Vengeance

Chapter 5

🔞 Mature Content Warning:

The following chapter includes themes of abuse, trauma, and violence. This is not suitable for readers under 18 or those sensitive to heavy content. Proceed with caution.

Ito na ang huling beses kong masisilayan ang lugar na to. nanumbalik lahat ng alala ko, Masasaya at Malulungkot. akala ko ay ng malaman namin ni GrandPa ang nangyaring trahedya sa mga magulang ko, ang pinaka masakit na pangyayari sa buhay ko hindi pala, nagkamali ako.

Pinaramdam sa akin mismo ng tadhana na wala ng mararating pa ang buhay ko. tapos na lahat. nasira at nawasak na. ang mga pangarap ko, ang buhay ko, ang mga taong totoong nagmamalasakit sa amin. ang negosyong naipundar ni GrandPa simula bata pa ako. wala na lahat.

Inabot ng isa’t kalahating oras ang naging byahe namin ng maramadaman kong huminto ang sinasakyan namin. patago kong minulat ang aking mga mata at napansin na nasa isang madilim at liblib na lugar kami huminto. It gaves me eerie feeling.

Bumaba ang dalawang kong kasama. ang isa nagmamasid sa paligid na iniwang nakabukas ang mga headlight para magsilbing ilaw. ang isa naman umikot papuntang likod ng sasakyan.

I tried to bend my self lower without them even notice, to check what the bastards doing. nanigas ang kalamnan ko sa nakita, kumuha ito ng isang panghukay ng lupa at ilang pirasong Ducktape.

Habang abala ang dalawa sa paghuhukay ng magiging libingan ko. I tried to calm my system down, inilabas ko ang natitira ko pang lakas. Ipinilit kong makakilos at hindi makagawa ng kahit katiting na ingay. kahit sobrang sakit ng katawan, pagapang akong lumipat sa Driver’s seat.

Kagat kagat ko ng madiin ang aking ibabang labi. Hindi ko mapigilang mapangiwi lalo.

Hindi ko na pinalagpas pa ang pagkakataon. Nangmakapwesto na ako ng maayos, huminga ako ng malalim at agad na pinaandar ang sasakyan.

Kitang kita ko ang gulat at takot sa mga mukha ng mga alalay ni Mr. Kang. sinubukan pa sana nila ako sugurin at pagbabarilin, ngunit hindi na nila nagawa pa ng apakan ko ng madiin ang silinyador na syang nakapag-paharurut ng sasakyan papunta sa kanila.

Thanks to my Grandpa, the one and only person teached me how to drive–and being active in car racing.

Isa isa silang nagbalak umalis sa kinatatayuan, sadya yatang mga magagaling lang sa katarantaduhan ang mga ito dahil halos matuod sila sa kinatatayuan sa paparating na sasakyan sa harapan nila.

The other man get under the Car. ang isa, nagawang tumalon paakyat ng bubong. Ramdam na ramdam ko paano umangat ang sasakyan na parang dumadaan sa isang malaking humps. Dinig na dinig ko din kung paano madurong ang mga buto nito sa ilalim.

Nakarinig ako ng ilang putok ng baril. dali akong napayuko, nag-alarm din ang sasakyan na may isang gulong ang nawalan ng hangin. maingat na chineck ko ang rareview Mirror ng nakita kong gumagalaw pa ang isa sa kanila.

I guess napuruhan ito sa binte dahil sa lakas ng pagkakabagsak. susubukan pa sana nito na magpaputok ng baril pero sa kasamaang palad wala ng lumabas na bala galing sa hawak nito.

Napangisi naman ako sa kabobohan nito. Maingat akong umopo ng maayos tsaka kinabig ko pakaliwa ang sasakyan at ipinihit ang minor pa-reverse, sinagad ang pedal ng gas at walang sabing inatrasan ang dalawang lalake.

“WAG–WAG… MAAWA KA, WA--!!!!” sigaw ng mga ito. I clearly saw how frighten they are. I imagening myself when I was on their position. The one who’s asking for help, the one asking them to stop.

Nagmamakaawa, wag lang nila ako saktan at babuyin, people common saying are really true. THE TABLES HAVE BEEN TURNED.

I grab the opportunity, para maiparamdam at malaman nila kung sino ba talaga ang sinira at tinarantado nila.

Aatras pa sana ito palayo pero hindi na nito nagawa pa ng tuluyan ko itong maatrasan. nagawa pa nitong makakapit sa bukas na compartment. malakas kaming tumama sa isang puno at napasalubsub ako sa manibela.

I slowly move up my head, lean carefully in the backrest of the driver seat. I felt dizzy, carefully shook my head to ignore my dizziness.

When I can control it away, I tried to scan the man behind the car by looking it at the rareview mirror.

kitang kita ko gaano kayupi ang compartment kasama ang back seat. Im one hundred percent sure he will not make it alive sa laki ng impact na nangyari.

I found myself Dumbfounded. Felt sting in the corner of my eyes. Unti-unti kong nararamdaman ang panginginig ng mga kamay at pagtaas baba ng balikat.

Sob came out of my mouth. sob slowly turns to Bawl. iniyak ko ng iniyak ang sakit, pagkamuhi, pandidiri, suklam at poot na naipon sa aking damdamin. Puno ng kwestyon ang laman ng aking utak.

Ano bang nagawa ko—Namin ng GrandPa? para maranasan namin ang ganitong klaseng kalapastanganan. Alam kong madaming galit kay GrandPa, gustong gusto syang mawala pero hindi namin iniexpect ang taong gagawa sa amin ng ganito ay ang taong pinagkatiwalaan ng buong buo nito.

Nang mahimasmasan, hindi parin ako kumikilos oh gumagalaw. ang dami kong gustong gawin sa sarili ko ngayon.

Napuno ang isip ko ng mga bagay na pwede kong gawin para mapadali na aking buhay, ngunit meron sa aking kaibuturan na nagsisigaw na wag ko itong gawin.

Nilabanan ko ang antok na nararamdaman ko, but it caught me off guard. bumigat ng bumigat ang talukap ng aking mga mata hangang mabalot na ng kadiliman ang paligid.

Nagising ako sa isang malakas na kulog. Marahan kong dinilat ang aking mga mata, sinubukan kong galawin ang mga paa palabas ng sasakyan. Hilakbot ang gumapang sa aking buong katawan ng maramdaman ang basang basa na lupa.

Kahit ramdam pa ang bigat sa katawan ay pinilit kong makalabas ng tuluyan ng sasakyan. napayakap ako ng dumapo sa aking balat ang napaka lamig na hangin at malakas patak ng ulan.

Luminga-linga ako sa lugar. tinatansya kung may iba bang nakarinig o nakapansin sa nangyari kanina, nagpapasalamat ako at wala. tinignan ko ang isa sa mga bodyguard ni Mr. Kang.

Umalpas muli ang mga luha sa aking mga mata kaya marahas ko itong pinunasan.

“I’ll…see you…all, in…hell.” makahulugan kong sabi at nagpasyang umalis.

Paika-ika akong naglakad palayo sa lugar. magkasabay na tumutulo ang aking luha at ang tubig ulan. tulala, hindi alam kung saan ako patungo.

Iniisip kung paano ako mabubuhay, at paano ako makakalayo sa lugar na ito. hindi ako pwedeng magpaka kampante. paniguradong alam na ni Mr. Kang na ang mga namatay ay mga tauhan nito at hindi ako.

Lakad at takbo ang ginawa ko. kahit madapa ako ng paulit-ulit ay tumatayo ako kaagad, nangingibabaw ang takot at pangamba na andyan pa rin sila para kunin at pahirapan ako muli.

Nang makaramdam ng pagod ay wala akong nagawa kundi magpahinga, sandali akong tumigil at sumandal sa isang malaking puno.

I didn’t know how long i am dumbfounded, while looking to the space on front of me. Wala na lahat-lahat sa akin. ang bahay, ang kompanya, at ang buhay na kasama si GrandPa. Tumingala ako sa langit, dinama ang bawat patak ng ulan na tumtama sa balat ng aking mukha at katawan.

“GrandPa, Pinipilit ko po harapin ang totoong wala ka na. because of that person--akala natin ay totoo sayo nangyari sa atin ito. I’m so sorry, if i am very weak. napakawalang kwenta ko pong apo. hindi ko nagawang ipaglaban kung ano ang pinaghirapan mo simula umpisa. I-I am realy sorry G-GrandPa.” I murmured and sob like a child.

Dumapo ang tingin ko sa aking mga paa paakyat sa aking binti. paulit-ulit nagpa-flashback sa utak ko ang bawat kababuyan pinaranas nila sa akin. ramdam na ramdam ko sa bawat pagtitig ko palang sa mga ito.

kinuskos ko ang aking katawan gamit ang kamay. sa una ay mabagal hangang sa pabilis-ng pabilis. bawat kuskus ay sumasabay din ang aking paghikbi.

“MGA HAYOP KAYO!! SINIRA NYO ANG BUHAY KO!! PINATAY NYO ANG GRANDPA KO!!!” I repeatedly exclaimed.

“Dapat di ka nalang tumakas!! deserve mo iyon! deserve mo!! dapat ikaw ang namatay! ikaw!! IKAW!!!” patuloy kong ngit-ngit sa sarili.

Nang mahimasmasan, Lumakad akong muli. tiniis ang ginaw at panginginig ng katawan. walang oras, di ako lumilinga linga sa paligid. nagmamatyag sa mga tauhan n Mr. Kang.

Binaybay ko ang napaka haba at madilim na high-way. even though i am very scared of what i might encounter on this road, I kept on focused to go in the center of this city to file a report of what happened.

Tunog ng mga huni ng ukaw at mga iba’t ibang tunog ng insekto ang sumasabay sa bawat hakbang ko ng mga paa.

Nilalagay ko ang aking dalawang palad sa bibig maibsan man lang ang lamig na nararamdaman ngunit wala din itong silbe sa gawa ng makapal na fog sa daan.

Di ko sigurado kung ilang oras akong naglalakad. patagal ng patagal bumabagal na din ito. sobrang sakit na din ng aking mga paa, kaunti nalamang ay malapit nang bumigay ang katawan ko.

Marahan akong tumingala sa langit, natatanaw ko na ang bukang liwayway.

“Magu-umaga na, napaka layo ko pa sa syodad.” bulong ko sa sarili.

Di kalayuan may natanaw akong isang di kalakihang MOTEL. Tiniis ko ang nararamdaman, umisip ng paraan paano makakapagpahinga ng kahit ilang minuto lang.

Nang marating ko ito, nagaalangan akong sumilip sa labas ng Motel. Dumapo ang tingin ko sa entrada nito at May isang taong lumabas doon na sa tingin ko ay isa sa mga staff nito.