The World Between Us

Prologue

I suddenly froze when I open my eyes in a white ceilling. I mean everything is white. Am I in heaven?? where am I?

Tatayo na sana ako ng biglang sumakit ng sobra ang ulo ko at bigla na naman akong nahilo kaya napahiga ulit ako. All I can see is white and there's something on my head at may nakatusok sa aking kamay na Dextrose.

"Nasaan ako?"

I asked at biglang bumukas ang pinto kaya napatingin ako dito. Isang lalaking diko kilala ang gulat na nakatingin sa akin. who is he?

"Eliz..."

I was confuse when he call me Eliz. I don't know him and who is Eliz?? Mas sumasakit ang ulo ko habang iniisip kung sino siya at sino ako. I can't remember anything and it makes me feel sick. Parang gusto ko na lang matulog ulit sa sakit ng ulo ko. Napansin niyang napahawak ako sa ulo ko at natarantang lumapit siya sa akin.

Tumakbo siya palapit sakin at niyakap ako ng mahigpit. Hindi ko alam ang magiging reaction ko kaya nanatili na lang akong ganon.

"Thank God gising kana. Dimo alam kung gaano kami nag-alala sayo at kung gaano ka namin ka-miss. ok ka lang ba? may masakit ba sayo? I'm f*****g worried about you."

Halos mangiyak-ngiyak niyang sabi sa akin pero mistula akong isang bato na walang maramdaman at iniisip kung ano ba ang nangyari at nangyayari ngayon. I can't even understand kung anong mga sinasabi niya.

"Wait for me I will call mom and dad."

Sabi niya at kumaripas ng takbo para umalis.

Ilang segundo pa lang ay pumasok na ulit siya kasama ang dalawang middle age na babae at lalaki kasama nadin ang isang doktor. Now I realize that I'm in a hospital. But what the hell I'm here? may nangyari ba sakin na masama? na aksidente ba ako? nag suicide? What happen to me!?

"God forsake. I miss you honey. Hindi na kita hahayaan ulit mapahamak."

Umiiyak na sabi ng babae habang yakap ako. And when I spoke... para silang yelong nagtigasan.

"S-Sino kayong lahat?"

Tanong ko. Because I'm so f*****g confuse and my head is cracking as hell. Pag mas nag iisip ako parang mas naghihiwalay ang ulo ko magmula sa katawan ko. I'm starting to cry.

"I'm your brother Theo don't you remember me? She is mom and dad. We're family Eliz. You are my little sister."

Paliwanag ng isang lalaki. So kuya ko siya at mga magulang ko naman yung dalawa?

"I can't remember anything. Anong ginagawa ko dito. Ahh"

Bigla na namang sumakit ang ulo ko at napahiga. Kita ko ang pag aalala ng lahat sa akin at lumapit ang doktor sa akin para e-check.

"It's better kung ipahinga mo muna yan."

Sabi ng doktor sa akin kaya humiga ulit ako ng maayos. Humarap ang doktor sa mga tao sa loob at nagsalita ito.

"Nakakaranas siya ngayon ng Amnesia and we really expect that dahil sa tama ng bala sa ulo niya. At dahil dalawang taon din siyang Comatose. Kailangan niyang mag undergo sa mga psychological treatment at e-check ang ulo niya for assurance. Wag niyo muna e pressure si Eliz na alalahanin lahat dahil pwede itong ma stress at mag cause ulit ng pag trigger ng ulo niya. Idahan dahan niyo lang ipaalala sa lahat and maybe every weeks may mga maalala na siya. but for now it's a meracle na nagising na ang anak niyo. Aalis na ako. Si Nurse Jane na lang ang papupuntahin ko dito for check up's"

Paliwanag ng doktor. Dalawang taon na pala akong nakahiga dito. What happen? Ano ba talaga nangyari bago ako matulog ng ganito katagal? I need answers..

"Thank you doc."

Pagpapasalamat ng mga magulang ko.

Umalis naman na ang doktor at agad lumapit sila sa akin.

"Nagugutom ka ba? May gusto ka bang kainin? Just tell us."

Sabi ng kuya ko pero hindi ako nagsalita at nakatingin lang sa kanila.

"Ikaw si Elizabeth Moniquiz. You're my daughter."

Sabi ng papa ko daw at niyakap ako. And I feel that he is really my dad. The way he hug me there's something about us.

"Anong nangyari sakin? Bakit ako nandito?"

I asked them at nagkatinginan silang tatlo sa tanong ko 'tila nagpapasahan kung sino ang sasagot sa tanong ko.

"Honey, 2 years ago kinidnap ka and nabaril ka sa ulo. That's why you're here. You don't need to know everything dahil makakasama lang sayo yun. Ang mahalaga Maayos kana at we will sure na magiging safe ka."

Tumango tango lang ako sa sinabi niya and it feels weird na hindi ganon ganon lang ang nangyari. I just feels there is something more than that. and bakit hindi ko pwedeng malaman??

"You know what honey, after mong lumabas dito sa hospital we are planning to go to states for good."

Sabi ni mom at hindi ako makasagot dito dahil diko alam ang gagawin. Wala din akong dahilan to stay. Pero bat ang bilis? Ni hindi ko pa nga alam kung sino ba talaga ako at kung totoo ba lahat ng nangyayaring ito.

"Hindi ba parang ang bilis naman ng desisyon niyo mom?"

Tanong ni kuya Theo kay mom.

"Yun ang makakabuti kay Eliz para di na ulit mangyari ang nangyari Theo."

Sagot naman ni Dad.

"I mean Eliz is experiencing an amnesia. We need to let her remember that we are her family. Nandito lahat ng memories."

Paliwanag niya ulit. I think he feels what I feel. I need to remember everything. It feels like I'm just a nobody without any memories.

"Can we talk ouside Theo? "

Sabi ni dad at sinabihan nila akong matulog muna kaya tumango na lang ako.

Lumabas na sila at naiwan na ako sa kwarto. Pinapakiramdaman ang sarili at at inayos ang aking unan. Napansin ko ditong parang may maliit na envelope at binuksan ito. May isang sulat.

Binasa ko ito.

"To my Eli. Pag nabasa mo ito alam kong gising kana and I'm sorry... I'm sorry dahil wala ako diyan sa unang pagmulat ng mga mata mo. I'm sorry dahil wala ako parati sa tabi mo. I think your parents are right. Kailangan na nating maghiwalay ng landas. Alam kong makakalimutan mo ako. At alam kong sa oras na ito ay hindi mo na ako maalala and I'm happy for that. Hindi ko mapapatawad ulit ang sarili ko pag may nangyari ulit sayo. Sinubukan kong hindi ka mapahamak sakin at ipaglaban ka sa mundo pero mukhang ayaw na ng mundo para sa atin mahal ko. I miss you so much and I always praying na sana maayos at masaya ka parati. And without me I know everything will be fine. I love you and I always do.

Tristan."

Habang binabasa ko ang sulat ay tila naaalala ko ang lahat ngunit hindi dahil ni isang alaala mula sa taong ito ay wala akong maalala. Sino siya at ano ba talaga ang nangyari.I need answers..

Sino ako, sino siya, at anong namamagitan sa aming dalawa...

Tristan.....