahit man sabihin natin na may nagawang hindi mabuti si Papa alam ko he will still with us every single day. Would it still be the same like before?