(POV ni Celine)
Tahimik ang buong opisina kahit na rush hour. Ang mga ilaw sa hallway ay malumanay na naglalaro sa mga anino ng mga paso at cubicle. Lahat ay nag-uwian na, pero heto ako—nakatambay sa desk ko, nag-aayos ng mga file na matagal nang tapos. Hindi dahil kailangan, kundi dahil ayokong umuwi na may mabigat na dibdib.
Mula sa glass wall ng opisina ni Lance, nakita kong nakatayo siya ro’n, nakatalikod, nakaharap sa city lights. Para siyang isang painting—malungkot, pero mapanganib. Ang lalim ng iniisip niya, at alam kong ako at Clara ang iniikot ng isip niya.
Gusto kong umalis, pero bago ko pa maisukbit ang bag ko, bumukas ang pinto. “Celine,” tawag niya, mababa ang boses, pero may bahid ng pagod at pag-aalala.
Nagkunwari akong abala. “Sir, tapos na po ‘yung—”
“Celine,” ulit n
