THE PILOT'S FINAL STOP

CHAPTER 3 🥰

PAG-ALIS nila…

Kierran.

Dianne.

Mga pangalang hinding hindi ko yata makalimutan sa tanang buhay ko.

Pagkalabas nila, bumagsak ang lahat.

Ang sakit.

Ang hiya.

Ang galit.

Ang takot.

Ang pagkalito.

Ang pagkawala ko sa sarili.

Para akong hinubaran hindi lang ng damit, kundi ng dangal, tiwala sa sarili, at kapayapaan.

Iyak ako nang iyak—’yung hindi ko na makita ang sariling kamay sa sobrang blurry ng paningin ko. Parang bawat luha, may kasamang parte ng kaluluwa kong nababali.

“I hate you… Kierran…”

Nabubulong pero puno ng apoy.

“I hate you… I hate you so much…”

Nanginginig ang dibdib ko, masakit ang lalamunan, parang may barbed wire sa loob ng katawan ko.

“What am I gonna do now…?”

Napasapo ako sa mukha ko habang umaagos ang luha.

“Ano na’ng gagawin ko sa sarili ko… sa buhay ko… sa pagkatao ko…?”

Humigop ako ng hangin, pero parang puro sugat ang bawat paghinga.

“God…”

Napatingala ako, naghahanap ng sagot sa katahimikan.

“Why? WHY?”

Bumulwak ’yung sakit na kanina ko pa sinusubukang ikulong.

“Bakit mo hinayaang mangyari ’to sa’kin…?”

Napahawak ako sa dibdib, halos mapunit ang laman.

“Bakit mo hinayaang… MARAPE ako…?”

Tumulo nang mas mabilis ang luha ko.

Para bang pagbigkas ko ng salitang iyon ay parang may kutsilyong muling tumusok sa puso ko.

“I was just sleeping…”

Nanginginig ang boses ko.

“I was just… resting… just breathing… tapos… tapos—”

Hindi ko na mabuo ang sentence.

Hindi ko kaya.

Hindi ko kayang sabihin nang buo.

“He took everything… EVERYTHING…”

Napasubsob ako sa kama, hawak ang duvet na parang huling piraso ng proteksyon ko sa mundo.

“At ngayon… ang dumi-dumi ko… ang sakit-sakit… hindi ko alam kung paano ko haharapin ang sarili ko…”

Bumigay na ang boses ko.

“I didn’t deserve this…”

Nanghina ang ulo ko sa balikat ko.

“I didn’t deserve being raped… hindi ko ’to kinailangan… hindi ko ’to hiningi… God, bakit sa’kin… bakit ako pa…?”

Umiyak ako nang mas malakas, halos mawalan ng boses.

“ANO BA ANG GINAWA KO PARA MARANASAN ’TO?!”

KIERRAN'S POV

May babae akong nasaktan.

At hindi ko alam kung paano ko haharapin ang sarili ko ngayon.

Nanginginig ang mga kamay ko habang naglalakad ako palayo sa cabin. Pabagsak, mabigat, parang bawat hakbang ay may dinudurog na bahagi ng pagkatao ko.

Dianne…

God, Dianne.

“Please, wait,” humabol ako sa kanya kanina.

Pero kahit anong pakiusap ko, kahit gaano ako magsumamo…

Hindi niya ako nilingon at tumakbo lang siya patungo sa villa.

At ngayon… kailangan ko siyang makausap. Bukas na ang kasal namin. Nakaready na lahat. At nandito na rin sa Isla ang lahat ng mga bisita namin.

Malayo pa lang ako sa villa, ramdam ko na ang bigat ng hangin. Parang may nakadikit sa balat kong naggigiit ng kasalanan. Parang tumitigas ang mga binti ko habang papalapit ako sa pintuang alam kong hahatol sa akin nang walang pag-aalinlangan.

Pagbukas ko ng villa—

Nalaglag ang puso ko.

Buong pamilya namin.

Buong pamilya ni Dianne.

Magkakasama.

At ako ang sentro ng bagyong ginawa ko.

Nakatayo silang lahat sa sala—ang ama ni Dianne, ilong ay nag-aapoy, ang ina niya nakatakip ang bibig na parang nasusuka.

At sa tabi ng sofa, nakaupo si Dianne…

yakap-yakap ng mama niya.

Umiiyak.

Gumuho.

Pag-angat ng ulo niya, tumama ang tingin niya sa akin—isang tinging hindi ko pa natatanggap kahit kailan.

Hindi galit.

Hindi poot.

Hindi selos.

Kundi pagkawasak.

At doon, doon tuluyang pumutok ang dibdib ko.

“KIERRAN.”

Boses ng papa ko—malamig, mabigat, parang puwede nang magpatumba ng isang tao.

Ang mommy ko, nakatayo lang sa gilid, nanginginig ang mga kamay, halatang hindi alam kung lalapitan ba ako o iiwasan.

Si Keith, kapatid ko—tiim-bagang, dilat ang mata, parang hindi niya ako kilala.

At sa gitna nilang lahat, si Dianne…

humihikbi.

Basag.

At galit na galit.

“Sabihin mo sa’min na hindi totoo,” bulyaw ng daddy niya, tumayo mula sa sofa, halos sumugod sa direksyon ko.

“Sabihin mo, Kierran, NA HINDI KA NAKIPAGSEXS SA IBANG BABAE SA ISLA NA ’TO!!!”

Parang may sumampal sa akin.

Tatlong beses.

Sunod-sunod.

Hindi ako makapagsalita.

Hindi dahil wala akong sasabihin—

kundi dahil wala akong excuse na kahit papaano’y hindi malansang pakinggan.

Tinakpan ni Dianne ang mukha niya, pero lumabas pa rin ang boses niyang basag:

“Nakita ko sila… Daddy… Mommy…”

Humikbi siya.

“Naabutan ko sila hubo't hubad sa cabin ng babae niya!!"

Hinampas niya ang sofa, umiiyak nang mas malakas.

“Bukas na ang kasal natin, Kierran… bukas na!!! Ano’ng klaseng tao ka! Bakit nagawa mo sa akin ito, bakit?”

Hindi ko alam kung paano ako tatayo nang hindi bumibigay ang tuhod ko.

Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang gabing ito.

Hindi ko alam kung paano magsisimula.

Pero alam ko ang isang bagay:

May nasira ako.

Malala.

At hindi ko alam kung may paraan pa para maitama.

Lumunok ako nang mabigat, parang may bato sa lalamunan.

“Dianne…”

nanginginig ang boses ko, hindi ko makontrol.

“Hindi ko… hindi ko sinasadya. Hindi ko rin—”

“DON’T!”

sigaw niya.

Hirap huminga, puno ng luha.

“Don’t you dare tell me na ‘hindi mo sinasadya.’ Wag na wag mong sabihin na aksidente lang ’yon!”

Hindi ako makatingin kahit kanino.

Paano ko sasabihing mali ang lahat simula pa lang?

Na hindi ko dapat sinunod ang mga kaibigan ko?

Na hindi ako dapat lumapit sa cabin?

Na hindi ko dapat hinayaan ang sarili kong…

God.

Para akong sinusunog nang buhay sa konsensya.

“Kierran,” boses ni Mommy—una niyang salita simula pagdating ko.

Mahina. Nanginginig.

“Please… please tell us what really happened.”

Tumulo ang luha ko bago ko pa napigilang umagos.

“Mom…”

halos paos kong sabi.

“I… I don’t know how it happened. I walked into the wrong cabin. I thought—”

“YOU THOUGHT WHAT?”

sigaw ng daddy ni Dianne.

“NA PUWEDE KANG PUMASOK KAHIT SAAN AT MAY KASAMA KANG BABAE!? THAT YOU COULD DO THAT THE NIGHT BEFORE YOUR WEDDING!?”

“NO!”

sigaw ko pabalik, lumabas nang hindi ko sinasadya.

“Hindi gano’n ang—

I swear, hindi ko alam na—

I made a mistake pero—pero hindi ko—”

“Enough.”

Boses ng papa ko.

Isang salita lang pero parang martilyong bumagsak.

Tumingin siya sa akin na para bang hindi ako anak niya.

Bumulong si Dianne.

Mahina.

Basag.

Pero malinaw.

“I loved you, Kierran…

and you humiliated me.”

Napapikit ako.

Hindi dahil sa hiya.

Hindi dahil sa guilt.

Kundi dahil sa isang imaheng pumipilit lumabas sa isip ko—

Ang mukha ng babaeng naiwan ko sa cabin.

Ang maamo niyang mukha na hindi ko mapigilang padapuan ng halik.

Shit ano ba tong naiisip ko. Ang laki na ng problema ko kay Dianne bigla pang susulpot ang mukha ng babaeng nakasex ko kanina.

Biglang umalingawngaw ang boses ng papa ni Dianne.

“I CANNOT entrust my daughter to your son.”

Parang huminto ang mundo.

Lahat, napatigil.

Pati ang hinga ko, naipit sa gitna ng dibdib.

“Ngayon pa lang,” mariin, malalim, walang puwang para sa pagdududa,

“hindi pa sila kasal—niloloko na niya ang anak ko.

How much more kapag kasal na sila?”

Nanginig ang baba ni Dianne, tinakpan ng mommy niya ang balikat nito.

Ang mga mata ng buong pamilya nila—puro galit at pagkadiri ang nasa tingin nila sa akin.

Wala akong masabi.

Wala akong excuse na kayang burahin ang nangyari.

Wala akong salitang makakapigil sa sakit na nararamdaman nila.

At nang tumingin ako sa pamilya ko—

ang mommy ko lumuluha, hindi makatingin nang diretso.

Ang papa ko, nakaturo sa sahig, parang pinipigilan ang sarili na sumabog.

Si Keith, nakapamulsa, nanginginig ang panga sa hiya.

Then her father spoke again, this time with finality—

“THE WEDDING IS OFF.”

Tangkang lalapitan ng papa ko ang ama ni Dianne, ngunit tinaasan lang siya ng kamay nito.

“Don’t.”

Isang salitang may bigat ng isang bitak sa lupa.

“Hindi na ako makikinig. Hindi ko ipapakasal ang anak ko sa lalaking walang respeto sa sarili, sa relasyon, at lalo na—sa kababaihan.”

Nanigas ako.

Tumulo ang luha ni Mommy habang nakatitig sa akin na parang hindi ako ang anak na pinalaki nila.

At bago pa ako makakilos—

HINIKLAT AT SINUNTOK AKO NG AMA NI DIANNE.

Isang suntok na parang lahat ng sakit ng anak niya ay nasa kamao niya.

Tumama ang kamao niya sa panga ko nang malakas—

para akong nabingi.

Umikot ang paningin ko.

Kasunod ang malakas na sigaw ni Mommy.

“PAPA—!” sigaw ni Dianne, pero hindi pa rin siya tumigil.

Hinila niya ako sa kwelyo ng polo ko, halos hindi ko maramdaman ang lupa sa ilalim ng paa ko.

“’YANG SAKIT NA NARARAMDAMAN MO—”

bulyaw niya sa mukha ko, nagwawala ang bawat litid sa leeg niya,

“YAN DIN ANG SAKIT NA IBINIGAY MO SA ANAK KO!”

Hiniklat niya ang shirt ko, itinulak ako palapit sa pinto, at hindi ko na nagawang lumaban.

Hindi dahil hindi ko kaya—

kundi dahil alam kong karapat-dapat ako sa lahat ng galit niya.

Isang malakas na tulak—

at literal akong kinaladkad palabas ng villa.

Nadapa ako sa hagdan, narinig ko ang pagdaing ko, pero mas malakas ang pagdaing ng pride ko na ginisang parang apoy.

Nang nasa labas na ako, saka ko lang narinig ang sigaw ng mommy ko—

“KIERRAN!

STOP!

PLEASE—STOP!”

Naglakad ako na parang walang direksyon. Hanggang sa marating ko ang malayong parte ng Isla. Wala sa sariling naupo ako sa buhanginan habang nakaharap sa karagatan. How can I be stupid bakit ba ako nagpadala sa tawag ng laman.

Napakagago ko talaga.

Hindi ko na kailangan pang sabihin aloud — ramdam ko sa bawat segundo.

“Kierran!”

Isang pamilyar na inis ang bumulaga sa likuran ko. Si Burn, kasunod si Carl. Wala si Frank.

“Bakit mo sinayang ang pera namin?” tanong ni Burn, diretsong walang himig ng pakikiramay.

Dahan-dahan akong tumingala, pilit inaaninag ang dalawa. Hindi ko pa man alam kung saan papunta ang usapan, mabigat na ang dibdib ko.

“Anong sinayang?” tanong ko, pilit inaayos ang tono.

“I used her li—”

“Used?” putol ni Burn, bahagyang natawa, hindi dahil natatawa siya — kundi dahil hindi niya talaga naiintindihan.

“Bro, hindi mo nga sinipot ’yung babae sa Cabin 8. Kausap siya ngayon ni Frank. She’s asking for another payment.”

Sa isang iglap, parang may humila pababa sa sikmura ko.

Cabin 8.

Nagtaas ako ng tingin kay Carl, hinahanap ang kahit anong senyas na mali lang ang narinig ko. Pero tumango lang siya, mabigat, tiyak.

Napatingin ako sa buhangin, sa sarili kong mga kamay, na para bang may bahid pa rin ng kasalanan kahit malamig ang balat ko.

Who was the woman in Cabin 7?

At ano ang ginawa ko sa kanya?

Hindi na ako naghintay ng sagot. Hindi na ako naghugas ng kamay. Hindi na ako nagpaalam.

Tumayo ako.

At tumakbo.

Narinig kong tinawag nila ang pangalan ko, pero hindi ako lumingon. Hindi ko kayang makinig ngayon. Hindi ko kayang tumanggap ng kahit anong excuse, lalo na mula sa sarili ko.

Mas mabilis ang t***k ng puso ko kaysa sa yabag ko sa buhangin.

Malamig ang hangin, pero pawis ang palad ko, ang batok ko, pati ang loob ng dibdib ko.

At ang utak ko?

Paulit-ulit na ibinabalik ang imahe ng babae — ang gulat niya, ang sakit sa mga mata niya, ang lungkot sa boses niya.

Mga salitang hindi ko dapat binitiwan.

Galaw na hindi ko dapat ginawa.

I’m such a f*****g jerk.

Pagdating ko sa Cabin 7, hindi ko na pinag-isipan ang lakas ng katok ko.

“Open the door! Please—buksan mo ‘to!”

Halos pakiusap, halos sigaw, halos talo ng hangin.

Walang sumagot.

Kumatok pa ako, mas mahina, mas desperado.

“Please… I’m sorry.

Just—talk to me.”

Tahimik ang loob.

Tahimik ang buong paligid — at sa katahimikang iyon, mas lalo kong naramdaman ang bigat ng ginawa ko.

Maya-maya, may staff na lumapit, halatang nag-aalangan.

“Sir?” sabi niya, maingat ang tono.

“Inaantay niyo po ba si… Ma’am Arielle?”

Arielle.

Doon ko unang narinig ang pangalan niya — at sa paraan ng pagkakabitaw ng staff, parang kantang umaalingawngaw sa ulo ko.

“Where is she?” mabilis kong tanong. “Is she inside? Can I—”

Umiling siya bago pa ako makalapit sa pinto.

“Hindi na po, sir.

Nag-check out na siya kanina.”

Suminghap ako, hindi dahil sa pagod — kundi dahil may parte ng mundong gumuho sa loob ko nang marinig ko iyon.

Umalis na siya.

Hindi man lang ako nakapag sorry sa kanya.

Walang pagkakataon para itama ko man lang ang kahit ano.

At ako?

Ako ang dahilan.

Hindi ko alam kung gaano katagal akong nakatayo sa tapat ng pinto.

Hindi ko na rin maalala kung paano ako nakahinga pagkatapos noon.

Ang malinaw lang—

Arielle.

That’s her name.

At hindi ko alam kung paano ko haharapin ang katotohanang ako ang unang gumuhit ng sakit sa buhay niya.