MINSAN LANG MAG KA-

CHAPTER 6

Chapter 6 – Coffee at First Sight

Sa wakas, dumating na ang araw na kinatatakutan at kinasasabikan ni Lia—ang unang pagkikita nila ni Marco nang hindi lang sa chat o sa maliit na screen ng phone. Isang simpleng café lang ang napagkasunduan nila, pero para kay Lia, parang first job interview ang bigat ng dibdib niya.

“Relax ka lang, Lia,” bulong niya sa sarili habang nakatayo sa harap ng salamin. Suot niya ang plain white blouse na may puff sleeves, high-waist jeans, at sneakers na sobrang linis pa—parang kakabili lang kahapon. Inayos niya ang buhok, pero pagkatapos ng sampung beses na pagsusuklay, bumagsak pa rin iyon sa parehong itsura.

Hindi naman ako pupunta sa kasal, ‘di ba? pinilit niyang paniwalain ang sarili.

Samantala, si Marco ay nakaupo sa gilid ng kama sa maliit nilang apartment. Naka-plain black shirt at faded jeans lang siya, may bitbit na helmet sa gilid. Simple lang dapat, sabi niya sa sarili. Ayaw niyang magmukhang pinaghahandaan masyado ang meetup na ito, pero sa totoo lang, dalawang beses siyang naligo bago umalis.

“Bro, date ba ‘yan?” biro ng kasama niyang rider habang sumisilip mula sa pintuan.

“Hindi date, kape lang,” mabilis na sagot ni Marco, pero hindi maitago ang ngiting pilit niyang pinipigil.

---

Pagdating niya sa café, nandoon na si Lia. Nakaupo siya sa sulok malapit sa bintana, may hawak na iced latte at sketchpad na nakabukas sa mesa. Tila malalim ang iniisip nito, nakatitig sa mga linya at drawing na ginagawa niya habang hinihintay siya.

“Lia?” mahina niyang tawag.

Napatingin si Lia, at sa unang pagkakataon, nakita nila ang isa’t isa nang walang filter ng screen.

“Oh hi! Marco, right?” halos pasigaw na bati ni Lia, medyo nanginginig ang boses pero pilit niyang pinapakalma. Tumayo siya agad at iniabot ang kamay.

Ngumiti si Marco at bahagyang kinamot ang batok bago tinanggap ang kamay niya. “Yeah. Nice to finally meet you.”

At doon nagsimula ang nakakailang na katahimikan.

Pareho silang umupo. Si Marco ay umorder ng kapeng barako, at habang hinihintay niya iyon, wala silang masabi. Ang mga mata nila ay nagkakatinginan paminsan-minsan, pero agad din silang lumilihis ng tingin.

“Uh… so,” panimula ni Lia, pilit na binabasag ang katahimikan. “Kumusta ang biyahe?”

“Medyo traffic, as usual,” sagot ni Marco sabay ngiti. “Pero sanay na rin ako. Ikaw, malapit lang ba dito?”

Tumango si Lia. “Yeah, walking distance lang. Actually, ito talaga ‘yung café na lagi kong tambayan. Masarap kasi ‘yung pastries nila. Tapos may wifi din.”

Napangiti si Marco. “Ah kaya pala comfortable ka dito. Alam mo, first time kong pumasok sa ganitong café.”

“Talaga? Usually saan ka?” tanong ni Lia, medyo curious.

“Sa karinderya lang. Mas mura.” sabay tawa niya, at hindi napigilang matawa rin si Lia.

Unti-unti, natunaw ang bigat ng hangin sa pagitan nila.

---

Habang tumatagal, mas nagiging komportable sila sa isa’t isa.

“Teka, ikaw ba talaga ‘yung nasa viral t****k video?” biglang tanong ni Lia habang nakatitig sa kanya.

Marco chuckled. “Ano ba, napansin mo rin pala ‘yon.”

“Napansin? Napanood ko na yata lahat ng upload mo,” natatawang sagot ni Lia. “Hindi ko nga in-expect na ikaw ‘yon. Nagulat ako.”

“Uy, wag mo masyadong seryosohin. Trip-trip lang ‘yon ng mga kaibigan ko. Sila nag-upload.”

“Pero bagay sa’yo. You’re funny.”

Hindi alam ni Marco kung anong mas malakas—ang t***k ng puso niya o ang amoy ng bagong giling na kape sa paligid. Nakakagaan ng loob marinig na may isang taong nakaka-appreciate ng simpleng kalokohan niya.

---

Paglabas nila ng café, inabot na sila ng mahinang ambon. Wala silang dalang payong.

“Lagot,” sabi ni Lia habang tumitingin sa langit.

“Wait lang,” sagot ni Marco at mabilis na tinakbo ang motor niya. Kinuha niya ang lumang jacket na nakasabit sa likod at iniabot ito kay Lia. “Sige, gamitin mo muna.”

“Eh ikaw?” tanong ni Lia, nag-aalangan.

“Sanay na ako mabasa,” sagot ni Marco sabay ngiti.

At doon, habang magkasabay silang naglalakad sa ilalim ng ambon, pareho nilang napagtanto na ang simpleng pagkikita ay may kakaibang init na dala. Hindi ito tulad ng inaasahan nilang awkward at mahirap. Sa halip, parang matagal na silang magkaibigan.

---

Pag-uwi ni Lia, agad niyang sinulat sa sketchpad ang isang eksena—isang lalaki at isang babae, naglalakad sa ulan, parehong natatawa kahit basa ang kanilang mga balikat. Nilagyan niya ng caption sa gilid: “Sometimes, you just need coffee to see someone in a new light.”

Samantala, si Marco, habang nagbibisikleta pauwi, ay napangiti nang maalala ang tawa ni Lia. Iba ito sa lahat ng nakilala niya—hindi pilit, hindi peke, kundi totoo.

At sa puntong iyon, pareho nilang alam na nagsisimula na ang isang kwentong minsan lang dumarating.