When the code turns Red (Part I)

Lance's POV "What's the highest possibility that they will attack Mr. Abarquez." Nasa loob kami ng malaking kwarto. Nababahala sa sunod-sunod na patayang nagaganap. It's almost a year when this case was filed. At hanggang sa ngayon wala pa rin kaming ideya sa mga tao na nasa likod ng pagpatay. "It's obvious that they're targeting the high-class private and public sectors," saad ng isa sa mga kasamahan ko. I was just looking at the evidence that we collected. It's not helpful at all. They're just like a random collection of photograph. "But it can also be something deeper than that," I said, still looking at the photograph trying to comprehend something out of it. "How can you say so, officer Mariano," our director asked. I look at them. "I've done my research and found out that Mr. Abarquez had been involved in a treason-" I was cut-off when our chief suddenly speak. "You did a research without the permission of the higher-ups? That's an unprofessional move, officer." He shoot me a menacing eyes that I didn't even bother to look. "I already did, Sir. Yet you didn't honor my request. I just can't believe that this case is almost a year, yet, you didn't conduct a single investigation in the victims," I defended. Our chief in command was about to say something but our director cut him off. "You may continue, officer Mariano," our director. As soon as our director said that, I stand on my feet and took the folder that I've been holding the woke time. Lumapit ako sa harap at inilahad iyon sa harap nila. "As you can see, 10 years ago, Mr. Abarquez was involved in a treason for going against the government. But after 3-4 months ay napawalang sala rin siya," I started. I open my laptop and connected it on the projector. I flashes the faces of the previous victims. "In here we have, Mr. and Mrs. Alonzo. Mr. Alonzo was the former senator of our country. They're also one of the victims and involved in the same treason with Mr. Abarquez. But just like Mr. Abarquez ay napawalang sala rin sila," wika ko. Pinakita ko pa sa kanila ang iba pang mga taong sangkot sa kaso. "This is Nicholai Martinez, Jessica Sales, Miranda Luzon and the other personnel that was involve in the case." I look at them to look at their reaction. Seryoso lang silang nakatingin sa akin at hinihintay ay sasabihin ko. Karamihan dito ay mga gobernador, abogado, huwes, senator, mayor at iba pang mayayamang pamilya sa pribadong sektor. Some of them are dead, some are retired and some of them are alive and kicking. I flashes the presentation to the next slide. It shows a picture of a 3 person. "This is Mr. and Mrs. Villegas. The attorney of Mr. Mendez, the previous worker on Malacañang. They were murdered 10 years ago," wika ko at inilipat sa susunod na slide. It was a family picture. They were all happy and all smiling on the picture. Tinitigan ko iyon ng matagal bago nagsalita. "This is the family of Atty. Villegas, they're also murdered 10 years ago." "But that case was closed, officer Mariano. Nahanap na ang pumatay sa kanila. It was their daughter," the Sheriff said. I look at him blankly. "I'm just thinking na baka na-set up lang si Ms. Villegas," I tried to calm my voice. Nakakaramdam ako nang matinding lungkot at galit kapag naaalala ko ang nangyari. Wala man lang akong nagawa sa mga panahon na 'yon. "Are you suggesting on opening that case again?" our director said. I look at him and took a deep breath. "No and yes. Naisip ko lang na ang suspect sa pagpatay sa pamilyang Villegas ay siya ring pumapatay sa mga taong sangkot sa kaso. If mahuhuli natin 'yon ay mapapawalang sala rin si Ms. Villegas,"I explained. There's a moment of silence before the director broke it. "This was a brilliant research, officer Mariano. It's actually too much information but it has sense. But you need to face a consequences for doing things on your own." The director stood up and gather his things. Napansin ko ang mga tingin na ibinigay sa akin ng chief namin. "I understand, sir." I bowed my head for respect. Lumabas na sila. Naiwan ako at ang iba pang kasamahan namin sa trabaho. Pati ang chief namin. "Kay magdadalawang buwan pa lang ay nagpapasikat na," puna ng isa sa mga kasamahan ko. "Gusto 'atang ma-promote agad," may panunuyang sabi ng isa pa. "Officer Mariano, sa susunod na may gagawin ka ay ipag-alam mo muna sa akin. You're lucky that Director Alvarez is considerate," wika ng chief namin. I look at him with a blank eyes. "Don't worry sir. Hindi ko ipapahamak ang posisyon mo, ginagawa ko lang ng tama ang trabaho ko." Agad kong iniligpit ang gamit ko at lumabas na. Nakasunod naman sa akin ang isa ko pang kasamahan sa trabaho. "Grabe Mariano, paano mo naisip 'yon? Sa tagal na namin sa kasong 'to ay ngayon ko lang din naisip 'yon," saad ni Lopez. "Dahil hindi kayo hinahayaan palawakin ang mga impormasyong hawak niyo," wika ko sa kaniya. "Nakakalimutan niyo 'atang FBI kayo. Hindi kayo basta-bastang pulis lang." "Nakakatakot kasi si Chief eh," komento niya. Tumawa lang ako dahil do'n. Nang maghapon na ay umuwi na ako. Dumeretso ako sa study ng unit ko. I was suspended for a week. Sa buong Linggo na 'yon ay nangalap lang ako ng iba pang impormasyon. Impormasyon tungkol sa kasong hawak namin ngayon at impormasyon tungkol sa kan'ya. Naalala ko pa ang sinabi ng kapitbahay nila. “Nako dong, matagal nang walang nakatira sa bahay na 'yan," wika ng ginang sa tabi ng bahay ng mga Villegas. Kakauwi ko lang galing sa America. Gusto ko sana siyang i-surpresa kaso wala akong naabutang tao sa bahay nila. "Ho? Lumipat po ba sila?" tanong ko. Hindi siya pamilyar sa akin kaya alam kong bago siya rito. "3 taon pa lang ako rito dong, pero sabi-sabi sa mga nakatira rito ay minasaker daw ang bahay na 'yan. Patay lahat ng taong nakatira diyan pati 'yong mga bata." Naramdaman ko ang panlalamig sa katawan ko. That's not true. Prank ba 'to? Nalaman niya ba na uuwi na ako? "Oo nga pala, may isang buhay sa kanila. 'Yong panganay? 'Yon daw 'yong killer eh. Nako, 'di talaga ako makapaniwala." Agad akong napatingin sa kan'ya nang sinabi niya iyon. Siya ang pumatay sa pamilya niya? Pero alam kong hindi niya magagawa 'yon. Mahalaga sa kanya ang mga magulang at kapatid nito. "Nasaan na po ang panganay nila." Bakas ang pag-asa sa boses ko. "Nakulong daw 'yon eh. Hindi ko na alam dong, 'di ko naman kilala 'yong bata." Nagpasalamat ako sa kan'ya at umalis na. She's still 18 nang mamatay ang magulang niya. Alam ko at naniniwala akong hindi niya gagawin 'yon. She was imprisoned for 6 years dahil na rin sa kaka-18 niya lang nang mangyari 'yon. Napatitig ako sa larawan niya. It was a picture of us in highschool. Sabay kaming lumaki, at sabay na nangarap. Shaynne, where the hell are you? Nakaramdam ako ng matinding lungkot at sakit habang nakatitig sa mukha niya. She suffered from all of it. She's to innocent para pumatay ng tao. Just imagining her crying and suffering from all of this alone cause pain in my heart. My sunshine is alone. Wala siyang nasandalan ng mga panahon na 'yon. Hindi ko siya na samahan. Wala ako sa tabi niya. I shouldn't have left in the first place. 'Di ko sana iniwan noon. I'll look for you, Shaynne. Hahanapin ko ang may sala ng lahat ng ito. Lilinisin ko ang pangalan mo. ———————✏️——————— Nasa loob ako ng kotse, nagmamasid sa paligid. Nasa harap ako ng isang law firm company. Inaabangan ko si Mr. Abarquez. Nakita ko itong lumabas at sumakay sa sariling sasakyan. Sinundan ko iyon sa paraang hindi ako mahahalata. Huminto ito sa harap ng bahay kung saan siya nakatira. Sinalubong siya ng mga anak at asawa nito. 4 bahay rin ang layo ko sa pwesto nila. Mabuti na lang at tinted ang mga bintana ng sasakyan ko kaya hindi nila makikitang may tao sa loob. Pumasok na ang pamilya sa loob ng bahay. Mga ilang oras din ang lumipas hangang sa gumabi na. 8:49 pm. I guess it's safe now. Aalis na sana ako ng makita may nakita akong 4 na taong pumasok sa loob ng bahay ng mga Abarquez. They're wearing a mask which is very suspicious. Kinuha ko ang gamit ko at lumabas. Dahan-dahan akong lumapit sa bahay ng mga Abarquez. Tahimik sa loob nito pero nakabukas ang ilaw sa sala. Tinawagan ko headquarters para ipaalam sa kanila 'yon. I need back for assurance. 5 tao ang naroroon. "Officer Mariano. Stay on your place, don't do anything reckless. We're on our way now," uto ng chief namin. Nasa labas lang ako ng bahay. Nag-aabang. Sasagot na sana ako ng makarinig ako ng sigaw. F*ck. "I'll try to entertain them sir, be here immediately." 'Di ko na hinintay ang sasabihin niya at pumasok na ng sala. "Mariano! Listen you can't hurt anyone. We need them alive," utos ng chief namin. Walang tao sa sala nang makapasok ako. May mga nakahandusay na mga katulong sa loob. Lumapit ako para i-check ang pulso nila. Buhay pa ang mga iyon kaya dahan-dahan kong tinungo ang ikalawang palapag. Hawak-hawak ko ang baril ko. Natihimik na ngayon ang paligid at madilim. Tanging liwanag mula sa bintana ang nagbibigay ng ilaw sa hallway. Napansin ko ang nakaawang pinto kaya agad akong lumapit dito ng may pag-iingat. I can hear some noice inside and a muffled sound. Sinilip ko ang loob at madilim 'yon. There's about 5 people inside. Nakaupo sa upuan ang dalawa at 'yong tatlo naman ay naka maskara. There's 5 of them when they entered. Ililibot ko na sana ang paningin ko nang may naramdaman akong nakatutok sa ulo ko. "Good evening, Mister." The person has a child tone. "I'm wondering if you're lost." Nakaramdam ako ng isa pang presensiya. They must be the other two. "Would you mind to give me your gun," a man's voice said. I slowly put my gun on the ground and raised my hand to the back of my head. "Aww, we have a big obedient puppy here." The girl giggle when she said those. I counted 1 - 10. "What?" narinig kong saad ng lalaki. "OMG. We need to go. Let's call ate now," the girl said. I took the opportunity to fight then. Madali kong nahawakan ang kamay ng taong tumutok ng baril sa akin. I wasn't surprised to see a girl wearing a mask. Naka-pigtail ang mga buhok niya at may pinturang kulay lila sa ilong ng maskara niya. Agad kong inagaw ang baril at hinawakan ang leeg niya. She's short kaya 'di maiwasang makasakal siya dahil mas matangkad ako sa kanya. "Let me go, old man. Ouch!" sigaw nito. Bago pa man makakilos ang kasama nito ay agad kong naisipa ang hawak nitong baril at pinaputukan ang binti niya. May silencer and baril nila kaya hindi ito lumikha ng malakas na ingay. Napaluhod ang lalaking kasamahan nito. "Ate, Help!" sigaw ng babaeng hawak ko. She was struggling in my arms. Lumabas mula sa silid ang isang lalaki. "Teal! Help me, I can't breathe." He was about to shoot when a woman suddenly run. "Stop! There's a child." saad nito. Napalingon ako sa likod ko at wala akong nakitang bata roon. F*ck. I was caught off guard when the woman suddenly attack me resulta nang pagkabitaw ko sa babae. I was lucky to hold her arm pero sinugod rin ako ng babae kanina. I won't deny the fact that they're good. Halatang dumaan sila sa ensayo. But I can't let a woman to bring me down. I push the girl that was resisting me from moving while trying to dodge the attack of the woman. Susugod sana 'yong lalaki pero agad ko itong napatamaan sa kamay dahilan ng pagkahulog ng armas nito. Nabitawan ko rin ang hawak na baril. "That was so ungentleman of you mister for pushing a girl," saad ng babae at aatake pa sana. "Violet, help Teal and Lime," utos ng babaeng nasa harap ko. Nakasuot rin ito ng maskara. Her attention was with me. She's a woman but I can't the judge the book my it's cover. She's way more than a woman. I sense her dangerous aura. She tried to runaway pero agad ko itong pinigilan. The moment that I grabe her arm sent chills to my spine. Tila natigilan din siya ro'n. I can feel a thud in my heart. Who is she? Nabaling ang atensyon ko nang may muling lumabas sa silid na pinanggalingan nila. Nakasuot pa rin ito ng maskara. "We need to go," saad nito. "Red!" sigaw ulit ng lalaki. "I'll follow, take care of Teal and Lime," the woman said. Wala pa ring gumagalaw sa amin. Nakahawak pa rin ako sa braso niya. Naguguluhan kung bakit ganito ang nararamdaman ko. Nagulat na lang ako nang bigla siyang humarap sa akin at sinipa ako ng pagkalakas-lakas. Nahawakan ko ang maskara niya bago ako natumba. She immediately cover her mouth using her arms. She has a short hair and bangs. She's wearing a black jeans and black jacket with a gray shirt inside. She look different but I can still see her. I see her. I see Shaynne. Alam na alam ko 'yon kahit sa mata niya pa lang. "S-shayn--" 'Di ko natapos ang sasabihin ko dahil muling sumigaw ang lalaki. "Red! We need to go!" Narinig ko naman ang ingay mula sa labas ng bahay. Dumating na ang back up. She's still looking at me, still covering her face. "Take care of the child," she said before before entering the room earlier. Agad akong lumapit roon at nakitang nakabukas ang bitana. Naroon din ang mag-asawa at walang malay. "Mommy?" Lumingon ako sa pinto at nakita ang isang batang babae na nakatayo sa harap ng pinto at may hawak na laruan. "Take care of the child." Agad akong lumapit sa bata at inilayo siya sa silid. Still shock of what I've just discovered. She's alive. And she's a criminal. What happened to her? Anong nangyari sayo, Shaynne? I look at the child and remembered what she said. "Take care of the child." No. She's still the Shaynne that I know. She's still my lawyer.