Not the right Ring

Visit

"Hey, wake up.. Arya wake up. Andito na ta-" ayoko pa bumangon, five minutes please? I wan-

"Wait let me- WAKE UP ATE!!!!" Napa balikwas ako ng bangon kaya nagkauntugan pa kami ni Tristan.

"Aww"

"What the H3ll!" daing naman nitong si Tristan. Sh1t yung eardrum ko ata nabasag?! Yung noo ko sabog?! Hayp na yan, who the hell?... Nilingon ko ang nasa likod ko at si Aiden ang nandoon na tulog pa, at si April na? Na saan si April?

"April?! April??" pagtingin ko sa paanan ko, nandoon sya naka upo at naka peace sign sa akin, like I said matinis na boses. It hurts so much! Hinimas himas ko ang noo ko at hinarap si April.

"look, I'm not mad. Pero tignan mo yung nangyari, kuya Tristan got hurt too, because of me, and because of you, don't do that again? Say sorry to him" di ko kayang pagalitan ang kapatid ko, pero kaya kong pag sabihan, nakikinig sila dahil alam nilang mali ang ginawa nila at tama naman ang sinabi ko, they know me, di ako mabilis magalit, hindi din ako pasigaw kung magalit, nararamdaman nila yon, sa boses pa lang na may diin, makinig na dapat sila, di sila komportable kapag galit ako, so iniiwasan nilang mapagalit ako. She do that to wake me uo, not to annoy me, Yes bagong gising ako, pero bata yung kausap ko.

Kung ano ang action ko yun yung ma aadopt nila. Kaya hanggat kaya mag pasensya at umunawa ginagawa ko. Di sa in'spoil ko sila, o hinahayaan sila. I they ate know that they understand me.

"I'm sorry kuya Tristan" sabay yakap nya dito. Tristan kiss her forehead and gave me a smile. I just roll my eyes and face Aiden. He is now awake and now giving me a kiss. How I love them both. Di ko alam gagawin ko pag may nangyari sa kanila o umiyak sila. Ng dahil sa akin man, o hindi.

"You are best sisiter ever! I love you ate" he said habang hinihimas ng malilit nyang daliri ang pisngi ko. Why so sweet Aiden? Madaming papaiyakin to. Aiden is a seven year old kid, too smart and matured to be in that age, right? April is six years old, but thinking like a seven years old like her kuya. Masyado ba'ng matured ang naa'addopt nila sa akin? Pero okay na din, may magandang dulot naman.

"Yes ate you are the best, so don't be angry? I'm sorry" si April naman ngayin ang naka yakap at humahalik sa pisngi ko. Mabuting ate naman ako diba? Di ko sila pinag lalaro kasama ng mga anak ng kapitbahay, yung mga bata lang sa school nila. Ate and Kuya Aristotle also know that is just right. Sa halik sa noo ko ni April ay naalala ko ang panaginip ko, napanaginipan ko na hinalikan ni Tristan yung noo ko? Hinalikan nga ba nya? Parang totoo na parang panaginio. Grr. Stop thinking about that Arya. Lumipat ang tingin ko sa kanya, at skting naka tingin din sya sa akin, ng makita ko ang mga mata nya, ay agad ko'ng iniwas ang paningin ko.

Bakit ka ngayon umiiwas? Damn you Tristan! This is your fault! Pinatulog mo ko! Di ko tuloy alam kung panaginip ba iyon o totoo. At bakit meron sa akin na hinihiling na totoo yon?!

“hey tigil na sa drama. Mag didilim na pupunta pa tayo sa puntod. Arya help me bring this”… bumaba na kami sa sasakyan at nag simulang maglipat ng gamit sa bahay. Five minutes walk para makapunta sa puntod at nasa loob iyon ng gubat, isang maliit na gubat, na oag mamay ari ng lolo at lola nya sa father side. Sa pag alis namin sa bahay ay nag dala kami ng flashlight, baseball bat, snacks, at ang mga bulaklak at kandila na binili namin. It’s really hard to see him like this, and sa biglang pagbabago ng mood nya kanina, pakiramdam ko responsible ako doon, I’m not sensitive enough to know na he would be feeling this, a pain at kakulangan. How did I know. It is because of his jaw and his eyes staring at me painfully, while were sitting in kuya Dember and ate Khyleen tomb.

Kuya Dember was Tristan big brother and ate Khyleen is his wife. They died two years ago in a mall. Sa isang pagsabog at pag guho ng mall. Sa parking iyon sumabog at nasa first floor lamang sila ng mall, at dahil sa dami din ng sasakyan na nadamay, nag collapse ang mall, at nadagnan sila. Inabot ng isang buong araw bago makita ang katawan nila, dahil na din sa dami ng tao doon at sa malalaking debris na bumagsak. Sa una di sila naniniwala na sila iyon, dahil hindi na ito makilala dahil sa sabog ang muka nila at ganon din sa iba.

At ang tanging patunay lamang nila ay ang wedding ring nila, and ate Khyleen was three weeks pregnant there. Nag siggest si kuya Anupul, tito ni ate Khyleen na ipa DNA, both sides agreed, and after the result come, they hoping and try their best to find them, thinking the body on a coffin isn’t them. But then, result has-been come, and it’s shows 91% positive both of their body. And after that, Their world totally gone, wrecked.

But they manage to move on. And I, there helping Tristan to get move on, at dahil doon naging mas malapit kami sa isa’t isa.

“Arya, Arya! He-“ Tristan calling me, so I cut him off.

“What?! “ nagulat sila sa bigla kong oag sigaw kaya naman nag taka ako

“What’s with that look guys? “umiling lang yung kambal at tinuro yung basket na nasa lap ko at yakap ko. Kinuha ito ng kambal sa akin at agad binuksan, kumuha sila pareho ng tig isang sand which, at kinain ng sabay.

“kanina ka pa kaya namin tinatawag, mga five minutes ka sigurong tulala dyan at pailing iling! Ang dilim na kaya, may kasama pa taying bata! Baka mamaya may naligaw na naman na taong labas. Kaya bilisan mo na dyan at ng makapag paalam na din tayo sa kanila” tumayo ito at kumuha ng dalawang sandwich sa basket na hawak ng dalawang bata. Iniabot nya sakin yung isa, pag upo niya ay nag sindi sya ng oanibagong kandila.

I didn’t know na matagal akong napatulala. I think I just really miss them. Ate Khyleen is a good friend s***h sister s***h auntie. Bakit kasi sila pa?

Naramadaman ko ang paghigpit ng hawak ni Tristan sa kamay ko, kaya naman hinarao ko sya at nag tama ang tingin namin. How are you? Why it so hard to move on? Why it happened? Why them? Did they do wrong? Ano?

Mga tanong na gusto ko mai labas at mahanapan ng sagot. Pero paano?

Nag paalam na kami sa kanila at umuwi sa bahay, para makapag pahinga. Mamayang ten pm pa naman kami maghahanda, dahil busog pa naman sila sa mga kinain nila. Lumabas si Tristan kaya sinundan ko sya. Naupi sya sa isang couch sa terrace sa baba nf bahay, at doon nilaro ang rubrics nya. He really good at it. Lagi nyang nilalaro yon pag stress sya.

. “Noong grade six tayo, sabi mo tuturuan mo ako mag buo ng rubrics? Turuan mo na ako. “ umupo ako sa kaharap nyang bangko at naghihintay.

"How often kuya and ate Ashandra visit kuya? Sometimes right? Pag birthday or death anniversary nila? You know naman kung gaano ko sila kamahal at ka miss" bakas ang galit at lungkot sa boses nya na nakatingin sa akin. I hate myself. Please don't stare at me like that. I didn't know what to do so my eyes start watering. I'm sorry Tristan.

"H-hey why are you crying?" sa di ko malaman na dahilan parang naging mahinahon ang boses nya. Lumapit sya sa akin at hinawakan ang aking mga pisngi. I can't look at his eyes. I don't want to try. Natatakot ako na bumagsak na lang bigla.

"Ahm I'm alright, sorry for making you feel alone and loveless?" I don't know what to say, but I think that is the reason why he is like that.

"in what way? No. It's not like that" napatingin ako sa kanya ng diretso ng marinig ang mga iyon. Kung ganoon tungkol saan? I did misunderstand him right? Damn.

"A-ahh then why you acting so cold earlier? I thought it's because you see how we love and happy. Na di man alng ako mag ingat sa galaw at salita ko." binitiwan nya naman ang mukha ko at naupo, hinihintay ang sagot nya. It is really embarrassing.

"Hindi iyon. Naiinis lang ako dahil, tayo na lang lagi ang nagpupunta dito, di ko nababalitaan na nagpupunta ang mga kaibigan at mga kamag anak namin dito para dalawin sula. Masaya ako na kasama ko kayo. And sorry sa action ko kanina" so that's why, yeah that is also true. Kami lang taon taon, ang dumadalaw sa kanila, at nag c'celebrate ng birthday nila, para sa kanila.

"Don't worry dadalasan na natin ang pag punta dito, kaya tumahimik ka na at magpahinga, tutulungan mo pa akong gumawa ng mga ihahain mamaya" hinirak ko sya papunta sa loob, at pinaupo na sa couch at ako naman sa kabilang couch din na mahaba, ang dalawang bata ay nasa guest room sa taas, at natutulog na. Kaya mainam na sabayan namin sila sa pag papahinga.

"Arya, dito ka na lang please?" turo nya sa tabi nya. Maluwag naman ang couch at meron pa din namang isa dito. Inilingan ko lang sya bilang sagot at umayos na oara humiga ng tumayo sya at hitakin ako papunta sa hinihigan nya. Itinulak nya ako at agad na tumabi sa akin, at kinulong sa mga braso nya...

TO BE CONTINUE..