The Way It's Meant To Be

Chapter 2

"I don't need someone. I just need to check the boy. Just tell me what's the room number and hand me the chart." sabi ko sabay hila ng mga gamit ko papunta sa pinakataas na bahagi ng building na ito. Hindi ko na rin hinintay ang sasabihin ni chief sa akin at nauna na akong pumunta sa opisina niya para kuhain ang mga dapat kong kailangan.

Pagkarating ko sa pinakamataas na bahagi ng building ay sumalubong ang secretary ng chief sa akin. She gave me a perplexed look. I smiled at her.

"Hi," bati ko sa kanya at tinguan siya. Hindi pa rin nagtagal ay binuksan ko na ang opisina ni chief dahil tulala lang itong nakatingin sa akin kaya naman tuloy-tuloy lang akong pumasok at nilapag ang mga gamit sa upuan do'n.

Hindi naman nagtagal ay narinig kong bumukas ang pinto ng opisina. Hindi ko na hinintay ang makaupo ito sa upuan niya.

"Let me handle the case alone." Pinal na sabi ko sa kanya at tinitigan siya sa mga mata.

I saw him smiling while staring at my coat. Binalik nito ang tingin sa akin at nginitian ako nang matamis pero kita ko ang lungkot sa mga mata niya.

"I didn't raise you like that, Isabella Corine. I didn't like the way you cut me off earlier." Sabi nito sa akin habang nakatingin ng seryoso sa mga mata. I just looked at him and smiled. Sumandal ako sa upuan at dahan-dahan kong minasahe ang gilid ng ulo ko.

"You are right. You didn't raise me enough, though." Sabi ko sa kanya habang hawak hawak pa rin ang sentido ko dahil tumitibok pa rin dahil sa sakit ng ulo ko. Nakita ko naman ang pagbuka ng bibig niya ngunit alam kong pinili na lang niyang manahimik dahil sa sinabi ko.

"I want the case alone, Chief," pagbibigay ko nang diin sa salitang chief sa habang sinasabi ko iyon. Buong tapang ko siyang tinignan sa mata.

"Call me Papa," sagot niya sa akin bago bumuntong hininga. I just chuckled sarcastically when I heard him saying that.

"I'm a Santillan not a Cojuangco." lakas loob kong sabi sa kanya pero umiling lang ito sa akin kita ko ang kalungkutan sa mga mata niya pero katulad kanina ay hindi ko iyon pinansin at isa walang bahala ko ang mga iyon.

"You will always be a Cojuangco, Isabella Corine." Madiin na sabi nito sa akin pero umiling lang ako at ngumiti nang matamis sa kanya. Tumayo ako sabay kinuha ang mga gamit ko.

"No, Chief. I will always be Isabella Corine Santillan. I will always use my late mother's surname." Tumalikod na ako sa kanya dahil ayaw ko nang humaba ang paguusap namin pero bago ako tuluyang makalabas ay humarap ulit ako sa kanya.

"I want the case alone," huminga ako nang malalim. Nakailang ulit na ba ako sa kanya nito? "Iyong lang ang kauna-unahan kong hiling sa'yo. I hope you could do that favor to me, Papa."

I was busy unpacking my clothes when I heard a loud knock on my door. Kunot noo akong pumunta sa pintuan ko ang handa nang sigawan ang taong akala mo ay kung anong nangyayari sa building na kinatatayuan nitong unit na kinuha ko bago ako umuwi sa Pilipinas.

Pagkabukas na pagkabukas ko nang pintuan ay gulat na gulat naman ito at titig na titig sa akin na parang hindi makapaniwala na nasa harapan niya na ako ngayon. My brows furrowed and I just open the door for him.

Hindi ko na siya hinintay magsalita at hinayaan ko na lang na nakabukas ang pintuan dahil alam ko mamaya-maya ay papasok din iyon. I just sighed. Sino kaya ang nagsabi sa kanyang nandito na ako sa Pilipinas?

"Y-you're back," rinig kong sabi niya habang busy pa rin ako sa pag aayos ng mga gamit ko.

"Did you close the door?" Tanong ko na lang sa kanya at dahan-dahan kong inangat ang tingin ko sa lalaking nandito ngayon sa harapan ko. Kitang-kita ko sa mga mata niya na hindi talaga siya makapaniwala na narito na ulit ako, kaharap niya.

"Who told you that I'm here?" I asked him one more time, habang inaayos na ang mga luggage ko dahil mamaya ko na lang ulit tatapusin iyon. Lumakad ako papalapit sa pintuan ng kwarto ko at nilagpasan ko lang siya.

Pumunta ako sa kitchen upang uminom ng tubig habang nakuha naman ako nang tubig ay ramdam kong sumunod siya sa akin. I just sighed and I don't know how to start a conversation with him, but I don't mind his presence, though. It ain't awkward.

"Papa, told me, Isabella." Umangat ang tingin ko sa kanya at napangisi. Of course, who would it be? It's the chief, my father.

"Why are you here?" Inabutan ko siya ng isang basong tubig dahil mukha itong dehydrated, kinuha naman niya iyon sa akin at uminom bago ako sagutin sa tanong ko.

"I want to see my baby sister, isn't that enough good reason, Dr. Santillan?" He asked as he walked towards me and hugged me tightly. I just gave in when I felt his tight hug over me. Hinayaan kong yakapin lang ako dahil namiss ko rin naman itong kapatid ko. He's my older brother.

"Have you eaten already?" bigla niyang tanong habang nakaupo kaming dalawa sa couch sa sala ko. Umiling lang ako at hinilot na naman ang sentido ko, walang-wala pa talaga akong pahinga but I can't sleep. Gustong-gusto kong asikasuhin ang anak ko. I want to be with my baby boy.

Nakita ko namang sinimangutan niya ako dahil sa pag iling ko. I know my brother, hindi iyan titigil at hindi ako napapakain. I heard him talking to his secretary, rinig kong inuutusan niya iyon bumili ng pagkain at dahil dito sa building kung saan ako nag-sstay. Napailing na lang ako sa kapatid ko dahil sa ginawa niya, umabala pa ng tao dahil sa akin na hindi naman dapat kailangan.

"You don't need to do that," sabi ko sa kanya pagkatapos niyang kausapin ang secretary niya. Umiling lang siya sa akin at inirapan lang ako.

"You should eat, Isabella," tumunghay siya sa akin ng tingin pagkatapos ay huminga siya ng malalim at tinignan ang kabuuan ko. I saw his face grimaced. What the hell was that? I raised my left brow at him.

"Bakit ka dumiretso agad sa hospital na wala manlang pahinga?" sermon na tanong nito sa akin. Huminga ako nang malalim.

"Kuya, please help me," I pleaded to him. Sa kanya lang ako nagpapakita ng ganitong emotion sa nagdaang panahon siya lang ang nakakausap ko paminsan-minsan. Sa kanya lang ako may tiwala. He just sighed at me and nodded his head.