Closer: Harder, Deeper

12- Epilogue

ADAM'S POV.

I'm in a hurry. It's already 8 in the morning. Everyone greeted me while bowing their heads but I noticed someone who's smiling from ear to ear.

"You!" I shouted at her. She looks shocked. "You're fired."

Damn. I hurriedly walked in the elevator and clicked the button 7. I'm going to my office. The damn traffic is really pain in the a*s.

Pero bago tuluyang sumarado ang pinto ng elevator ay may sumigaw. "Wait po!" A girl shouted but I didn't even use a single muscle to stop the elevator but she's fast. Napigilan nya bago pa iyon tuluyang sumarado. Hindi ako nag aksaya ng pamahong tingnan sya pero kumukulo ang dugo ko dahil sa katangahan nya. Hindi na sya marunong magbasa? May nakapaskil sa labas.

Sino naman ang babaeng to para sumakay sa elevator na to? Isa na namang tatanga-tangang tao. Hindi nya ba alam na ako lang na CEO ang pwedeng sumakay dito? Hinarang ko ang kamay ko bago ba sumara ulit ang pinto.

"Excuse me, mejo nagmamadali po kasi—"

"Get out." Malamig ang boses na sabi ko bago palang sya nilingon. Sinalubong ako agad ng mukhang mataray pero natural na makapal nyang kilay, mapungay na itimang mga mata, katamtamang tangos ng ilong at pink na labi na agad umawang matapos tumingin saakin.

"Pwede bang... lahian mo ako?" Bulong hya na siya namang ikinakunot ng noo ko. Baliw ba ang babaeng to? Tama ba ang sinabi nya or tama ba ang pagkakarinig ko? "I mean, will you marry m—"

"Hindi mo ba ako narinig? I said get out." Lalo syang natulala nang inulit ko ang sinabi ko. Seriously, ano bang nakakagulat sa sinabi ko? Ah, dahil sa nagtagalog ako? Marami rin naman talagang nagugulat kapag first time nakalamang nagtatagalog ako nang tuwid dahil berde ang mga mata ko.

"H-Ha?"

"You can't hear me? Are you deaf or just plain stupid? Give me your name." Binitiwan ko na ang pinto dahil mukhang wala akong mapapala dahil wala syang balak unalis.

"Jazlyn."

"Are you an employee here?" Umiling sya, I stared at her flatly. "Why are you here then?"

"M-Mag... A-apply?" Patanong nyang sabi. "Teka. May pimple ka ba?" Aniya at hinawakan ang pisngi ko.

May kung anong ala-ala ang pumasok sa isip ko. It's me and Vien. We're happy. Together.

"May tigyawat ka ba? Sandali." Hinawakan nya ang pisngi ko at sinuri ang mukha ko.

"Yes. Here." Turo ko sa noo ko. Lumapit sya lalo at kinuha ko yong pagkakataon para halikan sya sa labi nang mabilis.

"Hoy!" Bigla nya akong hinampas. "Adik ka talaga, Luck!"

"Oo nga. Sabi ko naman di ba? Adik ako. Sayo." Aniko at tumawa na naman sya habang sinasabi gaano ako ka-corny.

Pabigla kong tinanggal ang kamay ko nya dahil sa pumasok sa isip ko. Damn it.

Mabuti nalang at tumigil ang elevator at nakita kong nandito na ako sa floor ng office ko. I don't wanna see this girl again. Most of all, I don't wanna be near her. She looks harmless but my mind screams danger on her.

Iniwan ko na sya at naglakad na pero nangunot ang noo ko nang maramdamang sinusundan nya ako. Huminto ako sa paglalakad at bahagyang dumampi sa likod ko ang katawan nya. s**t.

"What the f**k are you doing?" I looked at her once again. Kapareho nya lang ng ginawa si Vien. Damn, self, pull yourself together.

"Gusto ko lang kasing m-magtanong..." Nakasimangot nang bahagya na sabi nya saka bahagyang tumalim ang mga mata saakin. "Alam mo, maganda kahit sa lalaki ang ngumingiti. Nakakaattract yan ng good vibes." Then she smiled.

Again, another memory flashed.

"Naiinis na ako kay mom. Palaging kinokontra ako sa mga desisyon ko. She became like that after dad left her for another woman."

Yumuko ako nang bahagya para halikan sya sa buhok nang bigla nya akong yakapin nang napakahigpit.

"She's your mom. She only wants the best for you. Isa pa, she's expecting you to follow her every command kasi di ba yung dad mo bukod sa hindi na nga nakikinig sakanya e iniwan pa sya."

"Pero hindi naman yata tama na saakin nya ibaling ang frustrations nya."

Niluwagan nya ang yakap saakin saka ako bahagyang tiningala. "Alam mo, maganda kahit sa lalaki ang ngumingiti. Nakakaattract yan ng good vibes. Kaya smile na." Napangiti ako nang malawak nang halikan nya ako sa pisngi.

Fuck. Why does she needs to talk like her? Like my Vien? I'm missing her even more.

I made my mind. I need this crazy woman to make me sane. To keep me intact. Only Vien can do that pero dahil kapareho nya namang magsalita si Vien ay baka ganon din ang maging epekto saakin.

Because it's already 10 years but my memories from that night is still clear.

Me trusting Bernard and planning everything with him. Me and her, running away from everyone. Them r****g her infront of me. Them burying me and being on a comatose state for a year. And ofcourse... me almost dying after knowing Vien died.

I hate myself. I hate myself for convincing her to run away with me. Kung hindi ko naisip yon, malamang buhay pa sya sa ngayon. Wala na akong pinansin pa sa ibang pangyayari matapos makulong ng mastermind ng lahat— Bernard's dad.

"From now on, you'll be my secretary and you'll regret saying the exact words she used to say before."

///

"Mr. CEO. Yun pong meeting—" napahinto ako nang tumigil sya sa pagsasaita at narinig kong napaigik sya sa sakit. "Ouch shit."

So my secretary can really cuss huh?

Bahagya ko syang nilingon at nakitang napaupo na sya sa sahig. Pinilit ko ang sarili kong magpatuloy pero naging dahan-dahan ang paglalakad ko hanggang tuluyan akong huminto.

"Faster, Ms. Secretary. Go to your office now and cancel all of my meetings today. I'm gonna study a proposal." Saka ako nagpatuloy na hanggang makarating sa opisina ko.

Umupo ako at tumingin sa kisame. Ofcourse, I have no proposal to study. Well, maybe yes, I have but I'm done studying all of them. I just want her to just sit in her office because of her foot. Kapag nakipagmeeting ako ay kung saan-saan pa kaming pupunta dahil marami akong nakasched na meetings sa iba't-ibang lugar.

Tinambakan ko sya ng mga pag-aaralan at mga basic na gagawin tulad ng paggawa ng emails at kung anu-ano pa. Napansin ko kasi sakanya na kapag wala syang gaanong ginagawa ay tayo sya nang tayo at kung saan-saan nagpupunta. Pero hindi naman yon nakakaapekto sa trabaho nya.

But her foot... Don't get me wrong, okay? I'm not just thinking of her foot. I'm not concern. I'm thinking of the inconveniences it can cause kapag di gumaling agad ang paa nya na malamang e namamaga na ngayon.

"Mr. CEO." Napaangat agad ako ng tingin sa makulit kong sekretarya. "Eto na po lahat ng—"

"Who told you to come here?" Naiiritang sabi ko habang pinapanood ang paika-ika nyang paglalakad palapit saakin. Inilapag na ang makapal na folder sa mesa ko. "What's this?"

"Pinapabigay po ni Mr. Caballero." Pakiramdam ko ay nag-init lalo ang ulo ko nang marinig yon. "Ibigay ko daw sainyo, Mr. CEO. ASAP. As in now na. Importanteng-importante—"

"Sit down there. Make an email for Zapphira Company for their upcoming annual party. Sabihin mong hindi ako makakarating." Turo ko sa upuan at sa harap non ay mesa na merong nakalapag na laptop. Kulay ube na ang paa nya at baka lalo pang lumala kapag naglakad sya pabalik mg office nya— nope. I'm doing this because I want to see how she works. Baka kung anong kapalpakan ang gawin nya. Mabuti nang nakabantay ako.

But as days passes by, I realized my mistake. No she's not like Vien. May sinabi lang sya non na kapareho ng sinabi no Vien pero sobrang layo nila sa isa't-isa.

And what am I thinking when I hired her as my secretary? To keep me sane? Damn, she's doing the opposite. She's giving me headaches, she talks back. She's so clumsy most of the time. But she's also strong.

Like right now, because of too much panic, she kicked my balls. Halos mamilipit ako sa sakit pero ilang beses akong nagmura. Nilapitan nya ako para siguro tulungang tumayo pero nauna na ako at bahagyang lumapit. I gave her death glares.

"Sorry Mr. CEO, hindi ko—"

"Putangina. Kapag ako, nahirapang magkaanak, ikaw gagamitin ko at hindi kita titigilan hanggat hindi ka nabubuntis."

///

I'm pissed. Those greedy investors are too much. But I'm not a businessman for nothing.

Nakaupo ako sa harap ng mesa ko habang nag-iisip paano sila pababagsakin nang biglang bumukas ang pintuan. Sino naman kaya yon? Sinabi ko kay Jaz na walang papapasukin—

Napamaang ako nang makita si Bernard. My bestfriend. Ex bestfriend. The man I trusted the most.

Nagtama ang mata namin at hindi ko alam paano magreact pero wala akong makapang galit. Panghihinayang? Oo. Hindi lang para sa nasayang naming pagkakaibigan kundi dahil sa panghihinayang kung bakit dinamay ko sya noon. Siguro naipit lang sya. Bata pa rin sya non. Nang mga panahong yon, naghahanap lang ako ng dapat sisihin pero hindi dapat sya yon e. Kasi tatay nya ang kalaban ko.

"Get out. Mamaya tayo mag-usap." Sabi ko kay Jaz at natutok ang mga mata ko kay Bernard.

"Can I sit here?" Aniya pero tumingin lamg ako. Ngumiti sya nang matamis tulad ng palahi nyang ibinibigay na ngiti noon pa man. "It's nice to see you again."

"Not nice for me." Kunwa'y walang gana kong sagot. Nagpipindot din ako sa laptop ko kahit wala naman akong particular na ginagawa. Ang totoo ay nakatutok ang buong atensyon ko sakanya.

Hindi ako galit sakanya dahil sa nangyari. Pero di ibig sabihin ay hindi ako nagtatampo.

"Adam, it's been years." Aniya at doon ako tumingin nang deretso. "10 years to be exact." Napaisip ako at napatulala sandali. "Are you now ready to hear my side?"

Hindi lingid sa kaalaman kong matagal na nya akong gustong kausapin kaya naman umiiwas ako. Sinabi nya noon na magpapaliwanag sya hindi para pagtakpan ang anumang 'kasalanan' nya kundi para alam ko ang kabuuan ng lahat.

Honestly, I wanna hear his side. His version of the story. But I'm not yet ready. I know I'm being unfair to him. Siguro matagal nang nakapasan sakanya ang bigat ng loob o anumang dinadala nya rin noon pa man.

Iyon ang nakakatakot. Ang malaman ang mga pasanin nya sa mga nagdaang taon na sa huli ay hindi ako makakatiis makipasan. Ganon kasi kami noon pa man pagdating sa nga kinakaharap naming problema.

Inulit ko ang mga sumbat na sinabi ko ten years ago sakanya at tinapos ko sa: "I'm not yet ready to listen and forgive." Bulong ko pero dahil tahimik naman ay mukhang narinig nya kasi bumakas ang panghihinayang sa mukha nya pero tumango-tango rin naman kapagkuwan.

Yes, I'm not yet ready to forgive myself.

Uwian. Paglabas ko ng office ay nakasabay ko pa sya habang pauwi na rin. "Pumasok ka bukas, 4 am." Nang-iinis na sabi ko.

May ugali ako mula pa noon na kapag napipikon, kelangang may pikunin din ako.

"4 am!? Ako ba magbubukas ng building, boss?" Sigaw nya naman kaagad.

Sanay na sanay talaga ang babaeng to na hindi lang basta sagutin, kundi sigawan pa ako.

"Oo."

"Anong kalokoha—"

"Baka akala mo hindi ko alam ang ginagawa mo? Sa nakalipas na dalawang linggo na naging secretary kita, lahat ng tinatanggal ko sa trabaho ay palihim mong ibinabalik." Dagdag ko para marealize nya na hindi nya dapat ako sigawan o kahit sagutin. Ako ang Boss nya at hindi nya rin dapat binabaliktad ang mga utos ko.

But ofcourse, I'm not that heartless. Hindi ako tanga para magtanggal ng empleyado dahil lang sa palagi silang nakangiti. Ang totoo ay may ilang mga loyal na tauhan ako sa bawat department na syang kumikilatis sa bawat empleyado. Tinatanggal ko sila sa dalwang dahilan: Wala silang maidulot na maganda sa kumpanya o kaya naman ay mga spy lang sila, padala ng ibang kumpanya.

Sadyang hinihintay ko lang talaga na ngumiti sila saakin para kunwari ay yon ang dahilan bakit ko sila tinatanggal. Ayokong malaman ng mga kalaban na alam kong may mga spy sila.

Tulad nalang ng guard nung nakaraan na kung tawagin nila ay Mang Ben. Nalaman kong ang anak nya ay may sakit at inoperahan, ang gumastos ng lahat ay si Rodel Enriquez na siyang isa sa mga mahigpit kong kakumpetensya. Alam ko rin na bilang kapalit ng mga tinulong ni Enriquez sa kanila ay pumayag syang mag-spy dito sa kumpanya ko.

Pero nang tanggalin ko sya, ibinalik naman sya ng sekretarya ko kaya naman maghahanap na naman ako ng dahilan ngayon para tanggalin sya na hindi nalalaman nila Enriquez.

"Alam nyo na po pala, hehe." Nakapeace pa sya habang tumatawa nang mahina. "Yun lang naman pong tinanggal nyo dahil sa hindi makatarungang dahilan ang—"

"And who do you think you are to decide?"

Nang tumunog na ang elevator ay nagtatakbo sya halos palabas at palayo saakin pero hindi ako paoyag na basta nalang sya makalusot ng ganon.

"Jazlyn Bautista!"

Napahinto sya bago humarap ulit saakin. "Sorry na boss!"

"You really like pissing me off huh?" Naglakod ako papalapit. "Anong gusto mo? Pahirapan pa kita para sumunod ka sa mga gusto ko?"

Nakita ko ang pag-irap nya. She gritted her teeth tapos ay ilang beses huminga ng malalim.

"Haha," nagulat naman ako nang peke syang tumawa. "Ang funny mo naman. Bakit hindi ka pa kunin ni satanas para may clown sya sa impyerno?" What the hell did she just say!? "Wala kang kwenta! Bukod sa napakagwapo mong muka, wala kanang ibang maipagmamalaki saakin. Akala mo kagalang-galang at kahanga-hanga kana porket kaya mong alisan ng trabaho kahit sino dito o kaya ay pahirapan ako? Huh! Muka mo!"

Ilang beses nya pang hinabol ang hininga nya. Hindi naman ako nakaimik. Mukhang pikon na pikon na talaga sya saakin at mukha nya palang ay sinasabi nang matagal na syang nagtitimpi tapos ngayon naman e sumabog na sya.

"Una sa lahat, hindi ko naman matandaan anong kasalanan ko sayo no! Adik ka ba o may sapak ka talaga? Hindi na ako magtataka kung bakit single ka dahil walang makakatagal sa'yo."

She hits bull's eye. Lalo akong natigilan at napatulala sakanya. Wala akong balak magsalita o magreact pero kusang nagdilim ang paningin ko at nagtangis ang bagang habang iniisip gaano katotoo ang mga sinasabi nya. Ganon ba talaga ako?

"Okay lang kung cold ka at hindi ka ngumingiti, naiintindihan kong sadyang may mga ganong tao. Ayos lang kahit marami kang utos dahil I believe, trabaho ko naman talaga na sundin ang utos mo. Pero hindi ka sa bato. Higit ka sa yelo. Alam mo kung ano ka? Wala kang puso! At wala na rin akong pake kahit tanggalin moko. Now na. I'm so done with you. Pakyu!"

With that, she left.

That night, I drowned myself in alcohol. Nagpakalasing ako sa Strive bar. Noong una-una sy kasama ko sina Heider at Gerame pero meron daw silang aasikasuhin kaya naman naiwan ako sa mesa at nagkaroon ako ng pagkakataong lalong magpakalunod sa alak.

Noon, kapag nag-iinom ako ay palagi akong sinasaway ni Vien at nagsasabi ng masasamang epekto ng alak sa katawan ng tao. Pinilit ko syang imagine-in na kasama ko at nakaupo sa harapan ko.

Pero imbes na si Vien ay si Jaz ang nakita ko. Ang napakaingay at baliw kong secretary na kung sigawan ako e parang sya ang Boss. Sa imagination ko, sinasabihan nya akong uminom pa lalo dahil gusto ko na rin daw naman mamatay. Binubungangaan nya ako at sinasabihan gaano sya magiging masaya kasi sobrang sama ng ugali ko.

Natawa ako pero kasabay non ay nawala ang imahinasyon ko. Hindi ko alam pero nanghinayang ako bigla. Lasing na talaga ako.

Nakatulog ako sa Bar at nagising sa hindi pamilyar na higaan. Matigas at masikip. Kahit masakit ang ulo ko ay tumayo ko. Nakahiga pala ako sa sahig na may latag. Merong kama sa bandang gilid at nakita ko ang natutulog kong sekretarya. So, I'm in her apartment huh? This is where she live?

Ang magkapatid na Strive na yon. Ano na naman kayang binabalak nila samantalang ilang beses na naman akong natulog sa second floor ng bar kung saan may ilang kwarto roon pero hinayaan talaga nila ako kay Jaz.

But the fact that we just quarrel yesterday though she still let me sleep here is a big thing for me. Sinundo nya pa nga ako sa Bar ayon sa pagkakaalala ko.

Masikip lang ang place pero malinis naman. Walang gaanong gamit at maayos na nakalagay bawal kagamitan. Sandali ko pa syang tiningnan dahil... hindi ko alam.

Mukha syang tahimik na tao kapag tulog na ganto. Kabaligtaran naman kapag gising sya. Napakaingay. She looks so peaceful while sleeping. Hindi mukhang bungangera.

Umalis ako sa apartment nya at umuwi na sa bahay na ipinagawa ko noon pa. Naligo ako at nagpalit ng damit pero nang nagbibihis na ako ay may napansin ako sa harap ng salamin. May pasa ako sa mata.

Nag-away ba kami mi Germs o Heider? May nakaaway ba ako sa Bar? May sinalihan ba akong g**o?

Fuck, wala akong matanda— oh, yeah, I remembered. Sinapak lang naman ako ng magaling kong sekretarya. Hindi ko na gaanong maalala ang nga nangyari pero sa ala-ala ko ay bigla nya nalang akong sinapak matapos akong may sabihing kung ano na hindi ko na rin maalala.

That girl is really something.

Nang pumasok sya kinabukasan ay nagreresign na. Mabuti nalang talaga at may pinapirma ako noon sakanyang kontrata na hindi sya pwedeng umalis hanggat hindi ko sya tinatanggal. But we change positions. I became her secretary and she became my annoying 'Boss' na ang totoo ay wala naman talagang ginawa nang araw na yon kundi tambakan ako nang trabaho, magbasag ng tasa dahil sa hindi ko makuhang panlasa nya sa kape at kung anu-ano pa.

Nagpapanggap syang may ginagawa kapag titingin ako and she looks cute that way. Wait, what? Did I just said that she's cute? Oh, no, no.

Napahilot ako sa sentido ko habang nagtatype ng email. Mukhang gumaganti ang isang to pero talaga bang ganito karami ang mga itinatambak ko sakan— and damn I'm tired dahil pabalik-balik din ako maya't-maya.

Nagawa nya pa ngang makipag tawagan at makipag videocall habang nagtatrabaho ako sa harapan nya. Nakikipag-videocall ba ako non?

"Wag ka naman masyadong magpapagod dyan ah? Baka naman ini-stress mo masyado sarili mo sa pag-iipon?" Looks like it's her mother. "O kaya e baka nagpapasaway ka sa boss mo? Nasa opisina mo ba ikaw?"

"Hindi po, sa opisina po ng boss ko."

"Anong ginagawa mo dyan anak?" Your daughter is pain in the— "Di ba sabi mo ayaw ng boss mong may ibang tao dyan dahil kamo e masama ang ugali?"

Ano daw? Tama naman siguro ako ng rinig dahil malinaw ang pagkakasabi. Sinabi nya talaga sa mama nyang— but, oh well, I don't really care.

I did everything that I need to do and went home.

Mag-isa lang ako sa malaking mansyon na to, liban syempre sa maids. Mom already went to America with her new husband. Yes, nag-asawa pa sya matapos ng nangyari saakin. Okay na naman sila ni dad kasi nga pareho na silang may ibang pamilya. Wala na rin sa mga kamag-anak ko ang bahagi ng pulitika. Oh, well, meron pa pala. Pero mga malalayong kamag-anak na ang mga yon.

No, this ain't home at all. I'm alone, not literally but that's what I feel. Uminom ako ng konti para makatulog na dahil na rin sa pagod maghapon and ofcourse, I can't stop thinking about my hard headed secretary. She's something. I don't know what's that 'something' but I feel like it's not good for me.

Nagising ako bandang 1 am dahil sa tunog ng cellphone ko. It's Heider. Agad kong sinagot yon dahil kilala ko na sya. Sa sobrang kulit nya ay hindi nya rin namn ako patatahimikin.

"What?" Iritableng sagot ko. Tumawa siya. Bilang lang talaga ang mga taong walang pakelam sa kung anuman ang mood ko at kabilang na siya doon at ang kapatid nyang isa pang abnormal.

"Good morning to you too, Bro!" At kailan ko pa sya naging bro? Ah, yeah, we're classmates since Highschool. "May chismis lang ako sa—"

"I'm not interested—"

Natahimik sya at maya-maya ay namatay ang tawag. Matutulog na sana ulit ako nang tumunog ang cellphone ko. Pagbukas ay may ipinadala syang picture. Malamang sa bar ito dahil medyo madilim at kita ko pa ang blue and red na kulay. Sa picture, kitang kita ko ang isang lalaking inaalalayan ng isang babae. Nangunot ang noo ko hanggang mabasa ko ang sinend nya ring message.

"Your secretary + Your bestfriend. I'm a shipper. Jazlyn + Bernard = BerLyn."

Inihagis ko ang cellphone ko sa mesa at sinubukan uling matulog. I don't care. Really.

Kinaumagahan ay 2 hours lang ang tulog ko. Mahirap lang talaga kapag nauudlot ang tulog ko e, nahihirapan ulit akong matulog. Yeah, that's it. It's natural.

9 am syang pumasok pero hindi ako nagsasalita. Iniisip ko kung paano sila nagkakilala ni Bernard o naging close dahil nagawa nya pa talagang sunduin sa Bar. Ilang beses ko syang napapansing pasulyap-sulyap saakin nang utusan ko sya sa loob ng office ko. Gusto ko na sanang magtanong pero pinigilan ko ang sarili ko.

Bakit mga ba ako magtatanong?

Kulang ako sa tulog kaya dapat ako tong lutang pero sa sobrang lutang nya ay nadali nya ang folders sa mesa ko at maging ang kape. Kaagad nya naman iyong pinulot at napansin ko kaagad ang pagdurugo ng daliri nya na parang hindi nya rin napansin.

"You." Pwede bang mag-ingat ka? Look at your finger, it's bleeding! Can't you feel it? Ano bang nangyayari sa'yo? Maa lutang kapa saakin— sa totoo lang, ang dami kong gustong sabihin, but I chose not to say anything. Kaagad syang humingi ng depensa at ibawas ko nalang daw sa sahod nya ang pagkabasag ng tasa. Akala yata ay iyon ang dahilan ng inis ko.

I'm mad because of a f*****g mug? What the hell!?

Hinawakan ko ang kamay nyang may bubog at pati ako ay nagulat sa ginawa ko. Kinuha ko ang first aid kit sa cabinet. "Let's clean your wou—" What? The heck, bakit kailangang tulungan ko pa syang maglinis ng sugat nya? Kasalanan nya yan! "Clean it yourself and use this." Sabi ko sabay abot ng first kit.

She thanked me but she left me again thinking when she said that she's sorry about everything.

///

I FINALLY FACE HER.

"Are you okay?" Niyakap nya ako ng mahigpit at kita kong nginig na nginig sya sa takot marahil. Naabutan ko lang naman syang muntik ng gahasain ng kung sinumang lalaki na to. Nagngitngit ako sa galit. I wanna punch the bastard that he'll die. "It's okay now. I'm here. I'm here." Niyakap ko sya nang mas mahigpit. Ramdam ko ang lalong pagbangon ng galit saakin. "No one can hurt you again." Hinahagod ko ang likod nya upang pakalmahin ko. "He can't hurt you again, stop crying." Alo ko, naramdaman kong bahagya syang kumalma kaya nahulog na naman ako sa mas malalim na pag-iisip.

What am I doing here in the first place? I don't care about anyone anymore, right? Kahit ang mga dati kong kaibigan ay kinalimutan ko na pero bakit naiwan nya lang ang iba nyang gamit na pwede ko namang ibigay bukas e pinag-effort-an ko pang isoli ngayon mismo?

And it's not part of my job. Oo, given nang tinulungan ko sya kasi kailangan nya talaga ng tulong ngayon. Pero dapat, sa ngayon ay hinahayaan ko na sya dahil tumawag na rin naman ako sa mga pulis. Why am I hugging her?

A realization hit me. Damn. I'm in trouble.

"I'm here now." No way, I'm inlove with only one woman! It's Vien! Yeah, that's it. Magulo lang ang utak ko. "He can't hurt you again, Vien. I won't let him hurt you. I'll fight for you, he can't hurt you."

///