MINSAN LANG MAG KA-

CHAPTER 2

CHAPTER 2: Reconnect (or Not)

Nagising si Lia kinabukasan na may panibagong optimismo—o baka panibagong pagkabahala. Ang chat nila ni Marco kagabi ang naalala niya bago nagka-glitch: simple, sincere, at may awkward na kabaitan. Pero nang buksan niya ang app, nag-error pa rin. “Of course,” bulong niya.

Tumawag siya kay Trixie. “Bes, nag-match ako sa app, tapos nagka-glitch. Naiwan na lang kami ng biglaang pause.”

“Hala, talaga? Ano gagawin mo?” usisa ni Trixie sa kabilang linya, boses na parang excited na makita ang isang teleserye moment.

“Ewan ko. Ayoko sanang magmukhang clingy. Pero naiinis ako, parang may nag-break sa posibilidad na maayos.”

“Teka,” sabi ni Trixie pagkatapos ng konting katahimikan. “Bakit hindi ka mag-order ng dinner mamaya? Baka siya ang mag-deliver. Tag naman natin i-check ang luck mo in real life.”

Natawa si Lia. “Kawawa naman program na ‘yan—pero baka tama ka.” Napatingin siya sa mga halaman sa balkonahe. “Sige na nga. Para lang sure.”

Lumipas ang araw na puno ng meetings at mga revisions. Habang nagluluto siya ng instant noodles, napatingin siya sa phone. Muli niyang nilagay ang delivery app, nag-scroll sa mga restaurant, at bumili ng pabor niyang Korean fried chicken—ito ang go-to comfort food niya kapag stressed.

Sa instructions, nag-type siya: “Para kay Lia. If the rider’s name is Marco, please knock twice.” Nahulog ang isang ngiti sa labi niya dahil sa katauhanan: parang juvenile, pero may kurot ng pag-asa.

Nag-order siya habang umiulan sa labas—malumanay lang, hindi yung malakas na buwanang ambon—pero sapat na para maging romantic ang buong mood. Nag-set siya ng alarm at nagbukas ng isang light playlist para may background noise habang hinihintay.

Samantala, nagpapahinga naman si Marco sa maliit niyang kubo ng upuan, nagbabalik ng mga natitirang deliveries sa grupo chat. “Kuya Dan, may late shift ka pa?” tanong niya kay Kuya Dan, supervisor nila.

“Wala, anak, pero kung may extra hours kayo, push lang. Madaming orders ngayon dahil umuulan,” tugon ni Kuya Dan, medyo may pagmamalabis na alalahanin, pero supportive.

Sumagot si Marco, “Opo, Kuya. Keri lang. Pero sa totoo lang, may napansin ako kagabi—may nag-match sa akin na babae na parang iba. Funny yung conversation namin kasi nagka-glitch after.”

“Ah ganun ba? Baka may nagsesend ng maliit na destiny diyan. Huwag mong hayaang lumipas ang chance, anak,” biro ni Kuya Dan, sabay hatid ng familiar patama na may kasamang payo.

Umakyat si Marco sa motor, agad nag-check ng assigned deliveries. May order na para sa isang condo sa Quezon City. Kinikilig siya nang makita ang instructions: “Para kay Lia. Knock twice if Marco is the rider.” Napangiti siya nang maramdaman na may maliit na spark sa dibdib—naalala niya ang pangalan mula sa match kagabi.

Pagdating niya sa building, nilabas niya ang waterproof pouch at sinigurong ligtas ang pagkain. Bumaba ang displeasure niya sa traffic at lumusot sa ilang side streets. Nang makarating siya sa gate, mabilis siyang umakyat gamit ang elevator.

Tumunog ang phone niya habang papalapit sa unit. May text mula sa ibang rider: “Bro, ready ka na? Busy house, karamihan may mga delivery person ngayon.” Sumagot lang siya ng thumbs-up at kinumpirma ang unit number.

Nag-step siya sa hallway at nakita ang white door na may maliit na pangalan. “Unit 7B—Lia Santiago,” basang-basa sa isipan niya. Tumibok ang puso niya nang bahagya. “Kailangan ko maging professional,” paalala niya sa sarili.

Kinabukasan ng conversation niya sa sarili, kumatok siya nang dalawa—two knocks—tapat sa instruction. May kaunting delay, pagkatapos ay narinig niya ang hakbang papalapit.

Binuksan ni Lia ang pinto na medyo nagulat, medyo nakaayos lang sa pambahay clothes. “Hi,” mahina ang sabi niya, may halong pag-aalala at excitement.

“Hello, Miss Lia? Food delivery for Lia Santiago,” sagot ni Marco, hawak ang takeout box na maingat niyang pinrotektahan. Basang-basa pa rin ang kanyang jacket dahil sa ulan, but he wore it like armor—proud but tired.

Nagkatinginan sila nang sandali. Ang awkward na pause ay naghatid ng maliit na tawa mula sa mga palad ni Lia. “Marco?” tanong niya, halatang sinusubok lang ang pangalan.

“Yeah… Marco. You asked for double knock, so… eto ako,” biro niya, tunog friendly at familiar na agad sa kanya.

Lumipas ang dalawang minuto na may halong culit at kabiguan—pero mabilis lumipas nang mag-exchange sila ng maliit na kwentuhan. “First time ba kayo sa condo na ’to?” tanong ni Marco.

“Hindi naman. Pero sinubukan ko lang—iba ang vibe kapag may nagde-deliver… para kang may surprise gift,” sagot ni Lia, sabay tawa na parang nakakalimutan niya ang pagod.

“Yung surprise na may extra sauce?” usisa ni Marco habang inaalok ang box. “May extra chili?”

“May extra chili, at isang dash ng sorry for the app glitch,” sagot ni Lia, sabay abot ng kamay para tanggapin ang delivery at hawakan ang kamay ni Marco nang sandali—typical na physical touch na agad nagpapataas ng kilig.

Napansin ni Marco ang mga sketchpads sa dining table at ang laptop na nakabukas—munting palatandaan ng mundo ni Lia. “Graphic artist?” tanong niya, na may curiosity.

“Yeah. Freelance. Ako mismo nagdidisenyo ng mga packaging at social posts,” proud na sabi ni Lia.

Napatingin si Marco, na napansin ang medyo minimal at functional na set-up. “Ayos yun. Sana may designs ka rin para sa motor delivery—baka next collab natin yun!” biro niya.

Pareho silang natawa. May awkward na chemistry, pero natural din. Bago umalis si Marco, lumingon siya at nagtanong ng konting pag-asa, “Pwede pala mag-leave ng number? Para kung may problem sa order…”

Nagmura ang puso ni Lia pero nagpakatatag. “Sure. Heto.” Nagbigay siya ng papel na may number, sabay sulat ng kaunting note: “Thanks, Marco. —Lia.”

Umuwi si Marco na may maliit na saya. Sa motor, inalala niya ang pag-uusap nila—ang simplicity ng tawa ni Lia, ang sincerity ng mga sagot niya. Naka-text agad siya kay Kuya Dan: “Kuya, may crush ako.”

Samantala, bumalik si Lia sa bahay, inalagaan ang pagkain, at naglatag ng excited na enerhiya sa kwarto. Tinignan niya ang maliit na papel na isinulat niya—ang numero ni Marco—at ngumiti. Para sa isang ordinaryong gabi, naging extraordinary ang maliit na delivery.

Bago matulog, nagpahabol pa si Lia ng isang maliit na selfie kasama ang takeout box at nag-send ng message sa group chat nila ni Trixie: “May delivery ako na parang may twist. Nakilala ko ang rider—si Marco. Charot, pero may dating.” Nilagyan niya ng smiley face at isang heart na kahina-hinala.

Si Trixie agad nag-reply: “Omo, jawline check? Screenshot na yan, bes! Pwede na makunan ng telenovela ang buhay mo.”

Samantala, habang nagdaraan ang gabi, nagulat si Marco nang ma-open ang notification—may text si Kuya Dan: “Anak, mukhang nakuha mo ang numero. Huwag mong sisihin kung pagbubuntunan ka ng tsismis ng riders.” Napangiti si Marco at tumugon: “Sige Kuya, promise, magiging maayos. Pero baka nga may magandang simula ito.”

Pareho silang nakangiti bago tuluyang matulog na may munting pag-asa.