Harmony Of Bullets

ERNALINE'S POV: -- PAPALUBOG pa lang ang araw nang lumabas ako mula sa bahay namin, bitbit ang gitara na regalo sa akin ng Kuya ko noong 16 years old pa lang ako. "Ernaline, saan ka na naman pupunta?" Sigaw ni Yaya Marie nang makita ako nitong papalabas ng gate. Ngumisi ako dito. "Huwag mo akong isusumbong kay Kuya, Yaya. Pupunta lang ako ng park." Balik ma sigaw ko rito bago tuluyang isinara ang gate ng bahay namin. "Jusko kang bata ka, bumalik ka rini! Malilintikan ako sa Kuya mo!" Bago pa man ako mapigilan at mahabol ni Yaya Marie, tumakbo na ako papunta sa parke na siyang pinagtatambayan ko sa tuwing bored ako sa bahay. Nakapagtapos naman ako ng Marketing dahil na rin sa family business namin na Montenegro Empire. Hindi ko gusto ang course ko pero yon ang gusto ni Daddy. I want to pursue my dream as a song writer but my Dad didn't let me dahil wala raw akong mararating sa buhay kapag yon ang pinili ko. But I gave him conditions and options, if I finish my study abroad, I will pursue my dream. Hindi madali ang naging kondisyon ko kay Dad kaya heto ako ngayon; taong-bahay at pagala-gala sa parke. Hindi ko naman pinangarap na maging office girl dahil nandun naman ang Kuya ko na si Reiden Grei Montenegro. Kuya loves his work and how he manage the company since Dad appoint him as the CEO, lalong lumago ang kompanya dahil sa hardwork at dedication ni Kuya. Pagkarating ko sa park, agad kong hinanap ang puno ng mangga kung saan lagi akong tumatambay. Napangiti ako nang makitang malinis pa rin ang paligid nito kahit na minsan ay ginagawa itong bahay-bahayan ng mga batang naglalaro dito sa subdivision namin. Pasalampak na naupo ako sa damuhan without minding the dirt and sand that will stick to me later. Inilapag ko sa tabi ko ang kaha ng gitara bago ko yon kinuha at inilagay sa hita ko. Sunod kong kinuha ang song book ko na parang niluma na ng panahon dahil sa kapal ng papel nun. Mula high school ay nagsusulat na talaga ako ng kanta. I wanted to try them out to play it on some radio stations kaso nilalamon ako ng hiya. Wala sa dugo ng Montenegro ang pagiging mahiyain kaso nagmana ako kay Mommy na tahimik lang at sunod-sunuran sa kung ano ang gusto ni Daddy. I strummed my guitar as I started singing; feeling the wind embracing my body as I leaned my back at the mango tree. 'Sunset goes down, here I am alone again. Where does it shine? For tomorrow's rising sun. Natigil ang pagtipa ko sa gitara nang may pumasok sa isip ko na panibagong kanta. Nakangiting binuklat ko ang song book at kinuha ang lapis na nasa kaha ng gitara ko at sinimulang isulat ang lyrics na nabuo ko. 'As I walk through the darkness, my path seems bleak and uncertain. But then I see you, holding a torch of light, and suddenly hope springs forth in my heart. When our eyes meet, I catch a glimpse of the vast ocean and the endless possibilities that lie beyond. The sunset paints the sky with hues of orange and pink, and as I stand there alone, I wonder where the sun goes when it disappears beyond the horizon. But I know that it will rise again tomorrow, bringing with it new beginnings and fresh opportunities.' Nagpatuloy ako sa pagsusulat ng kanta hanggang sa hindi ko namalayan na unti-unti nang umiilaw ang street light sa paligid at unti-unti na ring nagsisi-uwian sa kanilang bahay ang mga bata kasama ang kanilang Yaya. Inilapag ko sa tabi ko ang gitara at humiga sa damuhan. Sumalubong sa akin ang madilim na kalangitan at may pangilan-ngilang bituin na nagkalat. "Why don't you go home instead of sleeping here?" Napabalikwas ako ng bangon nang marinig ko ang baritonong boses na yon at tumambad sa tabi ko ang bulto ng lalaking nakasuot ng itim na bull cap sa kanyang ulo, itim na hoodie jacket, black pants at sneakers. Muntikan akong mapatili dahil hindi ko naramdaman na meron na pala akong katabi. "Shet! Huwag mo akong ginugulat Manong," sagot ko dito. Naiilawan ang kalahating mukha nito pero hindi ko gaanong maaninag kahit magkatabi lang kaming dalawa. "I always came here if I wanted to be alone. And this is the first time I saw someone invading my space." Dugtong pa nito. "Excuse me? Invading your space? As far as I remember, I came here first." The guy looked at me with a bored face. "Did you buy this spot?" "N-no. Did you?" "This is public property so I can't buy it." Parang gusto ko siyang hampasin ng gitara ko kaso mas mahal ang gitara na 'yon kesa sa pasa na makukuha niya sa akin. His eyes landed on my songbook and without hesitation, he took it and browsed silently. "You wrote this?" Aniya. "Yeah. Give it back. Baka mamaya ibenta mo ang song book ko tapos masamang tao ka pala. Isusumbong kita sa Kuya ko." Akmang aagawin ko ang song book ko mula sa kamay niya pero iniwas niya yon sa akin. "I am not a bad guy and I won't harm you. Like what I've said this is my space if I wanted to hang out. Relax, okay?" Sagot naman nito. "Relax mo mukha mo! Ibigay mo sabi sa akin 'yan." Tuluyan kong naagaw ang song book ko at inilagay yon sa kaha kasama ng gitara. "Sing that for me." Umangat ang kaliwang kilay ko. "Ang alin?" "The one that titled Monster Inside You." Laglag ang panga ko sa sinabi niya. Sa dami ng kantang nagawa ko, yon pa ang nakita niya! "Why should I sing that for you? Mahal ang talent fee ko." sabi ko dito. "I can pay you if you want. I just wanted to hear it and I got interested in the lyrics. Please?" Hindi ko kilala ang lalaking tu, but he appreciate and got interested at my work. Shoud I sing it for him or not? He sighs. "Forget it. I am just a stranger who's taking a late-night walk." Akmang tatayo na ang lalaki pero pinigilan ko ito sa kanyang braso. Hindi ko alam kung bakit nakaramdam ako ng lungkot bigla sa sinabi niya. "I-I'll sing it. J-just stay here." nauutal na wika ko. He looked at me and for the first time, a smile formed his lips. "Thank you." aniya bago muling umupo sa tabi ko. "Mind if I play your guitar while you are singing?" paghingi nito ng pahintulot habang nakatingin sa gitara ko. "Alam mo ba ang tono nun?" tinutukoy ko yong kanta ko na Monster Inside You. "I already memorize it." Napanganga ako. "Seriously?" Nagkibit-balikat lang ang lalaki at ito na mismo ang kusang kumuha ng gitara ko mula sa kaha. He started strumming my guitar and he exactly hit the note of the intro of my song. Tumingin siya sa akin at sumenyas na pwede na akong kumanta at kusang gumalaw ang labi ko. 'I see you in the mirror as if you're a part of me. But you're a monster, living inside of me. I want to ignore you, but I can't deny that you're a part of me. It's hard to accept that the darkness within me has a monster like you. As time goes by, I look in the mirror again and see that you're there for me, in good times and bad. I can't ignore you because you're a part of me, even though I struggle to accept that the darkness within me has a monster like you. I see you as a part of me, but you're a monster. Yet, a torch of light shines upon us and I see your pain. I catch a glimpse of the sorrow that a shattered mirror reflects. I can't see how you've been since our world split, and I regret how my selfishness caused you to vanish forever. I chose happiness over you, a monster like you. But now, I can accept that the darkness within me has a monster like you. Dumaan ang malamig na simoy sa pagitan naming dalawa nang matapos akong kumanta pero patuloy pa rin ang daliri niya sa pagtipa sa aking gitara.