Twisted Affection

TWENTY-ONE

Ngunit nagtaka ako nang magkatinginan silang dalawa at tiningnan uli si Professor.

“Iho, hindi ba at ikaw ang naghatid sa amin kanina?” Naguguluhang tanong ni lolo.

“Po?” Takang sagot ni Professor at tiningnan ako. Nagkibit balikat ako dahil hindi ko naman rin alam.

“Baka kamukha lang. Napansin ko ngang katulad na katulad ang mata ng kahawig mo si Calia. Ang kisig pa naman na lalaki iyon.” Nanlalaki ang mata ko at hindi alam kung ano ire-react.

“L-la, bakit po kayo nagkakilala? Paano?”

Naglakad sila paloob ng bahay habang kami ay nakasunod lang sa kanila. Chineck pa ni Lola si Calia na natutulog. Habang si lolo ay hinubad muna ang bag niyang dala.

"Nagkita kami kanina sa daan. Nasira kasi ang gulong ng tricycle ng lolo mo kaya siya ang naghatid sa amin hanggang shop.” Sagot ni lola habang pinapatong ang bag sa mesa.

"A-ah, ganun po ba?" Hindi ko alam kung anong sasabihin. Hindi ko inaasahang magkikita sila ni Zairon. Napatingin ako kay Professor Zaiden na tila naguguluhan rin. Napabuntong-hininga ako. Hindi ko alam kung paano ko haharapin ang sitwasyong ito. Hindi ko inaasahang magkakaroon ng ganitong pangyayari.

Possible talagang siya ang naghatid at nagpasalamat akong hindi na sila nagpahatid pa hanggang dito.

"Hindi mo naman sinabi sa amin na may kaibigan ka pala na gwapo, Laurene." Biro ni lola habang tinitingnan si Professor Zaiden.

"Ah, hindi po kasi kami ganun ka-close. Nagkakilala lang po kami sa University na pinapasukan ko." Sagot ko, habang pinipilit kong hindi mapahiya.

"Ah, ganun ba?”Ngumiti lang ako at tumango. Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kanila ang totoo. Pero sa ngayon, kailangan ko munang ingatan na hindi ako mahalata.

"Kumain na ba kayo?" Tanong ni lola, habang tinitingnan ang mga dala ni Professor Zaiden.

"Opo, nagdala po si Professor Zaiden ng pagkain. Pero kung gusto niyo po, may natira pa." Sagot ko, habang itinuturo ang mga natirang pagkain.

"Ah, mukhang masarap. Sige, kakain muna kami. Salamat ha." Sabi ni lola, habang kumukuha ng plato.

Tumango lang ako at umupo sa tabi ni Professor Zaiden. Nakaupo lang siya sa couch at tiningnan ang kambal na mahimbing na natutulog. Ililipat ko nalang sila mamaya dahil nagigising talaga sila ng alas dose ng madaling araw.

"Laurene, okay ka lang?" Tanong ni Professor Zaiden, habang tinitingnan ako ng seryoso.

"Oo, okay lang ako. Medyo naguguluhan lang." Sagot ko, habang tinitingnan ang mga anak ko.

"Kung kailangan mo ng tulong, nandito lang ako." Sagot niya, habang hawak ang kamay ko.

Napangiti ako at tumango. "Salamat, Prof. Alam kong kaya kong harapin ang lahat. Syempre, may kailangan na akong protektahan."

Tumingin siya sa akin at ngumiti. "Alam ko rin 'yun. Kaya mo 'yan, Laurenestine." Sabay kaming napatingin sa kamay naming maghawak. Nahiya si Prof at agad kinuha ang kamay niya.

“Sorry, I didn't mean to touch you.” Namumula niyang sagot at saka tumikhim.

"Ah, hindi po problema, Prof. Zaiden," sagot ko, habang pinipigilang hindi mapangiti. Medyo nahiya rin ako pero hindi ko nalang rin iyon pinansin.

“So, may plano ka bang bumalik sa pag aaral? You're in your third year, right?”

“Opo, pero dito nalang muna siguro ako sa Pampanga. Dito ko nalang rin ipagpatuloy. Pero bago yata po iyon ay mamasukan po muna ako rito bago ako bumalik sa pag aaral.”

“Hm, that’s good. But focus on your recovery first, bagong panganak ka pa naman.” sagot niya. “May sasabihin rin pa sana ako, hindi siguro ako makakabisita rito ng ilang taon.”

“Hala, bakit po?” Kaya rin ba pumunta siya rito para magpaalam? Paano kung magpakita na naman si Zairon? Hindi ko maiwasang mag alala.

“Hey, don't get worried. It's better this way. Baka natunugan na rin ako ng kambal ko. Isa pa, I already accepted the opportunity in England. Doon na ako magtuturo but I will make sure that I’ll call if I have the time.”

Nagpaalam na rin si Professor Zaiden sa akin at nanatili ako ng ilang buwan sa bahay hanggang sa naisipan ko na ring pumasok. It took six months for my recovery, physically and emotionally. I don't want to work na unstable pa ako. There are days that I cried, mahirap pero kinakaya ko dahil may mga anak na ako. My grandparents know that at inaalalayan nila ako.

“Laurenestine, my kababata! Where na you ba?!” I glanced at my appearance before I went out. Riandrey is my childhood friend at siya ang nagpapasok sa akin sa trabaho ko ngayon. She's a supervisor sa isa mga boutique sa mall.

“Why are you so matagal ba beh?” Nakapamewang niyang sabi. “Can you tuck in your damit? Ang ganda ng body mo para hindi ‘yan ipakita.”

Dumiretso ako kay Cole na bitbit ni Serina. “Hi, my baby.. Work na si mommy, okay?” I kissed my baby’s forehead and proceed to Calia na nasa crib lang niya. Hinawakan ko ang tiny hand niya.

“Ang cute naman ng baby Calia namin! Single ba daddy mo, baby?” Tinaliman ko lang ng tingin si Rian. “What? I'm just asking lang naman.”

“Magulat ka nalang, magsasalita ‘yan.” Sagot ko ng pabiro.“Hindi nga niya alam daddy niya, tatanungin mo pa.”

“Bakit ba kasi you don't want me na makita ang face ng ama ng mga babies mo? Takot ka bang maagaw ko?” Mayabang niyang tanong. Umismid lang ako.

"Beh, hindi ko lang talaga feel na i-share sa'yo, okay?" I replied, trying to keep my tone light. "And besides, hindi naman siya type mo."

"Eh, how would you know ba?" Riandrey retorted, her hands on her hips. "Baka nga soulmate ko siya, 'di mo lang alam."

I laughed, shaking my head. "Soulmate mo? Eh, hindi ka nga niya kilala, Riandrey."

"Ouch, beh! That hurts ha." She dramatically clutched her chest, pretending to be wounded. "Anyway, just work na. Baka ma-late ka pa."

"Oo na, boss." I rolled my eyes playfully at her. "Let's go?"

"Let's go! And don't forget to smile ha. It's your best asset!" She said as we left, a grin on my face. We arrived at the boutique, a trendy spot filled with racks of stylish clothes. The scent of new fabric and the soft hum of the air conditioner filled the room.

"Welcome to your new work place, beh!" Riandrey gestured around, her eyes twinkling with excitement. "This is where all the magic happens!"

I looked around, taking in the sight of the well-organized displays, mannequins dressed in chic outfits, and the cash counter with a computer system.

"Wow, this place is amazing, Rian," I said, feeling a bit overwhelmed.

"Oo, beh! And you'll be part of the team na," she replied. "Let's start your training, okay?"

We spent the next few hours going over the ins and outs of the boutique. Riandrey taught me how to operate the cash register, how to assist customers, and how to arrange the display racks. It was a lot to take in, but Riandrey was patient and thorough.

"Remember, customer satisfaction is our priority. So always smile and assist them as much as you can," Riandrey advised.

I nodded, taking in all the information. "Got it, Rian. I won't let you down."

"Of course, you won't! I believe in you, beh," she responded, patting my shoulder encouragingly. In a minute, may tumunog at natatawa pa ako sa ringtone niya. She's really into anime. Marami nga siyang poster ng lalaking may takip ang mukha na character sa anime. I don't know who that is, hindi naman kasi ako mahilig sa ganoon.

“What? That anak ng amo natin is going to visit here? For what na naman?” She snapped for whoever she was talking to on the phone.

“Argh! I really hate that babaeng feeling maganda!” sabay baba ng phone niya. Tumingin siya sa’kin. “Nandito na naman ang anak ng amo natin beh, make sure to apply what I thought. Just follow that b***h. I mean… duh, she really is.” sabay rolled eyes. Masyado ba talagang maugali ang anak ng amo namin?

Sumapit ang dalawang oras at inutusan na kaming humilera sa b****a ng boutique upang salubungin ang anak ng amo namin. Yumuko lang ako nang marinig kong nagsalita si Rian sa harapan.

“Girls, don't make her angry ah? She's so annoying pa naman.” Paalala niya pa sa amin. Grabe talaga ‘tong si Rian, hindi natatakot. Ilang taon rin naman siya rito kaya siguro ganito na siya.

We stood in line, waiting for our boss's daughter to arrive. I kept my head down, trying to avoid drawing attention to myself. Suddenly, I heard Riandrey's voice, speaking directly to our boss's daughter.

"Good afternoon, Miss Quincy!Welcome to our boutique," Riandrey greeted her with a forced smile.

Quincy, our boss's daughter, sauntered in with an air of entitlement. She looked at Riandrey with a condescending smirk. "Oh, it's you again. I hope you're doing your job properly this time."

Riandrey maintained her composure."Of course, Miss. We strive to provide the best service to all our customers."

Quincy glanced at me, her eyes filled with disdain. "And who is this new addition to your team? Make sure she knows her place."

I felt a pang of annoyance, but I kept my expression neutral. Riandrey stepped in, defending me. "This is Laurenestine, Miss. She's a hardworking and dedicated member of our team."

She raised an eyebrow, clearly unimpressed. "Well, we'll see about that. Don't disappoint me."

Sunod ng sunod ang mga staff sa kaniya habang namimili siya ng damit at bags. Wala na ngang pagdadalawang isip at kinuha niya lang ang mga damit sa display. Hindi ko nalang rin siya pinansin at bumalik kami sa mga pwesto namin.

Throughout the day, I diligently assisted customers, ensuring their needs were met and providing them with a pleasant shopping experience. Riandrey was by my side, offering guidance and support whenever needed.

Hindi ko nalang namalayan na malapit na ang out ko kaya ay nagpaalam na agad ako sa mga kasama ko. Namimiss ko na rin ang kambal at bago pa ako umuwi ay dumiretso muna ako sa market area upang mag grocery. Dagdag ng mga kailangan namin sa bahay.

Nahagip pa ng mata ko ang gusto kong libro sa national book store nang dumaan ako roon kaya dali-dali akong pumasok at kinuha ang book. Kaya lang ay may kasabay ako sa pagkuha ng libro. Tiningnan ko ang pag mamaya ari ng kamay na iyon at nakita ang lalaking may katangkaran at nang makita ko ang mukha nito ay agad akong kinabahan na nawala rin naman dahil kahawig lang pala. He really looked like Professor Zaiden but a younger version. He wore a comfortable black suit and held a briefcase.

Kinuha ko nalang ang kamay ko dahil ayoko rin namang makipag agawan. “S-ige, sayo nalang. Baka may released next month,” Alinlangan kong sabi. He looked at me but he's too serious to read. I remember his expression when I looked at Zairon. Kapatid ba nila ‘to?

Nagulat pa ako nang hinawakan niya ang kamay ko at nilagay ang libro roon. “It's okay, you can have this.” Tumalikod na siya at pumili ng ibang libro. Tiningnan ko rin ang libro na hawak ko at sa likod niya.

Masyadong bihira lang ang bumabasa ng libro na ‘to kaya masyadong rare rin mai-release ito sa Pilipinas. I didn't know that we have the same taste in books.

Sunod lang ako ng sunod sa kaniya hanggang sa counter. Hindi ko rin alam pero feel ko kasi siyang obserbahan. When we reached outside the book store, I saw him stop walking at maya-maya pa ay nakita ko nalang ang anak ng amo ko, si Miss. Quincy and she's with Zairon?

I squinted my eyes to look at him properly. s**t! It's Zairon! Why is he still here in Pampanga?! Our last conversation was just six months ago and he's still here?

Napahawak ako sa dibdib ko dahil

kumakabog ito sa lakas. Napakagat nalang ako ng labi at nagtago ulit upang hindi nila ako makita. Pampanga is not really safe for us, I won't be able to move around here properly if he's still around. What if we bump into each other again?