THE PILOT'S FINAL STOP

CHAPTER 2 🥰

GOD…

Ang sarap sa pakiramdam ang dahan dahang pagkiskis ng ari niya sa lagusan ko, parang wala na siyang ibang pakay kundi palabasin lahat ng pagnanasa sa katawan ko.

Hanggang sa maramdaman ko ang pagpasok ng malaki niyang ari sa akin. I screamed as pain and pleasure assaulted my being. s**t ang sakit. Bigla kong na realized hindi ito isang panaginip. Totoong nangyayari ito ngayon.

"s**t! You're a virgin!" ang sabi ng gwapong lalaki sabay hugot ng kanyang ari sa akin.

Mabilis kong kinuyom ang duvet sa dibdib ko, nanginginig sa halo ng galit at takot. Para akong nabuhusan ng yelo nang makita kong nakatayo pa rin doon ang lalaking walang hiya.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko—bumaba ako ng kama, kahit nanginginig ang tuhod ko, at hinagis sa kanya kung ano mang mahawakan ko. “Walang hiya ka! Sino ka ba!? Ano’ng ginawa mo sa’kin! Rapist ka! R–rapist—!”

“Rapist?” Umalingawngaw ang malakas at walang pakialam na tawa niya. “Are you out of your mind? You’re a prostitute. Huwag ka ngang magpakapuro. Binayaran ka ng mga kaibigan ko para i-entertain ako ngayong gabi.”

“Hindi ako puta!” halos mabasag ang boses ko sa gigil. “Anong pinagsasabi mo—”

“Kunwari pa.” Sinuklay niya ang basa pa sa pawis na buhok habang pinupulot ang mga nagkalat niyang damit. “I’m not a rapist. Ikaw ’tong bayaran.”

“Hindi nga ako—!”

Naputol ang salita ko nang bigla siyang ngumisi. Isang mapanuksong ngising parang lalong nagpapaliyab sa galit ko.

“Really?” wika niya, nakasandal pa sa pader na para bang pag-aari niya ang buong kwarto. “Then why were you naked when I walked in, hmm?”

Para akong binaril ng sagot niya. Mabilis na umakyat ang init sa ulo ko—hindi dahil sa hiya, kundi sa sobrang pagka-insulto.

At saka niya ginawa ang pinaka-nakakagalit na bagay.

Inihagis niya sa mukha ko ang pera.

Malutong. Marami. At diretso sa noo ko tumama bago nagkalat sa sahig.

“’Yan oh,” malamig niyang sabi. “Extrang bayad mo. Kung gusto mo pa, sabihin mo lang.”

Parang sumabog ang tenga ko sa galit. “WALANG HIYA KA!”

At agad kong dinampot ang pinakamalapit na bagay na abot-kamay ko—ang remote ng TV—at buong lakas kong ibinato sa kanya.

Tumama iyon sa balikat niya, malakas, sapat para mapaatras siya at mapasigaw ng, “What the—!?”

“Oo, tama, magalit ka!” bulyaw ko. “Dahil ’yan ang nararapat sa lalaking kasing kapal ng mukha mo!”

Saglit siyang natigilan. Pero hindi rin nagtagal—tumaas ang isang kilay niya, at lalo pang lumalim ang ngisi.

“Spirited pala ang ‘hindi daw prostitute, hmm? Interesting.”

“Walang hiya ka!” sigaw ko, halos maubos ang boses ko sa galit. “Wala kang karapatang gawin sa’kin ‘yon! At walang kahit anong halaga ang makakapalit sa ginawa mo!”

Nakahalukipkip siya, nakangisi pa rin, parang wala siyang nakikitang mali.

“Ah, so gano’n na ang bago n’yong drama? Virgin kuno? Para makahingi ng dagdag?”

“Hindi mo naiintindihan!” nanginginig kong sabi, itinuro ko ang magulong kama, at kitang kita ang dugo mula sa akin, ang ebidensiyang malinaw na hindi ko ginusto. “Tignan mo!”

Ngumisi siya nang mas malala—parang wala na akong pagkatao sa paningin niya.

“Malay ko ba kung scripted ‘yan? Hindi ko problema kung gusto mong magmukhang inosente.”

Para akong nabingi sa nangyari.

Parang may sumabog sa loob ko.

“HAYOP KA!” sigaw ko, bawat salita ay may kasamang luha. “Wala akong ginagawa sa’yo, tapos ganito trato mo sa’kin?!”

Gusto ko siyang sugurin.

Gusto kong itulak.

Gusto kong ipamukha sa kanya na hindi ako basura.

Ilang hakbang pa lang ako pero—

Parang bigla akong tinamaan ng mabilis, matalim na kirot sa ibabang parte ng katawan ko.

Napasubsob ako sa hangin, napakapit sa mesa, halos hindi makahinga.

“H–hindi…” bulong ko, habang nanlalamig ang mga kamay ko. “Hindi puwede…”

Nakita kong kumunot ang noo niya.

Hindi dahil sa awa.

Pero dahil hindi niya maipaliwanag ang nakikita niya.

“Hey,” mahina niyang sabi, isang beses lang. “You look like you’re about to pass out.”

“Layuan mo ‘ko,” napasigaw ako habang pinipigilang manghina. “LUMAYO KA!”

Pero ang katawan ko—

mabigat, parang bumibigat bawat segundo.

“Hey—” nag-step forward siya.

“Huwag kang lalapit!” muli kong sigaw, sandalan ang mesa, nanginginig ang buong katawan ko. “Wala kang karapatang lumapit sa’kin! Wala kang karapatang hawakan ako! Kahit kailan!”

Huminto siya.

Saglit.

Tahimik.

At doon ko lang nakita sa mga mata niya—

hindi pa rin pagsisisi, pero may pumasok na duda.

May pumipigil sa yabang niya dahil may nakikita siyang hindi niya inaasahan.

Hindi ko alam kung ano.

Pero hindi ko hahayaang lumapit pa siya.

HINDI pa man ako nakakabawi sa paghinga ko, biglang BUMUKAS ang pinto ng kwarto ko nang malakas.

“KIERRAN?!”

Nanigas ako.

Nakadikit pa rin ang duvet sa katawan ko.

Ang lalaki naman na tinawag na Kierran—parang itinulos siya sa kanyang kinatatayuan. Hubo't hubad pa din.

At ang babaeng pumasok?

Halos tagpasin ako ng tingin niya.

“YOU—WHAT ARE YOU DOING WITH MY FIANCÉ?!”

Fiancé?

Parang may pumitik sa ulo ko.

Hindi ko sila kilala.

Hindi ko alam bakit nandito ang lalaking ’to sa kwarto ko.

At ngayon may babaeng galit na galit na sumugod parang siya ang may-ari ng buong resort.

“YOU HOMEWRECKER!” sigaw ng babae habang papalapit sa ’kin na parang gusto akong sabunutan.

“DIANNE! Stop!” Kierran moved to block her.

Nagpupumiglas ang babae, halos tusukin ako ng tingin. “Hindi mo ako mapipigilan! Tatanungin ko ’tong babae kung anong klaseng kababuyan ang ginagawa niya sa FIANCÉ ko!”

Nabitawan ko ang hininga ko.

Nanginginig na galit, takot, at hiya—pero higit sa lahat?

Na-trigger ang pride ko.

Fiancé pala ha?

Sinugod niya ako sa sarili kong kwarto?

Ako ang tinawag niyang homewrecker?

Ako na nga itong na Raped...

Kung gulo ang gusto niya…

E ’di gulo.

Lintik lang ang walang ganti.

Mabilis nag-click sa utak ko ang plano.

Bahala na.

Sira na ang gabi ko—sira din dapat ang kanila. Lalo na ang lalaki na to.

“Oh?” mahina pero matalim kong sabi sabay taas ng kilay. “Fiancé mo siya?”

Napatingin sa ’kin si Dianne, oo Dianne ang narinig kong tawag sa kanya ng rapist, nagliliyab ang mga mata.

Si Kierran napahinto, parang na-scan kung ano ang nasa isip ko.

At bago pa sila makapagsalita—

Lumapit ako kay Kierran.

Kinuha ko ang kamay niya.

At sa pinakamatamis, pinaka-poisonous na tono…

“Baby… who is she?”

Nanlaki ang mata ng babae.

Nanlaki rin ang mata ni Kierran.

At dahil gusto kong dumoble ang tama—

Hinaplos ko ang braso ni Kierran.

Dahan-dahan.

Deliberate. At dahan dahan ko ding hinawakan ang ari niya na half errect pa din.

Ramdam ko ang pag-tigas ng postura niya.

Nag-angat siya ng tingin sa ’kin, parang hindi makapaniwala.

Pero hindi pa ako tapos.

Bumaling ako sa kanya.

Tinaas ang mukha ko.

At hinalikan ko siya.

Hindi malalim. Hindi malaswa.

Enough lang para magmukha kaming may relasyon.

Enough para masira ang mundo ng babaeng sumugod sa ’kin.

At ang mas nakakagulat?

Si.

Kierran.

Nag-init.

Nakikita ko sa mata niya.

Nararamdaman ko sa paghinga niya.

Yung pagkabigla niya ay mabilis na napalitan ng—hindi ko alam—pero hindi iyon dapat maramdaman ng isang lalaking may fiancé.

“BABE,” bulong ko nang malayo na ang labi ko sa kanya, “baka puwedeng ipaliwanag mo sa fiancée mo bakit ka nasa kama ko?”

Nagliyab ang mukha ni Dianne. “YOU—YOU b***h!”

Sinubukan niyang sumugod ulit—

Pero mas mabilis si Kierran.

Hinila niya ang braso nito, pinigilan, pero hindi matanggal ang tingin niya…

sa akin.

At doon ko nakita ang tanong sa mata niya:

Bakit parang naapektuhan siya?

Bakit parang… may gumising sa kanya?

At ako?

Ngumiti.

Isang ngising may halong galit, tapang, at ganti.

Ito ang unang putok ng gulo.

At hindi pa ako tapos.

Nagkandataranta si Kierran sa pagsuot ng pantalon niya, halos hindi maipasok nang maayos ang butones sa kaba at gulat. Pulang-pula ang mukha niya, parang naipit sa pintuan ng sariling kasalan.

Galit na galit si Dianne. Halos mabugaw ang hangin sa lakas ng hinga niya, parang sandaling-sandali na lang sasabog.

Nagsasalita siya nang sunod-sunod, mataas ang boses, nagngingitngit.

“Bukas na ang kasal natin! Bukas na! Tapos may iba kang babae?!”

Natatakpan ang buong silid ng galit niya, pero habang pinapanood ko sila, may kumislot na inis sa dibdib ko… at oo, may konting demonyo rin na nagising sa utak ko.

Bahagya kong inayos ang duvet sa dibdib ko, ginawa ko pa talaga nang mabagal, parang sinasadya.

“Alam mo, Dianne…” Sobrang lambot ng boses ko, pero malinaw na puno ng insulto.

“Niloloko ka lang ng lalaking yan, alam mo kasi ikakasal na pala kayo bukas pero bakit sarap na sarap siya sa akin? hmmm.”

Sumiklab ang mukha ni Dianne sa galit.

Parang sasakmalin na siya nang tuluyan.Sabay baling kay Kierran at dalawang beses—sunod-sunod—malakas, mabilis, walang pag-aalinlangan. Tumama ang palad niya sa magkabilang pisngi ni Kierran na parang kidlat na may kasamang kulog. Napaurong si Kierran, napaangat ang balikat niya sa lakas ng hagupit.

Hindi na siya huminga. Hindi kami gumalaw. Ni ang orasan sa dingding parang tumigil.

At saka ko siya narinig si Dianne.

Mababa pero basag, puno ng poot at sakit.

“The wedding is off.”

Pagkasabi niya nun, walang lingon likod na lumabas sa kwarto.

Si Kierran—nagkandahulog ang shirt niya habang nagmamadaling hinabol si Dianne. Halos mabangga niya ang pinto.

“Dianne, wait! I’m sorry—please, we can still fix this!”

Narinig ko ang boses niya, desperado, nagpapanic, halos mabulol sa pagmamadali.

Hindi ko alam kung anong mas masarap panoorin: iyang paghabol niya o ang pagkasabog ng kasal nila.

Serves him right. Ayun. Wala na.

Naglakad ako ng dahan dahan, hinawakan ang duvet, at saka ako ngumiti nang mapait at mapanlinlang sa repleksiyon ko sa salamin.

May sumilip na hangin mula sa bukas na pinto, kasama ang mahinang alingawngaw ng boses ni Kierran na humahabol kay Dianne.

Hindi ko alam kung tatawa ako.

Pero isang bagay ang sigurado ko—

Sinira ako ng Kierran na yun. Wala na ang virginity ko. Anong ginawa niya sa akin.

Anong gagawin ko..

EVAN SALVATORRE's POV

Pagbaba ko ng ferry, agad kong naamoy ang maalat na hangin ng Isla Mahayhay. Tahimik, maganda, romantikong lugar—isang isla na perpekto para sa isang sorpresa.

For her.

For us.

Hawak ko pa ang maliit na box na kanina ko pa hawak-hawak sa eroplano. Inside it was something I had been planning for months—a symbol, a promise, a future I finally felt ready to give her.

At kahit pagod ako galing New York, hindi iyon mahalaga.

This was for Arielle. My Arielle.

Pagdating sa reception, ngumiti pa ako habang sinasabi ng staff ang cabin number niya.

Cabin 7.

Parang bumilis ang t***k ng dibdib ko.

Excited.

Nostalgic.

Sobrang sabik.

Hindi ko na siya nasusurpresa nang ganito. Lagi siyang pagod sa flights, sa meetings, sa responsibilidad na pasan niya—kaya gusto kong maging pahinga niya ngayong gabing ito.

“Sir, doon po banda sa beachfront path. Diretso lang,” sabi ng receptionist.

“Thank you,” tugon ko habang bitbit ang overnight bag.

Habang papalapit ako, may kakaibang kaba sa dibdib ko. Hindi ko alam kung bakit. Excitement, siguro. Lungkot din ng kaunti, kasi alam kong babalik na siya bukas at mahirap na naman siyang makita.

Pero kaya nga ako nandito.

Para sabihing please… extend with me. Two more days. Just us.

Malapit na ako sa cabin nang biglang— may nagmamadaling babae na tumadyak sa pintuan ng cabin ni Arielle.

BLAG!

Bumukas ang pinto. Mabilis. Galit na galit.

Itinulos ako sa kinatatayuan ko malapit sa pintuan. Hindi ako napansin ng babaeng pumasok.

Anong nangyayari.. Nagmamadali din ako baka kong ano nang nangyari kay Arielle. Pipihitin ko na sana ang seradura nang bigla kong marinig ang sigawan sa loob.

At doon… doon ko narinig ang sigaw mula sa loob ng cabin.

Boses ni Arielle.

Pero hindi ito ’yung boses na kilala ko—hindi malambing, hindi pagod, hindi masaya.

Galit.

Wasak.

Lasing sa emosyon na hindi ko maintindihan.

At ang mga salitang narinig ko?

Para akong sinaksak.

“BABE, baka puwedeng ipaliwanag mo sa fiancée mo bakit ka nasa kama ko?”

Para akong napako.

Parang may dumagan sa dibdib ko.

Hindi.

Hindi totoo.

Hindi iyon ang Arielle ko.

Hindi iyon ang boses niya kapag nagsisinungaling. Kilala ko siya. Alam ko kapag natatakot siya. Alam ko kapag hindi siya okay.

Pero ngayon?

Parang iba siyang tao.

At mas masakit?

Ang sagot ng lalaki mula sa loob. Si Kierran.

Narinig ko ang tunog ng paghahabol nila sa labas, pero ako—

Hindi ko magawang gumalaw.

Habang naririnig ko ang mga sigaw, ang kalabog ng pinto, at ang mga salitang hindi ko akalain maririnig ko mula kay Arielle…

Para akong unti-unting gumuho.

“Bakit… Arielle…?”

Pabulong na lumabas sa bibig ko, kahit ako lang ang nakarinig.

Bakit sinabi ni Arielle na may relasyon sila?

Hindi siya gano’n.

Hindi siya manloloko.

Hindi niya ako sasaktan nang ganyan.

Hindi niya tatawagin ang ibang lalaki na “baby.”

Pero narinig ko.

Narinig ko mismo.

At kahit isang segundo lang—

dumaan sa utak ko ang pinakamasakit na tanong.

Bakit niya nagawa ‘yon?

Maya maya biglang bumukas ulit ang pintuan at nagmamadaling umalis ang babaeng pumasok kanina.

“What the hell—Dianne, wait!”

A man followed her. Matangkad. Halatang desperado.

I froze.

Pareho silang dumaan sa tabi ko pero hindi ako napansin. Parang wala ako sa mundo nila.

Papasok ba ako?

Kung papasok ako…

ano’ng madadatnan ko?

Tumibok nang masakit ang dibdib ko habang nakatayo ako sa labas ng cabin niya. Parang may bumulong sa akin na gumawa ng isang bagay—anumang bagay—para malaman ang totoo.

Pero hindi ko magawa.

Hindi ko kayang humakbang.

Sino ang lalaking iyon?

’Yung lumabas na desperadong hinabol ang babaeng umiiyak?

Sino siya sa buhay ni Arielle?

Ang sakit sa ulo ko, sa dibdib ko, sa buong katawan ko—halo-halong emosyon na hindi ko maipaliwanag.

Hindi ko alam kung anong mas masakit:

yung mga salita ba na narinig ko kanina?

o ’yung katotohanang mukhang hindi ko kilala ang Arielle na nandiyan sa loob?

Bakit tinawag niyang babe ang lalaki.

Naramdaman kong namuo ang luha sa gilid ng mata ko. Hindi ko alam kung galit ba iyon, o sakit, o takot na hindi ko kayang harapin.

Isa lang ang malinaw:

Hindi ko kayang makita siya ngayon.

Hindi ko kayang makita kung ano ang hitsura niya pagkatapos ng lahat ng narinig ko.

Hindi ko kayang marinig ang paliwanag niya — hindi pa.

Hindi ngayon.

Hindi sa gabing ito.