Deucalion

Chapter 1

In this short life

The only lasts an hour

How much--- How little--- is

Within our power.

- Emily Dickinson

Chapter One

For whom the bell tolls

"Hi, Jane, I know this hard and I don't know where to start. Ang dami kong gustong sabihin and I don't know if you're going to believe me but it's the truth. Mahirap sabihin ito ng harap-harapan kaya ini-record ko na lang, I also have video for Paz, Steve, Wyler, Aunt Andrea and Uncle Gilbert. This USB have files contains of the informations about the Descendants, the phoenix, the daywalkers, Sebastian tomb and my adventure in the other world. Creepy, right?" Frances laughed in the video I'm watching, iyon ang nilalaman ng USB.

It took me days to finally watched it. At first, I ignored it but after what happened, I decided to just watched it. Sa pinaghalong pighati, galit at lungkot ay pinanuod ko iyon.

"If you want to know something just click the files. Kung magkita man tayo matapos mo itong mapanuod, sana huwag mo akong asarin, pagtawanan o iwasan---"

I immediately clicked the paused then the return button. May pait na lumunok, mabilis na pinunasan ang mata bago pa tumulo ang luha. Tulad ng sabi nya ay may mga files nga iyon. I clicked the descendants and nine names flashed on my laptop.

"Felix... Lyon... Daelan... Elric... Siege... Aiken... Lorcan... Kael... Santi." Mahina kong basa, kumunot ang noo.

Ilang minuto ang pinalipas bago ko napagpasyang panuorin ang mga iyon. Tama sya, hindi ko alam kung paniniwalaan ko lahat. Tulala ako matapos iyong mapanuod, hindi makapaniwala. Kinikilabutan. Natatakot.

"You're so unfair, Frances." I whispered, my eyes sparked with grudge and anger for her.

Mula sa pagtitig sa dandelion na nakalagay sa mesang malapit sa bintana na unti-unti ng nalalanta ay napatingin ako sa pinto ng may sunod-sunod na kumatok, the door opened and Paz entered who's wearing black ruffled top and jeans.

"It's time, Jane, they're all waiting for us at the cemetery."

I nodded, one look at the mirror, I get my clutch at lumabas na ng silid. Tahimik kami sa buong byahe patungo sa sementeryo. This isn't new to me, since the eclipse last year I always witnessed funerals, sanay na ako. Hilam na ang luha ko at namanhid na sa sakit.

I fixed my black scoop empire dress before I opened the door beside me and get out. Mom is crying while dad is beside her. Wyler and Paz are beside me. Si Steve, nakatungo lang sya habang nakakuyom ang mga kamao.

"I'm sorry, Fra-Frances." Mom cried when we're in front of her casket. "Napakabata mo pa para mangyari ito sa iyo... I'm sorry, I'm sorry that I can't protect you."

"Don't blame yourself, Andrea." Dad soothed her.

Iniiwas ko sa kanila ang tingin at tumanaw sa malayo dahil naapektuhan na ako sa pag-iyak ni mom.

"Dad's right, mom. This is not your fault," Steve grunted. "Kasalanan ito nila Siege---"

"Steve." Wyler stopped him.

Galit itong tumingin sa pinsan namin. "Totoo naman di ba? Sila ang may kasalanan kung bakit wala na ngayon si Frances."

"We don't know it yet, kuya." Paz said.

"Stop you two," I rubbed my forehead. "A little respect for Frances please."

"Really?" May panunuyang sabi ni Steve. "Coming from you?"

I clenched my fist.

"Tumigil na kayo," Dad warned. "Magkaron naman kayo ng konting hiya, kahit ngayon lang."

Tiningnan ako ng masama ni Steve bago bumaling sa aming harap.

Noon, I always wished I die because of too much fear. Araw-araw, paggising sa umaga, hinihiling ko na sana hindi na ako magising. I tried to killed myself, I took drugs and sleeping pills but I always woke up in my bed. Mas dumoble pa ang sakit. Frances doesn't deserved to die.

Ang mga tao kung kailan kontento na at masaya ay kinukuha at ang mga tulad kong wasak ay nananatili para mas lalo pang magdusa.

Life is so unfair, it's ruthless. It will never give you chance to enjoy your life to the fullest. Madaya ang buhay. Taksil ito sa lahat.

Nang ilibot ko ang tingin sa paligid ay wala ng tao.

"Nauna na sila tita, nagpaiwan ako para may kasabay ka." Boses iyon ni Wyler sa likod ko. "I will wait you at the gate."

Walang lakas akong tumango.

Humangin ng malakas at tinangay ang buhok ko. Nag-angat ako ng tingin ng mapansin ang bulto ng dalawang lalaki. Mga ilang hakbang lang ang layo nila Aiken at Lyon sa'kin, wala ni isang emosyon akong maaninag sa kanilang mukha. Napalunok at napaatras ako ng maglakad sila palapit sa'kin. Simple lang si Lyon sa suot na green t-shirt, black pants at sneakers. Samantalang si Aiken ay sweatshirt, jeans at combat boots.

When I first saw them, they have a long hair making them more scary and intimidating. Iyong magaalinlangan kang lumapit dahil sa sobrang lakas ng presensya nila. Ngayong maiksi na ang buhok nila, mas lalo pa silang nakakaintimidate.

Lyon's ebony sideswept undercut is making him more wicked than how Frances described him as a kind and caring man. He has slate-blue dull eyes, ang tingin nya ay mapanganib at nanunuot. An unruly eyebrows na mas nagpapasuplado sa mukha nya, clean-shaven face, Roman nose, narrow lips and firm barrel-chested.

I don't blame Frances if once in her life that she got crush on Lyon.

While Aiken has a coal cloudy eyes, toffee pompadour with sharp high fade haircut that making him looks slightly bad boy plus his bulky body. Thin lips, smooth-shaven angular cheekbones, sparse eyebrows, pointed nose and sallow veined skin.

I don't know how can they even walked in daylight, Frances didn't mentioned it in the video. Nag-iwas ako ng tingin bago pa nila mapansin ang pagsusuri ko sa kailang kabuuan. Tumitig ako sa lupang nasa harapan, Frances' name is already engraved in that tombstone.

"I know what you are," I said in a cold tone. "Kayo, alam ko kung ano kayo at kung ano ang mga kakayahan nyo at kayang gawin."

Hindi umimik si Lyon pero tumikhim si Aiken na mukhang hindi komportable sa sinabi ko. Ramdam ko ang titig nila sa'kin kaya medyo naiilang ako pero nagpatuloy pa rin ako sa pagsasalita.

"P-Pero," nabasag ang boses ko. Puno ng galit silang tiningnan. "Why can't you save h-her? She trust all of you, she loved all of you. Y-You betray her, kayo ang dahilan kung bakit sya namatay."

I know I'm too emotional, I shouldn't say this but I need to blame someone to lessen the pain and sadness I'm feeling. And because Aiken and Lyon is here, sila ang napagbuntungan ko. Alam kong hindi lang ito tungkol kay Frances kundi sa isang taon kong takot at pagdurusa. I shouldn't show anyone my emotion and weakness so I collect myself and hardened my heart.

"Where is Frances' body?" Tanong ko matapos ng mahabang katahimikan at mahimasmasan, alam kong walang laman ang kabaong kanina.

"It's safe, we will put it on Sebastian tomb along with Siege's." Lyon answered.

Kunot-noo ko syang tinitigan kasabay ng pagkabog ng dibdib pero binalewala ko iyon.

Tragic, It so sad how Siege and Frances love story ends. Parang nakakatakot magmahal, lalo na ng isang bampira. There's so many consequences and I hate that.

I hissed and sigh. "I told Frances to not fall for a vampire."

"She fell for my brother fast and hard before you warned her." Nagpamulsa si Lyon.

"I don't want to end up like her." Sabi ko kaya napatingin sila sa'kin, hindi ko alam kung bakit sinasabi ko iyon sa kanila. Kahit takot at pinalambutan ng tuhod ay sinalubong ko ang mga mata nila.

"If I'm going to die... It's not for love."

Gumalaw ang panga ni Lyon at dumilim ang mata.

"I'd rather die than to fall for a man... Especially, than to fall for a vampire."

Tumalim ang mata ni Aiken. "Why? Because you're scared?"

Kinuyom ko ang kamao. "I'm not scared."

Lyon's forehead puckered. "Even if you keep on denying it, even if you show that you're strong. You still can't deny the truth that you are scared, Jane."

Umusok ang ilong ko sa galit at nag-init ang ulo. Ramdam ko ang pagbaon ng kuko ko sa palad sa sobrang galit na nararamdam. Gusto ko itong sugurin pero bigla kong naalala ang tungkol sa kakayahan nya, kinalma ko ang sarili saka walang buhay na tumawa.

"What now? You're now manipulating me, huh? My greatest desire, deepest fear and darkest secrets?"

His face went blank. Bahagya akong napaatras sa talim at sidhi ng kanyang titig, para bang sasaktan nya ako. Naghintay ako doon pero nakatitig lang sya sa'kin. Nag-init ang pisngi ko.

"Ang mga taong katulad mo ay kinatatakutan kung sino talaga kayo, inilalantad ko lang ang totoong kayo."

I clenched my fist. "You don't know me."

Tamad siyang nagkibit-balikat. "At ipanatag mo ang loob mo, hindi ko basta-basta ginagamit ang kakayahan ko. And I think you don't deserve it anyway."

Aiken groaned at him.

I gritted my teeth but I still calm myself. "Asshole."

"Watch your mouth, young lady."

"Talked to the hand." I raised my hand saka sila inirapan pagkatapos ay tumalikod at nagsimulang maglakad pero huminto ng may maalala.

"Frances is gone," sabi ko na hindi sya nililingon. "And all of you are not from here, this place will be safer without you and the descendants. Umalis na kayo at bumalik kung saan bansa man kayo nanggaling."

Ipinagpatuloy ko ang paglalakad.

"And what if we stay?" Aiken asked.

Natigilan ako saka gigil silang nilingon. "Wala kayong mapapala dito, wala na kayong babantayan. Kung magpupumilit kayo, then I will tell everyone about the descendants."

Aiken tilted his head in amusement.

Lyon laughed nonchalantly then his mouth curved into an ironic smile. "Do you think I'm scared? Go on, mas matutuwa pa kami oras na gawin mo iyon."

"At ngayon, nagtataka ako kung bakit nagkaron ng crush sa'yo si Frances." Pinasadahan ko sya ng tingin saka bigong umiling para lang galitin sya. "Siguro una pa lang minanipula mo na sya."

Nawala ang lahat ng emosyon nya. Ang mga mata ay mas lalong naging malupit at mabagsik na mas ikinatakot ko, galit syang naglakad palapit sa'kin. Ni hindi sya pinigilan ni Aiken. Namilog ang mga mata ko, isa lang ang nagawa. Tumakbo ng mabilis palayo sa kanya.

"Scared!" He yelled gruffly.

I'm actually expecting him to chase me because I know for sure that he can catch me because of the strange speed he have but when I turnaround, walang hangganang mga puntod lang ang nakita ko.

Hinihingal akong tumigil at inayos ang sarili. Huminga ng malalim, nang maibalik ang panatag na paghinga ay naglakad na ako palabas sa gate at natanaw sa waiting shed si Wyler, nakatulala. Ang cellphone ay nasa paahan nya. Tumakbo ako palapit sa kanya.

"Wyler, what happened?" Medyo hinihingal kong tanong nang makalapit sa kanya. His lips is slightly parted and his eyes were already bloodshot.

Dahan-dahan syang lumingon sa'kin at nagulat ako ng hilain nya ang kamay ko at niyakap ako ng mahigpit.

I laughed and patted his shoulder even though I start to feel nervous.

"Hey! What's wrong?"

"Sila Pa-Paz... Si-Sila tita..." nabasag ang boses nya, mas humigpit ang yakap sa'kin. "Naaksidente sila... Dead on... Arrival."

Unti-unting nawala ang ngiti ko at natulala, para akong binuhusan ng nagyeyelong tubig. Nabingi. Ni hindi ko namalayang bumuhos na pala ang luha ko, nabitawan ko ang hawak na clutch saka nanghihinang kumapit sa damit nya at isinubsob ang mukha sa kanyang dibdib at humagulhol.

Life is really unfair. Life is ruthless. Life is mischievous. Life is envious. Life is selfish and greedy. Life is a cheater, a traitor.