Vengeance

Chapter 6

Marahan akong lumapit, I flinched when I saw him suddenly grab something on his pocket. napailing naman ito sa aking inasal.

“Kalma–ang O.A. mo masyado! yosi lang to oh…gusto mo?” he replied and showed a stick of cigarette and a lighter.

I shook my head as answer. Nangunguna ang kaba sa akin, ang daming scenario ang pumapasok sa isip ko kung sakaling sabihin ko ang sadya ko dito.

Nang mapansin ng Lalake na nakatitig lang ako sa kanya, muli nya akong binalingan.

“Ano bang tinitingin-tingin mo?” Iritadong tanong nito, at boga ang usok mula sa sigarilyo nito.

Isang malaking lagok ang ginawa ko at huminga ng malalim.

“A-Ahm…P-Pwede po ba akong…m-makitulog kahit i-isang…minuto lang po?” I questioned.

Natigilan naman ito sa aking sinabi. Pinasadahan nyapa ako ng mapanghusgang tingin, napayakap naman ako sa sarili tinakpan ang mga dumi sa aking katawan.

Maingat ko din tinago ang sugat at pamamaga ng dalawang kamay ko.

“Ano! anong kala mo dito, computer shop? Hindi pwede Miss!” Pagalit na turan nito. sabay ng pag bagsak ng mga balikat ko ang pagkawala ng pagasang makapag pahinga sandali.

“Yan hirap sa inyong mga kabataan kayo–lalakas ng loob maglayas akala nyo magiging maganda ang buhay nyo pag umalis kayo sa puder ng mga magulang nyo!” He aswered, while pointing to me his cigarette.

I can’t control my emotion. tsaka ko lang na-realize na lumalabo na ang paningin ko, dahan dahang umagos ang mga naglalakihang butil ng luha sa pisnge ko.

Suddenly a tears falls to my hands. Grabe talaga mang husga ang mga tao. pagsasalitaan ka muna ng kung anu-ano ng hindi nila nalalaman ang totoo.

“G-Ganon po ba…S-Sige salamat po Pasenya—” Ani ko dito at iika-ikang umalis sa harapan nito.

“Mga kabataan talaga ngayon, sakit nyo sa ulo!” Ani pa nito at umiling-iling.

Hindi ko nalang ito pinansin. wala din naman kasing silbe kung papatulan ko pa kagaya nyang ganyan magisip.

Hindi pa man ako nakakalayo ng tuluyan sa lugar may napansin akong isang di kalumaang PICK-UP TRUCK.

Palihim ko munang nilinga ang lalakeng kausap ko kanina. nang masiguradong wala na ito sa pwesto nya kanina, sinubukan ko itong lapitan.

Kagat labi akong lakad takbo na makalapit sa pick up truck. pahakbang na ako paakyat, pero nagkamali ako ng apak kaya impit akong napaaray ng maramdaman ko na para naipitan ng ugat ako sa paa.

Pabalagbag akong napahiga sa truck bed, habang hawak ang aking paa na sumakit. abot-abot ang kaba ko ng maalala na baka biglang makagawa ng ingay ang sasakyan, pero ilang segundo na ang nakalipas ng walang ingay na lumabas dito.

Kagat-kagat parin ang aking ibabang labi habang pinipilit na ilapat ng maayos ng aking paa. pinapakalma ang aking sarili na wag ulit umiyak pero hindi ko magawa.

Inilibot ko ang paningin sa buong truck bed. may ilan mga gamit doon, kagaya ng mga normal na kinakarga lang dito. like Cooler, Tool Box, isang bag na sa tingin ko iba pang gamit ng may ari ng kotse.

As I Looked at the Vibrant yellow and orange sky, saying that the sun is rising. Isa ito sa Hinding hindi ko makakalimutang pangyayari sa mismong Birthday ko.

I’ve already witness how my Grandpa suffered when my parents died, How he wished na sana sya nalang ang nawala, at hindi sila, and I hate to think sa ganun paraan lang sya mawawala.

“Bakit sya? bakit hindi ako? I basically ready for it kung tutuosin.” pinigilan kong makagawa ng kahit katiting na hikbi pero hindi ko nanaman nagawa.

“Simula pagkabata, I always wanted to be alone and I dont want to be with other people aside from my GrandPa. Suking-suki ako ng bully sa school, Elementary hangang College, even at the company—hindi ko iyon sinabi kay GrandPa cause i don’t want him to see how I suffered—but why him?” pangunguwestyon ko sa taas.

“Dapat ako nalang ang nilason, ako nalang uminom. sana ako nalang. Ibalik nyo sya please, ako nalang.” Pagmamakaawa ko. Even though I knew he won’t answer me, but deep down me I knew HE is listening.

“I want to see his smile again, please let me see him again. my life is useless now, I don’t have anything. even the people that we trusted before, they betrayed us–They did.” I murmured.

Praying for this time someone HE listen to my prayers and heartaches.

Lumandas ang mga malalaking butil ng aking luha, at wala sa sariling dumapo ang tingin sa Tool box.

Ilang minuto ko iyon tinitigan bago nagpasyang kinuha at hinanap ang kailangan. nang makita ang hinanahanap doon, nanginginig ang mga kamay na kinuha iyon.

“This is the only thing…I can do now…that they ruined my life. wala nang…silbe pa ang buhay ko…I’m done. I’m totally…done.” I whispered. slowly and deeply Cut my left Whrist.

Ramdam ang magkahalong lamig mula sa talim, hapdi at sakit na humihiwa sa aking palapulsuhan.

It didn’t show in my face how hurtful it is, mas masakit pa ang lahat naranasan kong sakit at pambababoy sa kamay ni Mr. Kang.

This is the last choice i got. wala na akong malalapitan, wala na ang mga taong pinagkatiwalaan namin ng sobrang tagal.

“I deserve this…GrandPa, I am worthless…I am sorry…I AM…” I murmured.

Tanging kahilingan ko lang, ang makasama si GrandPa at makita ang magaganda nyang ngiti, muling marinig ang malambing nyang boses twing umaga na sumasalubong sa akin sa opisina.

Unti unti nang bumibigat ang aking mga talukap, nanlalabo na din ang aking paningin, hinahabol ko na din ang aking hininga.

Naramdaman kong parang umalog ang hinihngaan ko, at Nakita kong may dumungaw sa aking gilid katapat mismo ng mukha ko.

Bumubuka ang mga labi nito na parang may sinsabi pero hindi ko na maintindihan pa. bago tuluyang bumagsak ang mga talukap ng aking mata isang SHOOTING STAR ang aking nakita.

Sana narinig nito ang munti kong kahilingan.

‘Hime.. Wake up, You need to wake up! Hime? HIME!’

“GrandPa?!”

Bumalikwas ako ng bangon ng marinig ko ang boses ng GrandPa. He waking me up, it so real.

Narinig ko ang boses nito. ang boses nya parang totoong totoong nasa tabi ko lamang sya.

Mariin kong naipikit ang mga mata dala ng hilong naramdaman gawa na din siguro ng biglaan kong pag kakabangon.

May gumuhit din sakit sa bandang ulo ko kaya napasapo ako rito. nang makaya ko ng kaunti ang sakit dahan-dahan kong inangat ang aking ulo. Ganun nalang ang gulat ko ng marealize na nasa isang malaking kwarto ako.

Nilibot ko ang aking tingin sa paligid, napagtanto kong walang tao maliban sa akin. may isang lamesa, upuan pang dalawahan, may isang pintuan din sa gawing kanan na baka palikuran ng kwarto. may TV din na nakatapat sa aking pwesto.

Nang pumaling ang tingin ko sa aking mga kamay naguguluhan kong pinakatitigan iyon.

Napansin ko ang aking mga kamay na may mga Bandage na, lalo na sa may pulso at naka-swero na din ako. kinutoban akong nasa isang hospital ako. Ipinagtataka ko kung sino ang nagdala sa akin dito.

Sumagi sa isip ko yung may ari ng Motel, baka sya ang nakakita sa akin. Baka nireport nya ako sa mga pulis.

Binalot ako ng matinding kaba. Dahil once maibalita sa mga pulis na andito ako, matutuntun ako ni Mr. Kang–baka mas malala pa ang gawin nya sa akin. Baka tuluyan na talaga nya ako.

Malalim ang isip ko ng bumubukas ang pintuan ng kwarto. Dali-dali kong binalot ng kumot ang sarili at niyakap.

“Hi, I am Blondie.” maiingat mahinhing pagpapakilala agad nito ng makita na akong gising.

“I’m the one of the Doctors here…how’s you feeling?” turan agad sa akin ng babaeng unang unang pumasok. napansin kong may ilan syang kasama, dalawang pang naka Civillian, at isang nurse.

Hindi ko ito sinagot at naguguluhang silang tinitigan. marahan nyang inilabas ang isang bagay sa bulsa nito at ipinakita sa akin. Napaatras naman doon.

“Just Relax, slowly breath in then slowly breath out. gawin mo yun hangang sa maging komportable ka.” she requested.

At first nagdadalawang isip ako sumunod sa kanya but when she gave me a friendly look, I tried to do what she was saying at nawala ng kaunti ang bagabag ko dito ng maramdamang di nya talaga ako sasaktan.

Pinagmasdan ko syang maiigi at pinakiramdaman. I didn’t see her before, kaya malabong tauhan ito ni Mr. Kang. her angelic face, make me more feel calm.

Marahan nyang dinukot ang bagay sa bulsa nito, at ipinakita sa akin.

“This thing here is a medical pen. I am going to check your eyes, okay?” She replied. I automatically flinched a little when she reached my face.

“It’s okay, Hindi kita sasaktan.” She remarked and showed her friendly expression, Marahan at maingat ang bawat galaw nito.

kahit ang pag pindot ng hawak nito ay hindi niya sa akin ipinaparinig.

Matapos niyang macheck ang aking mga mata, sinunod naman niyang icheck ang aking likod at dibdib. may itinapat syang bagay doon at sinusunod lamang ang inuutos nito.