Taruray: The Queen Of Black SERPENTS

Chapter 1 -Ang trahedya-

❀⊱Tatjana's POV⊰❀

Puro na lang sila Aja ng Aja. Bakit, matalino din naman ako ah? Bakit lagi na lang si Aja ang pinupuri nila, bakit ako palagi na lang nasa isang tabi at nanunuod sa papuri nila sa kakambal ko? It's like I'm invisible, parang shadow lang ako sa kanyang shining star. Katulad ngayon... nandito kami sa private island na ito, a gift from our late lolo to our mom para lang mag-celebrate dahil sa latest achievements na naman na nakuha niya sa school. Straight A's, top of the class, and everyone's clapping for her. Ako? Just the other twin, the one who tries but never quite shines as bright.

Makulimlim ang kalangitan, at ang hangin ay medyo malakas na, whispering warnings na may paparating na malakas na ulan. I was walking along the beach, feeling the sand between my toes, trying to escape the noise of the party inside the villa. Malakas na humahampas ang alon sa buhangin at tumatama ang malamig na tubig sa paa ko. Napatingin ako sa isang bangka na nakatali sa dock, maliit lang ito, the kind our caretaker uses for fishing. Napangiti ako, naaalala ko na lagi kong sinasabi kay Aja na gusto kong mamangka kaming dalawa para naman ma-experience ko ang nararanasan niya.

"Jana, nandiyan ka pala. Ano ba ang ginagawa mo diyan? Ang daming pagkain sa loob, may paborito nating steak, fresh fruits, and that chocolate cake you love. Halika at kumain na tayo." Sabi ng kakambal kong si Aja, her voice cheerful as always. She was wearing that pretty white dress mom bought for her, looking like a princess. Ako? Just in my simple sundress, feeling underdressed and overlooked. Hindi ko siya pinansin at nagpatuloy lang ako sa paglalakad sa tabing dagat, letting the cool water lap at my feet.

"Jana, ano ka ba? Malakas ang hangin, tara na at parang uulan pa. Gutom na ako, kumain na tayo." Tawag niyang muli sa akin, sinusundan na niya ako kaya medyo mas binilisan ko pa ang paglalakad ko.

"Jana!" Tawag niya, marahil ay napansin niya ang mas mabilis kong paglalakad.

Napahinto tuloy ako at nilingon ko siya. Her hair was blowing in the wind, and she looked so carefree, so confident. Pagkatapos ay tumingin ako ulit sa bangka na inaalon-alon sa dagat. It was swaying more now, like it was eager to break free. Pati siya ay napatingin sa bangka, and then she smiled, that bright, adventurous smile that always gets her into trouble but somehow wins everyone's heart. Bigla siyang tumakbo sa dock, her laughter echoing habang tinatawag niyang muli ang pangalan ko. Pero syempre nakaramdam ako ng pag-aalala.

"Aja, ano ang gagawin mo? Sabi mo malakas ang hangin, bakit mo tinatanggal ang tali ng bangka?" Tanong ko, may halong pag-pag-aalala na ako at napatingin pa ako sa villa. Kapag nakita kami ng mga magulang namin ay siguradong pagagalitan na naman kami dahil sa kanya. Niyakap ko ang sarili ko dahil medyo malamig na ang hangin at ang lamig ay nanunuot sa kalamnan ko. The sky was darkening, clouds gathering like uninvited guests.

"Hindi ba matagal mo ng gusto na sumakay tayong dalawa ng bangka? Ito na ang pagkakataon natin, babalik din naman agad tayo. Gusto lang kitang pasayahin, Jana. Come on, it'll be fun!" Sabi niya, her eyes sparkling with excitement. Umiling naman agad ako, my heart pounding. I started walking towards the dock to stop her, pero sumakay na siya sa bangka. Nakikita ko kung paano ito tangay-tangayin ng hangin, pero hawak pa niya ang lubid at hindi pa niya ito binibitawan. The boat was small, just big enough for two kids like us, pero it felt so fragile against the growing waves.

"Sumakay ka na dito. Kung mahal mo ako, sasakay ka para makapaglibot tayo." Pangungulit niya, extending her hand. Nag-aatubili ako, baka mapagalitan kami ng mga magulang namin. We're only twelve years old, for goodness' sake! Ano naman ang alam namin sa pag-gamit ng sagwan ng bangka sa edad naming ito? Pareho kaming malaking bulas, but the difference is, she's the favorite. Our parents adore her, her grades, her charm, her everything. Samantalang ako? I'm just the quiet one, the one who gets the leftovers of their attention.

"Ayoko, baka mapagalitan tayo at ako sigurado ang sisisihin nila kapag may nangyari sa'yo." Sagot ko sa kanya at umiling pa ako, my voice trembling a bit. Tumawa naman siya, that light, melodic laugh that always melts away my resistance.

"Ano ka ba, kaylanman ay hindi ka nila sisisihin, at isa pa... wala namang mangyayari sa atin kaya huwag kang matakot. Tara na, saglit lang tayo at babalik din agad tayo dito. Marunong naman akong magsagwan. Nagamit ko na ang bangkang ito ng sumama ako kay Manong nuong nag-fishing siya. Remember that time? It was awesome!" Wika niya, her confidence infectious kaya tila ba nagningning ang mga mata ko sa tinuran niyang 'yon. Naaalala ko 'yon, pero that time ay may suot siyang life vest, samantalang ngayon ay casual clothes lang namin ang suot, walang protection.

I hesitated, looking back at the villa where lights were glowing warmly, the sound of music and laughter faint in the distance. Pero she kept talking kaya hindi tuloy ako makapag-isip ng maayos. Tatlong araw kami dito sa island, birthday din kasi bukas ng aming ama kaya may panibagong selebrasyon na magaganap dito bukas.

"Kung talagang mahal mo ako... sasamahan mo akong mamangka duon sa kabilang isla. Sabi nila ay maganda duon, maraming magagandang corals na pwede nating makuha at ilalagay sa malaki nating aquarium. Tara na, huwag kang mag-alala dahil bago pa nila mapansin na wala tayo ay nakabalik na tayo. Mahal mo ako, hindi ba? Kung mahal mo ako, tanggapin mo ang kamay ko."

Her words tugged at my heart. Of course I love her, she's my twin, my other half, even if I feel like the lesser one. Kahit na nag-aatubili ako, tinanggap ko pa rin ang nakalahad niyang kamay at sumampa na ako sa bangka. Medyo umalog pa ito ng makasakay ako, making my stomach flip, kaya napahawak akong bigla sa gilid. The wood felt rough under my fingers, and the boat rocked like a cradle in a storm.

"Here. Gayahin mo kung paano ako magsagwan, okay?" Sabi niya, handing me one oar. Tumango lang ako, trying to mimic her movements, pero my arms felt weak already marahil ay dahil sa natatakot ako. At hindi naman nagtagal ay nasa malalim na kaming parte ng dagat. The water turned from turquoise to deep blue, almost black, as we moved farther from shore. Kinakabahan ako dahil hindi naman kami napapalayo ng dahil sa pagsagwan namin, dahil ang totoo ay napapalayo kami dahil papalakas na ng papalakas ang hangin, pushing us like an invisible hand. Itinutulak na ang bangka sa malayong parte ng dagat, away from the safety of our island.

Mas malakas na ang ihip ng hangin kaya napapatili na ako dahil sa takot ko, whipping my hair across my face, at pagkatapos ay nagsimula ng pumatak ang malakas na ulan, cold and stinging. Halos hindi na nga namin makita ang island na pag-aari ng aming mga magulang.

"Aja, hindi ko na tanaw ang isla. Nasaan na tayo? Ang layo na natin." Sigaw ko habang nagpapanic na ako. Takot na takot na ako, and I could see it in her eyes too, the fear mirroring mine. Sino ba ang hindi? We were just kids, playing at adventure, and now reality was crashing down like the waves around us.

Tuluyan na akong umiyak ng malakas dahil alam ko na mapapahamak na kami ng kakambal ko. Naghi-hysterical ako, my sobs choking me. Maging si Aja ay umiiyak na rin, her usual bravery crumbling. Lalo pa at bumuhos na nang tuluyan ang malakas na ulan. Halos hindi na namin makita ang paligid dahil sa lakas ng ulan at hangin, everything was a blur of gray and fury. Sinasabayan pa ito ng malakas na pagkulog at pagkidlat, lighting up the sky in terrifying flashes kaya mas lalo kaming sumisigaw at humihingi ng tulong.

"Help! Tulong! Anyone!" Sigaw namin ng kakambal ko, but the storm swallowed our voices.

hanggang sa biglang tumaob ang bangka na sinasakyan namin dahil sa sobrang lakas ng alon at ng hangin, flipping over with a violent splash. Kumawag ako ng kumawag, pilit kong nilalapitan si Aga habang kumakawag ako sa gitna ng karagatan. The sea was cold, so cold it stole my breath, and the waves pulled me under like hungry monsters.

"Aja, tuloooong! Hindi ako makalangoy, tulongan mo ako!" Sigaw ko at wala akong pakialam kung nalulunok ko na ang maalat na tubig ng dagat habang lulubog at lilitaw ako sa tubig. Naghahalo na ang masaganang luha ko at ang tubig ng dagat, at halos hindi ko na makita pa si Aja kahit na saan ako lumingon.

"Aja!" Muli kong sigaw sa pangalan niya. Takot na takot ako at pakiramdam ko ay ito na ang katapusan ko.

"Jana! Jana, nasaan ka?" Tawag niya sa akin kaya tila ba nabuhayan ako ng loob, pero ang boses niya ay pahina ng pahina, tila ba palayo ng palayo. Naririnig ko pero parang ang layo na niya sa kinaroroonan ko. Bumubuhos ang ulan, masyadong malakas ang alon, slamming into me like walls of water, at hindi ko na alam kung makakaligtas pa ako. I kept fighting, kicking my legs, but exhaustion was creeping in.

"Aja, nandito ako!" Sigaw kong muli bilang tugon sa pagtawag niya sa akin, pero ang boses niya ay palayo ng palayo, carried away by the wind. Baka kung ano na ang nangyayari sa kakambal ko, maybe she was drifting farther, or worse. Ipinikit ko ang mga mata ko at kahit na kumakawag ako ay nagawa kong magdasal para sa kaligtasan namin... para sa kaligtasan ng kakambal ko.

"Panginoon ko, iligtas mo po kami at huwag ninyong hayaan na may mangyaring masama sa kakambal ko. Iligtas po ninyo siya, parang awa na po ninyo." I prayed silently kahit na ang iniisip ko na lang ngayon ay ang kaligtasan ni Aja.

At muli akong lumubog sa tubig, the darkness below pulling me down. Kumawag akong muli upang umangat ang mukha ko sa ibabaw ng dagat, pero dahil sa lakas ng alon ay muli lang akong inilulubog sa ilalim. Sa tingin ko ay palayo na ako ng palayo, tuluyan na kaming nagkahiwalay ng kakambal ko. The current was merciless, tearing us apart like it was fate's cruel joke.

Marami na rin akong naiinom na tubig, choking on the salty brine, my throat burning.

Pero isang malaking sanga ng kahoy ang tumama sa ulo ko na lumulutang at inihampas ng alon sa akin. Kahit na basang-basa ako, naramdaman ko pa rin ang mainit-init na likido na tumagas sa sintido ko, halos mahilo ako at mawalan ng malay, pero tinatagan ko ang sarili ko kahit umaagos na yata ang dugo mula sa ulo ko.

Sinunggaban ko agad ang malaking sanga at yumakap ako dito, clinging for my dear life. At dahil may kalakihan ito ay isinampa ko ang katawan ko, my body half-submerged but my head above water. Nanghihina na ako, my muscles screaming in protest at hindi ko na alam kung saan ako dadalhin ng malakas na hangin at ng malakas na alon. Mas lalo pang lumalakas ang ulan na tila ba galit na galit ang kalikasan habang sinasabayan ng malakas na pagkulog at pagkidlat.

I thought of our parents, would they notice we're gone? Ipinikit ko ang mga mata ko. Hindi ko na kaya, pakiramdam ko ay papanawan na ako ng ulirat dahil sa pagkakatama ng malaking sanga sa ulo ko, pero pilit akong lumalaban. Isinisigaw ko pa rin ang pangalan ng kakambal ko, hindi ako tumitigil hangga't hindi siya sumasagot.

"Aja! Aja, nasaan ka?" Muli kong sigaw. Pero malakas na kulog at kidlat na lamang ang naririnig ko, drowning out everything else. Wala na ang boses ng kapatid ko, at hindi ko alam kung may nangyari na bang masama sa kanya.

Mas lalo tuloy akong umiyak ng umiyak habang iniisip ko ang kapatid ko na baka napahamak na siya. My body shivering from the cold that seeped into my bones. Sa murang edad namin ay nakakaranas kami ngayon ng ganitong uri ng takot, a terror no child should know. Sobrang lamig, nanunuot sa kalamnan ko, making my teeth chatter uncontrollably. Lumalabo na ang paningin ko, the world spinning in a haze of rain and waves. Hanggang sa hindi ko na kaya pa, my strength ebbing away like the tide. Unti-unti nang nagdidilim ang paningin ko, pero pilit kong nilalakasan ang loob ko. I whispered one last prayer, hoping for a miracle pero tuluyan na akong nilamon ng kadiliman at nawalan na ako ng malay tao.