Nasilaw ako ng buksan niya ang ilaw sa kwarto namin. Pinagmasdan niya ang mukha ko para malaman kung nagsasabi ba ako ng totoo o nagbibiro lang.
"Paano mangyayari 'yon? Eh, di ba nagpipills ka?" Naguguluhang tanong niya.
"I didn't.. I'm sorry I lied."
Napatitig siya sa 'kin ng matagal. Hindi makapaniwalang naka-awang ang mga labi. Kitang-kita ko ang iba't ibang emosyong dumaan sa mga mata niya. And that made me, realized he's not ready for this... he's not to be a father. He's not ready for the responsibility. Which I totally understand.
Parehas kaming bata pa. May pamilya pang umaasa sa kaniya. Mahihirapan lang siya lalo kung daragdag pa ako at ang baby namin sa iisipin niya. Masakit man pero naiintindihan ko siya.
"Biro lang." bawi ko sabay pinilit na tumawa. "It's a prank!"
