My Bestfriend’s Brother-SPG

Hindi ko makakalimutan ang amoy ng hangin sa probinsya namin. Amoy damo, lupa, at mga bulaklak na parang laging bagong dilig ng ulan. Dito ako lumaki—sa isang simpleng bayan na halos kilala ang isa’t isa, kung saan bawat kapitbahay ay parang kaanak na rin. Spoiled ako, oo, pero hindi ako masamang tao. Lagi kong iniisip na hindi ako pinalaki ng magulang ko para maging mayabang. Bunso kasi ako sa aming magkakapatid. At kung tutuusin, parang lahat ng gusto ko ay lagi kong nakukuha. Lalo na kapag si Ate ang kasama ko. Siya ang sikat na artista, siya ‘yung tinitilian ng tao sa TV, pero sa bahay namin, siya pa rin ‘yung nag-aabot sa’kin ng baon, yung nagtatakip ng mga kalokohan ko kay Mama at Papa. Kaya siguro lumaki akong pakiramdam ko, hindi ako pwedeng iwan. Pero mali pala ako. Dumating yung araw na narinig ko mismo kay Joshua, ang boyfriend kong isang athlete na kailangan niyang lumuwas papuntang siyudad para doon mag-aral ng kolehiyo. Nandoon kami sa tabing-ilog noon. ‘Yun ‘yung paborito naming tambayan. Sa ilalim ng malaking puno ng mangga, habang nagtatapon siya ng maliliit na bato sa tubig, at ako naman ay nakasandal sa kanya. Pakiramdam ko noon, wala nang mas hihigit pa sa ganitong saya. Pero bigla niyang binasag ang katahimikan. “Jen…” mahina niyang sabi, at doon pa lang, parang may kakaiba na akong naramdaman. Hindi kasi siya nagsisimula ng usapan ng ganon kapag hindi seryoso. Tumingin ako sa kanya, at nakita ko ‘yung lungkot sa mga mata niya. Para bang may tinatago siyang bagay na ayaw niyang ipaalam pero kailangan. “Bakit parang ang bigat ng boses mo? May problema ba?” tanong ko agad, kahit kinakabahan na ako. Huminga siya nang malalim, sabay hawak sa kamay ko. Mainit, pero nanginginig. Doon ko na naramdaman na totoo nga, may mabigat siyang sasabihin. “Mag-aaral ako sa city, Jen. Doon ako pinili ni Papa na mag-college kasi mas malapit sa mga competitions… mas maraming opportunities,” dire-diretso niyang sinabi. Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Gusto kong umiyak pero pinigilan ko. Nakatitig lang ako sa kanya, nag-aabang kung may kasunod pa. “At… hindi ko alam kung kakayanin kong hindi ka makita araw-araw,” dugtong niya, mahina, pero malinaw. Doon na ako napalunok. Parang gusto kong sabihing, e ‘di huwag kang umalis! Pero alam kong hindi ganoon kasimple. May pangarap siya. May hinahabol siyang future. At kung talagang mahal ko siya, dapat naiintindihan ko. “Kailan?” tanong ko, halos pabulong. “Next week…” sagot niya, sabay iwas ng tingin. Para akong binagsakan ng mundo. Ang bilis. Parang kahapon lang, pinag-uusapan pa namin kung saan kami magda-date sa fiesta, tapos ngayon, aalis na pala siya. Hindi ko napigilang magsalita, kahit pilit kong pinapakalma ang boses ko. “So… iiwan mo na ako rito?” Agad siyang tumingin ulit sa akin, halatang natataranta. “Hindi, Jen. Hindi kita iiwan. Magkaiba lang tayo ng lugar, pero… tayo pa rin. Kaya natin ‘to. Long distance lang.” Napangiti ako nang mapait. Kasi alam ko, lahat ng sinasabi niya, ‘yun din ang gusto niyang paniwalaan. Pero sa likod ng isip ko, alam kong mahirap. Hindi madali ang hindi nakikita araw-araw ‘yung taong mahal mo. “Baka makalimutan mo ako ‘pag nandoon ka na…” mahina kong bulong, sabay tingin sa ilog. Mahigpit niyang pinisil ang kamay ko. “Hindi mangyayari ‘yon. Ikaw si Jenny. Ikaw ‘yung una kong minahal. Ikaw lang. Tandaan mo ‘yan.” Ayoko sanang umiyak, pero tumulo rin ang luha ko. Mabilis niyang pinahid gamit ang hinlalaki niya, sabay pinilit ngumiti. “Hindi mo dapat isipin na mawawala ako, Jen. Lagi lang akong nandiyan… kahit malayo. Tatawag ako. Mag-cha-chat. Lahat. Promise ko ‘yon.” Huminga ako nang malalim, pilit pinapasok sa isip ko lahat ng pangakong binitawan niya. Pero sa puso ko, may takot na kumakain sa akin. Kasi paano kung hindi niya magawa lahat ng ‘yon? “Ano kung… hindi na ako yung piliin mo ‘pag andun ka na?” bigla kong nasabi. Hindi ko alam kung saan nanggaling ang lakas ng loob ko, pero gusto kong marinig ang sagot niya. Nagulat siya, pero hindi siya nagalit. Tumingin siya diretso sa mga mata ko at seryoso niyang sinabi: “Jen, walang makakapantay sa ‘yo. Kahit sinong babae sa city, hindi nila kayang palitan kung ano ‘yung meron tayo.” At doon, kahit papaano, nagkaroon ako ng konting kapanatagan. “Promise me, Joshua,” sabi ko, halos nanginginig ang boses ko. “Promise me na kahit saan ka mapunta, ako pa rin.” “Promise,” sagot niya, sabay yakap nang mahigpit. Sa mga sandaling iyon, pinilit kong maniwala. Pinilit kong kumapit sa mga salitang binitawan niya. Pero sa loob-loob ko, alam kong iba ang magiging buhay namin kapag nasa siyudad na siya. Pagkatapos nu’ng pag-uusap namin, araw-araw nang mabigat ang dibdib ko. Parang bawat umaga na nagigising ako, binibilang ko na lang kung ilang araw na lang ang natitira bago siya umalis. Ayoko sanang ipahalata, pero kahit sa simpleng tinginan namin ni Joshua, ramdam na ramdam ko ‘yung lungkot sa likod ng mga ngiti niya. Hindi gaya ng ibang pamilya dito sa bayan namin, hindi kasi simpleng pag-alis lang ang kay Joshua. May kaya sila. May sarili silang sasakyan, may driver, at madalas pa nga parang VIP treatment ang anak nila kahit dito lang sa probinsya. Alam ko, hindi siya mahihirapan sa siyudad kasi sanay na siyang bigyan ng lahat ng kailangan. Pero ang tanong ko, kasama pa kaya ako sa mga bagay na gusto niyang dalhin? Isang gabi, nasa bahay nila ako. Ang laki ng bahay nila, hindi nalalayo sa simpleng tirahan namin. May gate, may garden, at may malaking chandelier sa sala. Doon pa lang, minsan naiisip ko, “Sa akin lang siya nababagay” kahit na ang dami kong pagkukulang. Pero ‘pag ngumiti siya sa akin, parang lahat ng insecurities ko biglang nawawala. “Jenny,” tawag niya habang nag-aayos ako ng buhok sa harap ng salamin sa sala. “Come here.” Umupo ako sa tabi niya sa malaking sofa. Hawak niya ‘yung isang maliit na box na may ribbon. Nagulat ako. “Ano ‘to?” tanong ko, kahit kinakabahan na. Binuksan niya at nakita ko ‘yung isang simpleng bracelet na may maliit na pendant ng letter J. Hindi mamahalin, hindi ‘yung tipong ginto o branded, pero ramdam mong pinaghirapan niya. “Para maalala mo ako,” sabi niya, nakangiti pero may halong lungkot. “Kapag malayo na ako.” Hindi ko na napigilang yumakap sa kanya. “Hindi mo na kailangan nito para maalala kita. Kahit wala ‘to, lagi kang nasa isip ko.” “Pero gusto ko. Para sure,” biro niya, sabay tapik sa ulo ko. Tumawa ako pero pagkatapos nu’n, pareho kaming natahimik. Ramdam naming pareho na hindi biro ‘yung oras na darating. ‘Yung oras na hindi na namin basta-basta mararamdaman ‘yung presensya ng isa’t isa. Kinabukasan, abala na ang buong pamilya nila. Lahat ng gamit ni Joshua, inaayos na. Mga bagong damit, sapatos, pati mga gamit para sa training niya bilang atleta. Parang excited silang lahat para sa bagong journey niya, pero ako? Para akong nawawalan. Habang pinapanood ko silang nagbabalot ng malalaking maleta, hindi ko maiwasang mapaisip kung saan nga ba ako lulugar. Girlfriend niya ako, oo, pero hanggang saan ang puwede kong gawin? “Jen,” tawag ng Mama niya, mabait at lagi akong tinuturing na parang anak din. “Huwag ka masyadong malungkot ha? Makikita mo rin naman siya kapag may bakasyon.” Ngumiti lang ako, pilit. “Opo, Tita.” Pero sa loob-loob ko, iniisip ko: Bakit parang ang dali niyong sabihin? Hindi kayo ‘yung maiiwan. At dumating din ‘yung araw na aalis na siya. Hindi terminal ang pinuntahan namin. Sa halip, isang itim na SUV ang naghihintay sa tapat ng bahay nila. May driver, may kasama pang isa sa mga kamag-anak nila para samahan siya sa siyudad. Nakatayo ako sa tabi ng gate nila, pilit na pinapakalma ang sarili ko habang pinapanood siyang inaakyat yung mga maleta niya sa likod ng sasakyan. Lumapit siya sa akin, hawak-hawak yung kamay ko. Mainit pa rin, pero ramdam kong nanginginig kami pareho. “Jen,” mahinang sabi niya, sabay tingin sa bracelet sa pulso ko. “Don’t forget me, okay?” Napailing ako, pilit na nagpapatawa kahit nangingilid na yung luha ko. “ “Ako pa ba? Ikaw kaya ‘yung huling iniisip ko bago matulog.” Napangiti siya pero agad ding naging seryoso. “Magiging busy ako roon. Hindi ko alam kung gaano kadalas ako makakatawag o makakapag-chat… pero please, huwag kang magdududa. Ikaw pa rin.” Ang sakit pakinggan. ‘Yung tipong pina-prepare ka na niya sa posibilidad na baka hindi siya palaging present. Pero wala na akong nagawa kundi tumango. “Okay,” sagot ko, mahina. “Ako rin. Hindi ako titigil na mahalin ka kahit gaano ka kalayo.” Hinaplos niya yung pisngi ko at sandaling hinalikan ang noo ko. “Mahal kita, Jenny.” Hindi ko na napigilang umiyak. Doon ko lang binulong ang mga salitang, “Mahal din kita, Joshua. Sobra.” At pagkatapos nun, unti-unti na siyang pumasok sa sasakyan. Nakita ko pa siyang sumilip mula sa bintana, kumakaway, habang unti-unting umaandar ang sasakyan palayo sa akin. Para akong iniwan ng mundo. Para akong binunutan ng kaluluwa. Doon nagsimula ‘yung una kong pangarap na magbago. Kung kaya niyang umalis para sa future niya, bakit hindi ko kaya? At sa mga oras na ‘yon, doon ko unang naisip: susunod din ako sa siyudad.