“Orzon! Orzon!” kinabahang sambit ko. Patakbo akong lumapit sa kanya. Dinama ko ang katawan niya at ang init niya. Isa pa’y may mga pasa–pasa pa siya at hindi ko naman ito napansin kahapon.
Siguro, kagabi lang ito at hindi ko napansin dahil nga gabi na at ilang minuto lang kaming magkausap. Ayaw niya sigurong makita ko ito dahil mag–aalala ako.
“Orzon, Mahal,” sambit ko.
Hinaplos–haplos ko ang mukha niya nang idilat niya mga mata niya.
“Ma–Mahal.” Pilit siyang bumangon, pero bumagsak naman siya. “Hindi na kita natawagan na ‘di ako makapapasok today dahil mabigat ang katawan ko,” paliwanag niya.
Inalalayan ko siyang bumangon. Mabigat si Orzon, pero kinaya ko siyang pinaupo sa upuhan.
“Dalhin na kita sa clinic, Mahal dahil ang taas ng lagnat mo. Saka, napa’no ka ba?” nag–aalalang
