KABANATA 7
352 Words
Samantha’s POV
“Yung Hinahanap Mo Ako… Pero Hindi Mo Masabi”
May mga bagay na kahit hindi mo marinig, ramdam mo.
Ganon siya ngayon.
Hindi niya sinasabi, pero nararamdaman kong hinahanap niya ako.
Hindi niya inaamin, pero kitang-kita sa mga mata niya.
Yung mga titig na bigla na lang sumusunod sa’kin.
Yung mga simpleng tanong na parang walang laman, pero may tinatagong meaning.
“Sam, sabay na tayo kumain?”
“Sam, andyan si Elijah?”
“Sam, hindi ka na sumasagot kagabi…”
Parang gusto niyang bumalik kami sa dati, pero ayaw niyang aminin na may nagbago.
At ako?
Pagod na akong hintayin siyang magsalita.
Sa school, napansin ng mga kaibigan naming madalas na kaming hindi masyadong magkasama.
Hindi na kami laging magka-table sa canteen.
Minsan, hindi na rin kami sabay umuuwi.
Pero hindi sila nagtatanong.
Kasi sa tagal ng “Sam and Gavin,” parang sanay na silang kami pa rin sa dulo.
Ang hindi nila alam, hindi lahat ng matagal… nagtatagal.
One time, habang naghihintay ako sa labas ng library, dumaan si Gavin.
Hindi siya naglakad lang. Tumigil siya.
“Hatid kita?” tanong niya.
Napatingin ako. Nagulat. Hindi na kasi kami sabay umuuwi lately.
“Okay lang, may kasabay na ako,” mahinang sagot ko.
He looked at me—halos hindi makatingin ng diretso.
“Si Elijah?”
Hindi ako sumagot. Pero sa sagot ko, ramdam ko na ang dami niyang gustong itanong… pero wala siyang lakas ng loob.
Bigla siyang ngumiti, pilit. “Sige. Ingat ka.”
Tapos tumalikod siya.
At sa bawat hakbang niyang palayo, pakiramdam ko… doon niya unang naramdaman kung paano ako unti-unting nawawala.
That weekend, nag-message siya sa akin ng late.
“Naalala mo yung bookstore na tambayan natin dati?”
“Punta tayo ulit minsan. Namiss ko na.”
“Namiss na rin kita, Sam.”
Tumigil ako.
Kasi kung kailan ako natutong tanggapin na hindi ako pipiliin, saka siya humahabol.
Hindi ako nag-reply agad.
At sa katahimikan na ‘yon, gusto kong maramdaman niya na hindi na ako laging nandiyan.
Kasi minsan, kailangan din niyang matutong matakot akong mawala.
- Writer
