Pagkapasok sa kotse ay mabilis niyang pinaandar iyon pagkatapos ay itinabi sandali nang medyo nakalayo na siya sa lugar. Nanlalabo na kasi ang mata niya dahil sa mga luha.
Hindi pala niya kaya ang sakit. Ang hirap pala ngumiti sa harap ng taong mahal mo at pilit na pinapatatag ang sarili habang durog na durog naman ang puso mo.
Nanatili siya doon ng ilang minuto saka pinahid ang pisngi at muling pinaandar ang sasakyan. She has to move on. Pasasaan ba at mawawala rin ang sakit, sigurado siya roon. She knew it takes time pero kakayanin niya.
Pero alam niya na hindi niya magagawa iyon kung araw-araw niya itong makikita. Kaya itutuloy na lang niya ang balak noon na mag-resign tutal ay natapos na naman niya ang tatlong buwan na hiningi ng Daddy nito.
Bahala na kung saan siya magta-trabah
