Our Strings(Book3)

OUR STRINGS- 3

"Isasabay kitang umuwi mamaya. Kaio will take her ate to their home." Salita ni Raj habang binibigay sa akin ang cup ng hot chocolate at paper bag na may laman bagel. He is true to his words.

Since that day, araw araw na niya akong binigbigayan ng hot chocolate at bagel  sa umaga. Sa hapon naman ay isinasabay niya ko umuwi kapag available siya. "Pwede naman hindi na," sagot ko sabay lagok ng hot chocolate na bigay niya.

Mabilis siyang napatingin sa akin ng masama kaya napaatras ako ng bahagya. "Nice try, kid. 5 pm sharp sa parking." He said seriously. Napabuga ako ng hangin kasabay ng pag irap.

"Yes daddy!" I said and turned my back on him. Ayoko kasi makita ang ngiting tagumpay ni Raj everytime na sumusunod ako sa gusto niya. It annoys me, bigtime.

Hindi na din ako makagala kasama ang ibang kaibigan. Hindi na din ako maka-absent because obviously, hinahatid niya pa ako sa classroom ko.

Well, may benefit naman na maganda. Aside sa nag eexcel ako sa klase ay nakakabawi ako sa mga lagapak na grades ko. Mukha naman napapasaya ko din si tita Salve.

Dala ang bigay ni Raj at mabigat kong bag aksidente kong natapon ang hot chocolate na hawak ko sa grupo nila Jace at Eman. Oh, no!

"Ano ba yan! Tanga kaba? Hindi mo kami nakita?" Sigaw ni Jace na pinupunasan ang sapatos na natalsikan.

"Ibang klase talaga si Gotica, college boy na ang biktima?" Tawanan nila Eman. Kinalma ko ang sarili at hindi na sila papansinin sana ng ibato sa akin ni Jace ang cup na nalaglag.

Masama ang pakiramdam ko kanina palang pero pinilit kong pumasok dahil kay Raj. Nakikita ko din naman ang effort niya to help me to be better. Yung bagay na hinahanap ko ay binibigay niya sa akin. So for me, I'm so thankful for that.

Marahan kong pinusan ang tumalsik na chocolate sa mukha ko. Lahat ng tao sa classroom namin ay nagtawanan. All of a sudden, ang sama ng pakiramdam ko kanina ay bigla nalang tumindi ngaun.

"Oh, ano Gotica, buntis kana?" Sigaw nila ng takpan ko ang bibig ko. Nagdidilim na ang paningin ko at hinang hina ang pakiramdam ko. I was not able to fight with them kasi ang init na ng pakirdam ko hanggang tuluyan na akong nawalan ng malay.

"Okay, na siya tita?" Dinig ko ang boses ni Raj. Ramdam ko din na pinupunasan ni tita Salve ang noo ko ng bimpo na basa.

Hindi ko pa maimulat ang mata ko dahil sa panghihina. Humalimuyak ang amoy ng sopas sa loob ng kwarto ko. Hindi ko alam kung sino ang may dala nito pero kumalam agad ang sikmura ko.

" I cooked sopas, tita. Sorry, nakialam na ako sa kitchen niyo." Salita niya.

" Naku kang bata ka! Ayos lang ano kaba? Nagpapasalamat nga ako at nagkaroon ng kuya si Gotica na kumakalinga sa kanya." Salita ni tita. Mabilis kong minulat ang paningin ko. Nakita ko ang hilaw na ngisi ni Raj at pagkunot ng noo.

"He's not my kuya, tita. Ano ba yan! para akong lalagnatin lalo seyo," masungit na salita ko. Napatingin sa akin si tita Salve na nanliliit ang mga mata. " Kumain kana, Icai. Nagluto si Raj ng sopas." Binalewala niya ako. I don't want to look at tita.

Basta.

Ayoko lang.

"Ako na po bahala, tita." Si Raj.

Unti unti kong dinilat ang mga mata ko ng naramdaman ko ang pagsara ng pinto ko. Hawak hawak ni Raj ang mangkok na may sopas habang pinipilit kong umayos ng upo.

"What?" I asked him. Medyo kasi masama ang tingin niya sa akin kaya bahagya akong natakot. Hindi ko nga alam kung bakit ako napapasunod ni Raj na hindi sa akin magawa kahit na ni tita Salve.

" Bakit hindi mo sinabi na masama ang pakiramdam mo?" Tanong niya sabay halo ng sopas na tila pinapalamig ito.

"I'm fine, gusto ko lang pumasok talaga." Sagot ko.

"Really? Maayos kapa ng lagay na yan?" He sarcastically said. Kahit ako sa sarili ko hindi ko nga din alam kung bakit ganadong ganado ako pumasok.

Iniisip ko palang yung bagel at hot chocolate ni Raj na eexcite ako.

Nagkamot ako ng ulo at ngumuso,"Tapos na nga diba po? What do you want me to do?" Umirap ako sa kanya at nag balak agawin ang sopas ng binawi niya ito bigla.

"I thought that is mine?" Tanong ko. Hawak niya kasi ang kutsara habang hinihipan ang sopas.

Hindi niya ako pinansin pinagpatuloy niya ang paghipan ng sopas. Nakakatitig lang ako sa kanya habang ginagawa iyon. My head is wondering why is he so nice to me? Kagaya ng sabi niya ay kulang ako sa aruga.

Ginagawa niya lang ba ito kasi naawa siya sa akin? Imposible naman na gusto niya ako. Well, as you can see. He only see me as a kid.

"Open your mouth," he commanded. Nanlaki ang mga mata ko ng diretso niyang isubo ang sopas sa bibig ko. Hindi ko na ito nanguya. Sa sobrang sarap nito ay nilulok ko nalang diretso.

" Ano lasa? Was it good?" Tanong niya. Ngumiti ako sa kanya at tumango.

"Yup, masarap." Uminom ako ng tubig at ngumisi. "Pero," pilya akong nagtaas ng kilay sa kanya. Ano kaya kung akitin ko siya? I like the way he cares for me. I love the affection he is giving me.

Kumunot ang noo ni Raj, "Pero?" He seriously asked. Tumawa ako ng malakas habang titig na titig sa kanya. " Mas masarap ka pa din," humalakahak ako ng sobra. Yung tipong hindi na makahinga.

Rajan's face becomes stoic. Darn!Ang sama sama na naman ng tingin niya sa akin kaya natigil ako sa pagtawa.

"Tigilan mo ako, Gotica! Wag ako," seryosong seryoso siya kaya umayos nalang ako ng upo. Baka mamaya imbes na ako ang kumakain ay ako ang kainin niya sa sobrang sama ng tingin niya sa akin.

" And where did you learn to flirt? You are just a kid. Goodness, Gotica! you seem professional at it!" He sound dissapointed. Umiiling pa ang ulo niya.

I pouted. "Hay nako! Hindi yun napapag aralan, Raj. Talent yun!  Mind you!" Proud na proud pa ako at tumatawa.

His jaw literally dropped for a second. Nang nakabawi siya ay halatang halata na inis na inis na siya. Oh sige Raj! You want to be my night in shinning armour so be it! Deal with me.

"And you are proud of that?" Tanong niya habang mukang mangha sa sinalita ko.

" hmmmm," kunwari akong nag iisip. Pero ang totoo ay natutuwa ako sa mukha niya na inis na inis.

"Stop making fun of this, Gotica. Have some self respect." Iritado siya. Natigilan ako at nawalan ng ngiti. May kung anong kumirot sa dibdib ko. I've heard a lot of insults na mas malala pa nga pero nung siya na ang nagsalita, bakit ang sakit sakit sa pakiramdam?

Hindi ako nagsalita. Pinipigilan kong magsalita kasi alam kong sasabog ako at ayokong makita niya iyon.

Natigilan din siya habang nakatingin sa akin sabay pakawala ng buntong hininga.

"I'm sorry," he said. Titig na titig lang ako sa kanya kasi malapit na malapit nang pumutak ang luha na nagbabadya sa mga mata ko. I never cried. Kahit araw araw akong dinudurog ng mundo, araw araw ko din pinanapanatili na malakas ako at lumalaban.

Sa murang edad ko namulat ako sa buhay na kailangan mong lumaban. Kasi, kapag mahina ka lalamunin ka ng buo ng mundo.

Huminga ako ng malalim. "Bakit ka nag so-sorry?" Tanong ko. Si Rajan kaso yung tipo ng tao na kapag nagsalita, he always mean it.

Kaya nga takot ako sa kanya. Kaya napapasunod niya ako. When he make rules. He mean it.

"Look, Gotica. You are just 13. The normal kid your age is still playing." Salita niya. Tinignan niya pa ako mula ulo hanggang paa. Yun yung isang bagay na ayaw kong ginagawa niya. I felt like I'm so low when he's doing that.

"Naglalaro din naman ako ah," I said innocently. Umiling si Raj at ginulo ng ka-onti ang buhok out of frustration.

"Ano ang nilalaro mo? Boys?" He sound annoyed. Hindi ko alam kung bakit siya naiinis. Wala naman akong ginagawang masama.

"If you think you are playing them, you are wrong. They are the one who's playing you." Even if he's so annoyed nanatili pa din siyang kalmado magsalita.

"I don't have problem with that. It's fine with me." Sagot ko.

Lalong tumindi ang inis ni Raj. Yung tipong kulang nalang ay sakalin ako at sunugin ng buhay.

"What is wrong with you?" Galit na usal niya. Halos matapon pa ang sopas na hawak niya. Kumunot ang noo ko habang titig na titig sa kanya. What is wrong with me? Ano ba mali sa ginagawa ko?

"What is wrong with you?" Sigaw ko. Kahit galit ang mukha niya ay nabahidan ito ng pagkataranta.

"Stop acting like a child!" He shouted.

"If you don't wanna see me this way. Stop acting like my dad!" Sigaw ko pabalik. "Hindi kita tatay. Even my father or parents doesn't care at all! Sino kaba? I never ask you to do all of this! "

Pain crosses his eyes. The evidence of  him having pity on me was all over his eyes. He was speechless. Maybe I was harsh and cruel but that is true.

I started to cry! f**k! I don' t want to cry but he triggered my emotions to came out all at once.

"I hate you! Leave me alone! I don't need any of you!" Pinunasan ko ang luha ko. I burst out and I hate it! " Ikaw? Why are you doing this? Iiwan mo din ako! Mapapagod ka din sa akin!" Turo ko sa kanya.

Walang nanatili sa buhay ko lahat ng tao na mahal ko ay pansamantala lang sa buhay ko. I hate that. Kahit magulang ko ay hindi ako inalagaan o nag alala sa akin katulad ng ginagawa niya. Sinasanay niya ako sa bagay na pansamantala. Sinasanay niya ako sa bagay na hinahanap ko na ibinibigay niya.

"You want to f**k me? Go!" Huhubadin ko sana ang damit ko ng bigla nalang niya akong niyakap. Napahagulgol ako ng iyak. Ang ingat ingat ng yakap niya sa akin na para bang takot siya na lalo akong mabasag.

"Shhhhhhh," he said trying to calm me. Unti unti naman akong naging kalmado. Unti unti nawala ang pag iyak ko. We stayed in that position for a long time until he finally moves.

Bawat pagpunas niya ng luha ko ay napapapikit ako. "I'm sorry. Don't ever ever try to say that again." Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko at tinapat sa mukha niya na punong puno ng sinseridad. "I really don't know why I care for you but I felt like I need to. I want to. Hindi ako pumasok sa buhay mo para saktan ka. Hindi ko din gustong alagaan ka at maging maayos ka para maging pansamantala." He said so serious.

His hug and words somehow comforts me. May parte sa akin na nakaramdam na may taong nagmamahal sa akin at nagpapahalaga.

I cried more. I cried because even if he wants to comfort me, he doesn't even know that he is also breaking me.

Ganito pala ang pakiramdam na may nag aalala para sayo. At natatakot ako kasi kasabay ng pag-aalala at pag aruga niya ay nahuhulog ako. Nahuhulog ako na baka hindi na maisalba pa ang sarili dahil palalim ng palalim na.

"Shhh, I wont leave you okay? I'm always here, Gotica." He said. Hinawakan niya ang magkabilang balikat ko at hinarap ako sa kanya.

Anger, pain and care is on his eyes. Marahan niyang pinunasan ng daliri ang mga luha ko sa gilid ng mata. Nanatili akong nakapikit habang dinadama ang init ng kamay niya.

"I will take care of you as long as you need to, importante ka sa akin and I don't want to see you throwing your life. Understand that?" He said.

Tumango ako sa kanya at hindi na nagsalita pa.

And that is the end of my 14th year.