Wicked Revenge

Kabanata 3: Help You

Nagising ako nang may humahaplos sa hita ko. Hindi ko iyon pinansin kahit na may kakaibang kiliti akong nararamdaman. Pero kaagad din akong napamulat nang narinig ko ang boses ng taong hinahanap ko.

"Yeah. She's fine, 'Ma."

Doon nagising ang nagpapanggap kong sistema. Marahan akong nagmulat. Nilingon ako ni Zandro, tumaas ang kilay niya at makahulugan na tingin. Bahagya niyang nilayo ang phone na sinundan ko ng tingin.

"Don't say anything, okay?" bilin niya, pabulong.

I gritted my teeth as I nodded my head.

"'Ma, may gustong kumausap sa'yo," si Zandro.

["Si Sierra ba? Nasaan ang maganda kong anak?"]

Inabot sa akin ni Zandro ang phone. Biglang tumulo ang luha ko nang makita ang Mama ko na mukhang maayos naman. Ngunit banayad na talaga ang katandaan sa kanya. Pansin ko rin na may kasama si Mama dahil hindi naman nito hawak ang phone. At least may nagbabantay pa rin sa kanya kahit wala ako.

Pero gusto ko na talaga siyang makita.

"'M-Ma..." nanginginig ang labi ko at sunod-sunod ang luha.

Pinunasan ni Zandro ang luha ko na walang emosyon na nakatingin sa akin. Pero mapagmatyag ang kanyang aura, alam mong hindi ako pwedeng gumawa ng kahit anong kalokohan.

["Anak ko... kailan ka ba dadalaw dito?"]

Suminghot ako at pinilit na ngumiti. "M-malapit na akong dumalaw d'yan 'Ma para makasama ka."

["Eh, kailan nga 'yon? Miss na kita sobra."]

Hindi ko na napigilan ang luha ko na kaagad ko ring pinaalis. "I-I miss you, 'Ma." iyon lang ang mga kataga na kaya kong sabihin.

I want to ask her kung nasaan siya pero hindi pwede dahil nandito si Zandro na hindi na natutuwa sa aking pag-iyak.

Nagkuwento pa si Mama ng kung ano-ano at sinubukan kong makinig habang sinusuring maigi kung nasaan siya. Pero wala akong ibang makita kundi ang kama niya lang at siya.

["Oh, nasaan ang anak ko? Sino ka?"]

Umawang ang labi ko at humikbi. Inatake na si Mama ng kanyang dementia. Kinagat ko ang labi ko sa pagpipigil na humagulgol at kinuyom ang mariin ang aking kamay. Nakakagalit na wala ako sa tabi ni Mama.

["Nasaan ang baby kong maganda? Nakita mo ba si Sierra? Kausap ko lang 'yon kanina... Si Sierra?"] tanong ni Mama.

Bukod sa nakakulong ako dito sa impiyerno ni Zandro, ang sakit na hindi ako maalala ni Mama kapag may dementia siya. Ang naaalala niya lang ay ang batang ako. Kapag ganito na siya, mas lalo akong nanghihina.

Natapos ang usapan na tulala ako. Umalis din naman si Zandro dahil may trabaho siya at hinihiling ko na sana hindi na siya bumalik pa... habambuhay.

He acted as if I should be grateful that he allowed me to talked to my mother. Kinamumuhian ko si Zandro at Hugo dahil magkakampi silang dalawa. Parehas sila!

Nagdesisyon akong lumabas dahil dalawang araw na rin pagkatapos nun nang maisipan kong magkulong sa akin kwarto. Pagkababa ay nadatnan ko si Hugo na walang pantaas at abala sa kusina.

I got mesmerized to his body especially those muscle on his back. Umiwas kaagad ako ng tingin at tumikhim. Nakuha ko tuloy ang atensyon ni Hugo na hindi ko naman intensyon.

"Good morning, Miss Sierra," bati niya. Bumababa ang tingin ko sa hawak niya na orange bago sa kanya.

He's making an orange smoothie.

"Bakit ka nakahubad?"

Nilapag ni Hugo ang orange sa tabi ng blender at hinugasan ang kamay.

"Mainit kasi Miss. Sorry, hindi ba kayo naging komportable?"

"Why would I be comfortable with you? Ally ka ng asawa ko at alam kong sunod-sunuran ka sa kanya tapos nakahubad ka pa ngayon sa harap ko. Dapat ba komportable na ako?"

Natigilan siya at tinikom ang bibig. "Sorry... wait a minute."

Kinuha ni Hugo ang kanyang damit at sinuot ito. Matamnan niya akong tinignan, umiwas naman ako at umupo sa tapat ng lamesa, hinihintay ang handa niyang pagkain.

Nilapag ni Hugo ang pagkain sa harap ko pati na rin ang smoothie. Hindi na niya ako binabalingan at maingat na rin ang galaw.

"Hindi mo ba talaga ako pwedeng tulungan na makalabas dito?" tanong ko.

He sighed, shaking his head. "Hindi pwede."

I gritted my teeth as I chewed my lower lip.

"You're his wife, Miss Sierra. Kapag pinalabas kita dito magkakaroon lang ako ng problema. May rason siguro siya kaya niya 'to ginagawa."

Umirap ako. "Yeah. He has a fvcking reason to cage me here! Ginagamit lang naman ako ng asawa ko kung kailan niya gusto at kung saan niya gustong gawin." pagalit kong turan.

"It's normal because he's your husband."

I raised an eyebrow. "Normal? He fvcked me like s**t and he physically hurt me. And you fvcking call that normal?! Ganyan din ba ang ginagawa mo sa asawa mo?"

Natigilan si Hugo. Marahil hindi niya pa nakikita ang tunay na sungay ng asawa ko. Pero ayoko na rin isipin na darating ang araw na makikita na ako na nilalapastangan ng sarili kong asawa.

"Hindi ko sinasaktan ang asawa ko."

I smirked. "Baka hindi pa," bulong ko.

I just assumed na may asawa siya, hindi ko alam na tama pala ako. And now, I'm bitter.

Kita ko ang mabilis na pagsama ng kanyang itsura. He might be offended sa sinabi ko pero wala akong pakialam na humungi ng despensa.

Lahat ng lalaki may tinatagong kulo. Sa umpisa lang mabait pero kapag nagtagal na lalabas ang kahayupan na nagtatago sa kanila.

Muling natapos ang usapan naming iyon ni Hugo. Naging tahimik siya sa pagbabantay sa akin sa sala, ako naman, naging abala sa paggawa ng hand stitch embroidery na may desisyong bulaklak. Paborito itong gawin ni Mama bago pa siya magkasakit. Sa paggawa nito, naaabala ang utak ko at pagiging malungkot.

Gusto kong tanungin si Hugo tungkol sa asawa niya para naman sana may makausap ako kaya lang naalala ko na galit pala ako sa kanya.

Natigilan ako nang marinig ko ang sasakyan ng asawa ko. Bakit ang aga naman ata niyang dumating? Nagsimulang manginig ang kamay ko kaya tinigil ko na ang pagtatahi at niligpit na ang mga gamit ko.

Nag-angat ako ng tingin kay Hugo na pinapanood ang pagkataranta ko.

"Pakibalik na lang ng mga gamit ko sa taas." utos ko sa kanya na mabilis naman din niyang sinunod.

Naiwan akong mag-isa sa sala. Hinintay kong makapasok si Zandro na kaagad tumama ang tingin sa akin nang madatnan ako. Masama ang tingin niya nang lumapit sa akin.

Tumayo ako para sana batiin siya pero hindi ko nagawang magsalita nang lumipad ang kanyang kamay sa aking leeg. Kaagad kong kinapitan ang kamay niya at sinubukan itong alisin. Hindi naman ako sobrang sakay pero natatakot lang ako na baka tuluyan niya ako.

"Sino si Waze?" galit na tanong ni Zandro.

Lumunok ako, lito pa rin sa kanya. Pero kilala ko kung sino ang tinutukoy ni Zandro.

"H-he's my ex, Zandro."

He smirked, deadly eyes stares at me. "Ang kapal ng mukha niyang sumugod sa akin para sabihin na pinilit kita at pinikot. He said you loved him."

"Matagal na kaming wala." muli kong sinubukan na alisin ang kamay niya sa leeg ko pero humigpit lang ito lalo.

Matagal ang naging titigan namin bago niya ako patulak na binitiwan.

"Face the sofa." malamig niyang sabi.

Hinawakan ko ang leeg ko at humarap sa sofa. Ginayad ni Zandro ang bewang ko papunta sa kanya, nakalunod na ako at magkahiwalay ang mga binti. Yumuko na lang ako sa sandalan ng sofa nang inangat ni Zandro ang suot kong dress at ibaba ang panty ko hanggang sa ilalim lang ng pwet ko dahil sa pagmamadali.

Napasinghap ako at hindi na mapigilan ang paghagulgol dahil sa mabilis niyang pagpasok sa akin. Puro sakit lamang ang naramdaman ko habang pagtuloy niya akong binabayo.

"He doesn't know that you're so whipped to me and I'm fvcking you like this," he whispered and I just cried.

Wala na akong maisip pa lalo na nang marinig ko ang yabag na may papalapit sa amin. Una kaagad na pumasok sa isip ko si Hugo. Siya lang naman kasi ang nandito, kasama namin.

Mas binaon ko ang mukha ko sa sofa at kinagat ang labi para pigilan ang pag-unggol ko.

"Hugo..."

Natigilan ako at nanlamig ang aking buong katawan. Gamit ang isa kong kamay na malaya sa hawak ni Zandro, tinago ko ang aking mukha, mas lalo ko pang binaon ang mukha ko sa sofa. Sobrang nakakahiya na makita na ganito ako.

Ngunit ganun na lang ang gulat ko nang hinawakan ni Zandro ang leeg ko at inangat ito. Kaagad na nagtama ang paningin namin ni Hugo. Walang bakas ng kahit ano sa kanyang mga mata. Umiwas ako ng tingin dahil hindi ko matagalan na nakikita niya akong ganito.

Gusto ni Zandro na makita akong ganito ng ibang tao para mas lalo akong mahiya sa pagkatao ko.

Marahil mukha lang ang kita sa amin dahil natatakpan kami nitong sofa, sobrang nakakadiri pa rin na matagpuan kaming ganito. Gusto ko na lang malusaw at magpalamon sa lupa.

Zandro slowly thrusts me inside as if he's not done spreading his juice on me. I whimpered again.

"Do you want to join, Hugo?" tanong ni Zandro.

Mas lalong tumulo ang luha ko at binalingan si Hugo. Kita ko ang paggalaw ng kanyang panga, hindi siya sa akin nakatingin kundi sa demonyong nasa likod ko.

"No, Sir."

Zandro smirked. "I'm just kidding. Bakit ka nandito? Hindi mo ba kita na nagkakasiyahan kami ng asawa ko?"

"Sorry to interrupt, Sir. Pero tinatawag na po kayo sa meeting. Nakatanggap ako ng message na pinapapunta na kayo at urgent daw po."

I heard Zandro sigh. "Shit."

I didn't even come yet but I want him gone on me. At iyon naman ang nangyari, umalis si Zandro sa loob ko at inayos niya ang kanyang sarili pagkatapos ay iniwan ako na tila wala lang.

"I might be gone tonight kaya swerte ka. 'Wag kang gagawa ng kalokohan dahil makakarating pa rin sa akin ang lahat," aniya niya sa akin bago hinarap si Hugo. "You know what to do," bilin niya kay Hugo.

Tumango si Hugo. "Yes, Sir."

Umirap ako sa hangin at binaba ang dress ko. Hindi na masyadong naayos ang panty ko dahil sa kirot ng aking gitna. Lagi na lang marahas si Zandro.

Hindi ako gumalaw sa sofa at pagod na sinandal ang katawan ko. Nalaman ko na wala na si Zandro dahil sa pagtunog ng kanyang sasakyan at ngayon nandito si Hugo sa harap ko sabay nilapag sa katawan ko ang kanyang coat. Nanuot ang mabango niyang amoy sa aking ilong. Somehow his scent makes me calm. O baka sobrang pagod lang ako kaya ganito ako.

"Is this what you call normal?" sarkastiko kong tanong sa kanya.

He clenched his jaw, furiously.

Ang kaninang mga mata niyang walang emosyon ay napalitan ng pagkaawa na mas lalong nagpasakit sa aking dibdib. Tila iiyak na naman ako.

"I'm sorry..."

Tumango ako at pagod na ngumiti.

"I don't need your apologize. Hindi naman ikaw ang nangbababoy sa akin." tumayo ako pero kaagad ding natumba.

Hinawakan ni Hugo ang siko ko para alalayan pero napatalon ang katawan ko sa gulat. Mabilis naman niyang inalis ang pagkakahawak sa akin.

Ngayong nakita na niya ang tunay na anyo ng asawa ko. Magbabago na ba ang isip niya?

Wala ako sa sariling umiling. Marahil assumption ko lang 'yon dahil may pangangailangan si Hugo at hindi siya maaaring mangialam kung gusto niyang suportahan ang pamilya niya.

After all, money is still the greatest power a person can have.

"I don't need your help."

Tinalikuran ko siya at umakyat na sa taas. Hindi na akong nag-abala pa na pulutin ang jacket na nahulog mula sa aking katawan. Lumapit ako sa bintana at binuksan ito. Pinagmasdan ko ang malawak na hardin namin na simula nung nakulong ako ay hindi ko na naalagaan pa.

Tumingin ako sa baba at mataas ang babagsakan ko. Wala na ako sa sariling tumungtong sa upuan para umupo sa may bintana.

"Miss Sierra!"

I slowly turned my head, looking at him over my shoulder. Bahagya akong nagtaka kung paano siya nakapasok pero mukhang nakalimutan ko pala atang isarado ang pinto.

"Please, 'wag niyong gawin 'yan." banayad ang takot kay Hugo.

Pero sa puntong ito... wala akong maramdaman.

"Bakit ano bang gagawin ko?"

He slowly took a step forward.

"Don't move."

"Ikaw ang 'wag gumalaw d'yan dahil kung hindi... tatalon ako dito." wala kong gana na sabi katulad ng pagkawala ko nang gana na mabuhay pa.

Mariin siyang napapikit nang mamulat ay sabay siyang tumango.

And my tears flows on my eyes. "I-I c-can't do this a-anymore..." gumaralgal ang boses ko.

Pansin ko ang mabagal na pag-angat at baba ng kanyang dibdib. Nag-aalala siya ngunit hindi maalis sa isip ko na nag-aalala lang siya dahil malalagot siya kay Zandro kapag namatay ako.

"I'm sorry kung magagalit sa'yo ang asawa ko-"

"I don't fvcking care to your husband!"

I can't suppressed my amusement. Ngayon ko lang siya narinig na sumigaw. Galit na galit siya ngayon, namumula ang kanyang leeg at tenga. Mukhang hindi na rin tama ang kanyang paghinga habang alerto na nakabantay kung sakaling tumalon ako.

"Sierra! I don't fvcking care to your bastard husband. Gago siya at gusto ko na siyang sapakin kanina kung hindi lang ako nakapagtimpi at naalala na trabaho ko 'to."

Sierra?

Napangiti ako dahil sobrang sarap sa pandinig ko na tawagin niya lang ako sa pangalan ko. Sa mga sinabi niya, iyon lang ang malinaw sa akin.

Nagpatuloy ang luha ko na tila wala nang bukas.

"A-alam kong t-takot ka. I-I w-won't blame you. Kapag n-namatay-"

"Kahit ibuhos mo sa akin ang galit mo, tatanggapin ko lahat ng iyon. Kung frustrated ka, pwede mong ibuntong sa akin. Kung gusto mo ng kausap, pwede mo akong masabihan para may makinig sa'yo. Nandito ako, Sierra." he sounded so desperate to make me stop.

"Why?! Bakit gusto mo pa akong mabuhay sa impiyernong ito?!"

"Because you need me. I wanted to know you more." natigilan ako sa sagot niya. Huminga siya ng malalim bago muling nagsalita. "Hindi rin ako pwedeng umalis dahil kailangan ko ng pera. May kasunduan kami ng asawa mo para ipagamot ang anak ko. We have an agreement,  Sierra. Please cooperate with me. Pero hindi ko rin kakayanin na pabayaan ka lang na ganito."

"At ano sa tingin mo ang magagawa mo para sa akin?"

"Hindi ko pa alam."

Nag-iwas ako ng tingin at bumuga ng malalim na hininga. "You need me to save your child using my husband's money." mapait kong tinig.

"Pero gusto talaga kitang matulungan." binalingan ko siya nang humakbang siya papalapit. "Give me some time..."

Natigilan ako, saglit na nag-isip bago bumaba na sa bintana nang maramdaman ko ang pagkahina ng katawan ko. Kahit gusto ko ng mamatay, hindi ko magawa dahil takot ako.

Nakahinga siya ng maluwag.

"Hindi ko 'to ginawa dahil sa'yo o sa anak mo. N-naalala ko lang ang Mama ko..."

And I realized that I'm still scared to death.

Tumango siya at lumapit. I flinched again as he reached for my hand. Hindi naman niya ito inalis, bahagya pa niyang hinaplos ang kamay ko ng kanyang hintuturo.

"Don't do this anymore. Hindi mo 'to deserve," seryosong aniya ni Hugo.

Umiling ako at pinunasan ang luha ko. Binawi ko ang kamay ko na bahagyang nakaramdam ng kaginhawaan sa haplos niya.

"T-tanggap ko na. Hindi na ako makakalabas-"

"Tutulungan kitang makalabas." pagputol ni Hugo sa sasabihin ko.