USOK "Nakaw na pagibig"

GANAP SA BALKONAHE

“Mukhang hindi na malinaw ang paningin ko… kailangan ko na talagang magpa-check up sa mata, hayst,” bulong ni Gardo, pilit inaaliw ang sarili habang pinipigilan ang namuong kaba sa dibdib.

“Na-tense ka na naman. Mag-isip ka, tanga,” bulyaw pa niya sa sariling kamalayan, para pakalmahin ang inis na kanina pa kumakain sa loob niya. Kailangan niyang maging maayos. Kailangan niyang kontrolin ang sarili mula sa mga nakikita niya.

Gosh...gaano ba siya katanga para dito?

Nakatutok ang mga mata niya sa screen, kung saan kitang-kita ang bawat galaw ng dalawang tao sa balkonahe. Hindi niya alam kung dahil ba sa lamig ng hangin o sa bigat ng pinapanood niya, pero para siyang sinusakal. Habang nakatitig ang mga mata doon, ay dahan-dahang napadiin ang mga daliri niya sa keyboard.

May kailangan siyang dapat gawin.

At baka, baka ngayon na ang simula ng unang hakbang ng plano niya.

---------------------------------

SA BALKONAHE;

Ang malamig na hangin ay para bang nakikipagbanggaan sa init na unti-unting nabubuo sa pagitan ni Andrea at ng lalaking assassin. Parang anumang sandali, may sasabog na hindi dapat.

"So, you mean natutulog ka na may nakatingin sa’yo? Paano kung nagbibihis ka?” tanong ng assassin sa mababang bosed, parang nang-uuyam pero may ibang ibig sabihin.

“Alam ko naman iyon,” sagot ni Andrea at bahagyang nag-angat ng balikat. “Hinahayaan ko silang makita. Trabaho nila iyon.”

“Paano si Don Rafael? Alam ba niya?”

“Hindi ko alam,” sagot niya, pilit sinakyan ang pagiging mahinahon ng sandali. Ang gusto lang niya ngayon ay panatiling kalmado at ligtas sa assassin na ito. Kahit wala siyang intensyon na masama sa kanya, ay minabuti niyang huwag pagkatiwalaan ang mamamatay na tao katulad niya. “Basta alam kong ligtas ako dito.”

“Gabi-gabi ka ba niyang kinaka...”

Hindi niya tinuloy. Pero ramdam ni Andrea ang ibig nitong tukuyin.

Humugot si Andrea ng lakas ng loob para sagutin, ito. Gusto man niyang makawala ay naisip niya na kailangan na lamang niya sugurong aliwin ang taong ito o idaan siya sa kwentohan, hanggang dumating ang umaga. “Madalas. Pero minsan, inaabot din ng isang buwan. Lagi daw siyang abala. Laging may byahe dahil sa business niya."

“Tapos pag-uwi niya, lagi ba kayong…?” tanong ulit ng assassin, ngayon ay mas malagkit na ang tingin nito sa kanya.

“Syempre. Mahal ko siya.” agarang sagot ni Andrea.

Nagtaas ng kilay ang assassin. “Talaga ba?”

Namula ang pisngi ni Andrea. “Pero… hindi kami magkatabi natutulog, depende na lang kung gusto niya na may katabi" bulong niya.

Sa isang iglap, nag-iba ang tingin ng assassin, hindi lang malagkit, kundi parang may nabasa siyang mas malalim sa sinabi ni Andrea.

"Eh paano ka nakakatulog kung ayaw ka niya katabi?"

“May sarili akong kwarto,” kwento ni Andrea. Tumibok nang mas mabilis ang puso niya. Hindi niya maintindihan kung bakit parang lumalalim ang hangin sa paligid nila, katulad ng mga tanungan niya.

“So pumupunta ka lang sa kwarto niya, kapag gusto niya?" Hindi ito isang tanong sa kanya kundi isang pagpapahayag.

Parang sigurado siya, na inaalam ang sistema ni Don Rafael, na kasama siya.

Tumango si Andrea nang may kabagalan, halatang nahihiya sa sarili para sa isang katotohanan. Ganyan nga siya kay Don Rafael, siya ang pumupunta para makipagtalik. Siya ang sumusunod sa gusto nito. Pagkatapos ay bumabalik siya sa kanyang kwarto matapos makuha ang gusto na parang wala lang.

Napapaisip ng malalim ang assassin. Habang nagaantay ng sasabihin ni Andrea.

“So…. ang kwarto mo,” sabi ng assassin, para bang may sinusubukan siyang tuklasin.

Napatingin si Andrea sa gilid at hindi sa kanya. "Maayos naman ako sa aking kwarto, kahit hindi kalakihan ito"

“Minsan,” mahinang sinabi niya, “iniisip ko rin kung anong nagpapaligaya sa akin. Pero…” Natawa siya ng sapilitan, parang defense mechanism. “Bakit mo ba tinatanong sa akin ‘yan.”

“Bata ka pa kasi...” sagot ng assassin sa mababa'ng tono. “At masyado kang mapusok para tawaging ‘pagmamahal’ ang pagkakulong niya sayo dito"

"Paano mo nasasabing nakakulong ako dito?" tugon ni Andrea.

"Dahil halata sa iyong mga mata... na hindi ka masaya..."

Biglang natahimik si Andrea. Totoo naman talagang nakakulong siya sa lugar na ito, pero dahil wala siyang naaalala pa sa nakaraan. Hinayaan niya lamang ang sarili na magpaka-alila at sundin lang ang gusto ni Don Rafael.

"Hindi ka niya pag aari Andrea. Tao ka at hindi isang hayop na kinukulong sa hawla." dagdag pa ng assassin.

“Grabe ‘yung lalim nun,” sagot ni Andrea, pilit na nagbibiro pero halata ang pagka-alarma sa loob.

“Habang may buhay,” sagot ng assassin, “may paraan. At may pag-asa.”

Hindi maintindihan ni Andrea kung bakit tila may concern ang assassin sa kanya, pero may tama ito. Minsan na siyang napanghinaan ng loob. Minsan na niyang naramdaman na parang katawan lang niya ang habol ni Don Rafael. Pero hindi siya magising, parang may tanikala na nakakabit sa puso niya, o di kaya parang isang gamot na nilalason ang isip niya.

Napayuko si Andrea. Nakakahiya man, pero totoo.

Nang sandaling ito, tila biglang nagbago ang ihip ng hangin. Hindi niya inaasahan. Hindi niya napansin.

Sa isang saglit lang ay.... naglahad ang assassin ng isang kamay..

Ngayon ay parang naging malapit na sila sa isa't isa. Mas malapit kaysa kailanman, sa kahit anumang panganib ay sila pa ring dalawa ang lalaban, hanggang sa huli o "Till death do us part" na ba?

Hawak ng assassin ang kamay ni Andrea, at dahan-dahan itong inilapit sa kanya na walang tahasan o hindi sa malaswang pamamaraan.

At sapat na iyon para maramdaman ni Andrea ang bigat ng panganib. Napasinghap siya, at napakurap, bago napaatras.

Pero hindi siya nakawala.

Mainit ang hininga ng assassin sa mismong gilid ng tenga niya.

“At ngayon,” bulong nito, “sabihin mo sa akin… sigurado ka bang ‘pagmamahal’ ang nararamdaman mo para kay Don Rafael?”

Parang tumigil ang mundo. Ang t***k ng puso ni Andrea ay parang kumakatok sa kanyang tunay nararamdaman. Hindi niya maintindihan kung bakit, pero ang katawan niya ay nag-init. Hindi sa lantad na paraan, kundi sa nakakabahalang paraan. Sa paraang hindi niya alam kung dapat niyang ikatakot…o ikalito.

“Stop,” mahina niyang sabi, pilit pinapakalma ang sarili. “Tama na.”

Ngunit hindi siya binitawan ng assassin. Hindi sa marahas na paraan, kundi sa paraan na nagpapakitang kaya nitong kontrolin ang sitwasyon kung gugustuhin.

Lumingon si Andrea sa sliding window, pilit hinahanap ang balanse, ang distansya, kahit konting pagtakas lang mula sa katotohanan.

Lumapit ngayon ang assassin sa kanya. Mas mariin ang presensya nito, at may malinaw na mga banta, at tukso.

“Kung gusto mo akong tumigil,” bulong nito, na halos dumampi sa leeg ang boses niya, "sabihin mo sa akin kung sino ang pinipili mo..

Binuksan ng assassin ang zipper ng kanyang pantalon. Pagkatapos ay kinuha niya ang palad ni Andrea at ipinasok ito sa loob upang mahawakan nito ang kanyang naninigas na ari.

"Ahh"

Napa-moan ang lalaki ng dumampi ang palad ni Andrea sa loob.

Ang nahawakan ni Andrea ay isang napakainit na "Cobra" na handa siyang tuklawin, ito ay mataba at mahaba. Naninigas ito, at sa kanyang palad at nagba-vibrate ang kumu-kuryenting tawag ng laman.

"Hakbang ka ng isa," utos ng assassin, at sumunod si Andrea na inihakbang ang kanyang kanang paa. Wala na siyang oras na makaramdam ng awkward sa pagsusuot ng tank top at isang pares ng four-inch heels, dahil pinatayo lang siya nito kaya kinailangan niyang i-lock ang kanyang mga binti sa kanyang balakang para iangkla ang sarili, at binuhat siya nito.

Ang kanyang matigas na ari ay mabilis nakapasok sa kanyang "mabasang kweba". Sa bawat pagkayod nito ay naitutulak siya, dahil sa pwersang yumuyugyog sa kanyang malambot na katawan.

"Lumakad ka.." utos ng assassin.

Lumakad naman si Andrea na nakadikit ang katawan sa kanya. Hindi niya mabalanse ng maayos ang kanyang paglakad, dahil patuloy siyang binabayo nito mula sa likod. Para siyang lasing na nahihilo at pasuray-suray sa direksyon.

Ang upuan na andoon sa balkonahe ay nasapid kaya natumba rin ito. Nagpaikot ikot lang ang hakbang nila sa balkonahe na iyon, pati flower vase ay natumba na rin na nakalagay sa gitna mesa.

Iniutos ng assassin na magpalit sila ng posisyon at umupo si Andrea sa ibabaw ng mesa. Doon na hinigpitan ni Andrea ang pagkakahawak sa kanyang mga hita, habang ikiniskis ng assassin ang kahabaan at katigasan ng kanyang ari...

Nagkalat ang mga patak ng juices na tila pinipiga ng assassin si Andrea, hanggang sa maabot nito ang sukdulan ng kanyang limitasyon. Isang mainit na sensasyon ang natipon sa punto ng kanyang pakikipag-ugnayan sa katawan ng lalaking ito.

Pagkatapos ay ikinagulat niya na nag-climax na siya, mabilis at sa mahinahong sandali na hindi niya namamalayan. Hindi niya inaasahan na matu-turn on siya ng ganito

"Hell, no!" sambit ni Andrea sa sarili.

Hindi sa sitwasyong ito ang inaasahan niya, at kahit na patuloy siyang nagpupumilit na kontrolin ito, ay patuloy pa rin siyang natumba. Natalo siya ng kanyang taksil na katawan ngunit hindi ang isip at puso niya.. Ano ba ang mayroon sa lalaking ito?

Itinulak ng assassin si Andrea ng may pag iingat sa kanyang katawan habang naka alalay ang mga braso niya. Dumikit ang katawan nito sa malapad na sliding window. Muli, itinaas niya ng bahagya ang kanang paa. Habang nakagapos ang kanyang mga palad sa ilalim ng mga malalaking kamay ng assassin.

"Pakiusap huwag po..." sambit ni Andrea na parang umuungol, sakal na tono, pero hindi siya binitawan ng assassin.

Habang naka standing position si Andrea ay sapat ang paninigas, para isalpak ang isang "cobra" at ito ay agad dumulas sa kanyang mainit... masikip.. at mabasang kweba.

"Ughh" isa... dalawa... tatlong beses na marahang pagkayod ay napaunggol niya agad ang dalaga.

"Relax ka lang... Hindi kita sasaktan" bulong ng assassin sa kanyang taenga sabay halik.

Ang mainit na tingles na pumutok sa bawat ugat. Ang sensasyon ng kuryenteng gumapang hanggang sa ulo ni Andrea, pagkatapos ay napaungol uli siya.. at nasundan pa...

"Ahh.Ahh!"

Ang saklaw ng paggalaw niya ay limitado dahil sa higpit na pagkakahawak ng assassin sa kanya. Sa anggulong ito ay dalawa o tatlong pulgada lamang ng ari nito ang nakakapasok sa loob niya, depende na lang kapag ginusto pa ng assassin na idiin pa lalo. Naglabas at pasok ang ari nito sa loob niya, pero ang nararamdaman palang ni Andrea sa ngayon ay kulang... hindi buo.. Hindi pa sapat.. gusto niya na naabot ang dulo, na may mabilis na pagkayod, gentle pero wild!

------------------------------

BALIK SA SCREEN MONITOR NG CCTV CAM

Napakuyom si Gardo, para siyang nasusuffocate. Hindi dahil sa inggit, hindi dahil sa galit. Kung hindi, dahil alam niyang kailangan na niyang kumilos.