How To Stop An Obsessive Love?

Ashleene's PoV: Isang malalim na buntong-hininga ang aking ginawa. Muling tinapunan ko ng tingin ang aking sarili. Sinipat ko ang aking kabuuan. Suot-suot ko ngayon ang uniporme ng Mitsuki University. Hindi ito gaanong kaiklian. Sakto lang kumbaga. Maganda rin ang pagkakasukat nito sa akin. Parang katulad ng mga uniform sa anime na napapanood ko. "Cheer up Ashleene. You can do this." I said to myself and forced a smile. To be honest, halo-halong emosyon ang nararamdaman ko ngayon. Pero mas nangingibabaw ang kaba. I'm shy. I can say that I'm an introverted kind of person. Nahihiya akong makipag-interact sa mga tao. It took a while bago ko napagdesisyunang umalis na sa harapan ng salamin. I gathered all my things up. Maliit na bag lang ang dala ko dahil first day of classes pa lang naman. "Anak, here's your lunch. Wag kang papagutom sa school ha." Ang bati ni Mom. Sya ang unang sumalubong sa akin nang makababa ako mula sa aking kwarto. "Thank you Mom." At kinuha ang lunch box na prinepare nya. Favorite ko ang luto ni Mom dahil ang sarap ng mga to. Actually, she's a chef and she owned a restaurant. Napalinga-linga ako sa paligid. Dad's not here. He's probably in his office. Pinag-aaralan ang mga kaso ng kanyang mga client. He's a lawyer. That's why lagi kaming palipat-lipat ng place. Hinahabol kasi sya ng mga taong nakalaban nya. Being a lawyer is a dangerous job. And he wants us to be safe. I can say that we're a middle-class family. Yes, we owned various houses across the country. I also have my own money from my business. Before I forgot, My name's Ashleen Conrad. 19 years old. I'm currently taking BS in Psychology because I want to understand people. The way they think and expresses theirselves. May kaputian ako dahil may lahi akong British. They say that I'm also beautiful. Maganda rin ang hubog ng katawan ko. Kaso... I'm not your typical woman. I have a thing down there. I'm an intersex. I still remember back then, nabully ako dahil sa conditions ko. I'm really mad that time pero now, I learned how to accept myself. "Mom, I should get going na. See you later." I quickly kissed her cheeks. Mabilis na sumakay ako sa aking sasakyan at nagsimulang magmaneho papunta sa Mitsuki University. Ilang minuto ang nakalipas at nandito na agad ako. I parked my car first before finally going out. "Wow.." Was the first thing that I said. Hindi ko maiwasang mapahanga. Napakaganda ng school na pinuntahan ko ngayon. I can't believe it. I didn't know na may ganito pala sa Pilipinas. I thought sa movie lang ako nakakakita ng ganito. Sinimulam kong igala ang aking paningin sa paligid. Napaka-modern ng style ng exterior ng school. Ang galing ng architect at engineer. Marami-rami rin akong nakikitang students. And damn, lahat sila ay magaganda at gwapo. I guess, isa yun sa requirements ng University? But then again, I remembered something. Oh shoot. Hindi ko alam kung saan ako pupunta. Panic starts to envelops myself. Lalo na't malapit nang magtime. Fuck it. Wala naman sigurong masama kung magtatanong ako diba? I heaved a deep sigh and composed myself. I can do this. "Hi! You seem lost." A girl suddenly appeared in front of me. Napakalawak ng kanyang ngiti habang nakatingin sa akin. She's beautiful. I mean, maganda talaga sya. I can also say na may lahi sya. "I... Ahm..." Parang umurong bigla ang dila ko. I don't know what's wrong with me at hindi ako makapagsalita nang maayos. "You're so cute. Don't be nervous. Relax ka lang." She said and giggled at me. "I guess, you're a transferee. Ngayon lang kasi kita nakita." I nodded my head as an answer. "Y-Yeah... I'm actually taking up my 3rd year in Pyschology." I said in a low-tone. Narinig kong napa-oh sya bigla. "Wow. Parehas pala tayo ng course. Don't worry, sagot kita. Akong bahala sayo." She playfully winked at me. Parang nakahinga naman ako nang maluwag dahil don. Buti naman. Mukha kasing maliligaw ako dito sa University if ever na ako lang mag-isa. It seems like the girl I'm talking to realized something. Napatingin sya bigla sa kanyang wristwatch. "s**t. Kailangan nating bilisan." There's a hint of worryness on her tone. "Huh? Why? Para saan?" Nagtataka kong tanong sa kanya. "To the general asssembly of all students. Mind you, may pagkastrict pa naman ang SC President natin. Ayaw nya ng mga taong hindi sumusunod sa utos nya." I don't know why but I can feel the shivers running on my whole system. Damn. Nakakatakot naman yun. I nodded my head. We quickly made our way towards the auditorium of this University. Napakalaki ng auditorium ng school. Maihahalintulad ko sya sa venue ng mga orchestra. "Tara, dito tayo." Hindi na ako nag-abala pang magsalita at nagpatianod na lang sa babaeng kasama ko ngayon. Marami na ang students na naririto sa loob. But still, may mga bakante pa ring sits. Maya-maya pa ay biglang nagbukas ang ilaw sa stage. Silence are now present on the atmosphere. Isang lalaking nakasuot ng tuxedo ang dahan-dahang naglakad sa harapan. I guess, he's a teacher here. "We all gathered here to formally announce the opening of class for this school year." Pormal nitong turan. Sinimulan nyang ipakilala ang Mitsuki University. He said it briefly. Pati na rin ang mga basic rules and regulations ng school. Pinakilala rin ang mga head teachers ng bawat department pati na rin ang dean. "May we all welcome the mischievous president of this Mitsuki University, Miss Freyja Akane Mitsuki." He suddenly announced in the middle of the program. Mabilis akong napaayos ng upo. "Oh em gee! Excited na ako!" Narinig ko ang sunod-sunod na bulung-bulungan ng mga tao. They're eager to see her. Napatingin naman ako sa babaeng kasama ko at mukhang ganon din sya. I didn't know what had gotten into me pero parang nagslow-motion ang lahat nang makita ko ang isang babaeng unti-unting naglalakad sa gitna ng stage. I'm stunned in my spot. My eyes are fixed on her. Ramdam na ramdam ko ang kakaibang pagkabog ng aking puso. Damn. This ia the first time that I saw a beatiful woman like her. As in a ganda-ganda nya. She's like a star na kumikinang sa buong crowd. "Ang ganda ni Miss Freyja noh?" I snapped into reality when the girl beside me said that. Wala sa sariling napatango ako. I'm still busy staring at her. "Close your mouth. You might catch a fly." She added and smirked mischievously. I faked a cough to hide my embarrassment. Damn. I can't believe it. Natulala ako sa isang babae. "Don't worry, naiintindihan kita. Halos lahat ay ganyan ang reaksyon kapag nakikita sya." Well if that's the case, I can't blame then. Freyja's like an angel. Hindi ko lang talaga maimagine na may pagkastrikto sya. Parang hindi sya makabasag-pinggan eh. Oh well, maybe looks can be deceiving. Nakita kong inilibot nya ang kanyang paningin sa mga estudyanteng narito ngayon sa loob ng auditorium. Nahigit ko bigla ang aking hininga nang magtama ang mata naming dalawa. Hindi ko alam kung namamalikmata ba ako o hindi pero parang nakita ko kung paano sumilay ang ngiti sa kanyang labi. Saglit lang yun. I blinked for a few times and now, she's staring at the teacher. Hmm... Maybe, guni-guni ko lang yung nakita ko. "Good day students. It's a pleasure to meet you all again." She said. Napapikit ako nang mariin. Her voice, it's so soothing to hear. Napakalambing. The program ended na wala akong masyadong naintindihan. I can't believe it. I'm mesmerized with her beauty. Isang malalim na buntong-hininga ang aking ginawa. What's wrong with me? I slapped my cheeks to composed myself. "My bad, nakalimutan kong makipagkilala sayo. I'm Zarrain by the way." The girl said na ngayon ay kasama ko. She offered her hands to me. "My name's Ashleene Conrad. Nice to meet you." Malugod kong tinanggap ang kanyang kamay at nakipagshake-hands sa kanya. She stated na kapag first day ay wala talagang klase. Kaya pala ang dami kong nakikitang student na pagala-gala sa quadrangle. At halos walang laman ang mga classroom na nadadaanan naming dalawa. "Ashleene tara punta muna tayo sa isa sa mga favorite place ko rito sa University, ang cafeteria." Zarrain said while wiggling her eyebrows. I giggled because of that. Napatango-tango ako bilang sagot. Automatic na sumalubong sa aking ang maingay na crowd. I smiled when I noticed that there are various foods that are available. Parang natakam ako bigla. We bought our foods at dumiretso sa isang bakanteng upuan. "Hmm... Ang sarap." Napapikit ako nang mariin. Damn. Parang nafeel ko yung heaven. Busy akong kumakain nang biglang tumahimik ang buong cafeteria. Hindi ko maiwasang mapakunot-noo. Ano naman kayang meron? I looked at Zarrain and she's looking at something. Sinundan ko ang tinitignan nya. Napasinghap ako bigla. Fuck. Is this true? The SC President is here in the cafeteria? I gulped at mabilis na napaayos ng upo. Nagtama ang mata naming dalawa. Ramdam na ramdam ko ang pagtaas ng balahibo ko. I blinked for a few times and she's still staring at me. I shouldn't be feeling this way. Dapat ay nakakaramdam ako ng kilig. Pero bakit kinakabahan ako?