This is my first ever story. Hope you'll like the flow.
PROLOGUE
"Dear pack your things. We will go back to the philippines! Aren't you excited?" my Mom asked nang makapasok sya sa kwarto ko.
I want to say something but no words came out of my mouth. Ano bang nangyayari sa 'kin?
Nababaliw kana.
There it is again. Simula nung nangyari yon, lagi nang may parang kung anong nagsasalita sa utak ko. I don't know what that is. Hindi ko maintindihan pero nasasanay nalang ako.
Naramdaman kong may umupo sa kama dahil bahayang gumalaw yon. I didn't bother myself to look at who that is but know it's Mom.
"Hey dear, are you okay? Lagi ka nalang tulala. I'm so worried about you." she said with worriedness in her tone. Ramdam na ramdam ko yung concern ni Mom sakin pero here I am, still staring at the ceiling without even shifting my gaze away from it.
I heard Mom sigh when a few minutes passed pero hindi ako nagsalita. "If you need anything, just call me okay? I'm just on the other room." she said na syang tinanguan ko nalang. Maya maya ay narinig ko nang sumara yung pinto.
This may sound really crazy but I can talk to the voice inside my head. I waited for her footsteps to finally go away before saying anything.
"Who are you?"
I told you Shane, I'm you.
"But how? How did that happen?" I asked habang nangungunot ang noo sa pagtataka.
Oh Shane, you created me. You created me in your mind.
"Naguguluhan ako." I admitted. Ilang taon ko nang naririnig ang boses na yon na nagsasalita sa ka-loob looban ko pero hindi ko pa rin alam kung ano yon.
I even consulted to different psychiatrist and psychologist dito sa states pero kahit sila ay hindi malaman laman kung ano nga ba talaga yung kondisyon ko.
That's normal. Sino ba namang hindi maguguluhan diba? she said while laughing.
"I-I still can't believe it. Paabo ako nakagawa ng isang ako? Tyaka sa utak ko lang kita naririnig. That doesn't make any sense at all." sabi ko sabay buntong hininga.
Soon Shane, we will become as one. Let's talk later. Someone's coming.
"Wha-" magsasalita na sana ako ulit ng biglang bumukas ang pinto.
"Shane? Sinong kausap mo? I heard you talking a while ago. May kausap ka ba sa phone?" Mom asked nang bigla syang pumasok sa kwarto ko
Bahagya akong nagulat at napaawang din ang bibig ko. Hindi dahil sa biglaang pagbukas ng pinto kundi sa sinabi ng boses sa isipan ko. How did she knew that someone's coming? This is getting creepy.
"I-I'm okay... Mom. Baka nag ha-hallucinate ka lang. Wala akong kausap." I can feel my voice shaking as I said those words to her.
"Bu- ah nevermind. Maybe I'm just tired kaya ako nakakarinig ng kung ano ano. Okay I'll leave you now. Pack your things already, anak." she said with a soft chuckle. Alam kong hindi pa rin sya kumbinsido sa narinig nyang sagot ko pero hinayaan nya nalang.
Noon nagsasalita lang sya, hindi naman sya ganito ka-creepy before. Bigla lang syang susulpot sa isipan ko tapos ngayon pati yung mga ganoong bagay alam nya?
Pfft haha! Sorry Shane.
Gusto ko syang kausapin pero nandito pa si Mom. I don't know why pero parang ayaw kong may ibang makaalam tungkol sa kanya.
"O-okay Mom, you can l-leave now." hindi ko mapigilang mautal habang nagsasalita.
She's looking at me with worry in her eyes yet she didn't said anything and just close the door. Tuluyan na syang lumabas at ako ay naiwan sa loob na gulong gulo pa rin.
Malalaman mo rin Shane.
I sighed. Tumayo na ko at tumungo sa cabinet ko para kunin yung ibang mga gamit ko. Mamaya ko nalang kakausapin ulit yung boses sa utak ko-
Argh shane. Puro ka 'boses sa utak ko' call me Abby. Short for your second name, Abigail.
"Okay A-Abby." I answered. Hindi pa rin nawawala ang panginginig ng boses ko dahil sa nangyayari. I'm still in shock.
Very good HAHAHA. Sumunod ka lang sa gusto ko para magkasundo tayo.
Hindi ko alam pero sa sinabi nya, bigla akong kinabahan. What is she trying to imply?
Bilis! Mag impake kana! I can't wait HAHAHA!