Obey Me

Chapter 9

"Here's your enrollment form. Answer it," Lazarus announced as he settled the papers on the table in front of me.

We were currently having a breakfast. My eyes went wide as I stared at the papers. "How did you get these instantly? Did you really resolve all of these in just a short period of time?" may paghanga kong saad dito.

Lahat ng mga requirements ko sa pag-aaral ay nakapaloob na sa brown envelope na siyang hawak ko. Hindi ako makapaniwala! Parang kahapon lang ay sinabi niyang pag-iisipan niya raw muna kung papayag siyang pag-aralin ako rito.

"Next week, you can already go to school. Just to remind you, the educational system system here were not the same as the one in Manila," aniya habang hawak ang telepono.

May ka-chat siguro...

I scowled. "At least I can finally leave this boring house..." I mumbled.

Nag-angat ng tingin si Lazarus. "What are you mumbling about?"

Agad akong umiling. "Nothing!" Nagpatuloy na lamang ako sa pag-kain.

Lazarus constantly went in Manila. Bukas ay babalik din naman ito. Hindi ko siya maintindihan. Bakit hindi na lang siya doon tumira? Sayang pamasahe niya kung araw-araw itong aalis at babalik.

He's loaded so probably money is just nothing to him. But still, it is waste of energy! Hindi ba siya napapagod?

Gano'n na ba talaga ito kahibang sa akin at nais niya akong makita araw-araw? Well, hindi ko ito masisisi. Sino ba namang hindi magiging obsessed sa akin, sa ganda kong 'to?

_

"Madumb, narinig ko mag-aaral daw kayo rito sa probinsya!" Si Judeah.

Napalingon ako at tiningnan ang tatlong mga chakang nagbabalik. Kasalukuyan akong nasa ilalim ng puno rito sa may manggahan. There's a swing her and it makes me reduce the tension I'm feeling. I could able to breathe the fresh air that I'm yearning for.

"Chismosa!" singhal ko rito.

"Naku, madame! Mabuti naman at pinayagan kayo ni ser," nakangiting sambit ni Maria.

Umirap ako. "Of course. Wala siyang choice! Kung anong gusto ko, dapat susundin niya!"

"Submissive naman pala si ser sa 'yo, ma'am." Hagikhik ni Judeah.

Submissive? What a joke! He's far from submissive. That guy wants to dominate everything. He is marupok, that's the right word.

"Anyway, have you guys already finished your studies?" I asked them out of curiosity. Mukha rin kaseng kaedad ko lang ang mga ito. Based on their looks and demeanors.

Si Tina ang unang sumagot.

"Hindi pa po ako nakapagtapos, ma'am. Mag-co-college na ho sana ako ngunit nagparaya ako para sa kapatid ko. Napakamahal kasi ng gastusin sa kolehiyo."

Kumunot ang noo ko. "Where is your sibling?"

"Ah..." Ngumiti si Tina sa akin. "Nasa ibang bansa na po at mukhang may pamilya na roon."

"Oh? Nasa ibang bansa naman pala. Bakit hindi ka magpatuloy sa pag-aaral?"

Nagkatinginan ang tatlo. Tina seems hesitate to speak. Nawala rin ang kanyang ngiti. "Nakalimutan ho yata ako ng kapatid ko, ma'am... kaming mga pamilyang naiwan niya rito. Mukhang masaya naman ho siya sa bagong pamilya niya roon. Hindi ko po maituloy ang pag-aaral ko dahil ayaw kong iwanan sina nanay at tatay... pati na rin iyong maliliit kong mga kapatid."

I was speechless.

Muntik nang tumulo ang luha ko sa sinabi niya, buti na lang at agad kong napigilan! I couldn't believe someone like Tina's sibling would left their family in poverty. Meanwhile that person is enjoying the luxury that their parents actually works hard for. Why do people are ungrateful?!

Natigilan ako.

I felt like I was attacked by the last phrase.

"How about you, Maria?" tanong ko sa babae.

"Ma'am, mahirap lang po ang buhay namin dito. Hindi namin afford ang tuition."

"You can pursue scholarship."

Hilaw ang ngiti ni Maria. "Eh, ma'am... hindi rin naman po ako gano'n katalino."

I suddenly realized how unprivileged these persons are. It really seems like they wanna pursue their ambition but the lack of financial status were halting them to attain their goals.

"And you, Judeah?" I glanced at Judeah.

"Tapos na ako sa kolehiyo, madame!"

My face brightened. "Really?"

"Yes, madame... Kaso ho ay walang tumatanggap sa akin. Nag-apply ako sa Cebu kaso imbes na maging cook ay naging taga-hugas lang ako ng plato! Masyadong mahirap, madame... lalo na kapag wala ka pang experience. Isa iyan sa mga hanap nila. Bumalik na lang me rito sa probinsya... Mas marami pa ang sahod namin dito!"

"You mean, working for Lazarus?"

"Tumpak!" Ngumisi ang mga ito. "Alam niyo ho ba kung magkano ang sahod namin sa pag-aalaga sa 'yo, madame?"

My eyebrows furrowed. "How much?"

"50k na 50k, madame! Yayamin talaga ang asawa niyo at kung makasahod, daig pa namin ang nurse rito sa Pinas!" They chuckled lightly.

50k?! Seriously?

Gano'n kalaking pera?! Hindi naman nila ako inaalagaan.

I smiled at them. Good for them though. It seems like Lazarus is a blessing to them. Mabuti at hindi kuripot ang lalaking iyon. Kahit papaano ay matutulungan nila ang mga pamilya nila at gagaan ng kaunti ang kanilang mga buhay rito sa probinsya.

I sighed heavily. Look at these people. They seems to be enjoying their life. Habang ako, kahit nasa akin na ang lahat at kahit halos ipalamon na ako ng mga kayamanan ng mg magulang ko ay nakukuha ko pa ring magmaktol. I was unsatisfied. I was ungrateful.

I couldn't even think about my future.

I don't know what I will become. My future seems unclear to me. Wala akong ideya sa nais kong maging.

I just want to be satisfied. I want to attain the satisfactory that I am craving for. I want to achieve happiness... the contentment.

That's all I'm hoping for.

Hindi ko alam kung anong kulang. Palagi kong nararamdaman na may isang pirasong kulang sa buo kong pagkatao. Ang pirasong iyon ang siyang magiging tulay ko sa kinabukasan. It feels like I'm still haunted by the past. I couldn't able to move forward due to this reason. There's something lacking... something missing.

I do not know what it is. I have no idea...

But maybe I would find that missing piece here. Here in this province, my navigation will begin. I will find something that will complete me.

Something that will change me.