For Better or Worse: Forgotten Vows

SIX

JUDE’S POV

“Why? Do you still want to have a date with me?”

I almost laughed when I saw how she turned red. What have you done to me, Aya?

Napailing na lang ako. Hindi ko maintindihan kung bakit ganoon na lang ang pagnanais ko na makita ang mukha niya. Aya is beautiful, there’s no doubt about that. Pero kung ihahambing ko siya sa mga babaeng nakilala at nakasiping ko na sa Manila, malaki ang pinagkaiba nila sa kanya. She’s demure, sweet and she’s innocent.

Yesterday, when I first saw her, I couldn’t forget her round chocolate brown eyes. It’s like her eyes are inviting me to look at it, and decode her.

Muling bumalik sa isipan ko ang eksena kung saan nabungaran namin si Lolo at si Aya na nag-uusap. Nakangiti siya at magiliw na tinitingnan si Lolo. For some reason, hindi ko maintindihan kung bakit ako nakaramdam ng kaunting inis sa pagiging malapit nila sa isa’t isa.

Muli kong iginala ang paningin ko sa malawak na manggahan ni Lolo. Before I came here, buo na ang pasya ko na kumbinsihin si Lolo na ibenta na lamang ang Hacienda upang hindi ito tuluyan pang malugi. Ngunit ngayon, hindi na ako sigurado matapos kong makausap ang mga taong nagtatrabaho roon.

Hindi madali ang buhay rito sa probinsya, ngunit nakikita ko ang pagsisipag at pagsisikap ng mga tao upang mabigyan ng maayos na buhay ang kani-kanilang mga pamilya. Sa isang banda ay nakaramdam ako ng awa para sa mga taong ito.

Bukod doon, nalaman ko rin mula kay Aya ang kung gaano ka halaga ang Hacienda para kay Lolo. It was when I realized the reason why kept holding on to this piece of land. This place holds the dearest and most memorable events he shared with my late grandmother.

“A-ano? Hindi no! Halika na nga, bumalik na tayo at magluluto pa ako ng pananghalian,” pukaw ni Aya sa atensyon ko.

Hindi siya nakatingin sa akin, ngunit nakikita ko pa rin ang pamumula ng kanyang pisngi at pati na rin ng kanyang tenga. Lihim akong napangiti ng dahil doon.

Phew! Since when did I become interested in a woman like her?

Nakasunod lang ako kay Aya habang naglalakad kami pabalik kung saan naming iniwan ang kabayo na ginamit namin kanina. Hindi ko maiwasang pagmasdan siya mula sa likod.

She’s petite, but has a slender body. Her long black hair is waist length and her ass is waving. Gusto kong pagalitan ang sarili ko, ngunit hindi ko magawang iiwas ang mga mata ko mula sa kanyang malusog at matambok na puwet. I can imagine myself holding her bottom and squeezing it, until she moans.

“f**k!” mahina kong mura nang maramdaman ko ang unti-unting pagkabuhay ng p*********i ko.

“Ano po?” sagot ni Aya.

Tumigil siya sa paglalakad at lumingon sa akin, pero nagkibit-balikat lang ako. How could I f*****g tell her that I’m fantasizing her plump ass?

Nang makita ko ang kabayo ay bigla akong namutla. Call me gay, but I’m f*****g afraid to ride a horse. If only it was as easy as riding a f*****g woman!

“Uy, Jude! Halika na rito, ano pa’ng tinutunganga mo riyan?” naiinip na tanong ni Aya sa akin.

I looked at her, and that’s when she remembered. I raised an eyebrow when I saw her suppressing a smile. Is she laughing at me?

“Are you laughing at me, woman?” I asked.

Unti-unti akong naglakad papalapit sa kanya nang hindi inaalis ang paningin ko sa kanyang mukha. I smirked when I saw her gulped.

“Uy, hindi ako tumatawa. Sige na, aalalayan kita, saglit lang,” aniya.

Aya guided me, and told me where to place my foot and where to hold. Nang tuluyan na akong nakasakay sa kabayo ay bigla itong yumukod kaya naman napahawak ako ng mahigpit kay Aya.

Fuck! This horse is gonna kill me!

“Jude, huwag kang matakot. Ganyan lang talaga ang kabayo. Nag-aadjust pa kasi siya sa bigat nating dalawa,” paliwanang ni Aya.

“Crap, I’m never riding this thing again,” saad ko.

“Pwede ka rin namang gumamit ng motor para maglibot rito sa Hacienda. Siguro naman ay marunong kang magmaneho noon?” tanong ni Aya.

“Of course, I do. If you want, I can even drive you too,” I said.

Napasinghap si Aya at noon ko lang napagtanto ang sinabi ko. Oh f**k, why the hell did I say that?

“s**t! What I mean is, I can drive for you too. You know, if you’re going somewhere or anywhere…” I added.

Hindi siya sumagot, ngunit alam ko na base sa pamumula ng kanyang mukha ay iba nga naisip niya sa sinabi ko.

Nagsimula ng tumakbo ang kabayo at muli akong napayakap sa bewang ni Aya, natatakot na bumitaw dahil bumabalik sa isipan ko ang alaala ng pagkahulog ko sa kabayo.

“J-Jude… P-pakiluwagan ng hawak mo. Hindi ka naman mahuhulog,” paninigurado niya.

Nahihiyang niluwagan ko ang pagkakahawak ang pagkakahawak sa bewang niya. Minulat ko ang mga mata ko at muli akong namangha sa magandang paligid. I used to hate going here because I thought this place was boring, and of no beauty compared the city of Manila. But now, I’m starting to appreciate how beautiful the green sceneries of nature. The serenity of the place, and the fresh air, it makes me feel at peace.

Pagdating namin sa mansion ay inihatid muna namin ni Aya ang kabayo sa kuwadra. Tinulungan ako ni Carlo na makababa sa kabayo bago niya ito ipinasok sa kuwadra at pinakain.

Muli kaming naglakad pabalik sa mansion. Habang papalapit ay nakita ko si Lolo na nakaupo sa balkonahe at may mabining ngiti sa kanyang mga labi. Napailing na lang ako, mukhang alam ko na ang iniisip niya.

“Mauuna na po ako, Senyorito,” nagmamadaling paalam ni Aya.

There goes the ‘Senyorito’ again. As much as I wanted to punish her for calling me that way again, I know she’s only abiding to our agreement.

Bago pa siya tuluyang makapasok ay hinablot ko ang kamay niya, dahilan para muli siyang mapalingon. I smiled at her sincerely and said, “Thank you for today, Aya.”

She nodded her head and went into the kitchen to do her chores, while I took a seat beside Lolo.

He looked at me with that amused smile on his face.

“What?” I asked irritated.

“Nothing, I’m just happy that you’re here, Jude,” he replied.

“I don’t have a choice, Lolo,” I said and looked away.

Muli akong napalingon nang marinig ko ang mahinang tawa ni Lolo. Hindi ko alam kung ano ang sinabi ni Mama na dahilan kung bakit nandito ako, pero ngayon, parang nahihiya ako.

“You know, Jude. Mabuti na rin iyong nandito ka para matuto kang magseryoso sa buhay. Fooling around has no room in this place. Unlike you, people here are not that privileged. Marami sa mga kabataan dito ang maagang namumulat sa pagtatrabaho para makatulong sa mga magulang nila, katulad na lang ni Himaya,” aniya na nagpalingon sa akin.

“Himaya?” nakakunot ang noo na tanong ko.

“Si Aya. Himaya ang tunay na pangalan niya. Matagal na rin siyang naninilbihan dito, magmula ng magkasakit ang mga magulang niya ay siya ang pumalit dito. She sacrificed her studies to provide for her family and her siblings, isn’t she selfless?” humahangang tanong ni Lolo.

Indeed, I am lucky to have the kind of life that other people have been dreaming of. But, I took it for granted and even played around.

“Yes, she’s selfless. Lo, what made you stay here in the province? I mean, we have a huge mansion in Manila where you can be with Dad and Mom. But you chose to stay here, and be alone, why?” I asked all of a sudden.

“I always loved to be with you, hijo. But, I will always choose to stay here, because your Lola’s memories are here. Dito lang sa lugar na ito, nararamdaman ko na kasama ko pa rin siya,” he answered teary-eyed.

“She must really be a good person, Lo,” I said.

I never really knew what Lola was like. Yes, we do have vacations from time to time, but it’s not enough to really get to know them. Nagvi-videocall din kami, pero pakiramdam ko, estranghero pa rin sila. I didn’t know how it’s like to grow up with grandparents guiding you, and that’s something I can say, I regret.

“Your Lola was the best. Sayang nga lang at hindi mo siya gaanong nakasama. She was caring, and she talked about you all the time, ranting about not having to take care of you much often. Paano kasi, ‘yang ama mo nawiwili na sa Maynila. Nakalimutan na yata niya na may magulang siyang naghihintay sa kanya rito sa probinsya,” Lolo said.

I suddenly felt guilty. Ako ang dahilan kung bakit hindi kami madalas umuwi sa probinsya kahit noon pa man. Simula kasi nang mahulog ako sa kabayo at nagkaroon ako ng baling buto, hiniling ko sa kanila na huwag na kaming babalik doon. Kaya naman, simula noon hindi na rin kami gaanong nakapagbakasyon sa probinsiya. Kung minsan ay lumuluwas sina Lolo at Lola sa Manila, ngunit tatlong araw hanggang isang linggo lang din naman silang namamalagi roon.

Sometimes though, I could see Dad looking at our family picture and sigh. He missed his parents badly, but he wouldn’t go home without me and Mom.

“I’m sorry about that, Lolo,” ang tanging naisagot ko.

“That’s alright, apo. I understand. Masaya ako na nandito ka ngayon, kahit pa nga kaparusahan lang ito sa’yo ng Mama mo. How long are you going to stay here, hijo?” malungkot na tanong ni Lolo.

For a moment, I felt my guilt resurfacing again. He is old, and he needs to be taken care of. Not by his servants, but those people who matters the most to him, his family.

I smiled at him, unknowing what to say.

“I’m not sure, Lo. Maybe until Mama changed her mind,” I said.

“I hope you’ll find a reason to stay here, hijo…” mahina, ngunit sapat na iyon para umabot sa pandinig ko ang sinabi ni Lolo.

Maybe I do need a reason to stay, but for now, he’s the best reason I could think of.

“I may not say it often, but I love to be here with you, Lo. Papasok po muna ako para maligo,” paalam ko sa kanya.

I stood up when he nodded his head. Malalaki ang bawat hakbang na pumasok ako sa loob ng bahay, hindi ko rin maintindihan ang sarili ko pero imbes na dumiretso sa kwarto ko ay natagpuan ko na lang ang sarili ko na naglalakad patungo sa kusina.

I stood, leaning on the door jamb as I watch the sweet, innocent lady whose back was turned against me. Her long hair was swaying as she moved expertly around the kitchen. She was humming a song, and I could already tell she has an angelic voice. As if on cue, she turned around and our eyes met.

It wasn’t the first time we locked gazes, but every time we do, I could hear the loud thumping of my heart.

“May kailangan ka, Senyorito?”

Hearing her voice, I almost lost it. God! Isang araw pa lang ako rito sa probinsya, pero pakiramdam ko tigang na tigang na ako. Aya's voice was enough to make feel goosebumps. Instead of answering, I turned around and headed to my room.

I need a shower, a f*****g shower!