In the Hands of Fate (FATE series #2)

FATE series #2 In the Hands of Fate WARNING: This story contains mature themes, sensitive content (like volience, suicide and abuse) and strong language that are not suitable for very young audiences. Read at your own risk. NOTE: So many spoilers for the previous and next series!!! ***** NAKATAYO at nakaharap sa malaking bahay ang pitong taong gulang na batang si Myla. Inilibot niya ang kanyang paningin sa kabuuan ng bahay. Sobrang laki nito kumpara sa kanilang bahay. Mas mayaman ang mga ito kaysa kanila. Maraming properties ang pagmamay-ari ng mga ito saan mang sulok ng Pilipinas. Samantalang sila ay meron lang shares sa mga ito. Sa murang edad niya ay di niya pa nalalaman ang tungkol sa business nila at kung anong mangyayari sa bahay nila gayong wala nang nakatira doon. Sa Pampanga sila nakatira. Nag-iisa siyang anak nina Mae Laurie at Marvin Gizuvel at masaya sanang namumuhay. Nasa school siya nang mangyari ang aksidente. Sakay ng kotse, di nila inasahang makakasalubong ang isang 10 wheeler truck na nawalan ng preno at sa isang iglap lang ay tumilapon at tumaob ang kotseng sinasakyan ng dalawang mag-asawa. Dead on arrival ang mga ito sa lala ng natamo sa aksidente. Agad na nagsagawa ang ilan sa mga kamag-anak ng libing ng mga ito. Isang linggo lang matapos ng libing ay nagpasya ang tito Ben niyang isama na siya sa Maynila at doon na tumira para magpatuloy sa pag-aaral. Ito na lang ang makakatulong sa kanya dahil ito lang pinakamalapit nilang kamag-anak. Si Benedick ay panganay na kapatid ng kanyang ina. Dalawa lang ito sa mag-kakapatid. Samantalang ang kanyang ama ay ulila na noon pa at nag-sikap lang na mamuhay. Kaya wala na siyang ibang matutuluyan kundi ang tito Ben niya. "Halika na hija." Sabi ng tito Ben niya ng makalapit ito sa kanya at yayain siyang pumasok sa loob. At inutusan nito ang mga katulong. "Ipasok niyo na sa loob ang mga gamit ni Myla." Nagpatuloy sila hanggang makapasok sa sala at agad niyang nakita ang mga taong naghihintay doon. Ang tita Selina niya at ang anak nito na si Celine na parehong salubong ang mga kilay. Halata sa mga mukha ng mga ito ang pagkadisgusto nito sa kanya. Nang makalapit siya sa gitna ay tumungo siya bilang paggalang. "G-Good Afternoon po tita." aniyang nakangiti pero di siya nito pinansin at di parin nagbago ang ekspresyon nito. Tumingin naman siya sa pinsan niya. "H-Hi, Cel---." Di natuloy ang pagbati niya rito nang agad siya nito talikuran at akmang aakyat sa hagdan. "Celine!" Tawag ng tito Ben niya rito. "Di mo lang ba babatiin ang pinsan mo?" Lumingon naman ito pero agad siyang inirapan. "Hmp!" saka tuluyang umakyat. "Celine!" sigaw ng tito niya. Pero di ito pinansin. Tinalikuran din sila ng tita Selina niya at nagtungo sa kusina. "Pagpasensyahan mo na sila. Halika, ihahatid kita sa magiging kuwarto mo." Anito at inihatid siya sa guestroom na magiging kwarto niya. Naupo siya sa kamang naroon at iginala ang mata. Medyo maliit kaysa sa dati niyang kuwarto. Malamang dahil guestroom kasi ito. May closet, cabinet, maliit na mesa at upuan. Naisip niyang pwede siyang mag-aral doon. Meron din itong sariling banyo. Agad naman siyang nalungkot nang mapansing nag-iisa siya roon. Mabilis na pumatak ang mga luha sa kanyang mga mata nang maisip na wala na siyang mga magulang. Humikbi siya at tuluyang umiyak. Sa murang edad niya ay nakaramdam siya ng bigat sa kalooban. Hindi parin siya makapaniwalang ulila na siya at nag-iisa na lang. "Mommy, Daddy...." inilapat niya ang dalawang kamay sa kanyang mukha at humikbi ng humikbi. "Pano na po ako....?" Sambit niya. Natigilan siya nang bumukas ang pinto ng kwarto niya. Pumasok doon ang tito Ben niya dala ang mga gamit niya. Pinunasan niya ang sariling luha at umupo ng tuwid. "Myla. Dito ko na muna ilalagay sa tabi. Bukas ko na lang ito ipapaasikaso sa katulong." inilapag nito ang mga gamit sa tabi at lumapit sa kanya. "Are you okay?" anito at umupo sa tabi niya. Hinawakan siya nito sa balikat. Pilit siyang ngumiti. "Yes, Tito. Salamat po." "Saan?" "Sa pagkupkop niyo po sakin." Bumuntong hininga ito saka humarap sa kanya. "Ako nalang ang natitirang pamilya mo kaya ako ang may responsibilidad na alagaan ka. Don't worry anak, di kita pababayaan. Ituturing kitang tunay na anak ko." Nakangiti nitong sabi. Napangiti naman siya. "Thanks Tito." Agad naman siya nitong niyakap. "Nangako ako sa parents mo na di kita pababayaan. Ibibigay ko lahat ng kailangan mo." Maya maya ay tumayo na ito. "Take a rest hija. Maligo ka mamaya then tatawagin nalang kita for dinner." anito saka lumabas. Nagpahinga siya ng konti bago pumasok ng banyo at naligo. Di na niya hinintay na tawagin pa siya ng tito niya kaya bumaba na siya ng hagdan. Natigil siya sa pagbaba sa kalagitnaan ng hagdan nang marinig ang diskusyunan ng tito at tita niya sa dining area. "So anong balak mong gawin dyan sa pamangkin mo?" boses ng kanyang tita Selina. "Kailangan pa bang itanong yan? Of course, we have to take care of her." sagot naman ng tito Ben niya. "Ha! Wag mo akong idamay sa kalokohan mo. May sarili akong anak, ba’t ko pa siya aalagaan?" "Your heartless! Pamangkin ko siya kaya dapat lang na alagaan natin siya." sigaw ng tito niya. "Fine! Kung ayaw mo siyang alagaan eh di ako nalang. Hindi kita kelangan. Pero ito ang tandaan mo, wag na wag mong sasaktan ang bata kung ayaw mong magkagulo tayo!" Hindi nakasagot ang tita niya. "Wag kang mag-alala sa mga gagastusin niya dahil naiwan sakin ang ilang shares ng pamilya niya sa kompanya. Ako na ang aasikaso sa mga naiwan ni Mae at Marvin. Ibibigay ko ang nararapat na sa kanya dahil pera niya yun. Pag-aaralin ko siya sa UE dahil dun siya nararapat at dahil matalino siya." "Dad! I don't wanna see her there!" Rinig niyang reklamo ni Celine. "Shut up!" sigaw ng ama. "My decision is final. Wala akong pakialam kung di niyo gusto yun. Tapos ang usapan." Yun lang at tumahimik uli ang lugar. Bumuntong hininga muna siya bago tuluyang bumaba. Agad siyang nilingon ng tito niya. "Myla, come and join us." Nakangiting tawag nito. Pinilit niyang ngumiti at itago ang takot at kaba paglapit sa mga ito. Iniwasan niyang tingnan ang masasamang titig ng dalawang kontra bida na nakaupo na sa hapag. "Dito ka maupo." Sabi pa nito saka tinapik ang katabi nitong upuan. Agad siyang umupo roon at binigyan naman siya nito ng pagkain. "Kumain ka ng marami. Alam kong di ka halos kumain nitong mga nakaraang araw." anito at pinagmasdan siyang kumain. "Let's eat." baling nito sa dalawa na natigilan sa pagtitig ng masama sa kanya. Hindi na nagsalita pa ang asawa nito at kumain nalang. Maya maya sa kalagitnaan ng salo salo ay nagsalita muli ang kanyang tito. "Is it ok with you na pumasok na ulit sa school this month, hija?" "Opo tito." aniyang nakangiti. "Well, then aasikasuhin ko na this week ang pagtransfer mo sa UE. You will love it pag nandon kana." nakangiti nitong sabi. Napangiti naman siya." Thanks po tito." "Sige ubusin mo na yan nang makapagpahinga kana uli sa kwarto mo." Sandali niyang nakalimutan ang kalungkutan dahil sa pinapakitang kabaitan ng kanya tito. DUMAAN ang maraming taon. Di siya nito pinabayaan at itinuring na sarili nitong anak. Sa tagal din ng panahon, ganon parin ang ugali ng kanyang tita at anak nito sa kanya. Pag wala ang tito niya ay pinagtutulungan siya ng mga ito. Inaagawan siya ni Celine ng laruan na iniregalo sa kanya ng tito Ben niya. Inuutusan naman siya ng kung ano ano ng tita Selina niya katulad ng paglilinis, paglalaba at paghuhugas kahit na marami silang katulong doon at kapag nakabasag siya ay papaluin siya nito dahilan para magkapasa siya. Tinatago niya lang ang mga ito pag andyan ang tito niya. Hindi nagkulang ang tito niya na ibigay ang pangangailangan niya kahit ang hindi niya kailangan ay binibigay nito. Nung mag birthday siya ay niregaluhan siya nito ng kotse dahil siya ay Grade 9 na sa highschool at naramdaman siguro ng tito niya na ayaw siyang makasama ng pinsan niya sa sasakyan. Masaya ang buhay niya. Masaya siya sa pag-aaral sa UE dahil meron din naman siyang kaibigan. Masaya kahit ang Tito Ben niya lang ang nagmamahal sa kanya. Ngunit walang permanente sa mundo. Ang sabi nga nila, ang buhay mo ay nakaayon lamang sa iyong kapalaran. Hindi aasahan ni Myla ang susunod na kabanata ng kanyang buhay.