(Xena’s POV)
Parang tumigil ang mundo pagkatapos n’un.
Yung hangin, biglang naging mabigat. Yung pagitan namin, halos wala na. Yung tinitingnan niyang mata ko—parang may sinasabi pero hindi niya masabi.
And then, knock knock.
Reality. Literal.
“Miss Xena, dinner is ready,” sigaw ni Manong Renzo sa labas ng kwarto.
Halos mapatalon ako. Si Kyle, mabilis na umatras, napakamot ng batok habang pinipilit ngumiti—yung tipong caught in 4K.
“Right. Uh… we should go down,” sabi ko kahit nanginginig pa rin ang boses ko.
Tumikhim siya. “You go first.”
“No, you go.”
He glanced at me, then looked away. “I’ll… fix your notes.”
Ako naman ‘tong tumango na parang robot. “Okay. I’ll wait downstairs.”
Pero deep inside? Diyos ko. Kung hindi kumatok si Manong, baka may kasalanan na kaming pinagsisih
