The Tutor's Temptation

Kung may award lang sa pagiging pinaka-overrated na tao sa buong Maynila, malamang ako na ’yon. Xena Voltaire. Heiress. Only daughter. Future CEO ng Voltaire Hotels International. At oo, sa labas parang fairytale. Mansion. Yachts. Black cards. Paparazzi sa bawat gala. Mga taong yumuyuko lang kapag dumadaan ako sa hotel lobby. Pero sa loob? Isa lang akong walking expectation. "Xena, you have to be the best." "Xena, remember, the empire is yours." "Xena, don’t embarrass us." Para akong project na kailangan nilang i-perfect. Walang pwedeng mali. Walang pwedeng bagsak. Kulang na lang gawin nila akong programmed robotic creature. At oo, kahit sa grades ko, hindi ako pwedeng pumalya. Kaya nga narito ako ngayon, nakaupo sa grand study room namin na parang library ng Hogwarts, waiting for my so-called savior-s***h-tutor. Savior daw? More like jail guard. Sabi ni Dad, genius raw siya. Professor ,holds Phd in Mathematics. Top -most sought after tutor in Math. “Hindi siya pwedeng sayangin, Xena. Kung hindi ka pa niyaatuturuan, hindi ko na alam kung may makakagawa pang iba para sayo.” Kaya napataas lang ang kilay ko. Like, hello? Ako pa ba ang project? And then pumasok siya. Tall. Clean-cut. Parang every strand ng buhok niya nakapila. Naka-white polo, sleeves rolled neatly, no fancy watch, no Gucci shoes, just plain black sneakers. Pero hindi ko alam kung bakit nag-freeze ang buong kwarto nung pumasok siya. Kyle De Vera. The genius tutor my father handpicked for me. At ang unang binitawan niyang salita? "Ms. Voltaire, time is precious. Sana hindi tayo magsayang." Wait. Did he just— Napakunot ako. "Excuse me? I was literally waiting here for twenty minutes. You’re late." Nag-slide siya ng isang chair, umupo sa harap ko na parang wala lang. "You were scrolling through your phone. That’s not waiting. That’s wasting." Ouch. Aray. Grabe siya. Sino ba siya para i-call out ako ng ganun? "Wow," ngumiti ako ng pilit, chin up, kunwari hindi ako na-offend. "So this is how you talk to your clients? Walang hiya. Kung hindi lang dahil kay Dad—" He cut me off, calm pero matalim ang tono. "Kung hindi dahil kay Dad mo, hindi rin kita tuturuan." Boom. Mic drop. At that exact moment, parang nag-click ang universe. Hindi ko alam kung gusto ko siyang sampalin o halikan para tumahimik. May spark na hindi ko maipaliwanag. Hindi ’yong kilig na kilig agad, pero parang may nagsabog ng gasolina sa pagitan namin. Flammable. Dangerous. Pinag-aralan ko ang mukha niya habang nagbubukas siya ng notes. Matangos ang ilong, sharp jawline, at may parang permanent resting serious face. Ang tipong hindi marunong magpatawa. Hindi rin siguro marunong mag-relax. Perfect opposite ko. "Open your book," sabi niya, walang tingin sa akin. "Which one?" nilandi ko ang boses ko, leaning closer. "Any book. Kahit dictionary. Just prove to me na kaya mong magbasa nang tuloy-tuloy ng tatlong minuto." Did this man just… Napanganga ako. Ako? Hindi makakabasa? Ako, na palaging front-page cover girl sa lahat ng glossy magazines? Ang hirap mag-decide kung mas nainsulto ako o na-turn on. So I smiled sweetly, leaned forward hanggang halos magdikit ang mukha namin. "Three minutes? Kaya kong buong gabi, Kyle." Napatigil siya. Lumingon. Diretso sa mga mata ko. And for the first time, nakita kong nadisrupt siya—even just for a second. His pen stopped. His jaw tightened. At doon ko alam—game on.