Napakurap-kurap ako. I blinked a couple of times to make sure na hindi ako namamalikmata. Pasimple ko pang kinurot ang sarili ko just to confirm it, and it's really him. Hindi ako pwedeng magkamali!
"Anak, si Sebastian," pagpapakilala ni mama sa kanya, at doon na ako bumalik sa wisyo. "Sebastian, si Tahnia."
"Tahnia," banggit niya sa pangalan ko gamit ang malalim niyang boses. May kung anong kiliti itong dala sa kaloob-looban ko. "It's nice to finally meet you," kaswal niyang sabi na para bang hindi niya ako kilala. There was no traces of familiarity in his eyes while looking at me.
Hindi na ba niya ako nakikilala?
Did he forget my face?
Kasi kung gano'n, nakakasama ng loob. Dahil siya, naaalala ko pa rin—bawat detalye, bawat angulo. It's just so unfair.
"N-Nice to meet you, too," sa
