Endless Blues

"Doc Domingo. Congratulations." Doc Camacho greeted me after my successful 10 hours surgery. I smiled at her while removing my protective mask. "Thank you, doc." Pumunta na ako sa quarters namin. Bawat corner lahat ng gegreet sakin. Pumasok na ako sa loob ng silid at nilock yun para makapagpalit na ng uniform into comfortable clothes. Humiga ako sa isa sa mga kama roon para makapagpahinga. Ito ang buhay na gusto kong marating. Even though it's tiring, the feeling of saving someone's is the only way to ease all the sleepless duties. I just closed my eyes. May pumapasok naman na ibang mga kaduty ko pero tumatahimik siya kapag nakikita ako. "Si Doc Domingo pala to. Balita ko kakatapos lang ng 10-hour surgery niya kanina." "Fan talaga ako ni doc." "Maganda na, matalino pa, dagdag mo mayaman pa." Panay chismisan sila tungkol saakin kaya gumalaw ako ng kaunti para mapansin nilang consious pa ako. Good thing lumabas na rin sila sa silid. Nang medyo nakapahinga na ako ng unti, tumayo na ako at isinuot ang coat ko at itinali ko ang aking buhok. I placed light makeup on my face to make myself a little bit presentable para hindi halatang galing sa mahabang operation. I went out of the room and headed to the nurse's station. Some nurses greeted me about the surgery. Kahit ilang beses na akong nakapagopera, laging nacocongratulate nila ako. Sobrang gaan sa puso ng mga nagtatrabaho dito, sobrang heart-warming nila. "Congrats, Domingo! Pa bilao ka naman dyan." Doc Manzano placed his arms on my shoulders and slightly squeezed me. I just smiled at him and tapped his hands para bitawan niya ako. He's too heavy. "Balita ko magvo-volunteer ka sa Bicol. Totoo ba yun?" I just nodded at him. "Kailan ka aalis?" "Bukas. Oo nga pala. Pwede favor?" Tumango naman siya kahit hiyang hiya akong itanong siya. "Can you drive me to the airport?" He smiled too much halos mapunit na yung bibig niya. "Anything for this princess." He told me and patted my head which made me frown. Nagtanong na rin siya sa nurse para malaman ang scheduled rounds niya. Nagsimula na rin akong ayusin mga papers at nagpa endorse ng mga reports from residents para makapagrounds na ako. Sumama na rin saakin si Nurse Karren para maassess din ang mga ibibilin sa mga pasyente. Every day, I would encounter countless patients. I could see their pain and also satisfaction with the services I give them. I always wanted to help other people in their health. Napaka importante sa akin ng health kaya naman napagdesisyonan kong magvolunteer sa isang maliit na isla sa Bicol na kung saan ako lumaki. Balita ko kasi hinagupit sila ng napakalakas ng bagyo kaya maraming nangangailangan ng health support. We are assigned with a partner hospital there. Sa Obgyne Department, ako lang ang sasama. Nang matapos ang mga rounds, nagready na ako para umuwi at magempake ng mga gamit ko. Nagdala lamang ako ng mga uniform at undergarments dahil may mga damit naman akong naiwan sa bahay namin. Naglinis ako ng ng apartment at kinausap ang caretaker na aalis ako. Dahil sa pagod, nakatulog ako ng limang oras. I think eto na yung pinakamahabang tulog ko after months of duties. I woke up because of someone banging my door. Tamad akong bumangon at pinagbuksan ng pinto kung sino man itong taong halos sirain na ang aking pinto. "We're late. Where are your things?" Tuloy tuloy na pumasok si Earl sa apartment ko neverminding that I'm only wearing a oversized shirt and silk shorts. "Ang aga pa. Anong oras na ba?" I followed him in the kitchen while yawning. "The flight is a bit early than usual, kasi a private plane will be used." He said while getting water from my refrigerator. Nang makakuha na siya ng tubig, kinuha ko sa kanya yung baso at uminom dun. He just frowned at me while getting another glass of water for himself. I went to my bedroom to prepare myself. I took a bath and hair blew my hair para mabilis matuyo ito. I wore a turtle neck black top and nude-colored trousers. I also added the necklace. Napatingin ako sa kwintas na napakatagal ko nang ginagamit habang suot ko ito. Even the purpose of thing necklace is gone, I continue treasuring this. There are too much memories inside a small thing. Kahit na humantong ang lahat sa katapusan, hindi parin mawala ang sakit na pinaramdam niya sa akin. But I know my worth, and I truly did not deserve it. I've been too selfless and too giving. Siguro enough na yun na marealize niyang hindi ako bobo para ulitin lahat kasi paulit ulit nalang. I was staring too much in the mirror until Earl knocked on my door. "Bilisan mo na, Jen." I shook myself to come into reality. Tapos na yun. Wag na nating isipin, Jen. Nagfinal touches nalang ako at tumingin tingin sa apartment baka may maisipan akong ilagay sa maleta ko. "All set. Tara na." I called Earl na sobrang busy sa paglalaro sa cellphone niya. We went out of my apartment and headed to the elevator going to the parking lot. Dala dala ko yung J.CO Donuts na iuuwi ko sa bahay namin, pampasalubong sa mga kapatid ko. I didnt have anytime to buy something else since sobrang busy ako sa hospital na halos di na ako makauwi sa apartment ko. Bitbit naman ni Earl yung maleta ko. "Uuwi ka na sainyo? Parang di naman volunteer to e." Tuwang tuwa naman akong bitbit yung dala ko. Parang volunteer / vacation na rin to kaya grinab ko na. "Tagal ko na ring di nakapunta dun. Sama ako." "Oo nga no. Hoy! Madami kang gawain sa main branch, kukulitin mo na naman ako e." Sabi ko sa kanya. Earl opened the trunk of his car dahil yun ang gagamitin namin. I noticed meron nakalagay na maleta dun. "Sasama ka?" Malaki pa sa mukha niya yung ngiti niya habang inilagay niya ang maleta ko katabi ng kanya. Balot parin ng pagtataka kung bakit siya sasama sa voluteer work kasi he's not the type of person who extends additional work. Napakatamad kaya niya. Pumasok na ako sa shot gun seat habang siya naman sa driver's seat. "Bakit ka sasama?" I asked him. "Bawal ba?" Diretso parin ang tingin niya sa daan. "Hindi naman. Pero bakit?" Alam ko naman na hindi niya kailangang sumama. Napakarami ng work loads niya compared saakin. "Wala lang." "Saan ka matutulog dun?" Napaisip ako. "Hindi ko alam. Dun na siguro sa quarters?" Siguro bigla lang siya nagdecide. Kahit tutulugan niya, di niya alam. "Dun ka nalang sa bahay namin. May extra room naman dun." I offered him. Ayoko namang magstay siya sa hospital. Director siya ng hospital na pinagtratrabahuhan ko. Ang pamilya ng mga Manzano ang nagmamayari ng Hope Medical Hospital. At syempre, tumanggi siya. "Nakakahiya naman kay Tita. Wag na." "Okay lang. Ano ka ba. Magkaibigan naman tayo." Sabi ko sa kanya habang nakatingin sa bintana. Napansin kong di siya umimik kaya napatingin ako sa gawi niya. Nakatuon parin ang kanyang mga titig sa daan. Di ko malaman kung anong tumatakbo sa isip niya. Hinayaan ko nalang kung ano man yun at nagpatugtug ng kanta sa FM. Nangmakarating na kami sa Airport na kung saan nakalanding ang mga private planes na covered ng hospital namin for medical missions. We entered the waiting area and some greeted us pagkapasok. Meron na ring mga naghihintay na iba roon. Most of them greeted Doc Manzano. I preferred calling him Doc Manzano whenever we are in a workplace. It's a basic work etiquette. Umupo kami sa isa sa mga sofa doon. Doc Manzano headed with some of the doctors kasi he's one of the directors of the group. I didn't mind them and looked around the area. The site around is just a large glass window that oversees the huge runway. There are plane landing and flying. Since this chapter of runways belonged to private ones, the planes here are smaller. Airplanes. I have always thought if he passed and finally at his dreams. Ako na siguro ang pinakaproud sa lahat kung hindi lang... "Ano ba tong pinagiisip ko..." Napabuntong hininga nalang ako. Hindi dapat ako ang makakaramdam ng paghinayang sa mga nangyari. Maayos na ako at matagal na iyon. Wala na akong magagawa at hindi ko rin magawang ibalik any nakaraan. "Hey." Kinalabit ako ni Earl na kakatapos lang magentertain ng mga iba pang kasamahan. "Pabayaan mo na yun." He sat beside me when he noticed I've been thinking too much again. Tumango nalang ako sa kanya. "Okay lang ako." Matagal na akong okay. Matagal na ang mga nangyari. Matagal na akong tapos. Matagal nang wala. Wala naman na talaga. "Alam mo, wag ka nang malungkot dyan. Uuwi ka na sainyo." I could see how worried Earl is. He has always been there for me when I needed someone to talk to kahit na tarantado to, very wise na talaga ng kanyang mga salita. "Good Morning, Captain." Some greeted a man wearing a pilot uniform. Nakatalikod siya saakin. He was with the hospitals coordinator who probably accommodates them. Napansin ko napakaganda talaga ng uniform ng mga piloto. Mukhang ang linis at napakaprofessional. I kept on admiring the man's uniform not until he turned in my direction and had eye contact with each other. My heart started to raced and ached. It's been years now since the last time I saw him. Why is he here? I panicked a little and looked away like I didn't saw him. I know, medyo may pagkabobo yung pagirap ko. But hell who cares? I'm not the one who needed this type of treatment. Pero dahil sa sobrang hiya, tinuon ko ang pansin sa cellphone ko. I could sense his presence towards my direction. The more closer he gets, the faster my heart beats. Im too nervous and not ready to face him already. Not now, not ever. "Doc Domingo, Doc Manzano." The coordinator called us which automatically made me face them. As we stood up, I could feel Earl's heavy atmosphere. "This is Doctor Earl Manzano, he is one of the board directors of the Hope Medical Hospital. And this lady is Doctor Jennifer Domingo. They are both doctors from the Obgyne Department." The coordinator introduced us to the pilot members. I couldn't look at him, I just looked at the coordinator while trying to bury a hole from his face. "This is Captain Juro Christian Jimenez and Assistant Pilot Miguel Cansino." We shook hands with each other. When it's our turn shaking hands, I kept myself cool and had eye contact with him. I see the longing in his eyes, wanting to tell me things that I didn't want to hear. He was a little stronger holding my hands which made me remove them harshly which made his eyes turned to hurt. Bakit ba kasi ngayon pa kita makikita? I should've stayed away from planes or booked a flight myself. "Captain, Doctors, I'll just call the team for taking off." The coordinator excused herself from the heavy auras. "So you're a captain now. That's nice, right Jen?" I was a bit shock when Earl called me by my name in a workplace setting. "Of course. I worked hard for it." Juro seemed a bit proud of his achievement which I also felt for him right now. "Jen. Napagisipan ko na. Dun nalang ako magstay sainyo." Nanlaki ang mga mata ko kasi bakit kailangan niya pang sabihin sa harap ni Juro. Mabilis ko ring itinanggal ang pagkagulat na ekspresyon sa aking mukha. Juro turned his head, waiting for my response then I nodded. Di ko mabasa kung anong nasa isip niya. Bakit ba kasi ngayon pa siya magpapakita? Kung kailan okay na ako, tinetesting ba ako ni Lord? The whole time kinukulit lang tong si Earl saakin, sa harap ni Juro. Halata ring hindi makatingin saakin si Juro. Di ko rin talaga alam kung anong nangyari, basta ganun nalang. Isang araw halos habang buhay kaming magkasama, halos di na kami maghiwalay sa isat isa. Kilalang kilala namin ang bawat isa, mula sa mga hilig at sa mga ayaw na bagay, di ko malaman kung saan nagkulang lahat, basta ngayon halos hindi namin matingnan ang bawat isa. Halos parang wala kaming pinagsamahan. We are now merely strangers. Nakakalungkot isipin, ngunit ganun talaga ang buhay. Until we are destined to go to the own separate lives.