BENEATH THE CRESCENT AND THE CROSS

(Ameenah's POV) THE WEIGHT OF LEGACY was something I learned to carry before I even learned to walk. As the only daughter of Jamil Al-Farouq, every breath I took was measured against the yardstick of family honor, every step calculated against the blueprint of expectations laid down generations before my birth. Ngayon, habang nakaupo sa air-conditioned VIP platform sa gitna ng masiglang Kadayawan festival, nararamdaman ko muli ang bigat ng koronang hindi ko naman pinili. Sa ibaba, ang buong Davao ay sumasayaw—mga pamilyang magkakasama, mga magkasintahan na hawak-kamay, mga bata na malayang tumatakbo sa init ng araw. "Ano sa tingin mo, Ameenah?" bulong ni Sophie sa tabi ko. Ang pinsan kong ito ang tanging tao na nakakaramdam ng tunay na ako sa gitna ng lahat ng ito. "Ang ganda ng mga tribo ngayon, no? Parang mas vibrant kaysa noong nakaraang taon." Tumango ako, nagpipilit ng ngiti. "Oo, ang ganda nga." Pero sa loob-loob ko: Sana ako rin ay nakikisayaw. Sana ako'y nakararamdam ng kalayaan katulad nila. Sa aking kanan, nakaupo si Papa sa kanyang trono-like chair. Kahit na nakangiti siya at periodic na kumakaway sa mga kilalang negosyante at politiko, ramdam ko ang intensity ng kanyang presence. Si Jamil Al-Farouq—self-made billionaire, patriark, at ang taong pinakakinakatakutan ko na biguin. "Ameenah," wika niya nang marahan pero may awtoridad, "nakausap ko si Mr. Lim kanina. Maganda ang performance ng kanilang kumpanya this quarter. Dapat mong pag-isipan ang alok niya para sa inyo ni Mark." Here we go again. Parang may malamig na kamay na pumiga sa aking puso. Si Mark Lim—anak ng Chinese-Filipino business partner ni Papa—na nakaupo mismo sa kabilang tabi ni Papa, ngumingisi sa akin nang may kumpiyansa na para bang ang ating pag-iisang dibdib ay desisyong nabili na ng mga numero sa balance sheet. "Papa," marahan kong sabi, "hindi ba't masyado pang maaga para pag-usapan ang mga ganyang bagay? I'm only twenty-two." "Ang iyong lola ay ikinasal sa edad na labing-pito," sagot niya, hindi man lang lumingon sa akin. "At ang pagsasama namin ng iyong ina ay naayos ng aming mga magulang bago pa man siya makapagtapos ng kolehiyo. Twenty-two is not young, anak. It's time to think about continuing our legacy." Biglang may narinig akong malakas na pag-iyak na sumabay sa tugtog ng mga agong. Isang batang lalaki, mga limang taon siguro ang edad, ang naiwan sa gitna ng daanan ng parada. Nalilito, takot, at ang mga mananayaw ay papalapit na sa kanyang kinaroroonan. Oh no. Bumilis ang t***k ng puso ko. Nakatayo ang mga bodyguard namin, handang umaksiyon, pero may isang lalaking nauna sa kanila. At nakilala ko agad siya—ang tour guide na kanina ko pa napapansim. Yung lalaking may mainit na ngiti para sa kanyang grupo ng mga turistang Koreano. Yung lalaking kanina ko pa napapansin dahil sa kanyang genuine na pagmamahal sa pagpapaliwanag ng aming kultura. "Hindi kita iiwan, pare," maririnig kong sabi niya sa bata, ang kanyang boses ay kalmado at nakakapanatag sa gitna ng kaguluhan. "Tingnan mo ang mga mananayaw! Ang galing ng mga kasuotan nila, no? Parang mga rainbow na biglang nabuhay." Yumuko siya at iniangat ang bata, niyakap ito nang mahigpit habang masigasig na hinahanap ang mga magulang nito. Sa gitna ng magulong pagdiriwang, siya ay parang isla ng katahimikan at katiyakan. At sa mga mata ng bata, nakita ko ang takot na papalitan ng pagtitiwala. At bigla, habang siya'y naghahanap ng mga magulang ng bata, napatingin siya sa direksyon ko. Oh. Ang kanyang mga mata—kayumanggi, mainit, at puno ng pag-unawa—ay nakatuon sa akin. At sa sandaling iyon, para bang lahat ng ingay ng festival ay nawala. Wala na ang mga agong, wala na ang mga tawanan, wala na ang boses ni Papa. May koneksyong nabuo sa pagitan ng aming mga titig na para bang sinasabi: "Nakikita kita. Alam kong nararamdaman mo. Alam kong pareho tayong nakakulong sa sarili nating mga mundo." Ang sandaling iyon ay tumagal ng forever at masyadong maiksing sabay. "Ano'ng nangyayari diyan?" tanong ni Papa, na napansin ang aking pagkabigla at ang direksyon ng aking tingin. "Wala, Papa," agap kong sagot, at mabilis na ibinaba ang aking tingin. Pakiramdam ko'y nahuli ako sa akto ng paghinga. "May bata lang na naiwan. May tumulong na lalaki." Tumingin si Papa sa pangyayari at tumango nang may pag-apruba. "Mabuti naman. Dapat talaga magtulungan ang mga tao sa mga ganitong pagkakataon." Pero habang nagpapatuloy ang festival, at habang patuloy na nagsasayaw ang buong lungsod, ang init sa aking mga pisngi at ang kakaibang kilabot sa aking dibdib ay nagsasabing may bagong simula—isang simula na maaaring magpabagsak ng lahat ng alam ko.