ONE NIGHT STAND WITH BILLIONAIRIO

CHAPTER 16

"SHAINE POV"

Pag ka pasok kuna kuwarto naupo ako mua at mag iisip kung ano tama ko gawin. maya-maya' pa Narinig kuna din tumonog dollbell tuma ako agad at pinag buksan ko. pareno kami nagulat ni Nick!

"You're pregnant?" Gulat na tanong ni Nick nang pagbuksan ko siya ng pinto. I called him.

Gusto ko kasi ng kausap, kasama o taong mapaghihingahan kong sama ng loob. Hanggang ngayon kasi'y naiinis pa rin ako kay Lane. Simula kahapon hanggang ngayo'y hindi pa rin ako nito dinadalaw. Mukhang sila na nga ulit ni Lyka.

Niluwangan ko ang bukas ng pinto para makapasok si Nick. Panay ang tingin niya sa aking tiyan. Mukhang hindi makapaniwalang buntis nga ako. "Shaine, are you pregnant?" Ulit niya sa kaniyang tanong. Napapairap na tumango ako bilang sagot. "Si Jerald?" Bakas ang inis sa mukha ni Nick nang mabanggit niya ang pangalan ng dati kong nobyo. "No." Mahinang sagot ko. "Sino?" Nagtatakang tanong niya sa akin. Tiningnan ko siya nang mataman. Sana hindi

magbago ang tingin niya sa akin kapag sinagot ko siya. Huminga ako nang malalim bago umupo sa sofa. Sumunod naman kaagad si Nick.

"Si Lane." Halos walang boses na sagot ko. Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng aking mga luha nang muli kong maalala ang tagpong nasaksihan ko kahapon.

"Mahal mo siya." Hindi iyon patanong, bagkus ay parang sigurado pa nga siya sa sinabi niya.

"But he doesn't love me." Umiiyak na sabi ko kay

Nick. I'm so sorry Nick. lkaw pa ang naisipan kong pagsabihan ng problema ko patung ko lsa pag-ibig ko kay Lane.

Nagagalit ba siya, dahil sinasabi ko sa kaniya ang mga iyon?

"He protected me, from Jerald. Pakiramdam ko hanggang doon lang yung kaya niyang ibigay." Muli akong napahagulgol.

"Then leave him." Napatingin ako bigla kay Nick nang marinig ko ang kaniyang sinabi. Bakas sa mukha niyang seryoso siya sa sinabi sa akin.

I can't leave him. It takes a lot of courage for me to do that. "Nick, hindi yun madali. Mahal ko si Lane at ginagawa ko ito para sa anak namin. Ayaw kong lumaki ng walang ama ang anak ko." Umiiyak na sabi ko sa kaniya. Ayaw kong ipagkait sa magiging anak ko ang pagkakaroon ng ama. Handa si Lane na pakasalan ako para sa anak namin. Kaya kahit anong mangyari, tatanggapin ko iyon. Kahit gaano kasakit sa akin, para sa anak ko'y gagawin ko iyon.

I saw his jaw clenched.

"I'll marry you then. I can be a father to your child. I can give you love na hindi niya kayang ibigay sa iyo. Shaine, I love you." Napaiwas ang tingin ko dahil sa sinabi ni Nick.

Kung pwede nga lang sanang si Nick na lang. Pero hindi eh, mas pipiliin pa yata ng tanga kong puso na patuloy na mahalin si Lane.

"Nick, I don't want to hurt you." "Maghihintay ako, Shaine. Kapag sumuko kana sa kaniya, nandito lang ako. Kapag hindi mona kaya

nandito lang ako." Sabi pa ni Nick.

Kung hindi lang ako tanga kay lane baka gumugulong na ako sa sobrang kilig dahil sa mga sinabi ni Nick. Bakit ba kasi hindi na lang si Nick?

"I'm really sorry NICK..." mahina kong sabi bago yumuko. lsang marahas na buntong-hininga ang pinakawalan niya bago walang pasabing umalis ng condo ko.

Aminado akong medyo gumaan ang pakiramdam ko nang makausap kosi Nick. Pero hindi ko inaasahang sasabihin niya ang mga iyon. Ayaw ko siyang saktan. Ayaw ko siyang paasahin. Mas lalong ayaw ko siyang madamay sa problemang kinakaharap ko.

Masarap sana sa pakiramdam na may isang taong handang punan ang kulang sa puso ko. Kaya lang ayaw ko namang magdusa si Nick sa piling ko. Gusto ko siya bilang kaibigan, wala nang hihigit pa doon. Napapabuntong-hiningang tinungo ko ang terrace. Nilibang ko ang sarili ko sa pagbabasa ng romance paper backs na nabili ni Lane noong pumunta kami sa book store. Nalibang naman ako kahit papaano. Nakalimutan ko rin pansamantala ang mga problema ko. Nahumaling ako sa librong binabasa ko. Para bang

gusto ko na lang hilingin na sana katulad na lang sa libro ang buhay-pagibig ko. Nakakailang libro na ako nang bumukas ang pinto ng aking condo. Hindi na ako nag-abalang tingnan pa kung sino ang pumasok.

"Hey, nagdinner ka na ba?" Tanong sa akin ni Lane. Tumayo siya sa harap ko. Pagkatapos ay ibinaba niya ang dala sa maliit na lamesang nasa harap. kainin mo Nalang busok pa ako, Pasimple ko siyang sinuyod nang tingin. Bakas sa

mukha niya ang saya. Para bang may nang ngayong dahil Sa

maganda sa araw niya ngayon."Hindi pa." Sagot ko at muling ibinalik ang mga mata sa aking binabasa. "Hindi pa rin ako kumakain. kung gusto mo Samabay na tayo." Nakangiting sabi ni Lane bago kinuha ang librong binabasa ko. Akma akong magrereklamo nang mabilis siyang umalis dala ang mga libro. Pag balik niya 'y may hawak na siyang mga plato.

Bakit pakiramdam ko sobrang saya niya? Dahil ba kay Lyka? Nagkabalikan na ba talaga sila? Hindi niya na ba ako pakakasalan? liwan niya na ba kami ng magiging anak namin?

Sa naisip ay biglang tumulo ang mga luha ko. Kaagad naman iyong napansin ni Lane. Mabilis siyang lumapit sa akin bago pinunasan ang mga luha ko.

"Why are crying? "

Marahan akong umiling. "Nothing..."

"Are you sure? " Nag-aalala niyang tanong.

Muli na lang akong tumango bago tipid na ngumiti. Ayaw kong magtanong pa siya ng kung anu-ano. Baka hindi na kami makakain.

Nilagyan ni Lane ng pagkain ang plato ko. Maya-maya'y tahimik na kaming kumakain sa terrace. "How's your day?" mahina kong tanong. Nakakabingi kasi ang katahimikan. Parang ano mang oras ay dudugo na ang mga tainga ko.

"Great..." nakangiting sagot sa akin ni Lane. Napatingin na lang ako sa aking pagkain. "Para kana namang iiyak, may nasabi ba akong mali?"

"Bigla ko lang naalala iyong nabasa ko." Nakangiti kong sabi bago itinuloy ang pagkain.

Mukha ngang nagkikita sila ni Lyka. Sino pa bang

makakapagpasaya kay Lane kundi si Lyka lang.

Napapatangong uminom si Lane ng tubig. Mataman niya akong tinitigan bago ngumiti. "We should go to your doctor tomorrow. Malaki na ang tiyan mo."

Bigla akong napatingin sa aking tiyan. Oo nga pala, hindi pa kami nakakabalik sa doctor ko. Kailangan ko na palang magpa-ultrasound. Marahan akong tumango bago tinapos ang pagkain.

Maayos na natapos ang gabi namin ni Lane. Pero katulad nang dati sa condo niya pa rin siya natulog. May mga gagawin pa raw kasi siyang trabaho. Hindi raw siya pwedeng maistorbo. Pero kung napaka importante naman daw, tawagan ko lang daw siya.

Kinabukasan ay maaga akong nagising. Kaagad akong naligo at nag bihis. lsang kulay asul na bestida ang suot ko. Pagkatapos niyo'y bumaba na ako sa kusina. Kagaya nang dati'y naka pag handa na si Lane ng agahan. Corned beef, fried rice at spam ang inihanda niya. Mayroon ring mainit na kape para sa kaniya at gatas naman para sa akin.

Nang matapos sa pag-aagahan ay kaagad na kaming tumungo sa hospital. Pagkarating doo'y nakangiti kaming sinalubong ng assistant ni Ora. Galvez. lpinapasok nila kami sa loob, kung saan naghihitay ang doctor ko. "Good morning Shaine, kumusta ang pakiramdam mo?" Nakangiting tanong sa akin ni Ora. Galvez habang nilalagyan ng kung ano ang aking tiyan. "Ayos naman po..." "Alright..." sabi nito bago inilagay ang aparato sa aking tiyan. "...don't stress yourself out. Maselan pa rin ang pagbubuntis mo."

Bigla akong napatingin kay Lane na nasa gilid. Umiwas lang siya nang tingin bago bumuntong-hininga. Napapangiting tiningnan ko na lang ang ginagawa ni Dra. sa aking tiyan.

"Ohh, are you ready?" Nakangiting tanong ni Dra. sa akin. Napansin ko ang paglapit ni Lane sa aking

tabi. Bahagya akong napapitlag nang hawakan niya ang aking kamay.

Maya-maya'y iniharap na sa amin ni Dra. ang monitor. lpinaliwanag niya sa amin ang image na naroon. And I was so happy when she told us that our 2 baby is a boy. and 1 baby girl Of course mas masaya si Lane.

Mahigpit niya akong niyakap. Hindi ko napaghandaan ang sunod niyang ginawa. Mariin niya akong hina likan sa mga labi. Pagkatapos ay muling niyakap.

Napatulala na lang ako sa kawalan. Wala sa sariling napaganti ako ng yakap kay Lane. Kasunod ay ang pagtulo ng luha ko sa labis na tuwa. Salamat poh doc.

Sana ganito nalang siya lagi. ang galing niya mag pagap sa harap ng tao, baka naniniwala na ako sa ginawa gawa niya ngayon sakin hinalikan niya ako sa may tao,

Pagkatpos namin check up umuwe na kami agad at andito ng kami ngayon sa condo ko pinapalipat ako ni Lane sa condo niya. Ano kaya nakain niya at bigla niya naisipan ng palipatin ako sa condo niya? dabat nga noong pang niya ginawa.diba? simbre kaylangan may pakipot din ako noh kunuwari ayaw ko. Oh diba galin ko? "Tapos ka na bang mag-ayos ng mga gamit mo?" Tanong sa akin ni Lane. Ngayon na kasi ako lilipat sa condo niya. Pwede naman sanang 'wag na lang, kaya lang mapilit siya. Mahinang tango lamang ang isinagot ko sa kaniya at nagpatiuna na ako sa paglabas ng condo ko.

"I already cooked your dinner. 'Wag mona akong hintayin baka malate ako nang uwi" "Napatingin ako bigla kay Lane. nagulat Naman ako sa sinabi niya kalilipat kulang sa condo niya aalis agad siya, "Work?" Tanong ko habang nakatingin sa kaniyang mga mata. "Yes." Sagot niya sabay iwas ng tingin. Si Lyka na naman ba?

"Okay." Sagot ko at pilit ang tawang pinakawalan. lpipilit ko pa ba? Susubukan ko pa ba o kailangan ko na talagang sumuko?

Wala bang ibig sabihin ang paghalik niya sa akin kahapon? Masaya lang ba talaga siya kaya niya ako nahalikan? Siguro nga, dapat ko nang pakawalan si Lane. "Tama! Dahil hindi ako ito. Ang Shaine na totoong ako ay hindi nagpapakatanga at hindi nag bubulag-bulagan sa pag-ibig. Bakit umabot ako sa puntong ganito?

"Shaine, why are you crying?" Napabalik ang aking diwa nang maramdaman ko ang pag punas ni Lane sa mga luha ko. Hindi ko man lang naramdaman na umiiyak na pala ako. "I'm okay. Natutuwa lang ako at nariyan ka para protektahan ako kay Jerald." Sagot ko habang may pilit na ngiti sa mga labi. Huminga ako nang malalim bago umiwas ng tingin.

"Okay, basta sabihin mo lang sa akin kapag may problema ka. Nandito lang ko para sayo." Sabi ni Lane sabay halik sa aking noo. Pagkatapos niyo'y mahigpit niya akong niyakap. Bakit kung kailan handa na akong bitiwan siya saka naman niya gagawin ang mga bagay na ito? Bakit kailangang iparamdam pa niya sa aking importante rin ako? Bakit kailangan mahalin ko pa siya? Bakit hindi na lang si Nick? Bakit si Lane pa?

"Aalis ka na ba?'' Tanong ko bago nag lakad papasok sa kuwartong binuksan ni Lane. Pasimple akong huminga nang malalim bago inayos ang aking mga gamit.

"Yes, don't worry, I'll try my best na makauwi kaagad." Nakangiting sabi niya bago ako hinalikan sa noo. Maya-maya lang ay nag paalam na siyang aalis. Marami pa raw siyang gagawin sa opisina.

Napangiti na lamang ako ng mapakla nang makaalis si Lane. Nilibot ko ang aking tingin sa kwartong kinaroroonan ko. Ang kwartong siyang naging saksi ng lahat. Kung saan nag simula ang nararamdaman ko para kay Lane. ang kuwarto Kung saan mabuo ang anak namin ni Lane,

Magsasama kami sa iisang bahay, at sa iisang kuwarto. Pilit kong kinakapa ang kilig dahil sa isiping iyon, pero wala. Ang tanging nararamdaman ko lamang ay sakit. Sakit, dahil kahit mag kasama kami'y hindi naman ako ang mahal niya. Alam kong hindi-hindi ko na mababago ang damdamin ni Lane. Si Lyka pa rin mahal niya at gusto niyang makasama habang-buhay.

Yes, I am his responsibility. But, I know, I will never be his priority in life. Tama na nga siguro ito. Tama na ang pag papasakit ko sa sarili ko.

Kung sakali ngang mahalin niya ako, magiging masaya naman ba kami? Magiging masaya ba ang anak namin kapag nalaman nitong ang pamilyang meron ito'y pinilit lang ng sitwasyon?

"Maybe I'll stay for a while. Kapag kaya ko nang umalis, aalis na tayo baby." Pag kausap ko sa umbok sa aking tiyan.

Siguro, two or three weeks, pwede na siguro iyon. Kaunting panahon lang naman iyon. Susulitin ko lang ang mga oras na kasama ko si Lane. Kapag maayos na ang Iahat saka ako aalis. Kaka usapin ko na lang siya nang masinsinan para kahit papaano'y wala kaming maging sama ng loob sa isa't isa.

Evening came, and I have to eat my dinner alone. Yes, kasi nga diba sabi ni Lane late siyang uuwi. Mabuti iyon, para hindi ako masanay. Ayaw kong mag bago ang isip ko sa huling sandali. Mas magiging madali sa akin ang bumitiw ka pag nasanay akong malayo siya. Mas madali sa aking kalimutan si Lane kung wala akong babalikang masayang alaala sa kaniya.

Nang matapos sa pagkain ay kaagad kong hinugasan ang aking pinagkainan. Saglit akong nag pahinga sa sala bago tumungo sa kuwarto.

Maliliit ang hakbang na tinungo ko ang kama. Marahan akong naupo pagkatapos ay saka ako pumikit nang matutulog na. I'll be fine. Alam kong hindi ako pababayaan ng Dios sa mga magiging desisyon ko sa buhay. Ilang sandali lang ay nag pasya na akong matulog. Hindi ko na hihintayin si Lane. Ayaw kong mag karoon ng dahilan para muting manumbalik ang nararamdaman ko. One o'clock in the morning, I felt someone kisses my forehead. Pero dahil sa antok ay hindi ko na iyon pinansin. Baka nananaginip lang ako.

Bandang alas-tres ng madaling araw nang magising ako para umihi. Ganoon ako, palaging naiihi. Sabi ng iba, normal raw iyon kapag buntis.

Babangon na sana ako nang maramdaman ko ang brasong nakapulupot sa aking baywang. Napansin ko rin na ang inuunanan ko pala ay ang isa pang braso ni Lane.

Marahan akong bumagon at inalis ang pag kakayapos niya sa akin. Pero nabigla ako nang yakapin niya akong muli at napabalik ako sa pag kakahiga sa kama.

"s**t, Lane, naiihi na ako!" Matigas kong sabi at malakas ko siyang tinulak, sabay tayo para pumunta sa banyo.

Mabilis akong umihi. Saglit akong nag hugas ng kamay at nag-ayos ng buhok. Nang makabalik ako ay gising na si Lane at nakaupo nasa kama.

"Ang aga mong nagising ah." Sabi niya.

Marahan akong bumuntong-hininga bago muting nahiga sa kama. "Matutulog din naman ako ulit." Sagot ko at muting pumikit. "Okay, goodnight." Sabi ni Lane. at Bigla akong napamulagat nang maramdaman ang muting pag yakap sa akin ni Lane. Mahigpit niya akong niyakap. Pag katapos ay marahang isiniksik ang

mukha sa aking leeg.

Ano ba iyong ginagawa niya? Mas lalo akong mahihirapan kung palagi siyang ganiyan.

"I thought you're going back to sleep?" Mahinang tikhim ang pinakawalan ko. "Medyo nawala ang antok ko." Para akong kiniliti nang maramdaman ang pag ngisi ni Lane. Maya-maya'y tumaas ang kilay ko nang walang paalam niyang hinalikan ang aking leeg. Mabilis lang iyon pero parang binalot ng init ang buo kong katawan.

"What are you doing?"

"Kissing your neck?" Taas ang kilay na sabi ni Lane bago hinaplos ang aking tiyan. "I can't wait to see our baby."

Pasimple akong napalunok. Mukhang mas mahihirapan akong makaalis. "Y-Yeah..."

"Natatakot ka ba? " Malumanay ang boses N tanong ni Lane. Bahagya siyang lumayo sa akin para mapagmasdan ang mukha ko. Wala akong nagawa kundi ang salubungin ang kaniyang mga tingin. Maya-maya'y ako rin ang naunang umiwas. "Lahat naman siguro natatakot kapag manganganak."

"I'm here..." Mabilis kong sinulyapan si Lane. Seryoso siyang nakatitig sa akin. Hindi ko napag handaan ang bigla niyang pag haplos sa aking pisngi. "Lane..."

"I told you..." mahina niyang sabi bago lumapit sa akin nang bahagya. "...susubukan kong mahalin ka. Kahit paunti-unti'y alam ko sa sarili kong nagiging espesyalka nasa akin.

Hindi ko napigilan ang mapaluha. Hindi ko alam

kung anong sasabihin. Para akong naiipit sa isang sitwasyong parehong ikasasakit ko ang sagot. "May problema ba tayo, Shaine?'• Mas lalo akong napaluha. "Lane..."

"May masakit ba sayo? May nararamdaman ka bang kakaiba? Sabihin mo sa akin." Sabi pa niya bago ako muling niyakap.

"W-Wala...walang problema..."

Pinigilan kong mapahagulgol. Ayaw kong mag tanong pa si Lane. Baka hindi ko makaya. Baka mamaya•y makita ko na naman ang sariling nababaliw sa kaniya. paano ba ako aalis kung pinapakitaan niya ako ng sweet. Lane matulog na tayo ulit Inaantok na ako. pag iiba kuna usapan baka kung saan pa mapunta ang pinag uusapan namin. "Good morning! "Good night! sabi kay Lane, Some to you Shaine,