ANG HAYOK KONG BOSS (SPG)

STELLA POV Abot langit ang ngiti ko ng sa wakas ay naitapak ko na rin ang mga paa ko sa Manila. Sobrang tagal kong hinintay ang araw na ito. Kahit na mababaw para sa ibang tao, isang dream come true na makapunta ako sa Manila kasi ang sabi sa amin sa probinsya, marami ang pera dito, malaki ang kitaan at maraming mga malalaking gusali. Sa probinsya kasi namin sa Tacloban, puro puno at mga maliliit na gusali ang mayroon. Sariwa man ang hangin pero bihira akong makalanghap ng aircon. Yun nga lang, hapon na rin ako nakarating. Dala ang mga damit kong ukay ukay sa aking lumang bag na binigay ni tita Belen. Ang mama ng sana ay mapapangasawa kong si Joel. Kung hindi nga lang siya na comatose isang araw bago ang kasal namin dalawang linggo na ang nakakalipas. Kung sino sino na nga ang mga taong inutangan namin para lang maipagamot siya at ngayon ay baon na kami sa utang. Kaya nandito ako sa Manila hindi para mamasyal, nandito ako para maghanap buhay upang matustusan ang pangangaillangan niya. At kapag gumaling niya siya ay tsaka ako babalik ulit sa Mindoro upang ipagpatuloy ang kasal naming dalawa. Sobrang broken ako noong nangyari ito kasi parehas na namin ni Joel gustong lumagay sa tahimik. Naging mabait kasi sa akin ang kanyang pamilya niya, doon kasi ako sa kanila nakikitara at nakahanda na sana yung bahay namin sa tabi ng bukid na titirahan namin kapag ikinasal na kami. Sa tatlong taon naming pagsasama, parehas kaming nagpasya na magpakasal pero naging masalimuot ang nangyari at para itong isang malaking bangungot. Pero nananalig pa rin ako na mayroon pang pag asa, ang sabi kasi ni tita Belen na siyang naging dahilan kung bakit ako makaka luwas ng manila, mayaman daw ang magiging amo ko sa papasukan kong trabaho bilang isang kasambahay. Labis ang pagpapasalamat ko sa kanya lalo na't siya na lang ang natitira kong kamag anak. Bata ako nang parehas na mawala ang mga magulang ko sa aksidente at simula noon ay siya na ang kumupkop sa akin. Subalit kinailangan niya rin na lumuwas ng Manila dahil sa nandito raw ang pera. Tinanggal ko ang mumurahin kong shades sa mga mata ko at pinagmasdan ko ang paligid. Hindi ko man malanghap ang sariwang hangin sa airport na ito, nalalanghap ko naman ang amoy ng pera na naghihintay para sa akin. Pinapangako ko kay tita Belen na pag iigihan ko ang trabaho ko sa magiging boss ko. Marunong ako sa gawaing bahay, magmula sa pagluluto, paglalaba, at pagpa plantsa ng damit. Lahat ng ito ay tinuro ng kahirapan at ito ang magiging puhunan ko rito. Ang bilin pa ni tita Belen, kapag daw nakaluwas ako ng Manila, wag raw ako basta basta magtitiwala sa mga tao rito kasi madalas daw ang nabibiktima ay ang mga taong madaling mauto. Ngunit kahit na hayskul lang ang natapos ko, matalino rin akong mag isip. Mautak ako at madiskarte sa buhay kaya nga ako nagustuhan ni Joel na nakapagtapos ng college kasi ako ang babae na kayang maka survive sa kabila ng mga napagdaanan ko. Sakto na lang ang pera po upang sumakay ng taxi papunta sa Pasay. Naglakad pa ako ng kaunti hanggang sa marating ko ang labas ng NAIA at dito ay marami akong nakitang mga taxi na nakaparada. Sa Pasay daw nakatira sila tita at nasa chat ko ang buong address ng tahanan niya. Pagsakay ko ng taxi ay tiningnan ako ng driver sa front mirror niya at nalanghap ko kaagad ang malamig na hangin na binubuga ng aircon ng sasakyang ito. "Miss, saan po kayo?" tanong niya, hindi ko gusto ang pagtitig niya sa akin kasi parang hinuhusgahan niya ako. Binigay ko ang cellphone ko sa kanya at siya na mismo ang pinabasa ko. "Ma'am, meter po ba tayo o kokontratahin niyo ako?" tanong niya. Napakamot ako sa ulo ko sapagkat hindi ko alam kung ano ang ibig niyang sabihin niya. "Ano po yun?" "40 na ang minumun ngayon sa taxi at kung sa Pasay ang punta mo, aabutin tayo ng limang daang piso." Naku! 300 na lang ang pera ko dito, kinulang pa ako ng dalawang daan. Siguro naman ay mayroon pang ibang paraan para makapunta ako sa Pasay na mas mura ang pamasahe. Kinuha ko ang cellphone ko sa kanya. "Ganun po ba kuya? Sige po, bababa na lang po ako." "Saglit... magkano ang pera mo?" tanong niya na tila ay naawa siya. Napakapa ako sa bulsa ko at nilabas ko ang natitira kong pera. "Nasa 300 na lang po itong lahat." Wala akong narinig na salitang nanggaling sa bibig niya. Bagkus ay sinimulan niya ang pagpapa andar ng kanyang taxi. "Neneng, mahirap ang buhay dito sa probinsya, siksikan ang mga tao, magulo at puro usok ng mga sasakyan ang malalanghap mo. Hindi katulad sa probinsya, magtatanim ka ng gulay ay busog ka na." "Po? Paano niyo nalaman na taga probinsya ako?" tanong ko sa pagkagulat. "Sa promahan mo pa lang, alam ko na kaagad na taga probinsya ka. Kung ako sayo ineng, mas maigi pang bumalik ka na sa probinsya mo kasi siksikan na ang mga tao rito." Nakakainis yung sinabi niya. Kakaluwas ko lang pero ito na kaagad ang bubungad sa akin. Madali pa naman akong mahawa ng ka negahan ng ibang tao at mabilis akong mawalan ng gana. "Wala pong pera sa probinsya. Marami pong mga magagandang oportunidad dito sa Manila at pinangako ng tita ko na magiging maganda ang trabaho ko. Maayos naman po ang buhay namin sa Tacloban pero nasa hospital kasi ang mapapangasawa ko at kaylangan namin ng malaking halaga upang makapag bayad ng mga utan at gamutan niya." Ang galang man ng pagsasalita ko sa kanya subalit nanggagalait na ako sa galit sa sinabi niya. Bakit ako makiki siksik kung maluwag pa dito sa Manila. Kung makapagsalita siya, akala mo ay siya ang nagma may ari ng lugar na ito. Pagkatuntong ng 5 pm ng hapon, nakarating na rin ako sa wakas dito sa mismong tapat ng bahay nila tita. Napangiti pa ako kasi sakto pang lumabas siya sa bahay niya.