Prologue
Naniniwala ka ba sa tinatawag na 'soulmate'?
Hindi ba’t nakakabighani ang ideya na mayroon kang isang tao sa mundong ito na talaga namang itinakda para sa iyo—ang nakatadhana mong makasama hanggang sa dulo? Marahil, kung tatanungin ang karamihan, tatango sila. Mayroong kakaibang aliw sa paniniwala na ang ating buhay pag-ibig ay may nakasulat nang plano.
Bakit ako nasabing naniniwala ako? Simple lang: dahil gamit ang sarili kong dalawang mata, nakikita ko kung sino ang tunay na itinakdang magkasama.
May kakayahan akong makita ang pulang tali ng tadhana na nakatali sa hinliliit ng bawat taong nakakasalubong ko. Para akong isang permanenteng bisita sa isang malaking entablado ng pag-ibig, kung saan ang mga koneksyon ng puso ay hindi sikreto, kundi kulay pulang sinulid na nakalutang sa hangin. Sa bawat kanto, sa bawat lansangan, nasasaksihan ko ang walang katapusang ugnayan: ang mga talì na mahigpit at matibay, at ang mga talì naman na malapit nang maputol.
Ngunit kahit may pambihirang kakayahan ako, hindi ako kailanman nagtangkang makialam sa relasyon ng sinuman. Ang tadhana ay hindi laruan. Ang kakayahang ito ay isang pasanin—isang babala—hindi isang cheat sheet.
Madalas kong isipin, at ito ang paniniwala ko: Mahalin mo nang buong-buo ang lahat ng mayroon ka. Magmahal ka kahit pa hindi ka sigurado kung ang taong kasama mo ay magiging iyo sa huli. Subukan mo. Makipagsapalaran. Ito ang tunay na halaga ng pag-ibig.
Kung matalo ka, kung hindi man ito nagtagal, sige, suwertehin ka sana sa susunod na pag-ibig. Maghilom ka, bumangon, at muling sumubok. Ngunit kung manalo ka sa mismong una mong pagsubok—kung ang una mong pag-ibig ay tumagal hanggang sa huli—aba, masasabi kong napakasuwerte mo. Ikaw ang isa sa iilan na hindi na kailangan pang dumaan sa matitinding pagsubok.
Maaaring sasabihin mo na ang kakayahang ito ay isang malaking bentahe para sa akin—
Na malalaman ko kung sino ang nakatadhana para sa akin. Wala nang sakit ng puso. Wala nang trauma na kailangang kalimutan.
Ngunit diyan ka nagkakamali. Ito ang nag-iisang dahilan kung bakit hindi ako karapat-dapat tawaging maligaya. Dahil sa kakayahang ito, naging duwag ako. Hindi ko kailanman nagawang maranasan ang umibig nang walang pag-aalinlangan—o ang mahalin nang totoo.
Sa tuwing may pumapasok sa buhay ko na nagtatangkang mahalin ako, na nagpaparamdam sa akin ng espesyal na pagtingin, tinatanggihan ko sila.
Bakit?
Dahil alam ko na—nakikita ko ang kanilang pula at matibay na tali na nakakonekta sa ibang tao. Alam kong hindi sila ang itinakda para sa akin.
Ano ang saysay ng pakikipagsapalaran kung alam ko nang matatalo ako sa huli? Hindi ba’t mas masakit iyon? Ang umibig, ang magbigay ng lahat, at pagkatapos ay saksihan ang pagputol ng talì dahil ang tadhana ay may ibang plano?
Hindi ko man sasabihin kung gaano na ako katanda, sapat na sabihin na lampas na ako sa kalendaryo. Taon-taon kong nakikita ang pulang tali ng lahat—at siyempre, pati na ang sa akin.
Sumulyap ako sa aking hinliliit.
Ang pulang tali na dapat ay nag-uugnay sa akin sa isang tao… ay putol.
Mula noon hanggang ngayon, hindi ko pa rin nakikilala ang taong nasa kabilang dulo ng aking pulang tali. At hindi ko rin siya makikilala.
Dahil nagdesisyon akong putulin ito mismo. Nawalan ako ng pananalig sa pag-ibig. Kung ang pag-ibig ay sugal na may garantisadong pagkatalo, mas mabuti nang hindi na lang maglaro. Mas pinili kong mamuhay nang mag-isa, payapa, at kuntento sa panonood ng mga relasyon ng iba.
Hanggang sa isang araw, nagbago ang lahat. Nakilala ko siya.
Isang lalaki na putol din ang pulang tali—tulad na tulad ng sa akin.
Ang una naming pagkikita ay walang espesyal—nasa isang bookstore kami. Pareho kaming nag-agawan sa huling kopya ng isang mystery novel.
Ngunit sa sandaling nagdikit ang aming mga daliri sa pabalat ng libro, napakabilis ng t***k ng puso ko na parang handa nang sumabog. Tumigil ang mundo. Ang mas nagpabigla at nagpakaba sa akin ay ang pulang tali na nakatali sa kanyang hinliliit.
Putol din ito.
Simula noon, madalas kaming nagkukrus ang landas. Parang pinagtatagpo kami ng Maykapal, o ng tadhana, sa hindi inaasahang mga sandali. Sa kapehan, sa crime scene (dahil pareho pala kami ng propesyon), at sa kalye.
Nagsimula akong magtaka—
Ito na ba? Baka siya na ang tao na dapat kong makita sa dulo ng aking putol na tali. Baka siya ang itinakda para sa akin—ang soulmate na parehong nagdesisyong takasan ang pag-ibig.
Pero pagkatapos, bumalik ako sa realidad.
Hindi ako ang tanging tao sa mundong ito na may kakayahang makita at putulin ang mga pulang tali. Marahil, marami pa kaming tulad ko.
Kaya ngayon, nagtatanong ako, at ito ang bumabagabag sa akin:
Siya ba talaga ang aking soulmate?
O hinayaan lang ng tadhana na mag-ugnay ang aming landas…
habang nakatadhana pala siya para sa ibang kaluluwa na nagputol din ng kanyang tali?
Ang tanging alam ko lang, simula nang magdikit ang aming mga daliri, hindi na ako sigurado sa aking desisyon na manatiling mag-isa. At doon, sa wakas, nag-umpisa akong matakot—at umasa—ulit.
