Over the Mountain

CHAPTER 18: PEACE

CHAPTER 18: PEACE

My minor injury finally healed, and I am able to properly walk now. That means I could climb the mountain now with my own legs. The stars were still visible as the dawn wind embraces me. It’s just four-thirty in the morning but I am already fully awake. I mentally patted myself for being this proactive. I could still remember my routine back in Manila where I wake up at six in the morning or most of the time is seven. And when I wake up, everything was already prepared. From my school uniform, my socks, shoes, bags to my breakfast. But now, since I graduated from elementary, I already learned to wake up early and prepare my own things. Sometimes, I also prepare our breakfast. But since I am still learning how to cook, my cooking skills are still limited.

Malapad ang ngiti ko na nag-unat habang nakapikit pa. Kay ganda ng simoy ng hangin na yumayakap sa akin. And it’s fresh air. Sa Manila noon ay nasanay ako sa paggamit ng air conditioner na inakala kong maging dito ay makakasanayan ko rin. Pero nagkamali ako dahil ang natural na ihip ng hangin sa lugar ay sapat na. The natural fresh air that is brought by the mountain is already enough. Bye air conditioner.

Napahinto ako sa paghakbang ng marinig ko ang tinig nina Mama at Papa. Mukhang kakarating lamang ni Papa dahil ng sumilip ako sa sala ay nag-aalis pa lang ito ng jacket niyang mayroong nakaukit na logo ng kanilang station. Halatang pagod ito pero nakangiti pa rin siya Mama. At hindi ko na rin naiwasang mapangiti ng matamis. Dad’s rest is my Mom.

“Will you rest now, or do you want to eat first?” Mom asks Dad.

“I want to taste your recipe, but I also want to rest already,” Dad answered.

“Then rest now. And I’ll just cook,” Mom replied.

Dad on the other hand pouted. “Am I a bad dad if I ask you to accompany me as I rest and…just cook late for our daughter’s breakfast?”

Mom chuckled but I know that she’s a bit thorn. Mom loves to spoil me as well as to spoil dad so it’s hard for her to decide. Especially that mom doesn’t want me to escape breakfast.

“You can accompany Dad, Mom. I will cook for breakfast,” I said as I arrived at the living room and immediately went to dad to hug him. “Go and have a sleep now. Para ka nang zombie,”

“Handsome zombie?” he jokes.

I shook my head as I pout. “Very, very ugly zombie,”

“Mommy, look, she’s bullying me,” Dad said in a defeating tone and Mom just shook her head.

“Come on, Dad. Let’s rest,” Mom calls him before she placed a soft kiss on my forehead. “Be careful when you are cooking, alright. Call me when you need anything,”

“Yes, Mom,”

“Thank you, darling,” Dad said and kiss my forehead too.

“Always, Dad,”

I can’t help but smile lovely as I watch my parents’ holding hands as they climb upstairs. Love is very visible in their body language. I can’t help but dream of a man like my father. And I can’t help but dream to be like my mother.

Nang hindi ko na sila matanaw ay tsaka lamang ako kumilos para magtungo na sa kusina. Katulad ng aking nakaugalian ay gatas ang unang hinanap ng aking kalamnan. Hindi ako sanay sa kape kung kaya’t magpasa-hanggang ngayon ay gatas pa rin ang madalas kong inumin. Habang nagpapainit ng tubig ay inihanda ko na rin ang lulutuin ko sa aming agahad. Usually, Mom prepares for a heavy breakfast but since it’s me who’s going to cook, I will just go for a light breakfast.

Nang kumulo na ang ipinapa-init kong tubig ay mabilis kong sinalinan ang aking tasa. At tsaka ko sinalang ang tinapay sa oven bago i-set ang timer nito. Sigurado akong hindi ito ang tase ng karamihan ngunit I like my milk to be hot. At kaunting ihip lang ay tsaka na ako sisimsim. Nakaka-paso ngunit iyon ang tipo ng sa ganoon ay lalong magising ang katawang lupa ko. Maybe I am different in that area. Well, everyone has their own uniqueness.

“Oh, my very beautiful granddaughter cooks our breakfast,” grandpa said when he enters the kitchen.

“Good morning, grandpa. And by the way, nothing is special in my breakfast recipe. It’s just the common breakfast,” I said and pouted as I continue what I am doing.

“You cook and inserting efforts in cooking breakfast is already special,” grandpa answered that made me smile.

“Coffee?” I ask with a cute smile and grandma cannot resist that.

“Dito ako ipinanganak at dito na rin ako tumanda,” biglang sabi ni lolo. “Sa bundok ay naranasan ko ring tumira. Ngunit nagdesisyon na dito sa kapatagan magpatuloy para sa iyong lola.”

“Ayaw po ba niya sa bundok, lo?”

“Nais niya sa bundok. Ang totoo ay mahal niyang manirahan sa bundok. Ngunit sarili kong desisyon ang dito na lang manirahan sa kapatagan.”

“Why, lo?” kuryuso kong tanong.

Sumimsim si lolo sa kaniyang kape bago tumanaw sa maliit na bintana. Kaya naman ay napasunod din ako ata agad nakitanaw sa labas. Saan mang anggulo ng bahay ay makikita ang ganda ng bundok. Kahit saan man ako sumilip ay makikita ko pa rin ito. Hindi nakakasawa. Habang tumatagal ay lalo lang gumaganda sa aking paningin.

“Sapagaka’t gaya mo ay laking syudad siya at nalipat lamang dito. Handa siyang manirahan sa bundok kasama ako at bumuo ng pamilya. Ngunit handa rin akong lumabas ng bundok at manirahan sa syudad kasama siya. Dahil pareho kaming hindi sang-ayon sa ganoon ay nagkasundo na lamang kaming dito na lang sa kapatagan manirahan,” aniya. “Pabor iyon sa akin dahil nais kong huwag malayo ang iyong lola sa nakasanayan niyang buhay,” patuloy niya. “Sapat na iyong nakita kong kaya niyang iwan ang nakasanayan upang bumuo ng bagong karanasan sa bagay na hindi niya lubos aakalaing mamahalin niya,” patuloy ni Lolo. “At iyon ang bundok.”

“Grandma is amazing,” komento ko.

“She is,” grandpa agreed. “Ayon sa kaniya, noong unang beses niyang nakita ang lugar ay lubusan siyang napa-ibig dito. Kaya ay nanatili siya kahit pa sinubok kami ng bagyo,”

“Because she loves you. And because you are here so she stayed.”

“She loves the place because she just loves it. Not because I’m here. Or not because of me,”

Kusa akong napahinto sa paghiwa sa hamon dahil sa pahayag ni lolo. Hindi ko iyon nakuha ngunit nanahimik na lamang ako. Muling nagpatuloy si lolo sa pagkwekwento sa akin habang patuloy din ako sa pagtatapos sa paghahanda sa aming almusal.

Grandparents are absolutely different. Hindi ko alam kung may kakaiba sa kanila. And I am just lucky to have my grandparents beside me. Bukod sa magulang ko ay sila din ang humuhubog sa akin. They discipline me but most of the time, they support me with everything I want.

“Hindi ko inaasahan na magugustuhan at magtatagal ka dito,” biglang sabi ni lolo kaya naman ay napalingon ako sa kaniya. “Laking syudad ka at doon ka unang sumingap ng hangin. Doon ka namulat at doon nasanay. At ang probinsya ay masyadong malayo sa uri ng syudad.”

“That’s true, Lo. Pero natutunan ko lang din na ibigin ang lugar na ito. Hindi naman ito mahirap ibigin dahil sa ganda nito,”

“Kusa mo bang inibig ang lugar? O mayroong isang tao ang pumukaw sa atensyon mo na siyang naging dahilan para magustuhan mo ang lugar?”

“Lo…” sambit ko dahil nakuha ko ang kaniyang punto.

Ngumiti ng matamis si Lolo sa akin. “Sana ay totoong ang lugar ang unang naibigan mo. Dahil kung hindi ay magagawa mo itong iwan ng walang kahirap-hirap,” hayag niya. “Hindi kasing rangya ng syudad ang lugar na ito, Sierra. Pero mayaman ang lugar na ito sa kapayapaan mula sa katahimikan. Ang lugar na ito ay magagawang kalmahin ang maingay mong mundo,” at tsaka siya tumingin sa akin. “Sana ay manatili ka pa rito ng mahabang panahon. Sapagka’t ang nais ko para sa’yo, apo, ay katahimikang dulot ng kapayapaan. Katulad sa lugar na ito.”

Tagos sa puso ko ang naging pahayag ni Lolo na maging sa pagpasok sa eskwelahan ay dala ko iyon. I was moved to what grandpa has said. Tama siya ng sabihin niyang ang lugar na ito ay walang ibang dulot kundi katahimikan at kapayapaan. Habang naglalakad kami sa kahabaan ng kalye ay hindi ko maiwasang obserbahan ang mga tao. Lahat sila ay may galak sa mga mukha at ang kanilang ngiti ay palaging nakahanda sa bawat isa. Kay payapa ng kanilang mga ngiti na lalong nakakapag-dagdag sa magandang tanawin ng lugar.

Muli akong napangiti ng malawak ng maalala ang mga kwento ni lolo. Hindi iyon nakakasawa tulad ng mga kwento ni lolo. At palagi ko iyong tatandaan. Dahil lahat ng kanilang kwento ay nakaugnay sa magandang lugar na ito. Lalo na sa bundok.

When I glance at the mountain, a bizarre feeling embrace my heart. Katulad ng lugar na ito, katulad ng mga tao dito, ang bundok ay kay payapa rin.

“Peace is everything, Sierra,” saad ni Leo habang pareho kaming nakatanaw sa bundok. Kasalukuyan kaming nasa isang kiosk ng school at nakaupo habang pinagmamasdan ang bundok. “At hindi lahat ay nagkakaroon ng pagkakataon na magkaroon ng kapayapaan sa kanilang buhay, o kahit man lang sa kanilang isipan at puso.”

“And my grandpa said that this place is very peaceful,”

Sumulyap siya sa akin. “Your grandpa is right. This place is very peaceful. Especially the mountain,” he said. “Wala pa akong natatandaan na ano mang gulo ang nangyari dito. Iyong mga gulo na malalaki at maraming nadadamay, wala pa akong nasaksihan na ganoon. Maski sa mga kwento nila lola ay wala rin,”

“Kaya naman siguro ay lalong gumaganda ang bundok dahil ang nakapaligid dito ay payapa at mabubuti,”

“Siguro nga,” sang-ayon niya.

“But the world now is very chaotic,” biglang sambit ko.

“Pero nananatiling payapa ang lugar na ito,” he defended. “Ang mga nasa kinauukulan ay patuloy na sinisguro ang katahimikan at kapayapaan dito. Patuloy din nilang prino-protektahan ang bundok,”

“They are good humans. That’s why the mountain is showering them with goodness,”

“Life is simple as that, Sierra,” he said. “When you do good, you will receive good.”

“I know,” sagot ko at muling pumasok sa isipan ko ang sinabi ni lolo.

Napatingin ako kay Leo. Alam ko sa sarili kong hindi na ako aalis sa lugar na ito. Dahil tama si lolo, ang lugar ay kay tahimik at kay payapa.

And I found my own peace here.