Vengeance

CHAPTER 7

Magaan ang mga kamay nito, habang chini-check ako. amoy na amoy ko din ang pabango nito na strawberry flavor.

Her Mesmerizing face captured my eyes, ang pagka pinkish ng ilong at labi nito, her hair that long and voluminous lift more her beauty.

I secretly roamed my eyes on her, She’s wearing a Black Jacket and black inner, naka itim din na pants and heels ito na halos bumagay sa na sa kanya.

Kahit babae mabibighani sa angking kagandahan nya. she’s like a goddess in a real life.

Habang abala ito sa ginagawa, di ko na napansin na masyado na pala akong titig na titig dito napangiti ito sa inasal ko. marahan naman akong napayuko at umiwas ng tingin dahil sa hiya.

“How’s the wounds?” asked the man standing and crossed-arms behind her. Shivers run down my spine when I stare at the person who owns that voice.

When my eyes met his, I saw his Mysterious and cold distant eyes. the more I hold it the more I felt stunning of the view in front of me. para akong nalulunod sa mga mata nito na kulay asul ng tubig dagat.

A Well-built Body fits in him, the perfect board shoulder na bakat na bakat sa Polo Shirt nito na mas lalong nagpapaangat ng kakisigan at kagwapuhan nya. for the second time I didn’t notice, my eyes are roaming around him. kaya napaiwas ako ng tingin when I see his playful smirk.

Di nakaligtas sa akin ang simpleng pag ikot ng mga mata nito, kasabay ang pag taas ng isang kilay. nang mapansin nitong nakatingin ako tsaka nya ako kinindatan, at hinarap ang nagtanong dito.

“It is fine now, kailangan nya munang mag-stay dito ng ilang araw at least one week para mas mabantayan ang lagay nya.” Blondie commented, ikinatango lamang ng kausap.

May lumapit sa akin na isang di katandaang babae, sa tingin ko ay nasa edad na 40 pataas. Naglipat ang tingin ko sa kanilang tatlo, kay Blondie at sa lalakeng kasama nito. kamukha nya ang ito, kinompirma naman nito ang hinala ko.

“I’m Nalani Virelli, ako ang nanay nila Blondie and Koa.” pagpapakilala nito. kusang kumunot ang aking noo, hindi ko maipaliwanag, napakagaan ng loob ko dito at lalo na ng mahawakan nya ng marahan ang aking braso. nakatitig lang ako dito the whole time.

“Naalala mo ba ang pangalan mo?” Sunod sunod na tanong nito. I slowly nod. I feel their gazes on me, hinihintay na may masabi akong gustong gusto nilang marinig.

But I need to lie, sa una nagdadalawang isip akong sabihin ang totoong pangalan ko pero kailangan kong pekein lahat ng about sa akin, kailangan ko maging mag ingat, lalo na buhay akong nakaalis sa mga tauhan ni Mr. Kang.

“K-Kira po.” Pikit matang pagpapakilala ko dito.

“Are you sure that’s your real name?” Koa Asked. lihim na nanlaki ang mga mata ko sa sinabi nito at dahan dahang tumingin dito. I saw how his gaze slowly turning dark. binalot ako ng kaba dahil doon.

“Koa—” Blondie tried to interrupt.

“---Bakit? tauhan din ba kayo ni Mr. Kang?” Di ko mapigilang tanong. tsaka ko na narealize ang tinanong ko ng sabay nila akong tinapunan ng kakaibang tingin. mga tingin na puno ng galit ng marinig nila ang pangalang binanggit ko.

Mabilis nyang ibinaba ang mga braso nito at mariing kinuyom ang mga kamay nito. nilapitan ako pinakatitigan maiigi.

“How did you know that Demon? Don’t you dare lie to me—” He stated. di na sya gaano nakalapit pa sa akin ng awatin sya ng nanay nito.

Napaatras ako sa takot, nawala ang tapang na ipinakita ko dito kanina. maagap naman akong inalayan ni Blondie. kitang kita ko paano napalitan galit at pagkasuklam ang mata nito.

“Koa—for pete sake! she just woke up after a long month of coma! it is not right time, let’s wait few weeks more para makarecover sya! sa ngayon hindi nya pa kaya, wag natin syang biglain! it may more cause bigger problem pag nagpadalos-dalos ka!” Blondie exclaimed.

“Koa, please calm down.” His mom said.

Tiim bagang nya lang akong tinignan at mabilis na lumakad patungo sa pintuan ng kwarto.

Pagbukas naman nya ng pintuan sumalubong naman sa kanya ang isang lalaki na may pagkakahawig din dito, pinagkaiba lang ay ang kulay ng buhok nito. ang kay Koa kasi ay Itim, pero ang sa lalake ay kulay pula.

may kakambal sya? lihim kong tanong sa sarili.

Nilagpasan nya lang ang nasa harap nito, mabilis lumakad paalis. tinuro pa sya ng lalaki na sinasabing ‘anong-problema-nun’ look, binalingan ang mga tao sa loob.

Di siya inimikan at iniwasan ang tingin ng mga ito kaya nagkibit balikat nalang sya.

“Hey Miss Beautiful, kamusta?” Bati nito sa akin. hindi ko ito inimikan at sinubsob ang mukha sa dibdib ni Blondie, na parang batang naghahanap ng kakampi.

“Kaemon, Ma, I guess you need to go now. she need to rest, mukhang nastress sya masyado sa nangyari kanina.” Bondie requested.

“Sure,” agad na tangu ng ina nito.

“I am sorry A–Ahm, Kira. babalik nalang kami. Blondie,” Nalani answered, but I didn’t intend to look at her I just stay on my position and wait for them to leave. naramdaman kong tinanguan naman sya ng Doktor.

“I will get back to you later, Kira…okay? Wag ka mag-alala, you are now in a safe place. magpahinga kana.” She requested, and walked out in my room.

Nakalipas ang isang linggo. naging maayos ang naging lagay ko sa poder ng mga Virelli. Nalaman ko din na wala na pala ako sa Japan, kung hindi nasa Itally.

Dito nila ako dinala para mas mabantayan at makita ang usad ng recovery ko.

Sa isang bwan at isang linggo kong pamamalagi dito mabilis akong nakarecover sa mga sugat, pilay at pasa na natamo ko noong araw na demonyohin ako ni Mr. Kang.

Ngayon, malaya na akong nakakagalaw, nakakalakad, at nakakakilos. Inalis na nila lahat ng nakskabit sa katawan ko kagaya ng mga swero.

I am trying to admit that from now on, I'm not celebrating my Birthday anymore. It reminds me of how tragic it is. Tsaka wala na din naman silbe kung magse-celebrate pa.

Kasalukuyan akong nasa Psychotherapy. they check again my emotions, thoughts and behavior. I am currently at Ms. Blondie’s office, araw araw ko syang nakakasama but my treatment on her is still the same cold, and distant.

The office is more on Brown and white theme. meron isang malaking book shelf sa may gawing kanan na puno ng mga medical books, may limang painting na nakasabit sa pader na nagbibigay ng ibang desenyon at pagiging aesthetic sa buong kwarto.

May maliit na sofa-bed, upuan na pang isahan sa bawat gilid. carpented din ang buong sahig ng kwarto.

I am not really feeling good of seeing her today, nangingibabaw ang kaba sa dibdib ko sa totoo lang.

There is just a hint on my mind that this session might another not so easy to me.

“Are you ready?” She asked after she checked all my medical records.

Like as before, the first time I saw her she’s not wearing her typical uniform as a Doctor, she’s just wearing a black pointed heels, black tattered pants, black jacket.

Before hindi sya naglulugay ng bukay pero now, nakalugay naman ang buhok nyang aabot na sa bewang, kung hindi mo sya makakausap di mo malalamang doktor ito dahil sa porma at ayos.

I just nod, without looking at her and I still felt her gaze towards to me pero hindi ko iyon pinansin.

She glance on her Metronome, and move the small metal in front of it. humiga na ako agad pagkarinig ko ng TIK nito. nang nakapwesto na ako ng maayos, sinimulan na namin ang gagawin.

“Whenever you ready, Kira.” she said, lihim akong nagulat sa sinabi nito. napalingon ako dito ng puno ng pagtataka sa mukha. hindi naman kasi nya ako sinasabihan ng ganito kapag nagse-session kami.

“W-What do you mean?” rumihistro ang pagkalito sa mukha ko.

Huminga muna ito ng malalim at tinitigan ako maiigi sa mga mata.

“Tell me everything happens to you before we saw you on the truck. when I say everything–AS IN EVERYTHING, KIRA.” she directly requested.

Diniinan nya pa ang pagkakabanggit ng pangalan na ibinigay ko sa kanila. pinilit kong itago ang kaba at takot sa aking mukha pero di ko nagawa. I felt intimidated on her aura right now, na mas lalong nakapag pakaba sa sistema ko.

I tried to focused myself and listen carefully on the sounde coming from the Metronome, hanggang sa paunti-unting Nanumbalik ang sakit at galit ng maalala ang dahilan bakit ako nasa harap nya ngayon.

Di pa man kami nagsisimula nag uunahan ng magsitulo ang aking mga luha, nanginginig din ang aking mga kamay at hinaplos ang mga peklat dito na sanhi ng pagkakatarak ng patalim sa akin noon ni Mr. Kang, Pati ang peklat ng pagkakalaslas ko noon.

Sa unang pagkakataon, inopen ko lahat ng tungkol sa akin. pangalan ko, edad ko, ang kaarawan ko, ang lahat ng ginawa at kung sino ang gumawa sa akin nito.

Wala akong kinalimutang detalye, walang labis walang kulang. pinilit kong kontroling magwala oh anu pa man, ayokong ibunton sa kanya lahat.