MINSAN LANG MAG KA-

CHAPTER 5

Chapter 5: Mga Tanong at Sagot

Tahimik na nakaupo si Lia sa kanyang maliit na mesa sa kwarto. Hawak niya ang ballpen na kanina pa umiikot-ikot sa pagitan ng kanyang mga daliri. Sa harap niya, nakabukas ang laptop na puno ng pending tasks, pero wala siyang makuhang inspirasyon. Ang utak niya, abala sa iisang tanong: Ano ba talaga ang gusto kong mangyari kay Marco?

Noong una, simpleng pagkakakilala lang dapat iyon. Isang delivery boy na nagkataong lagi siyang nadadatnan sa gate, may ngiting nakakagaan ng loob. Pero ngayong paulit-ulit silang nagkikita, at lalo na kagabi kung saan nakapagkuwentuhan sila nang mas mahaba kaysa sa inaasahan, pakiramdam ni Lia ay unti-unti nang nabubuksan ang pinto ng isang panibagong yugto sa kanyang buhay.

Pero paano kung maling pinto pala ito?

Sa kabilang banda ng baryo, maaga namang nagising si Marco. Hindi dahil sa trabaho, kundi dahil sa alaala ng mga salita ni Lia. Ang simpleng "salamat" niya kagabi ay parang musika na paulit-ulit nagpe-play sa utak ng binata. Hindi niya rin maiwasan ang ngumiti habang naglalakad papuntang terminal.

Habang sumasakay ng tricycle, iniisip ni Marco ang susunod na hakbang. Dapat ba akong lumapit ulit? Dapat bang magparamdam? Kilala niya ang sarili niya—hindi siya sanay sa mga larong pusuan o pakipot. Kung may nararamdaman siya, mas gusto niyang diretsahan. Pero si Lia ay ibang klase. Matalino, may pangarap, at halatang sanay makipag-usap sa mga taong mas nakakaangat sa buhay. Paano siya, isang delivery boy lang?

Hapon na nang muling magkita sina Lia at Marco. Nakahanda na sana si Lia na lumabas para magtapon ng basura nang marinig niya ang busina ng motor. Doon pa lang ay napakunot na ang noo niya. Si Marco na naman ba ito?

At hindi siya nagkamali. Naka-parking si Marco sa tapat, hawak-hawak ang isang paper bag.

“Hi,” bati nito, medyo kinakabahan pero pinilit gawing normal ang boses.

“Hi din,” sagot ni Lia, nag-aalinlangan. “May delivery ba ako?”

“Wala,” mabilis na sagot ng binata, sabay abot ng bag. “Ah… ano lang, tinapay. Galing sa bakery ng pinsan ko. Naalala ko kasi sabi mo kagabi gusto mo ng ensaymada.”

Natigilan si Lia. Hindi niya maalala kung binanggit nga ba niya iyon, pero nang tingnan niya ang bag, naroon nga ang malalambot na ensaymada na may makapal na keso.

“Uy, hindi mo na kailangan gawin ’to,” wika niya, bahagyang namula.

“Alam ko. Pero gusto ko.”

Tahimik silang nagkatitigan. Si Lia, halatang hindi sanay sa ganitong klase ng atensyon. Si Marco, nakatingin lang na para bang sapat na ang simpleng ngiti niya para sulit ang buong araw

Sa huli, inimbitahan ni Lia si Marco sa maliit na gazebo ng kanilang bakuran. Doon nila binuksan ang bag ng tinapay at nagsalo. Habang kumakain, napuno ng mga tanong ang isip ni Lia. Kaya’t hindi niya na rin napigilan:

“Marco… bakit mo ginagawa ’to? I mean, hindi ba dapat busy ka sa trabaho? Tapos heto ka, naghahatid ng ensaymada.”

Huminga nang malalim si Marco bago sumagot. “Simple lang. Gusto kitang makilala nang mas mabuti. Hindi dahil sa kung ano ang trabaho mo, o kung anong meron ka. Gusto lang kita.”

Napangiti si Lia pero agad ding umiling. “Marco, baka hindi mo naiintindihan. Freelancer ako. I live in a world na minsan unstable. Hindi palaging may project, hindi palaging may bayad. Mahirap din. At ikaw naman, may sarili kang laban bilang delivery boy. Hindi ba mas mabigat kung pareho tayong walang kasiguraduhan?”

Tumingin si Marco nang diretso sa kanya. “Alam ko. Pero hindi naman pera agad ang sukatan ng lahat, Lia. Ang tanong… handa ka bang magsimula kahit walang kasiguraduhan? Kasi ako, oo.”

Pagkatapos ng usapan nila, bumalik si Lia sa kwarto niya na mas lalo pang magulo ang isip. Habang nakahiga, naalala niya ang nakaraan—kung paanong minsan na siyang umasa sa isang relasyon pero nauwi sa pagkatalo. Ang ex niya noon, isang kapwa freelancer, na iniwan siya nang magkaroon ng mas malaking oportunidad sa ibang bansa.

Baka maulit lang, bulong niya sa sarili. Baka sa huli, iwan din ako ni Marco kapag nakahanap siya ng mas maganda o mas madaling buhay.

Ngunit kaagad namang pumasok sa isip niya ang imahe ng mga mata ni Marco—mata na hindi nagtatago, mata na nagsasabing totoo lahat ng binanggit niya kanina.

Samantala, sa kabilang bahagi ng bayan, si Marco ay abala namang kausap ang kanyang nanay sa telepono.

“Nay, wag ka na munang mag-alala sa akin,” wika niya habang nakaupo sa gilid ng kama. “Kaya ko ’to. At saka… may nakilala akong babae. Freelancer siya. Pero Nay, iba siya. Parang… worth it lahat ng pagod kapag siya ang kausap ko.”

Narinig niya ang malambing na tawa ng ina. “Anak, basta siguraduhin mong hindi mo siya masasaktan. At wag mong ikahiya ang trabaho mo. Kung totoo siya, tatanggapin ka niya kahit ano ka pa.”

Napangiti si Marco. “’Yan nga ang iniisip ko, Nay. Sana totoo siya.”

Kinabukasan, muling nagkita sina Lia at Marco. Ngunit bago pa man sila makapag-usap nang masinsinan, biglang dumating ang isa pang lalaki—isang matangkad, maayos manamit, at halatang may kaya sa buhay. Kaibigan ito ni Lia sa freelancing world, at dumaan lang para mag-abot ng project proposal.

Nakaramdam ng kakaibang kaba si Marco nang makita kung paano ngumiti si Lia sa lalaki. Hindi iyon romantic na ngiti, pero sapat para magtanong ang puso niya: Kaya ko bang makipagsabayan sa mundong ginagalawan niya?

At sa mata ni Lia, pansin niya ang pagbabago ng ekspresyon ni Marco—mula sa pagiging masigla kahapon, ngayon ay tila nagdadalawang-isip na ito kung tama bang lumapit sa kanya.

Habang papalayo ang kaibigan ni Lia, hindi mapigilang itanong ni Marco:

“Lia… saan ba talaga ako nakapwesto sa buhay mo? Kaibigan lang ba? O may chance na higit pa?”

Tahimik si Lia. Ang puso niya, malakas ang kabog. At sa unang pagkakataon, hindi siya agad nakahanap ng sagot.