Im All About You

chapter 16

chapter 16

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

*bogsh*

May bag na tumama sa mukha ni Camille. Lumaki ang mga mata ko sa nakita ko. Dahil saktong sakto eto sa mukha niya tumama. Dahil seguro sa sakit, nabitawan niya ang braso ko.

"how dare you to slap my friennie.. Saling pusa!"

Nang lingunin ko ang babaeng nagsalita sa likuran namin na seguro.siya ang nag hagis ng bag sa mukha ni Camille. Ay si Zhydee eto. Na naka maywang pa at nakataas nag kilay. Maputi si Zhydee at maliit eto, pero may magandang pangangatawan. Malaki ang himaharap neto. Lagi naka make up. At sa auwra niya ay mapapansin mong napaka maldita niya.

"and how dare you too! sino ka para ihagis sa mukha ko ang bag mo!!" diin na sabi ni Camille.

"tsk!! alam mo pala ang salitang yan? bat mo ginagawa sa iba?!" sagot ni Zhy.

Lumapit si Zhy sa amin at kinuha niya ang bag niya kay Camille na may pang asar sa mukha.

"let try agian do that to Maesy. Ako ang makakalaban mo." sagot ni Zhy. At ningisian si Camille.

"shu! shupi! alis! dun ka sa upuan mo, saling pusa!" dag dag na sabi ni Zhy.

Walang nagawa si Camille dahil alam naming lahat dito na mag kaklase ay isang gang si Zhy, kaya sa oras na makalabam mo siya ay asahan mo na buong gang ang makakalaban mo.

Napa kasama ang ipinukol sa akin ng tingen ni Camille bago eto umalis sa harapan namin. Napa buga naman ako ng malakas na hangin, "muntikan na ako dun auh!" sabi ko. At umupo narin ako.

Katabi ko si Zhy, "ayos kalang ba? tsk! sakto pala ang datin ko."

Ngumiti ako sakanya at tumango, at nag pasalamat din. Nag ngunguya eto ng gum sakanyang bibig. Hilig na niya talaga ang mag nguya. Sabi niya na mas maigi pa daw yang pag nguya niya kesa sa manigarilyo daw eto. At yun daw ang ayaw na ayaw niya. Minsan ma daw siya nanigarilyo pero masama ang epekto neto sakanya. Kaya ng gum nalang siya para kahit papaano ay astig padin daw siyang tignan. Ewan ko ba kung ano nakukuha nila sa paninigarilyo. At paano naging astig yon? dahil ba sa isa siyang gang? ganun ba yon? ay ang hirap niyang espellingen.

"dati kana ba nun sinaktan?" pag tatanung niya.

"hindi ngayon lang." sagot ko.

"oh?! bakit ka niya muntikang sampalin. Anong dahilan.?"

Tumingin ako sa harap ng aming board, at tinignan niya ang tinignan ko.

"tsk! saling pusa talaga" sabi niya na may ngiti sa labi. Ngiting ma pang asar.

Tinignan niya ako at ngumisi, at tumingin din sa likuran namin kungbsaan naka pwesto si Camille.

Mukhang meron siyang binabalak. Parang ayoko tong balak niya.

Tumayo siya bigla tumili.

"aaahhh!! kea!!"

Tumingin sa akin si Zhy at kumindat eto sa akin. Mukhang alam ko na ang gagawin niya. Mukhang aasarin niya si Camille.

"oh my gossh! friennie!! top 5!!" sabi na nga ba eiy!

Niyakap niya ako at nag tatalon kunwari sa saya.

"my god! my god! im so proud of you frienny! you deserve it! " sabi pa niya.

"ang talino mo talaga! hindi tulad ng iba diyan!" saka tumawa ng malakas.

"hoy! ikaw saling pusa, anong top ka? hahahaha.. isa ka talagang saling pusa! hahahaha!!"

mapang asar na sabi ni Zhy. Saka ngumisi eto.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Lumipas ang ilang linggo, hindi na ako nakiki sama kila Joy, Mica at Grace. Kasi andon si Camille na umaaligid ligid. Si Zhy amg kasakasama ko at kung wala siya mag isa nalang ako. Nasanay na ako sa estadong gamun, yung mapag isa. Sa achool ganun ang takbo ng buhay ko. Pero na sa bahay, sa amin ay hindi.

Nailalabas ko ang side ko na pagiging ako pag kasama ko sila Veronica ta ang mga kaibigan neto. Masata ako dahil welcome ako sa kanilang pakakaibigan.

.

.

.

.

.

.

"alam mo apo, masaya ako dahil nagagawa mo ng maki halubilo sa iba. Masaya ako at nakikita kitang masaya." sabi ni lola na nakayakap sa akin. Nakayakap din ako sa kanya.

Nandito kami ngayon sa botic ni tita Gwen, sa tindahan nila Veronica. Sabado ngayon, kaya sinasamahan ko sila Tita Gwen na magtinda, binibigyan din ako ng pera kapalit ng pagtulong ko, pero tinatangihan ko iyon, pero sabi ni tita na parang sahod ko na daw iyon at ng saganun ay makaipon daw ako para sa sirili ko. Kaya tinangap ko na din iyon, pero kalahati lang ang kinukuha ko. At sumang ayon si tita doon.

Namaayal si lola dito sa botic ni tita Gwen dahil dina daw niya ako madalas makasama, pero hindi daw siya nagtatampo. At masaya pa daw siya dahil na expose na daw ako ngayon, at marunong na daw ako makihalubilo sa iba. Pero bilin parin sa akin ni lola na wag na wag daw ako aalis mag isa saking may pupuntahan daw ako kailangan may kasama ako, at dapat daw lagi akung nag a update kay lola sa bawat kilos ko o sa kung saan ako pupunta ay kung sino daw kasama ko. Para daw nang saganun ay makapante daw siya sa kalagayan ko.

"si lola talaga, nag lalambing na naman." sabi ko. Kumawala kami pareho sa isat isa sa pag kakayap.

"ma! bakit kung dumito nalang kaya kayo hanggang mamaya. Saba sabay nalang tayo umuwi mamaya." sabi ni Tita Gwen.

"Oo nga lola. Para bounding na natin." sabi din ni Veronica. "kung gusto neyo din po, mag laro na din tayo, paramihan ng sale!" dagdag na sabi ni Veronica.

"ikaw talagang bata ka!" saway naman ni tita Gwen sa anak.

Ngumiti si lola at, sabing " Mukhang gusto ko yang idea mo Apo."

"oh! diba, sabi ko naman sayo lola. ano? game kana lola ha!" sabi ni Veronica.

"aba! sali ako diyan!" sagot ko.

"ooppss!! ako din. Ako ang may ari neto diba?!" sagot naman ni Tita Gwen.

Nag paligsahan kaming apat, ako si Veronica, Lola at si Tita Gwen.

Nag parimahin kami ng sale's, at pabonggahan din kami ng sale's talk.

Sa pag lipas ng oras, hapon na at malapot na din isara ni Tita Gwen ang botic neto. Nakarami kami rin ng natinda, at ang pinaka maraming sale's ay si Veronica. Tuwang tuwa siya at nag oodyok kay tita Gwen na mang libre eto ng hapunan. Gusto ni Veronica na kumain kami sa labas, at mamasyal din at syimpre, si Tita Gwen ang magbabayad. Pumayag naman si Tita kasi marami marami raw kami ngayong natinda sakanyang botic.

Namasyal muna kami, nag punta kami sa pyier, maraming tao don, marami ding sasakyan pang bata. May carosel, ferries wheel, at iba pa. Meron din yung tinatawag na Hounted house, sabi ni Veronica na nakakatakot daw ang pumasok dahil marami daw mga nakakatakot sa loob. Kahit na tao daw iyon na nag papangap lamang ay takot padin siya. Pero ayoko din subukan.

Nang magsawa kami sa pyier, ay nagpasya kaming kumain sa labas. At pagakatpos naming kumain ay umuwi na kami.

Nadatnan namin dun si ate Vyda, na naka simangot siya at naka meywang pa.

"abat, anong oras na at ngayon lang kayo naka uwi. Wala man lang kayong sagot sa mga txt ko sa ineyo. Kahit pati tawag ko ay di niyo sinasagot. Nag oubta ako sa botic pero sarado na. Aber?! saan kayo galing?!" Sermon ni ate Vyda.

"akala ko ba kasama namin si lola, bat parang naowan ata dito si lola? at kaylan kapa naging si lola para sermonan kami ng ganyan? aber?!" sagot naman ni Veronica.

"aahh!!!" sabi ni Ate Vyda at mangiyak ngiyak at pina padyak padyak pa ang mga paa neto.

"kasi! nakakainis naman! saan ba kayo galing at nakalimutan neyo ako."

"pasensya kana anak, nakalimutan namin." pag hingi ng pasensya ni Tita Gwen.

"galing kami sa pyier! at kumain kami sa labas. Napaka sarap! busog na busog ako!" sagot ni Veronica.

Nanglaki ang mga mata ni Ate Vyda, at tinignan niya ang kanyang ina. Bigla ding lumingon si Veronica kay tita Gwen,

"ooopppss!! sorrie!" sabi ni Veronica, at tinakpan ang kanyang bibig. Sabay karipas ng takbo si Veronica.

"ma!! mama!! iniwan neyo ako. Ang daya neyo ma! mama!" sabi ni Ate Vyda na mangiyakngiyak at nag papadyak pa.

Napa ngiti si lola at sabing "sa susunod nalamg ulit apo. tara na Maesy akyat na tayo."

"sege tita Gwen, salamat sa pang libre. Good night ate Vyda." paalam ko na din.

"ma!ma! ang daya!!" sigaw pa ni Ate Vyda sa ina.

Napangiti nalang ako dahil sa sobrang exited namin nakalimutan namin si Ate Vyda, at ngayon para siyang bata na inagawan ng candy.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

Lumipas ang ilang buwan, pag nasa paaralan ako ganun parin ako, mag sasalita lang pag kinakausap ako. Pala ngiti narin ako, at pero malimit parin ako maki halubilo sa mga kaklase ko.

Pero pagdating sa amin, dun sa bago kung kaibigan, dun! nagagawa kung humahalakhak, tumatawa pati ang mag joke ay nagagawa ko narin. Nakikipag biruan pa ako sakanila. Ewan ko, pero ang gaan ng pakiramdam ko sakanila. Para bang matagal ko na silang kaibigan. At yung mga ginagawa ko ngayon ay parang nagawa ko na dati. Hindi ko maintindihan. Pero binaliwa ko nalang.

Sa pag daan ng mga araw, linggo at buwan, heto na naman at another school year na naman. As usual, wala naman akong clasmate ngayon sa nagdaan kung kaklase. Bagong classmate, bagong kakilala at bagong yugto ng buhay ko.

"hi! may naka upo naba dito?" tanong ko sa isang babae na nag iisa na naka upo sa hulian.

Tumingin siya sa akin, at ngumiti.. hala! bat para siyang anghel? nasa langit naba ako?

Umiling eto at sinabing, "wala pa naman. Kung gusto mong tumabi ay maari. Kasi wala naman akong katabi." naka ngiti parin neto. "ako pala si Joan Christine Bernardo, Joan nalang." pakilala niya sa akin.

Ngumiti ako at tumabi sakanya. Pero naka tingen parin ako sakanya. Ang ganda niya. Wala siyang make up, napaka simple lang niya pero napaka ganda niya. Para siyang angel, Maputi siya, mahaba ang kanyang buhok na hanggang dibdib straight eto at nag halo ang kulay ng kanyang buhok, may item at may halong gold eto. Matangos ang kanyang ilong at ang kanyang mga labi ay kumorteng puso eto, ang cute ng niya, ang ganda niya. Sobrang ganda!

"hello?! excuse me?! " sabi niya. Dahil sa pag papantasya ko sakanyang kagandahan ay nakalimutan ko na kinakausap pala niya ako.

"ayoko talaga nh especial treatment." sabi niya, at yumuko eto.

"sorry, pasensya kana, namangha kasi ako sa taglay mong ganda. Sorry." paumanhin ko. " ako pala si Maesy Chean Abad. Maesy nalang tawag mo sa akin." pakilala ko sa sarili ko. Inabot ko ang aking kamay at inabot din niya ang mga kamay ko. Ngumiti ako sakanya at ganun din siya sa akin.

Simula noon, naging mag kaibigan kaming dalawa. Parang kami lang ang mag kaklase sa loob dahil wala kaming paki alam sa naka paligid sa amin. Kahit saan kami mag punta lagi kaming nagkadikit. May isa nga naming guro na sinabihan kaming para kaming "agua bendita" ako daw si bendita dahil mukha daw akung maldita at si Joan naman ay agua dahil mukha daw siyang hindi maka basag pingan.

Minsan, napagkakamalan kaming magkapatid dahil sa lagi kaming dikit. Bestfriend nga turingan namin. Dalawa silang magkapatid, isang babae siya yun at ang kuya niya na si JC, Jhon Christian.

Pina kilala niya ako sa kuya niya minsan na nagpunta ako sa bahay nila, ay masasabi kung mga magagandang nilalang sila. Ewan ko ba parang napala unfair ata, bakit tila ng nag paulan si lord ng magagandang lahi ay gising na gising silang pamilya dahila kung anong ganda ni Joan ay ganun din ang kanyang kuya, napaka gwapo nito. Pati ang mommy niya ay ang ganda din, pati anh daddy nia ay ang gwapo din.

"kaya tayo magkasundo kasi parehong pareho tayo ng gusto." sabi ni Joan.

Pareho namin kasi gustong kumain ng mix(mani at cornick) at nilalagyan namin ng suka. Hindi ko alam na mahilig siya sa ganitong pagkain. At gusto niya daw ako dahil totoo daw ang mga bawat kilos at ipinapakita ko sakanya. Matalino din siya pero, ayaw niya yung lagi fucos sa aral, gusto niya yung karaniwang ginagawa ng iba. Kaya naging magkaibigan kami dahil di ko daw siya itinituring kakaiba.

"bye! ingat ka Maesy. Sa monday ulit ha! iloveyou!!" sigaw ni joan habang nag papaalam eto, nakasakay siya sa van at naka dungaw sa bintana mg sasakyan nila. Nais niya akong ihatid ngayon, pero tumamggi ako. Lagi niya nalang akung inihahatid, kaya nahihiya na din ako.

Pupunta ako sa botic ni tita Gwen, tulad nalang dati.

Pero sa pag punta ko dun, papunta ako sa sakayan papunta sa botic ni tita, amay nagtatakbuhang mga lalaki. Nag shortcut kasi ako papunta sa sakayan, nag tungo ako sa may eskineta, pero diko alam na meron palang ganito na mangyayari.

"sana hindi nalang ako dumaan dito, sana nagpahatid nalang ako kila Joan!" sabi ko sa isipan ko.

Natatakot ako ngayon sa nakikita ko. Magtatakbuhan sila at meron pa akong nakita na nagsusuntukan. Sa sobrang takot ko, hindi ako gumalaw sa kinatatayuan ko, napaupo ako at pumikit, at tinakpan ko ang mga taynga ko, dahil sa ayaw ko marinig ang mga sigawan. Umiiyak na ako. Sumisigaw sa kaloob looban ko na 'tama na pls.' hindi ko alam pero ang nakikita ko ay ang pangyayari sa buhay ko nung bata ako.

"tama na!! Tama na!" sigaw ko. Nag mamaka awa ako at umiiyak.

Hanggang sa may humawak sa kamay ko, kung saan ipinagtakip ko sa mga taynga ko.

"Miss, come on! lets go! madadamay ka dito.!" sabi ng boses na lalaki.

Idinilat ko ang mga mata ko at tinignan siya, nag tama ang aming mga mata, pero hindi ko alam pero pakiramdam ko na safe ako sakanya. Pero nagtalo parin ang isip ko, hindi ko alam pero, binawi ko ang kamay ko na hawak niya, at umiling iling ako. Hindi ko din alam pero pakiramdam ko parang nangyari na eto sa akin. "Huwag! ayoko! please, pakawalan muna ako.!" paulit ulit na sabi ko. Hindi ko dinbalam kung saan ko nakuha yun na salita, pero yun ang sinasabi ng isipan ko. Takot. Takot na takot ako ngayon, sobrang na nginginig ako sa takot.

Naramdaman ko na pumantay siya sa akin, "halika na! Tumakbo kana para dika madamay dito miss!" sabi niya.

Pero nanatili prin akung nakapikit at nasa taynga ko ang dalawa kung kamay at tinatakpan eto. Umiling ako. Umiiyak. Natatakot. Hanggang sa hindi ko na alam ang nagyari sa paligid ko.

Bigla nalang dumilin ang paningin ko at lumabo ang mga mata ko.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.